Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2017r. w S.

odwołania L. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 16 sierpnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie L. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

I.  oddala odwołanie;

II.  przyznaje z sum Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach) na rzecz adwokata R. C. kwotę 221,40 (dwieście dwadzieścia jeden i 40/100) zł zawierającą podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną z urzędu.

Sygn. akt IV U 766/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 sierpnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 887), odmówił L. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem Komisja Lekarska nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Ponadto wskazano, że ubezpieczony udowodnił łączny okres zatrudnienia wynoszący 2 lata, 1 miesiąc i 18 dni.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony L. P., wnosząc o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony wskazał, że przebywa w Zakładzie Karnym w S., gdzie nie może podjąć zatrudnienia. Powołał się również na swój zły stan zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację i przepisy prawa zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony L. P., ur. (...), w dniu 12 maja 2016r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 14 lipca 2016r. stwierdził, że nie jest on niezdolny do pracy (orzeczenie z 14.07.2016r., k. 18 a.r.). Od powyższego orzeczenia ubezpieczony złożył sprzeciw, w związku z czym został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która rozpoznała u niego ZZA, padaczkę w wywiadzie, przebyte złamanie wyrostka łokciowego koło łokciowej prawej, przebyte złamanie przedramienia lewego, a także zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez uszkodzeń neurologicznych. Orzeczeniem z 5 sierpnia 2016r. Komisja Lekarska ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw, k.41 akt lekarskich; orzeczenie Komisji Lekarskiej z 5.08.2016r., k.23 a.r.). Na podstawie przedłożonych dokumentów ubezpieczony udowodnił łączny okres zatrudnienia w wymiarze 2 lat, 1 miesiąca i 18 dni. Zaskarżoną decyzją z dnia 16 sierpnia 2016r. organ rentowy odmówił L. P. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z 16.08.2016r. k. 27 a.r.).

Powołani w sprawie biegli rozpoznali u ubezpieczonego osobowość dyssocjalną, zespół uzależnienia od alkoholu, padaczkę alkoholową, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w wywiadzie z zespołem bólowym, stan po złamaniu wyrostka łokciowego prawego oraz stan po złamaniu nasady dalszej kości promieniowej lewej. W ocenie biegłych neurologa i ortopedy rozpoznane schorzenia nie sprowadzają na wnioskodawcę niezdolności do pracy. Zdaniem biegłych psychiatry i psychologa głębokie zaburzenia osobowości pod postacią osobowości dyssocjalnej skutkującej wieloletnim pobytem w Zakładach Karnych, nie podlegającą resocjalizacji, z uzależnieniem od alkoholu i padaczką alkoholową sprowadzają całkowitą niezdolność do pracy. Biegli psychiatra i psycholog uznali, że niezdolność ta trwa okresowo do 31 stycznia 2022r. (opinia biegłych k. 25-25v a.s.).

Zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2016r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała we wskazanych w powołanym przepisie okresach albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Stosownie do treści art. 58 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 57 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, przy czym okres ten powinien przypadać w ciągu dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (ust. 2). W myśl art. 58 ust. 4 w/w ustawy przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Biegli w sporządzonej opinii uznali ubezpieczonego za całkowicie niezdolnego do pracy. Niemniej jednak L. P. wykazał tylko 2 lata, 1 miesiąc i 18 dni okresów składowych, a tym samym nie spełnił przesłanki wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego określonego w art. 57 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wszystkie warunki uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy muszą zaś zostać spełnione kumulatywnie, by prawo do świadczenia zostało przyznane.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, odwołanie podlegało oddaleniu.

O kosztach niepłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz ubezpieczonego przez adwokata R. C. orzeczono na podstawie § 15 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015r. poz. 1801) obowiązującego w dniu wszczęcia postępowania w danej instancji, przy czym opłatę za czynności adwokata ustalono w wysokości ½ opłaty maksymalnej, tj. na kwotę 180 zł, która następnie została podwyższona o kwotę podatku od towarów i usług.