Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: sekr. sądowy Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 kwietnia 2017 r. i 23 maja 2017 r. sprawy M. W. c. R. i B. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

1) w dniu 19 lipca 2016 r. około godziny 14:00 w W. na drodze publicznej na ul. (...) roku przed skrzyżowaniem z ul. (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa kierującemu samochodem marki C. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do jego uszkodzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Z 2012r., poz. 1137 z późn zmianami)

2) w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 pkt. 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. o czyn z art. 97 KW w związku z art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zmianami )

3) w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszyła zasady przewidziane w art. 45 ust. 2 pkt. 1 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), podczas jazdy korzystała z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku,

tj. o czyn z art. 97 KW w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. "Prawo o ruchu drogowym" (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.)

orzeka

I.  Obwinioną M. W. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza jej łącznie karę grzywny w wysokości 1.000 ( jednego tysiąca ) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej 100 (sto) złotych tytułem opłaty, obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygn. akt V W 4933/16

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2016 r. około godz. 14:00 w W. na drodze publicznej na ul. (...) r. przed skrzyżowaniem z ul. (...) M. W. kierowała samochód osobowy marki A. o numerze rejestracyjnym (...), jadąc środkowym pasem. Samochodem marki C. o numerze rej. (...) lewym skrajnym pasem ruchu poruszali się kierujący K. R. wraz z siedzącym na miejscu pasażera z przodu M. M.. Mężczyźni zauważyli kierującą granatowym samochodem marki A. M. W.. Widzieli, że kobieta przez dłuższy czas rozmawia w czasie jazdy przez telefon, trzymając słuchawkę w lewej ręce przy uchu.

(dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionej M. W. - k. 69; znacznik czasowy 00:05:14-00:09:27, zeznania świadka K. R. - k. 4-5, k. 69; znacznik czasowy 00:10:44-00:22:06, zeznania świadka M. M. – k. 15, 75-76; znacznik czasowy 00:02:00-00:09:49, wydruk z bazy – k. 8)

Bezpośrednio przed skrzyżowaniem z ul. (...) kierująca samochodem marki A. M. W., nie sygnalizując manewru i nie zachowując należytej ostrożności, zjechała na lewy pas ruchu bezpośrednio przed samochód marki C.. Aby uniknąć kolizji, kierujący K. R. odbił w lewo i najechał na wysepkę znajdującą się pomiędzy pasami ruchu. Wskutek najechania na wysepkę, pękła prawa przednia opona samochodu marki C.. Nie doszło jednak do kontaktu obydwu pojazdów.

(dowód: zeznania świadka K. R. - k. 4-5, k. 69; znacznik czasowy 00:10:44-00:22:06, zeznania świadka M. M. – k. 15, 75-76; znacznik czasowy 00:02:00-00:09:49, szkice – k. 6, 16)

K. R. użył sygnału dźwiękowego, próbując zwrócić uwagę obwinionej. M. W. nie zatrzymała się i pojechała dalej. Kierujący samochodem marki C. usiłował jechać za oddalającą się kobietą, jednak nie mógł jechać szybciej z uwagi na uszkodzoną oponę. K. R. zadzwonił na policję i zgłosił zdarzenie, podając numery rejestracyjne kierującej samochodem marki A..

Zarówno K. R., jak i jadący z nim w dniu zdarzenia samochodem marki C. M. M. są zawodowymi kierowcami Miejskiego Zakładu (...), legitymującymi się dużym doświadczeniem.

(dowód: zeznania świadka K. R. - k. 4-5, k. 69; znacznik czasowy 00:10:44-00:22:06, zeznania świadka M. M. – k. 15, 75-76; znacznik czasowy 00:02:00-00:09:49, szkice – k. 6, 16)

Wskutek najechania na wysepkę w samochodzie marki C. o numerze rejestracyjnym (...) powstały uszkodzenia w postaci pękniętej opony i odkształconej felgi. Z kolei podczas oględzin samochodu marki A. stwierdzono na nim szereg uszkodzeń, które nie miały związku z przedmiotowym zdarzeniem.

(dowód: protokoły oględzin – k. 7, 24, zdjęcia – k. 10, 11, wyjaśnienia obwinionej M. W. - k. 69; znacznik czasowy 00:05:14-00:09:27, zeznania świadka K. R. - k. 4-5, k. 69; znacznik czasowy 00:10:44-00:22:06, zeznania świadka M. M. – k. 15, 75-76; znacznik czasowy 00:02:00-00:09:49)

Miejsce zdarzenia nie jest objęte systemem monitoringu.

