Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział VI Karny Zamiejscowy w P.

w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Grabałowska

Protokolant Monika Kot

w obecności oskarżyciela publicznego - - -

po rozpoznaniu dnia 20 grudnia 2016 roku

sprawy przeciwko K. W.

synowi T., H.

urodz. (...) w B.

obwinionego o to, że w P. na przecięciu się ulicy (...) i drogi dojazdowej do lotniska w dniu 03.02.2016r. ok. godz. 4.45 naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem m-ki V. (...) nr rej. (...) podjął manewr wyprzedzania nie stosując się do znaku drogowego P-4 "linia podwójna ciągła" w wyniku czego doprowadził do zderzenia ze skręcającym w lewo samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez M. C. (1), powodując uszkodzenie samochodu O. należącego do J. P.

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

o r z e k a

1.  obwinionego K. W. uznaje za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2016 roku około godz. 4:45 w P. na przecięciu się ulicy (...) i drogi dojazdowej do lotniska kierując samochodem m-ki V. (...) nr rej. (...) nie zachowując należytej ostrożności podjął manewr wyprzedzania w miejscu gdzie było to zabronione, gdyż wykonał go na skrzyżowaniu, gdzie pasy ruchu dla kierunków przeciwnych rozdzielała znak P-4 „linia podwójna ciągła” w wyniku czego spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym doprowadzając do zderzenia ze skręcającym w lewo samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez M. C. (1), powodując uszkodzenie samochodu O. należącego do J. P. tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 §1 kw i za to na mocy art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 kw orzeka wobec niego karę grzywny w kwocie 100 (sto) złotych;

2.  na mocy art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia obciąża obwinionego wydatkami postępowania do kwoty 600 (sześćset) złotych oraz na mocy art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk, art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty, a w pozostałym zakresie na mocy art. 624 §1 kpk wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI W 342/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 20 grudnia 2016 roku

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lutego 2016 roku około godziny 4.45 M. C. (2) kierując samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) jechał DW 913 z kierunku K.. Zamierzał zwieź M. P. na lotnisko w P.. Przejechał zjazd na parking przy lotnisku dlatego wykonał manewr zawracania. Znajdując się na DW 913 w kierunku K. wykonał manewr skrętu w lewo w drogę wjazdową na lotnisko.

W tym samym czasie jadący w tym samym kierunku K. W., kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) wykonywał manewr wyprzedzania jadącego w tym samym kierunku samochodu O. (...). Doszło do zderzenia pojazdów w ten sposób, że samochód V. (...) uderzył prawą przednią częścią nadwozia w lewy bok samochodu na wysokości tylnego koła. Do zderzenia doszło na przecięciu się torów ruchu obu pojazdów, na lewym pasie ruchu przy osi jezdni. Prędkość początkowa samochodu O. wynosiła 10 km/h, a samochodu V. (...) wynosiła 33 km/h i równa była prędkości kolizyjnej.

Na skutek kolizji w samochodzie O. (...) został wgnieciony lewy tylny błotnik i lewe tylne drzwi w okolicy błotnika, uszkodzony tylny zderzak w lewym narożu, rozerwany kołpak lewego tylnego koła oraz naruszona geometria lewego tylnego koła. W samochodzie V. (...) został rozbity i złamany pod prawym reflektorem zderzak przedni, zdeformowana pokrywa silnika po stronie prawej nad prawym reflektorem, wyrwana ramka przedniej tablicy rejestracyjnej. Obaj kierujący byli trzeźwi.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnień obwinionego (k.76 akt), zeznania świadka M. C. (1) (k.11 akt), zeznania świadka T. Ż. (k. 15 akt), opinię (k.), protokół oględzin (k. 4 -5, 6-7 akt), protokół badania (k. 8, 9 akt).

