Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wlkp. w II Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący SSO Dorota Staszak

protokolant : sekr. sąd. Joanna Wianecka

w obecności prokuratora : Macieja Ostałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 11.04.2017 r.

sprawy D. C. (1) s. R. i B. zd. F. ur. (...) we W.,

oskarżonego o to , że :

III.w okresie od 03 czerwca 2014r. do 12 sierpnia 2014r. we W., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, chcąc aby jego brat A. C. (1) dokonał czynów zabronionych, polegających na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej wysokości 370.305 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, następujących podmiotów gospodarczych:

- (...) z/s w K. na kwotę 23.125 złotych,

- (...) Spółka Jawna z/s w Z. na kwotę 10,975 złotych,

- (...) z/s w Z. na kwotę 11.100 złotych,

- Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z/s w K. na kwotę 13.025 złotych,

- (...) Sp. z o.o. z/s w Z. na kwotę 21.150 złotych,

- (...) Sp. jawna z/s w S. na kwotę 43.200 złotych,

- (...) S.C. z/s w H. na kwotę 22.875 złotych,

- (...) Sp. z o.o. z/s w O. na kwotę 20.400 złotych,

- Przedsiębiorstwo (...) Spółka Jawna z/s w S. na kwotę 20.280 złotych,

- (...) z/s w T. na kwotę 20.130 złotych,

- (...) Sp. z o.o. z/s w Ś. na kwotę 20.280 złotych,

- PPUH (...) z/s w M. na kwotę 20.280 złotych,

- (...) Sp. z o.o. z/s w R. na kwotę 20.280 złotych,

- Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowo-Wytwórcze (...) z/s w N. na kwotę 21.000 złotych,

- PHU (...) Sp. z o.o. z/s w Ż. na kwotę 21.125 złotych,

- (...) z/s w B. na kwotę 20.800 złotych,

- P.P.H. (...) Sp. z o.o. z/s w G. na kwotę 20.280 złotych,

- (...) Sp. z o.o. z/s w N. na kwotę 20.000 złotych,

ułatwił mu swoim zachowaniem ich popełnienie, w ten sposób, że będąc pełnomocnikiem rachunku bankowego o numerze (...) umożliwił mu korzystanie z niego poprzez wyrażenie zgody A. C. (1) na wskazanie tego rachunku jako właściwego do dokonywania przez wymienione podmioty gospodarcze wpłat z tytułu fikcyjnych transakcji sprzedaży wyrobów stalowych, a nadto osobiście wypłacane, uzyskane w ten sposób środki finansowe, przesyłał za pośrednictwem firmy kurierskiej A. C. (1), jak również przekazał mu kartę bankomatową wydaną do tego rachunku, umożliwiając samodzielnie ich pobieranie

tj. o przestępstwo z art. 18 §3 kk w zw. z art. 286 §1 kk i 294 §1 kk przy zast. art. 12 kk

I. oskarżonego D. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , przyjmując ,że stanowi on czyn z art. art. 18 §3 kk w zw. z art. 286 §1 kk w zw.z art. 294 §1 kk w zw. z art. 12 kk w brzmieniu sprzed 01.07.2015 r. i za to na podstawie art. 19§ 1 kk w zw. z art. 294§ 1 kk w brzmieniu sprzed 01.07.2015 r. wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku i 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk w brzmieniu sprzed 01.07.2015 r. karę grzywny w wysokości 150 ( sto pięćdziesiąt ) stawek dziennych po 30 zł ( trzydzieści złotych ) każda;

II. na podstawie art. 69 § 1 , 2 kk , art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed 01.07.2015 r. warunkowo zawiesza wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 4 ( czterech ) lat , a na podstawie art. 73 § 1 kk w brzmieniu sprzed 01.07.2015 r. oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby ;

IV. na podstawie art. 45 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 7.300 zł ( siedem tysięcy trzysta złotych )

V. na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.09.2014 r. do dnia 20.11.2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny

VI. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i obciąża nimi Skarb Państwa.

Sygnatura akt II K 41/17

UZASADNIENIE WYROKU

Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp.

z dnia 11 kwietnia 2017 r.