(dowód: notatka urzędowa – k. 12)

M. W. ma 26 lat. Jest panną, nie posiada osób na swoim utrzymaniu.
Z zawodu jest zarządcą nieruchomości, osiąga miesięczny dochód w wysokości około 6000 złotych. Niekarana, nieleczona psychiatrycznie ani odwykowo. Nie figuruje także w ewidencji ukaranych za wykroczenia.

(dowód: e-protokół rozprawy z dnia 19 kwietnia 2017 r. znacznik czasowy 00:01:49 - 00:02:27 wyjaśnienia obwinionej, i nformacja o wykroczeniach – k. 25)

Obwiniona M. W. zarówno na etapie czynności wyjaśniających, jak i przed Sądem, nie przyznała się do winy. Wyjaśniła (k. 69; znacznik czasowy 00:05:14-00:09:27), że nie pamięta zdarzenia i że takie zajście nie miało miejsca. Obwiniona stwierdziła, że jest bardzo uważnym kierowcą oraz że od 2008 roku, kiedy otrzymała prawo jazdy, nigdy nie była uczestnikiem wypadku ani kolizji. Wskazała, że gdyby ktoś trąbił, na pewno zwróciłaby na to uwagę, zwłaszcza, że do zdarzenia doszło w ciągu dnia, kiedy ruch nie jest natężony. M. W. wyjaśniła, że często jeździ samochodem. Zawsze sygnalizuje manewr zmiany pasa ruchu. Ponadto, zazwyczaj kierując samochód korzysta z zestawu słuchawkowego, nie trzyma telefonu w ręce. Obwiniona konsekwentnie twierdziła, że nie pamięta, by w dniu zdarzenia doszło do sytuacji opisywanej przez świadków. Wskazała, że tego dnia zapewne nigdzie się nie spieszyła. Z racji wykonywanej pracy dojeżdża między nieruchomościami i zwykle wyjeżdża wcześniej, mając duży margines czasu. Wyjaśniła, że nie kojarzy samochodu marki C. kierowanego przez drugiego uczestnika zdarzenia.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia, że obwiniona dopuściła się wszystkich zarzuconych jej czynów. Dochodząc do powyższego przekonania, Sąd oparł się na zeznaniach naocznych świadków przedmiotowego zdarzenia - K. R. i M. M..

M. W. nie negowała, że w czasie i miejscu określonym w zarzucie kierowała samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...), ponieważ głównie ona użytkuje przedmiotowy pojazd. Natomiast Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej M. W. (k. 69; znacznik czasowy 00:05:14-00:09:27) dotyczącym przebiegu zdarzenia z dnia 19 lipca 2016 r. jako sprzecznym z wiarygodną i logiczną relacją słuchanych w sprawie świadków. Obwiniona bowiem twierdziła, że zdarzenie objęte zarzutami w ogóle nie miało miejsca.

Przeciwstawną wersję zdarzenia, do którego doszło w dniu 19 lipca 2016 r. około godz. 14:00 w W. na ul. (...) r. przedstawili świadkowie.
Z konsekwentnych zeznań K. R. (k. 4-5, k. 69; znacznik czasowy 00:10:44-00:22:06) i świadka M. M. – k. 15, 75-76; znacznik czasowy 00:02:00-00:09:49) wynika, że jechali lewym pasem z prędkością około 50 km/h, kiedy przy skrzyżowaniu z ul. (...) granatowy samochód marki A. zajechał im drogę. Świadkowie byli zgodni, że kierująca nie sygnalizowała tego manewru oraz że w czasie jazdy rozmawiała przez telefon, trzymając go w ręku. Świadkowie wskazali, że nie może być mowy o pomyłce, obwiniona bowiem rozmawiała przez telefon przez dłuższy czas, kiedy jechali obok niej. Świadek M. M. zapamiętał, że kobieta rozmawiała przez telefon już od skrzyżowania ulic (...) i B., ponieważ inny uczestnik ruchu miał jej zwrócić z tego powodu uwagę. Świadkowie zgodnie zeznali, że w chwili gdy obwiniona nie sygnalizując wykonywanego manewru, zmieniła pas i zajechała im drogę, K. R. w celu uniknięcia zderzenia, odbił w lewo i wjechał na wysepkę, wskutek czego opona w jego samochodzie uległa zniszczeniu.