Obwiniony K. W. lat 56, utrzymuje się z emerytury w kwocie 1200 zł, według oświadczenia nie był karany sądownie, nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo (k. 76 akt).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w tym dniu wyjechał z lotniska, udawał się w kierunku K.. Odcinek na którym doszło do zdarzenia to jest odcinek około 100-150 metrów. Zauważył jak samochód jadący od strony K. zawraca na wjeździe na lotnisko, ale od drugiej strony, tzn. od wyjazdu z lotniska. Samochód ten nawrócił i zatrzymał się przy prawej krawędzi jezdni. Przypuszczał, że kierowca szuka wjazdu na lotnisko i postanowił go ominąć. Podczas omijania kierowca ten naraz ruszył, wykonując manewr skrętu w lewo. W wyniku tego uderzył prawym narożnikiem swojego samochodu nad jego tylnym lewym kołem (k. 76 akt).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego uznane zostały za wiarygodne w zakresie pokrywającym się z ustaleniami faktycznymi. Dotyczy to w zasadzie wyłącznie potwierdzenia faktu kierowania przez niego samochodem V. (...) w dniu zdarzenia. W pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego uznając, że jest to tylko i wyłącznie przyjęta przez niego linia obrony mająca na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Taka postawa obwinionego w konfrontacji z całością materiału dowodowego nie mogła odnieść zamierzonego przez obwinionego skutku w postaci wyroku uniewinniającego. Zarówno zeznania pozostałych świadków jaki treść opinii jednoznacznie potwierdzają zasadność postawionego zarzutu. Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego jak i dokonanej przez biegłego analizy przebiegu kolizji należy uznać, że K. W. jest sprawcą zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd nie podzielił również tej części wyjaśnień obwinionego które mają charakter ocenny, tj. w których obwiniony wyraża swoją ocenę co do prawidłowości (pod kątem przepisu ruchu drogowego) swojego zachowania oraz zachowania kierującej samochodem O.. Ta część wyjaśnień obwinionego dotyczy oceny prawnej zachowania uczestników zdarzenia i Sąd nie podzielił stwierdzeń obwinionego, z których wynika, że jego zachowaniu nie można postawić zarzutu nieprawidłowości.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły zeznania M. J. zeznania były konsekwentne oraz szczegółowe i znalazły potwierdzenie we wnioskach zawartych w treści opinii sądowej sporządzonej przez biegłego.

Żadnej istotnej wiedzy odnośnie samego zdarzenia nie posiadała pasażerka samochodu O. M. P., która w chwili kolizji spała.

Sąd dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy policji S. S. i T. Ż. w całości, ponieważ są one logiczne, przekonujące i wewnętrznie spójne oraz wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają co świadczy o ich prawdziwości. Świadkowie C. opisali cały przebieg zdarzenia od momentu przyjazdu na miejsce zdarzenia do zakończenia czynności służbowych w sprawie. Treść ich zeznań znalazła potwierdzenie w sporządzonej przez nich dokumentacji.

W sprawie dopuszczony został dowód z opinii biegłego T. M. na okoliczność ustalenia przebiegu zdarzenia, tj. ustalenia który z uczestników zdarzenia i jakie zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego naruszył, biorąc pod uwagę przedstawione przez uczestników zdarzenia wersję zdarzeń, w jaki sposób spowodował lub przyczynił się do powstałych uszkodzeń w samochodach.

W wykonaniu ww. postanowienia Sądu biegły wydał pisemną opinię w której zawarł wniosek, że analiza uszkodzeń pojazdów pozwala na stwierdzenie, że samochód V. (...) uderzył prawą przednią częścią nadwozia w lewy bok samochodu O., na wysokości lewego, tylnego koła. Do zderzenia doszło na przecięciu się torów obu pojazdów, na lewym pasie ruchu przy osi jezdni, przed początkiem pola ujawnionych na jezdni. Prędkość z którą skręcał samochód O. w przybliżeniu wynosiła 10 km/h., a prędkość kolizyjna samochodu V. wynosiła 33 km/h. W chwili gdy kierujący O. zaczynał skręt w lewo (pojazd usytuowany był jeszcze na wprost po wykonaniu manewru zawracania) samochód V. zajmował się w odległości około 22 m od miejsca zderzenia. W chwili gdy kierujący samochodem V. mógł zorientować się, że samochód O. skręca, a nie jedzie na wprost, wówczas samochód V. znajdował się w odległości około 13 m od miejsca zdarzenia. Droga niezbędna do zatrzymania samochodu jadącego z prędkością 33 km/h wynosiła 17 m, natomiast czas niezbędny do zatrzymania wynosił 2,8 s. W tych warunkach kierujący V. nie miał możliwości uniknięcia kolizji poprzez zatrzymanie pojazdu przed torem ruchu O.. Kolizji mógłby uniknąć tylko poprzez wcześniejsze zaniechanie manewru wyprzedzania, do czego był zobowiązany. Przystąpienie kierującego O. do manewru skrętu w lewo w chwili gdy samochód V. znajdował się w odległości rzędu 23 metrów od miejsca zdarzenia było nieprawidłowe i w konsekwencji miało charakter zajechania drogi. Biegły przyczyn kolizji upatruje w zbiegu nieprawidłowych zachowań obu uczestników.