Uzasadnienie powyższe zostało na zasadzie art. 424 § 3 kpk ograniczone w swym zakresie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

1.  Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku

Sąd przyjął w niniejszej sprawie stan prawny Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed dnia 1.07.2015 r., gdyż ww. ustawa w dawnym brzmieniu była dla sprawcy względniejsza w odniesieniu do regulacji związanych z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności. Sąd nie może stosować ustawy w dawnym brzmieniu w części. Skutkiem tego sąd musiał zastosować co do tego oskarżonego w całości dawną ustawę – Kodeks karny.

D. C. (1) przedstawiono aktem oskarżenia zarzut popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk w zw. z art. 12 kk. Sąd, po dokonaniu analizy zgromadzonego materiału dowodowego, przychylił się do stanowiska rzecznika oskarżenia publicznego w tym zakresie. Podejmując rozstrzygnięcie sąd oparł się przede wszystkim na wiarygodnej części wyjaśnień samego oskarżonego, na zeznaniach świadków oraz na zgromadzonych dokumentach. W ocenie sądu oskarżony w chwili popełnienia czynu był poczytalny, świadomy bezprawności i naganności swego postępowania.

W myśl art. 18 § 3 kk odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że dla przyjęcia pomocnictwa niezbędne jest, znajdujące potwierdzenie w materiale dowodowym konkretnej sprawy, przekonanie sądu o tym, że istniała osoba indywidualnie oznaczona, względem działań której podejmowane były przez pomocnika czynności określone w dyspozycji tego przepisu. Kwestia ta niewątpliwie zaistniała w realiach niniejszej sprawy. Zgodnie z obowiązującym orzecznictwem, dla przypisania odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa oszustwa w jego formie zjawiskowej pomocnictwa wystarcza, aby sprawca swoim zachowaniem obiektywnie ułatwił innej osobie popełnienie czynu zabronionego i aby mając tego świadomość co najmniej godził się. Przestępstwo to jest dokonane w momencie fatycznego ułatwienia popełnienia czynu zabronionego, a nie w momencie niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 30.06.2016 r., II Aka 177/16, OSA 2016 nr 12, poz. 36, publ. w Legalis). Oskarżony D. C. udostępnił rachunek bankowy, do którego posiadał pełnomocnictwo, swojemu bratu A., osobiście wypłacał dla niego pieniądze z konta i mu je przekazywał, a następnie przekazał mu kartę bankomatową przypisaną do tego konta. Oskarżony godził się pomóc bratu w popełnieniu przestępstwa – w celu uzyskania przez niego korzyści majątkowej. Miał bowiem świadomość, że A. C. (1) miał kryminalną przeszłość, odbywał karę pozbawienia wolności i nie miał możliwości założenia w tak krótkim czasie działalności gospodarczej operującej tak znacznymi środkami pieniężnymi. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, obejmował bowiem swoją świadomością fakt, iż jego brat działa z bezpośrednim zamiarem pokrzywdzenia wskazanych w akcie oskarżenia podmiotów gospodarczych, wprowadzenia ich w błąd i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Mając świadomość swojej roli w całym procederze, godził się na nią, udzielał informacji i świadczył pomoc bratu. Co więcej, uzyskiwał z tej działalności korzyść majątkową dla siebie w wysokości 2% wypłacanych A. C. kwot. Powyższe ustalenie miało istotny wpływ na dalszą część kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez D. C.. Zgodnie bowiem z art. 19 § 1 kk, Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo, zaś art. 19 § 2 kk stanowi, że wymierzając karę za pomocnictwo sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Zgodnie z art. 286 § 1 kk, kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Sąd pragnie podkreślić, że odpowiedzialność za opisane we wskazanym przepisie oszustwo jest motywowana celem – tj. pomocą w uzyskaniu przez A. C. – a także siebie – korzyści majątkowej. D. C. (1) pomagał bratu w osiągnięciu celu swoim przestępczym działaniem – poprzez podjęte działania umożliwił A. C. uzyskanie pieniędzy w krótkim czasie, wykorzystując do tego swoje uprawnienie jako pełnomocnika rachunku bankowego należącego do ich ojca. Pełnomocnictwo, które było udzielone z uwagi na zły stan zdrowia ich ojca, nie miało służyć umożliwieniu dokonywania czynów zabronionych, jednakże oskarżony do tego je wykorzystał. To legło u podstaw jego działania - pomocy udzielonej A. C., który w założeniach swych chciał doprowadzić ustalonych pokrzywdzonych, uważających się za klientów czeskiej firmy (...) z siedzibą w P., do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. By A. C. mógł zrealizować swój zamiar, D. C. zgodził się, aby na rachunek bankowy ich ojca, którego D. C. był ustanowionym pełnomocnikiem, wpływały środki z rzekomych transakcji ww. firmy czeskiej, która w rzeczywistości nie istniała. Pod wpływem fikcyjnej oferty internetowej przedsiębiorcy decydowali się na zakup elementów stalowych, a należność za zamówiony towar wpłacali na konto, którego pełnomocnikiem był D. C.. Oskarżony zaś osobiście wypłacał uzyskane w ten sposób środki finansowe i dostarczał je A. C.. W późniejszym czasie udostępnił A. C. kartę bankomatową przypisaną temu rachunkowi bankowemu, tak aby A. C. mógł osobiście, już bez jego udziału, dokonywać wypłat pieniędzy z omawianego rachunku bankowego. Zgodnie z tezami orzecznictwa, elementy przedmiotowe przestępstwa oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i być objęte jego wolą. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu (por. wyrok SN z dnia 02.02.2017 r., III KK 258/16, publ. w Legalis). Podkreślić nadto należy, że przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, przy czym skutkiem jego jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd został przez sprawcę wyzyskany. D. C. (1), w okresie od 3 czerwca 2014 r. do 12 sierpnia 2014 r. –jak już wyżej podano – ułatwił swoim zachowaniem popełnienie przez jego brata, A. C. (1) czynów zabronionych, polegających na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem niżej wskazane podmioty gospodarcze (w ilości 18 firm) w następujących kwotach:

1.  (...) z/s w K., kwota 23.125 zł,

2.  (...) Spółka Jawna z/s w Z., kwota 10.975 zł,

3.  (...) z/s w Z., kwota 11.100 zł,

4.  Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z/s w K., kwota 13.025 zł,

5.  (...) Sp. z o.o. z/s w Z., kwota 21.150 zł,

6.  (...)Sp. jawna z/s w S., kwota 43.200 zł,

7.  (...) S.C. z/s w H., kwota 22.875 zł,

8.  (...) Sp. z o.o. z/s w O., kwota 20.400 zł,

9.  Przedsiębiorstwo (...) Spółka Jawna z/s w S., kwota 20.280 zł,

10.  (...)z/s w T., kwota 20.130 zł,

11.  (...) Sp. z o.o. z/s w Ś., kwota 20.280 zł,

12.  PPUH (...) z/s w M., kwota 20.280 zł,

13.  (...)Sp. z o.o. z/s w R., kwota 20.280 zł,

14.  Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowo - Wytwórcze (...) z/s w N., kwota 21.000 zł,

15.  PHU (...) Sp. z o.o. z/s w Ż., kwota 21.125 zł,

16.  (...) z/s w B., kwota 20.800 zł,

17.  P.P.H. (...) Sp. z o.o. z/s w G., kwota 20.280 zł,

18.  (...) Sp. z o.o. z/s w N., kwota 20.000 zł.

Sąd podzielił pogląd rzecznika oskarżenia publicznego w zakresie danych co do ilości oszukanych przedsiębiorstw, ich firm, jak i kwot będących szkodą w mieniu pokrzywdzonych. Podać przy tym należy, że wskazane podmioty zostały doprowadzone do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem dzięki temu, że D. C. ułatwił A. C. popełnienie przestępstwa oszustwa na łączną kwotę 370.305 zł. Uznać więc należy, że szkoda wyrządzona działaniem D. C. była znaczna – przy czym zważyć należy, że przekraczała ona znacznie ustawową granicę. Zgodnie bowiem z art. 115 § 5 kk mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych. Wobec tego należało uznać, że D. C. (1) dopuścił się przestępstwa pomocnictwa w oszustwie określonym w art. 286 § 1 kk w stosunku do mienia znacznej wartości. Powyższe ustalenie determinowało dalszą część kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez D. C.. Zgodnie bowiem z art. 294 § 1 kk, ten, kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk w stosunku do mienia znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Stąd kwalifikacja prawna – pamiętając również o wcześniej omówionej formie pomocnictwa – art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk.

