Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2017r. w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 827/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 stycznia 2017 roku Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł przeciwko A. K. o zapłatę kwoty 841,73 złote. Powód wystąpił również o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z zawartej pomiędzy pozwaną a poprzednikiem prawnym powoda umowy pożyczki o numerze (...) z dnia 12 listopada 2012 roku. Powód podniósł, iż pozwana nie dokonała spłaty pożyczki.

( pozew – k. 2-3,)

Pozwana A. K. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie . Oświadczyła, iż nie wie o jakie żądanie chodzi, nie pamięta czy i z jakim podmiotem zawierała umowę pożyczki. Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, ponieważ od daty wskazanej w pozwie minął okres 5 lat.

( protokół rozprawy – k. 29 – 29v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 marca 2016 roku (...) zawarła z Prokurą Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowę przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji.

(kserokopia umowy – k. 8 -11, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k. 12)

W dniu 12 stycznia 2017 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej na łączną kwotę 841,73 złotych na nazwisko A. K..

( wyciąg z ksiąg – k. 7)

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanego materiału dowodowego, uznając go za wiarygodny.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Stosownie do przepisu art. 6 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym tj. kto powinien przedstawiać dowody, a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym tj. kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanej zapłaty, a jako bezpośrednią podstawę swojego roszczenia wskazał umowę pożyczki zawartą przez pozwaną z poprzednim wierzycielem – (...) z siedzibą w H.. Według twierdzeń powoda umowa została zawarta w dniu 12 listopada 2012 roku.

Zgodnie z art. 720 § 1 k. c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie z art. 720 § 2 k.p.c. umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Powód załączył do akt sprawy jedynie umowę cesji wierzytelności, nie załączył jednakże umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z poprzednim wierzycielem. Powód nie wykazał zatem w żaden sposób wysokości dochodzonego roszczenia oraz co istotniejsze , z kim pozwana zawarła umowę pożyczki , a tym samym czy nabyta przez powoda wierzytelność w ogóle istniała . Brak umowy pożyczki oraz odniesienie się przez powoda do faktu kiedy wierzytelność stała się wymagalna uniemożliwia poddanie ocenie prawnej zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez stronę pozwaną , która wywodzi ten zarzut z faktu , że w pozwie wskazana jest data umowy na 12 listopada 2012 roku .

Powód jako dowód w sprawie złożył wyciąg z ksiąg rachunkowych i ewidencji analitycznej. W tym miejscu należy wskazać, iż wskazany wyciąg nie ma mocy dokumentu urzędowego w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 194 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r.
o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 157 ze zm.), księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Jak stanowi art. 194 ust. 2 wskazanego przepisu, moc prawna dokumentów urzędowych,
o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Wobec powyższego, wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, nie ma w niniejszej sprawie mocy dokumentu urzędowego a jedynie moc dokumentu prywatnego, tzn. stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.
Nie może tym samym stanowić wystarczającej podstawy dla uwzględnienia żądania powoda, które budzi uzasadnione wątpliwości Sądu.

Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków. Działanie Sadu z urzędu w sytuacji nieuzasadnionej może prowadzić do naruszenia jednej z naczelnych zasad (wywiedzionej z treści art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), a mianowicie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

Wobec powyższego, należało orzec jak w sentencji.