Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz

po rozpoznaniu dnia 28 kwietnia 2017 r. w Warszawie

sprawy K. S., syna G. i K., ur. (...) w W.

oskarżonego o czyn z art. 279 §1 kk.

K. P., córki A. i I., ur. (...) w W.

oskarżonej o czyn art. 279 §1 kk.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 14 stycznia 2016 r. sygn. akt VIII K 305/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. O. i adw. M. O. kwoty po 516,60 zł obejmujące wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1200/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem zaocznym z dnia 14 stycznia 2016 roku, VIII K 305/15 uznał:

I.  K. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach 1 i 2 czynów przyjmując, iż stanowią ciąg przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu jedną karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  K. P. za winną popełnienia zarzucanych jej w punktach 3 i 4 czynów przyjmując, iż stanowią ciąg przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazał ją, zaś na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k.w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. i art. 87 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył jej jedną karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym;

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych K. S. i K. P. obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego M. B. w kwotach po 710 zł;

IV.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonych K. S. i K. P. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego T. S. w kwotach po 100 zł;

V.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okres zatrzymania – w dniu 18 maja 2015 roku;

VI.  zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych. Obrońca oskarżonego K. S., zaskarżając wyrok w części odnośnie pkt I dotyczącego K. S. podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do charakteru popełnionego przestępstwa oraz postawy oskarżonego – przyznanie się do winy. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I w zakresie kary i wniósł o wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat oraz kary roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin miesięcznie. Ponadto, wniósł o zobowiązanie oskarżonego w okresie próby do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby.

Obrońca oskarżonej K. P. zaskarżył wyrok w całości, w części dotyczącej oskarżonej. Podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania: art. 132 § 1 k.p.k. poprzez nieprawidłowe uznanie, iż wezwanie na pierwszą rozprawę główną zostało skutecznie doręczone oskarżonej, podczas gdy z akt sprawy wynika, iż doręczenia tego dokonano w sposób nieprawidłowy, a więc niestawiennictwo oskarżonej na rozprawie w dniu 14 stycznia 2016 roku nie było usprawiedliwione, a w konsekwencji art. 479 § 1 k.p.k. poprzez wydanie wyroku zaocznego pomimo pozytywnej w postaci prawidłowego doręczenia wezwania na rozprawę oskarżonej. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości w części dotyczącej oskarżonej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji. Ponadto, z ostrożności procesowej obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary i wniósł o zmianę kary i orzeczenie kary 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zainicjowane wniesionymi apelacjami postępowanie odwoławcze nie potwierdziło trafności przedstawionych w nich zarzutów, co prowadziło do utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy.

W pierwszej kolejności rozstrzygnąć należy kwestie dotyczące zasad doręczenia zawiadomień o terminie rozprawy. Zarzut obrońcy oskarżonej dotyczący art. 132 § 1 k.p.k. jako niezasadny nie został uwzględniony. Tutejszy Sąd w postanowieniu z dnia 25 maja 2016 roku, VI Kz 261/16 (k.192-193) odniósł się już w sposób wyczerpujący do argumentacji o odebraniu wezwania na rozprawę przez chorą matkę partnera oskarżonej. Wobec konsekwentnego kwestionowania przez skarżącą prawidłowości czynności doręczenia podkreślić należy, iż niezależnie już od doręczenia wezwania za pośrednictwem Policji wysłano odrębne wezwanie. Właśnie o tym wezwaniu mowa w treści postanowienia – nie zostało ono podjęte w terminie, awizowane dwukrotnie wróciło do nadawcy (k.120). Nie doszło tym samym do naruszenia reguły wskazanej w art. 132 § 1 k.p.k., wbrew poglądom obrońcy. Zgodzić się jedynie można, że wykluczona jest możliwość doręczenia zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy głównej poprzez doręczenie go domownikowi, administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi oraz za pośrednictwem faksu i poczty elektronicznej (art. 132 § 2 i 3 k.p.k.), czy przez pozostawienie osobie upoważnionej do odbioru korespondencji w miejscu stałego zatrudnienia adresata (art. 133 § 3 k.p.k) . Ograniczenie przewidzianych przez ustawodawcę możliwych sposobów doręczenia zawiadomień nie obejmuje jednakże doręczenia osobistego adresatowi oraz przez tzw. awizo (art. 133 § 1 i 2 k.p.k.). W realiach niniejszej sprawy wystąpiła okoliczność doręczenia zastępczego właśnie poprzez pozostawienie awiza w placówce pocztowej. Dokonanie tych czynności umożliwiało uznanie zawiadomienia za doręczone, mimo jego zwrotu do nadawcy.

Prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych nie była kwestionowana przez skarżących, wobec czego Sąd Okręgowy nie dostrzega potrzeby prowadzenia rozważań w tym przedmiocie. Tym samym, odnieść należy się już do zarzutów o rażącej niewspółmierności kar. Skarżący podważając trafność wysokości wymierzonych kar i ich rodzaju, akcentowali w szczególności młody wiek oskarżonych. Pominęli przy tym szereg okoliczności, które mimo wieku oskarżonych uzasadniają orzeczenie bezwzględnych kar pozbawienia wolności.

Nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonej, iż podział ról współsprawców ma znaczenie w kontekście powyższych rozważań. Oboje oskarżeni mieli zamiar dokonania kradzieży z włamaniem, udali się w dane miejsce w tym celu, uprzednio uzgodnili wszystkie istotne kwestie, w tym także kto będzie obserwował otoczenie. Czynności jakie faktycznie podejmowała oskarżona w ramach podziału ról na miejscu zdarzenia, nie umniejszają w żaden sposób stopnia jej zawinienia. Nadmienić nadto trzeba, że oskarżeni nie pierwszy raz dopuścili się przestępstwa przeciwko mieniu. Charakter czynów przypisanych oskarżonym przemawia za orzeczeniem wobec nich bezwzględnej kary. Zauważyć należy, iż kara 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonej nie jest w tym przypadku nadmiernie surowa, co znajduje potwierdzenie jeszcze w okolicznościach, które omówione zostaną poniżej. Oskarżona mimo otrzymania szansy w sprawie VIII K 633/11 w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności dopuszczając się kradzieży z włamaniem wykazała, iż nie zrozumiała naganności swojego uprzedniego postępowania. Kara o charakterze wolnościowym okazała się być w jej przypadku nieefektywna. Nie można zatem podzielić zapatrywań obrońcy o słuszności wyboru wyłącznie resocjalizacji w warunkach wolnościowych, gdyż izolacja jest dolegliwością nadmierną w stosunku do popełnionych czynów. Zachowanie oskarżonej, kolejne naruszenie porządku prawnego wskazują już na znaczny stopień jej demoralizacji. Kierując się celami zapobiegawczymi i wychowawczymi Sąd dostrzega potrzebę utrzymania kary w orzeczonym kształcie. Sąd Okręgowy podziela zasadność kontynuowania resocjalizacji oskarżonej po opuszczeniu zakładu karnego poprzez wykonywanie kary ograniczenia wolności. Wymiar tej kary winien być także odczuwalny dla niej i uzmysłowić jej nieopłacalność popełnienia przestępstw nawet z uwagi na złą sytuację materialną, która zresztą nie może stanowić usprawiedliwienia dla naruszania cudzej własności. Wysoki jest zarazem stopień społecznej szkodliwości czynu, sprawcy tego typu czynów nie mogą pozostawać w odczuciu społecznym bezkarni. Naruszanie cudzej własności i dokonywanie zaboru rzeczy na własne potrzeby musi spotkać z krytyką ze strony organów wymiaru sprawiedliwości i znaleźć odzwierciedlenie w karze, adekwatnej do popełnionego czynu.

W odniesieniu do oskarżonego K. S. podkreślić w szczególności należy, że był on już karany za przestępstwa przeciwko mieniu. Mimo młodego wieku zdążył już kilkukrotnie naruszyć porządek prawny. Nie można zatem zgodzić się z jego obrońcą, iż wiek oskarżonego przemawia za wymierzeniem mu kary wolnościowej i wystarczające byłoby zobowiązanie go do szeregu obowiązków w okresie próby. Oskarżony już trzykrotnie otrzymywał taką szansę. Nie ma zatem podstaw, aby przyjąć istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec niego i wymierzyć karę wskazaną przez obrońcę. Wymierzona mu przez Sąd Rejonowy kara roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest nadmiernie dolegliwa w stosunku do czynów jakich się dopuścił. Kierował się wyłącznie chęcią zaboru cudzej własności i wykorzystania jej na własne potrzeby. Jego motywacja nie stanowi w żaden sposób okoliczności łagodzącej. Sąd Okręgowy miał też na względzie konieczność ukształtowania w społeczeństwie świadomości prawnej i wskazanie, że sprawcy czynów przeciwko mieniu, w szczególności powracający na tą samą drogę przestępną poniosą surową odpowiedzialność karną.

Reasumując – orzeczone wobec obojga oskarżonych kary są wyważone, sprawiedliwie i w żadnym razie nie noszą cech rażącej surowości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.