W ocenie sądu oskarżony w celu dokonania przestępstwa podjął w krótkich odstępach czasu wiele zachowań, które razem stanowiły formę pomocniczą w przestępstwie oszustwa i ostatecznie doprowadziły do wskazanej wyżej szkody. Oskarżony działał bowiem od 3 czerwca 2014 r. do 12 sierpnia 2014 r. – czyli 2 miesiące, co niewątpliwie należy uznać za krótki okres czasu. Oszustwo popełnił na szkodę 18 przedsiębiorstw, umożliwiając A. C. wskazanie tym podmiotom konkretnego rachunku bankowego jako przypisanego do firmy (...). Czynił to umyślnie (zamiar bezpośredni kierunkowy), pomagał w realizacji z góry powziętego zamiaru A. C., który był zdeterminowany jednym celem – uzyskaniem korzyści majątkowej dla siebie. Stąd ujęcie zachowania D. C. w ramy czynu ciągłego z art. 12 kk, bowiem dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Na tej podstawie sąd uznał, że zebrany materiał dowodowy w niniejszej sprawie pozwolił na stwierdzenie, iż wina i sprawstwo czynu w zakresie zarzucanym oskarżonemu zostały dowiedzione i nie mogą budzić wątpliwości.

2.  Wyjaśnienie innych wskazanych rozstrzygnięć wyroku.

2.1.  Kara.

Orzekając o karze za przypisane oskarżonemu przestępstwo, sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 kk. W myśl § 1 wskazanego artykułu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych w ustawie, badając, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wymierzając karę uwzględnił również dyrektywy wynikające z § 2 cytowanego wyżej artykułu, a więc brał pod uwagę zachowanie się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Analizując stopień społecznej szkodliwości występku oszustwa dotyczącego mienia znacznej wartości, jakiego dopuścił się oskarżony, sąd uznał go za wysoki. Na taką ocenę wpływ miały przede wszystkim rodzaj naruszonego tym czynem dobra. Oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko mieniu. Prawo własności jest najważniejszym i szeroko chronionym prawem majątkowym w kodeksie karnym, gdyż tego rodzaju ochrona daje gwarancję nienaruszonej trwałości własnego majątku i swobody rozporządzania nim. Pokrzywdzeni pragnęli zakupić towar, zawarli umowę sprzedaży, z której rzetelnie się wywiązali ,wpłacając swoje pieniądze na rachunek bankowy udostępniony przez oskarżonego.

Na niekorzyść oskarżonego D. C. wzięto pod uwagę to, że po popełnieniu przestępstwa nie czynił starań o jakiekolwiek naprawienie szkody.

Dodatkowo do okoliczności uzasadniających surowość orzeczonej kary sąd zaliczył także sposób i okoliczności popełnienia tego czynu – tj. premedytację w działaniu przejawiającą się nie tylko w bezpośredniej pomocy w przygotowaniu do oszustwa, ale także całość działań, jakie oskarżony podjął, by uwiarygodnić swoje postępowanie (wskazywanie chęci pomocy bratu, uzyskanie oficjalnej zgody ojca na udostępnienie A. C. rachunku bankowego). W tym zakresie nie można też pominąć prowizji, którą oskarżony wypłacał sobie ze środków wpływających na rachunek bankowy.

Sąd wziął pod uwagę również fakt, że D. C. (1) był karany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu z dnia 7 czerwca 2016 r. o sygnaturze akt II K 960/13 za przestępstwo z art. 297 § 1 kk.