Wnioski z ww. opinii ocenione zostały przez Sąd jako wiarygodne, gdyż opinia jest jasna, pełna, spójna wewnętrznie oraz należycie (przekonująco) uzasadniona. Stwierdzić przy tym trzeba, że ustalony przez biegłego przebieg zdarzenia jest zasadniczo spójny z wersją zdarzeń podaną przez świadka M. C. (1).

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty dołączone do akt sprawy albowiem zostały one rzetelnie sporządzone przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Jednoznaczne, korespondujące ze sobą i w pełni wiarygodne dowody sprawiły, iż Sąd ustalił, że obwiniony dopuścił się wykroczenia z art. 86 §1 kw.

Wykroczenie z art. 86 §1 kw popełnia ten, kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 86 § 1 kw jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Wykroczenie to ma charakter powszechny, co oznacza, iż popełnić je może każda osoba, która swoim zachowaniem zagraża bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Zachowanie sprawcy polega na spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. stworzenia realnego niebezpieczeństwa w ruchu drogowym. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza w szczególności takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze (zderzenia się pojazdów) lub potrącenia pieszego uczestnika ruchu, czyli do tzw. zagrożenia sytuacyjnego. Jeżeli na skutek naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym dojdzie do zderzenia się pojazdów lub potrącenia pieszego uczestnika ruchu, warunkiem niezbędnym dla zakwalifikowania zachowania sprawcy jako wykroczenia z art. 86 § 1 kw jest okoliczność braku obrażeń ciała trwających dłużej niż 7 dni u uczestników kolizji.

Zachowanie należytej ostrożności oznacza – najogólniej rzecz ujmując – dostosowanie się kierującego do okoliczności istniejących na drodze w określonym miejscu i czasie. Powszechnie przyjmuje się zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie, że każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego i przezornego oraz do odpowiedniego reagowania na zmieniające się warunki drogowe. Przez zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym rozumieć należy zarówno reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych do ruchu sytuacjach lub wyrażone przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z wyżej wymienionych przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które muszą znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu (uchwała SN z 28.02.1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33).

Wykroczenie z art. 86 § 1 kw może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. Umyślność zachodzi wówczas, gdy sprawa chce swoim zachowaniem spowodować skutek w postaci zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym lub przewidując taką możliwość na to się godzi, nieumyślność występuje, gdy sprawca nie mając zamiaru spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym powoduje je jednak pomimo tego, iż możliwość nastąpienia takiego skutku przewidywał albo mógł przewidzieć.

Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego w sprawie stanu faktycznego należy stwierdzić, iż obwiniony swoim zachowaniem wypełnił zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Obwiniony w dniu 3 lutego 2016 roku około godz. 4:45 w P. na przecięciu się ulicy (...) i drogi dojazdowej do lotniska kierując samochodem m-ki V. (...) nr rej. (...) nie zachowując należytej ostrożności podjął manewr wyprzedzania w miejscu gdzie było to zabronione, gdyż wykonał go na skrzyżowaniu, gdzie pasy ruchu dla kierunków przeciwnych rozdzielała znak P-4 „linia podwójna ciągła” w wyniku czego spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym doprowadzając do zderzenia ze skręcającym w lewo samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez M. C. (1), powodując uszkodzenie samochodu O. należącego do J. P..

Uznając obwinionego K. W. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw Sąd wymierzył mu na mocy art. 86 § 1 kw i art. 24 § 1 kw karę grzywny w wysokości 100 złotych, uwzględniając okoliczności wskazane w dyrektywach zawartych w art. 33 § 1 i 2 kw i art. 24 § 3 kw. Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność obwinionego oraz jego warunki osobiste i rodzinne. Obwiniony utrzymuje się z emerytury, nie ma nikogo na utrzymaniu. Zdaniem Sądu kara grzywny w orzeczonej wysokości - blisko dolnej granicy przewidzianej za ten typ czynu zabronionego - jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jest ona realna w stosunku do możliwości zarobkowych i rodzinnych obwinionego, winna także spełnić swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 118 § 1, 3 i 4 kpw oraz §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (Dz. U. z 2001r., nr 118, poz. 1269), obciążając obwinionego wydatkami postępowania do kwoty 600 złotych (100 zł zryczałtowane wydatki, 500 złotych koszt opinii) oraz zasądzając od niego opłatę w kwocie 30 złotych (10% orzeczonej kary grzywny).