Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2016 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) N. Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko S. P.

o zapłatę

oddala powództwo

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt. I C 1164/16

UZASADNIENIE

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. (dalej: B. (...)) domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 4.127,35 zł wraz z odsetkami od dnia 28.10.2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podniósł, iż w dniu 31.05.2011 r. zawarł z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę cesji szeregu wierzytelności, na mocy której nabył również wierzytelność cedenta w w/w kwocie wobec pozwanego. Powód stwierdził, że dochodzone roszczenie wynika z tytułu umowy o kartę kredytową, jaką w dniu 17.09.2007 r. pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W..

Zarządzeniem z dnia 22.11.2016 r. tut. Sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do trybu zwykłego.

Pozwany S. P. , pomimo doręczenia odpisu pozwu wraz z załącznikami, nie stawił się na rozprawę w dniu 15.12.2016 r., nie zażądał przeprowadzenia jej pod swą nieobecność, ani też nie ustosunkował się do twierdzeń pozwu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26.04.2011 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. umowę cesji szeregu wierzytelności.

(dowód: umowa sprzedaży – k. 12-13)

B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. pismem z dnia 14.10.2011 r. zawiadomił S. P. o zawarciu umowy cesji i nabyciu wierzytelności względem pozwanego, wynikającej z umowy o kartę kredytową z dnia 17.09.2007 r. Nadto wezwał go do zapłaty zadłużenia na własny rachunek bankowy.

(dowód: zawiadomienie – k. 32)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez powoda dokumenty, których wiarygodności strony w niniejszym postępowaniu nie kwestionowały.

W pierwszej kolejności trzeba zwrócić uwagę na zarządzenie tut. Sądu z dnia 22.11.2016 r. (vide: k. 19), na mocy którego stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu stanowisko powoda prezentowane w pozwie nie znajduje żadnego potwierdzenia w przedłożonym materiale dowodowym. Zgodnie zaś z art. 6 k.c. powód, reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, winien wykazać nie tylko przejście wierzytelności, ile w ogóle jej istnienie i wysokość.

W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z regulacją tą powiązana jest zasada wyrażona w art. 232 k.p.c., zgodnie z którą strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z obowiązującym orzecznictwem artykuł 232 zd. 1 k.p.c. określając reguły rozkładu ciężaru dowodu, stanowi niejako procesowy "odpowiednik" przepisu art. 6 k.c. Wyraża zasadę kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego i to strony, a nie sąd, pozostają dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Oznacza to, że to strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego dla wykazania podnoszonych przez siebie twierdzeń, uzasadniających żądanie. Wobec tego art. 232 zd. 1 k.p.c. wskazuje jedynie na obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Adresatem komentowanej normy są strony, a nie sąd, co oznacza, że to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a sąd nie jest władny tego obowiązku wymuszać. Nie może również co do zasady zastępować stron w jego wypełnieniu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 19 sierpnia 2016 r., sygn. I ACa 259/16, LEX nr 2099967).

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że analiza dokumentów załączonych do pozwu wskazuje, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie tezy o istnieniu dochodzonego pozwem roszczenia. Rozbieżności pojawiły się już na etapie identyfikacji źródła roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem. Powód podał bowiem, że jego żądanie wynika z zawartej w dniu 17.09.2007 r. umowy o nr (...). Tymczasem przedłożył on umowę nr (...) z dnia 29.12.2006 r. W tym miejscu trzeba zauważyć, że powód jest profesjonalistą w zakresie obsługi wierzytelności, zaś w przedmiotowej sprawie jest reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego. Okoliczności te implikują istotne konsekwencje, gdyż zasadne jest oczekiwanie działania ze starannością tej miary, która koresponduje z zawodowym charakterem prowadzonej przez B. (...) działalności. Nadto Sąd jest związany treścią żądania (art. 321 § 1 k.p.c.). O ile rolą Sądu jest rozpoznanie sprawy w oparciu o prawidłowy przepis prawa, a kwalifikacja prawna podana przez stronę nie jest wiążąca, o tyle Sąd jest związany okolicznościami faktycznymi podanymi przez każdą ze stron, w tym powoda. Skoro wywodził on swe roszczenie z umowy o nr (...), to winien ją przedłożyć. Co więcej, wyciąg z ksiąg rachunkowych, na który powoływał się powód wywodząc twierdzenia zawarte w pozwie, został wystawiony na podstawie umowy o kartę kredytową z dnia 17.09.2007 r. W piśmie z dnia 14.10.2011 r. – zawiadomienie o przelewie, na które powoływał się B. (...) – bank podał, iż umowa z S. P. została zawarta w dniu 17.09.2007 r. Jest to inna data, niż ta, która figuruje na załączonej umowie (vide: k. 32).

Podobne uwagi dotyczą wysokości dochodzonego roszczenia. Po pierwsze, powód nie przedłożył żadnego dowodu, który wskazywałby na kwotę, jaką pobrał z banku S. P. nie załączono ani dowodów wypłat, ani historii rachunku bankowego. Nie został też załączony regulamin, wraz z tabelą opłat i prowizji, które stanowią integralną część każdej umowy kredytowej. Po trzecie, na powodzie spoczywał również dowód co do tego, że w ramach umowy o kartę kredytową klientowi banku w ogóle przysługiwał limit kredytowy. Okoliczności tej nie wykazano.

Na uwzględnienie powództwa nie pozwoliły również inne okoliczności. Powód wykazał jedynie zawarcie umowy cesji w dniu 26.04.2011 r. Jednak B. (...) nie przedstawił żadnego dowodu, z którego mogłoby wynikać, że w skład szeregu przenoszonych wierzytelności wchodziła również wierzytelność (...) Banku S.A. względem S. P.. W szczególności trzeba zwrócić uwagę na to, że umowa cesji wierzytelności została podpisana przez przedstawicieli obu stron. Skoro załącznik do umowy, będący jej uszczegółowieniem, stanowi część umowy, to również i on powinien być podpisany przez przedstawicieli obu stron. W niniejszej sprawie „wyciąg z załącznika nr 1 do umowy sprzedaży wierzytelności” nie został podpisany przez żadną ze stron umowy cesji, zaś sporządził go powód. Akceptacja stanowiska B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. doprowadziłaby do usankcjonowania praktyki, w której osoba trzecia względem stron umowy (w niniejszej sprawie B. (...)– S. P.) mogłaby wzywać jednego z kontrahentów do spełnienia świadczenia wynikającego z tej umowy na swoją rzecz bez przedstawienia dowodów na przejście uprawnienia.

Biorąc powyższe rozważania pod uwagę skonstatować należało, że stanowisko powoda jest niewiarygodne, zaś jego twierdzenia wobec nieudowodnienia roszczenia pozostają na gruncie przedmiotowej sprawy gołosłowne.

Powyższe dowodzi również, że żądanie powództwa budziło wątpliwości. Na zasadzie art. 339 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1), w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Na gruncie niniejszej sprawy twierdzenia B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. o przysługującej względem S. P. wierzytelności, w ocenie Sądu budziły uzasadnione wątpliwości. Powód nie przedstawił w sposób pozwalający na uwzględnienie powództwa dowodów na poparcie stanowiska w prezentowanym przez siebie kształcie.

Na gruncie niniejszej sprawy powyższe argumenty prowadzą do wniosku, że nie ma podstaw do przyjęcia, że powodowi przysługuje względem S. P. roszczenie wskazane w pozwie, gdyż nie zostało ono wykazane.

Mając przedstawione racje na uwadze i na podstawie przywołanych przepisów Sąd wydał wyrok zaoczny, w którym powództwo oddalił.