W ocenie Sądu zeznania powyższych świadków są wiarygodne. Należy uznać, że są spójne, konsekwentne, szczegółowe i logiczne. Świadkowie wskazali po kolei, jak doszło do zdarzenia i jakie uszkodzenia powstały w jego wyniku, a następnie jak kierujący K. R. usiłował zatrzymać i dogonić oddalającą się obwinioną. Sytuację tę przedstawili także na sporządzonych w krótkim czasie po zdarzeniu, znajdujących się w aktach sprawy szkicach (k. 6, 16). Przedstawiony przez nich mechanizm zdarzenia odpowiada także uszkodzeniom opony i felgi samochodu marki C., które wynikają z protokołu oględzin (k. 7) oraz są widoczne na zaliczonych w poczet materiału dowodowego zdjęciach (k. 10-11).

W przekonaniu Sądu zeznania świadków nie mają zabarwienia subiektywnego, świadkowie są bowiem dla obwinionej osobami obcymi, nie mającymi żadnego interesu prawnego, ani osobistego w tym, aby bezpodstawnie ją obciążać. Narażaliby się bowiem w ten sposób na odpowiedzialność karną. Ponadto należy wskazać, że świadkowie, przedstawiając swoją relację zdarzenia, w którym uczestniczyli, nie mogli wiedzieć, że dokładnie to miejsce nie jest objęte systemem monitoringu miejskiego. Zdaniem Sądu za wiarygodnością świadków przemawia także dodatkowo ich doświadczenie w podobnych sytuacjach – oboje są zawodowymi kierowcami. Świadek M. M. wskazał na rozprawie, że z doświadczenia z pracy zapamiętują takie zdarzenia oraz że w takich sytuacjach zwracają uwagę na numery rejestracyjne pojazdów. Świadek nie miał wątpliwości, co do numerów rejestracyjnych kierowanego przez obwinioną pojazdu, jak i tego, że rozmawiała przez telefon, ponieważ przez dłuższy czas obserwowali zarówno kierowany przez nią pojazd, jak i jej zachowanie.

Nadto zeznania powyższych świadków korespondują również z pozostałym materiałem dowodowym znajdującym się w aktach sprawy. Sąd dał wiarę zgromadzonym i zaliczonym w poczet dowodów dokumentom w postaci: notatki urzędowej (k. 12), szkiców (k. 6, 16), protokołów oględzin (k. 7, 24), dokumentacji fotograficznej (k. 10-11). Powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z zeznań zarówno K. R., jak i świadka M. M. wynika, że sprawcą zdarzenia była obwiniona. Świadkowie nie mieli żadnych wątpliwości co do marki samochodu, którym kierowała, podali także numery rejestracyjne jej pojazdu. Z tych wszystkich wskazanych względów Sąd dał wiarę zeznaniom świadków. Tym samym należało odrzucić wersję obwinionej, która twierdziła, że nic nie zauważyła, więc nie mogła zbiec z miejsca wypadku. Nie bez znaczenia jest także fakt, że świadkowie w czasie zdarzenia poruszali się dużym samochodem marki C., który jest dosyć charakterystyczny. Poza tym obwiniona nie mogła nie zobaczyć i nie usłyszeć, co się stało, w sytuacji gdy jadący tuż za nią pojazd doznał uszkodzeń, a kierujący użył sygnału dźwiękowego. Wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie są zatem nielogiczne
i niewiarygodne.

Reasumując, mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina i sprawstwo obwinionej w zakresie wyczerpania znamion zarzucanych jej wykroczeń drogowych nie budzą żadnej wątpliwości.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.w., kto, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. Z kolei zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

Wykroczenia z art. 97 kw dopuszcza się zaś uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie.