Sąd nie doszukał się okoliczności, które pozwoliłyby na zastosowanie uprawnienia do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Co prawda oskarżony wyraził żal, że zaufał A. C., jednak za stwierdzeniem nie szło żadne działanie, które faktycznie by ten żal udowodniło. Co więcej, nie należy tracić z pola widzenia faktu, że gdyby oskarżony D. C. nie udostępnił rachunku bankowego A. C., ten nie miałby takiej łatwości w doprowadzeniu ww. podmioty gospodarcze do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem. Już samo założenie przez A. C. rachunku bankowego, przy jego wcześniejszym stylu życia i groźbie zajęcia komorniczego na jego środkach, byłoby okolicznością utrudniającą popełnienie przestępstwa oszustwa. Należało zatem uznać, że w niniejszej sprawie działanie polegające na ułatwieniu popełnienia czynu zabronionego było istotne w perspektywie końcowego efektu, tj. uzyskania korzyści majątkowej przez A. C..

Sąd na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk wymierzył karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat, oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, a na podstawie art. 33 § 2 kk orzekł karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) zł każda. Sąd uznał, iż wskazana kara będzie wystarczająca dla osiągnięcia jej celów.

Sąd podzielił pogląd prokuratora (uzgodniony z oskarżonym) i skorzystał z możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w powyższym wymiarze, uznając, że zachodzą ku temu przesłanki wskazane w art. 69 § 1 i § 2 kk. W myśl tego przepisu, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§1). Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2). W ocenie sądu kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie będzie zbyt pobłażliwa dla sprawcy, którego zachowanie wskazuje na wyciągnięcie wniosków z niniejszego postępowania. Sąd uznał, że oskarżony zasługuje na dobrodziejstwo skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, albowiem kara nieizolacyjna w ocenie sądu będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, w szczególności zapobiegną one powrotowi D. C. na drogę przestępstwa. Jego dotychczasowa postawa prognozuje poprawne zachowanie. W ocenie sądu kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni wszystkie cele stawiane karze. Postawa sprawcy doprowadziła sąd do wniosku, że D. C. wykorzysta daną mu szansę w odpowiedni sposób, dlatego w ocenie sądu kara warunkowo zawieszona odniesie właściwy skutek wobec oskarżonego. W związku z powyższym, na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 kk, długość okresu próby sąd określił na 4 (cztery) lata, a oskarżony w tym czasie będzie znajdował się pod dozorem kuratora. Wydany wyrok jest zgodny z uzgodnioną w trybie art. 335 kpk z oskarżonym karą i środkami karnymi. Uzgodnienie to nastąpiło natomiast w sposób zgodny z wymienionymi w tym artykule przesłankami.

2.2.  Przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa.

Ponieważ prokurator w terminie wniósł o orzeczenie przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa wobec oskarżonego – sąd, uznając winę i sprawstwo D. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu, orzekł zgodnie z art. 45 § 1 kk o przepadku na rzecz Skarbu Państwa kwoty 7.300 (siedem tysięcy trzysta) zł. Rozmiar przepadku wynikał bezpośrednio z ustaleń faktycznych niniejszego postępowania i wynika z opisanych powyżej 2% wartości wypłacanych pieniędzy, które w ramach prowizji oskarżony przeznaczał dla siebie.

2.3.  Zaliczenie rzeczywistego okresu pozbawienia wolności.

W myśl art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny. Stosując się do powyższej zasady sąd zaliczył oskarżonemu, na poczet orzeczonej kary grzywny, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. od dnia 04.09.2014 r. do dnia 20.11.2014 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

2.4.  Zwolnienie od ponoszenia kosztów sądowych.

Zgodnie z art. 624 § 1 kk. sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

Z uwagi na to, że oskarżony pozostawał zatrudniony na 1/8 etatu i otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 200 zł netto oraz nie posiada żadnego majątku, sąd uznał za zasadne przychylenie się do wniosku rzecznika oskarżenia publicznego i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa na podstawie cytowanego artykułu. Jest to również zgodne z tym, co zostało uzgodnione z oskarżonym na posiedzeniu w dniu 11.04.2017 r.