Regulacja art. 22 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym nakłada na kierującego dokonującego zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu obowiązek zachowania szczególnej ostrożności. Zgodnie zaś z ust. 4 przywołanego przepisu, kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Zgodnie z art. 45 ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Wreszcie regulacja art. 44 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym nakłada pewne obowiązki na kierującego pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym. W takiej sytuacji każdy kierujący jest obowiązany:

1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;

3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;

4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

Do wszystkich powyższych obowiązków obwiniona się nie zastosowała, czego konsekwencją było spowodowanie realnego niebezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W ocenie Sądu ustalenia faktyczne w sprawie nie budzą wątpliwości, wobec czego uznać należało, iż wina obwinionej co do popełnienia przez nią wszystkich zarzucanych jej czynów została jej udowodniona. Mimo że w sprawie brak jest innych źródeł dowodowych niż relacje uczestników zdarzenia, którzy przedstawili dwie przeciwstawne wersje jego przebiegu – brak nagrania monitoringu lub relacji osób postronnych - materiał dowodowy pozwolił na weryfikację wyjaśnień obwinionej. Należy podkreślić, że nie ma reguły dowodowej, w myśl której w sytuacji braku innych źródeł dowodowych powinno dojść do uniewinnienia sprawcy kolizji - jak podnosił obrońca obwinionej. Rozumowanie takie prowadziłoby bowiem do niemożliwego do zaakceptowania wniosku, że zawsze w przypadku gdy w sprawie nie ma innych źródeł dowodowych, a sprawca ucieka z miejsca zdarzenia, zapadałby wyrok uniewinniający.

Każdy kierowca jest zobowiązany do prowadzenia pojazdu mechanicznego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia samochodu są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Do tych wymogów obwiniona się nie zastosowała, co wprost wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Niewątpliwie następstwem jej zachowania było spowodowanie realnego zagrożenia ruchu drogowego, o czym świadczą również skutki tego zdarzenia.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 k.w. oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 k.w. i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziął pod uwagę wyrażone w przepisie art. 47 § 6 kw kryteria przedmiotowe, tj. wagę, rodzaj oraz charakter naruszonego dobra prawnie chronionego, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak i kryteria podmiotowe tj. postać zamiaru, motywację działania sprawcy czy rozmyślny sposób popełnienia czynu. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionej jako dosyć wysoki w zakresie wyczerpania znamion przypisanych jej wykroczeń. Obwiniona w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, była zobowiązana do zachowania szczególnej ostrożności. Była ona również zobowiązana sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi znajdującemu się na pasie ruchu, na który zamierzała wjechać. Ponadto w czasie jazdy rozmawiała przez telefon, trzymając słuchawkę przy uchu, co niewątpliwie dekoncentruje kierującego. Wreszcie zbiegła z miejsca zdarzenia, choć musiała zobaczyć i usłyszeć próbującego zwrócić na siebie jej uwagę świadka. Pomimo niniejszych obowiązków M. W. nie dostosowała swojego postępowania do podstawowych zasad ruchu drogowego, w wyniku czego spowodowała niebezpieczną sytuację na drodze, wskutek której doszło do uszkodzeń opony i felgi pojazdu marki C..

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował niewielki rozmiar uszkodzeń, a także niekaralność obwinionej. Do okoliczności obciążających należało natomiast zaliczyć lekceważący stosunek obwinionej do zasad obowiązujących w ruchu drogowym. Jak wskazują świadkowie, rozmawiała bowiem w czasie jazdy przez telefon przez dłuższy czas.

Zgodnie z art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się karę łącznie w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczenia środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Stąd za podstawę wymiaru kary wobec obwinionej przyjęto przepis art. 86 § 1 kw, przewidujący karę grzywny do 5000 złotych.

Sąd wymierzył obwinionej łącznie za wszystkie przypisane jej czyny karę grzywny w wysokości 1000 złotych, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionej, uwzględniając wysokość uzyskiwanych przez nią dochodów i będzie adekwatna do popełnionych przez nią czynów. Zdaniem Sądu orzeczona kara skłoni obwinioną do refleksji nad zakresem obowiązków uczestnika ruchu drogowego wynikających z treści przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym – m.in. co do tego, że w każdych okolicznościach przy zmianie pasa ruchu należy zachować szczególną ostrożność. W opinii Sądu orzeczona kara pozwoli także na osiągnięcie jej celów na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami zachowań niezgodnych z zasadami Prawa o ruchu drogowym.

O opłacie orzeczono na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, o kosztach postępowania natomiast w oparciu o art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, uznając, iż ich uregulowanie nie będzie dla obwinionej nadmiernym obciążeniem.