Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Składowska

Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

SSR del. Małgorzata Klęk

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2017 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. C.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 21 grudnia 2016 roku, sygnatura akt I C 983/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz powódki T. C. 135 (sto trzydzieści pięć) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 94/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 grudnia 2016 roku, wydanym
w sprawie sygn. akt I C 983/15, Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki T. C., kwotę 1.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W pozostałej części roszczenie oddalił oraz nie obciążył powódki kosztami procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na ustaleniach faktycznych
i dowodach, które Sąd Okręgowy w pełni podzielił i przyjął za własne, a których istotne elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 27 lipca 2012 r. powódka T. C. uczestniczyła w zdarzeniu drogowym w wyniku którego została poszkodowana. Pojazd sprawcy był ubezpieczony w ramach umowy OC w pozwanej firmie ubezpieczeniowej.

Bezpośrednio po wypadku powódka została przewieziona do szpitala w W. i poddana rutynowym badaniom. Do dnia 31 sierpnia 2012 r. leczona była w (...) S.C. w W. z rozpoznaniem stanu po urazie głowy, z towarzyszącymi bólami głowy i szyi.

W 2014 r. u powódki rozpoznano oponiaka w prawej półkuli mózgu i z tego powodu poddana została operacji w dniu 28 czerwca 2014 r. , a następnie reoperacji w sierpniu 2014 r., z powodu powikłań pooperacyjnych.

Brak było podstaw do przyjęcia związku operowanego oponiaka z przebytym wcześniej urazem powypadkowym. Powódka w wyniku wypadku komunikacyjnego nie doznała uszczerbku na zdrowiu w zakresie dolegliwości neurologicznych, a dolegliwości zgłaszane przez powódkę związane były nie z wypadkiem, a z odrębną samoistną chorobą guza mózgu rozwijającego się na długo przed wypadkiem.

Sąd I instancji uznał, że dolegliwości związane z wypadkiem dotyczyły cierpień psychicznych i trwały około 2-3 miesięcy, a dotyczyły głównie zespołu stresu pourazowego i nawracającymi lękami i konsultacjami medycznymi.

Sąd uznał, że należną powódce kwotą jest 6.000 zł, a ustalając zakres krzywd kierował się przede wszystkim dokumentacją medyczną w zakresie opinii biegłego neurochirurga, ortopedy i psychiatry

Sąd Rejonowy znalazł podstawy do uwzględnienia roszczenia jedynie w części, oceniając je jako zasadne w zakresie kwoty 1.000 złotych albowiem wziął pod uwagę fakt, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powódce kwotę 5.000 złotych.

Jak zaakcentował Sąd Rejonowy - istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy powstało uprawnienie powódki do żądania zapłaty, w oparciu
o dyspozycję art.445 kc w zw. z art. 444§1 kc.

Dokonując rozważań stanu faktycznego, Sąd doszedł do przekonania, że w wyniku zdarzenia drogowego w jakim uczestniczyła powódka T. C., nie doznała ona trwałego uszczerbku na zdrowiu fizycznym, a jedynie doznała cierpień psychicznych związanych ze stanem emocjonalnym i koniecznością poddawania się szeregu badaniom i wizytom lekarskim.

Pozwane Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zakwestionowała powyższe rozstrzygnięcie w całości
i zarzuciła naruszenie prawa materialnego i procesowego tj.

⚫

art. 445§1 kc polegającego na błędnym uznaniu kwoty 6.000 zł, a nie już wypłaconej w toku postępowania likwidacyjnego

⚫

art.102 kpc zamiast stosunkowego rozdzielenia kosztów na podstawie art.100 kpc w zw. z art. 98§3 kpc i 99 kpc

W oparciu o tak sformułowane podstawy apelacyjne skarżąca wniosła
o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, jak również podziela wszystkie wyprowadzone na ich podstawie wnioski i ocenę prawną.

Apelacja pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Zarzut naruszenia powołanych w apelacji przepisów prawa materialnego,
w tym przepisu art. 445§1 kc oraz prawa procesowego, w tym przepisu art. 102 kpc, nie zasługują na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy poczynione przez Sąd Rejonowy, są prawidłowe i Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne. Na aprobatę zasługują również wnioski i ocena prawna roszczenia, przyjęta przez
Sąd I instancji.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie został oceniony, wbrew twierdzeniom apelującego, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Sąd I instancji ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału",
a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności.

Moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń, na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę.

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd
w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważał materiał dowodowy jako całość. Nadto należy podnieść, że poprawność rozumowania Sądu I instancji jest możliwa do skontrolowania i oceny w ramach zarzutów skarżącego.

Na aprobatę zasługują również wnioski i ocena prawna roszczenia przyjęta przez Sąd I instancji w zakresie wysokości przyznanego świadczenia o zadośćuczynienie, jak i terminu naliczenia odsetek od zasądzonej kwoty - 1.000 złotych.

Wobec faktu, że pozwany generalnie kwestionuje wysokość roszczenia powódki T. C. o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, to w pierwszej kolejności winno się rozważyć zarzuty apelacyjne odnoszące się do tych kwestii.

Sąd I instancji ustalając wartość zadośćuczynienia na kwotę 6.000, w sposób nie budzący reformacji, wskazał okoliczności jakie uwzględnił dla ustalenia wymiaru doznanej przez powódkę krzywdy i w efekcie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.

W orzecznictwie i doktrynie utrwalony jest pogląd, według którego zadośćuczynienie powinno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane oraz czas ich trwania, jak i te które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004r., IV CK 357/03).

Każdy przypadek należy więc traktować indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a ustalenie odpowiedniej sumy zadośćuczynienia winno zawierać się w swobodnej ocenie Sądu, który przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym wysokości zadośćuczynienia ma swobodę. Ocena sądu w tym względzie powinna się opierać na całokształcie okoliczności sprawy.

Zadośćuczynienie służyć ma kompensacji doznanej krzywdy, pomóc w dostosowaniu się do nowej rzeczywistości oraz złagodzić cierpienia.

Mając na uwadze powyżej zaprezentowane uwagi i oceniając rozmiar krzywdy powódki T. C., należy zgodzić się z Sądem I instancji, że kwota 6.000 zł jest odpowiednia do jej urazów psychicznych związanych z wypadkiem komunikacyjnym oraz przesłanek zawartych w dyspozycji art. 445§1 kc i zasądzeniu podlega różnica w wysokości 1.000 zł

W ocenie Sądu Okręgowego wielkość zasądzonego zadośćuczynienia uwzględnia rozmiar cierpienia powódki po tym zdarzeniu oraz spełnia funkcję kompensacyjną. Fakt, że u powódki nie doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu, potwierdzony opiniami biegłych, ma znaczenie dla oddalenia powództwa w zakresie całości żądania zadośćuczynienia w kwocie 9.500, przy uwzględnieniu kwoty uznanej w postępowaniu likwidacyjnym oraz w zakresie odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku na przyszłość.

Należy pamiętać, że zasądzone zadośćuczynienie powinno mieć wymierną wartość dla pokrzywdzonego i winno być też utrzymane w rozsądnych granicach i dostosowane do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie.

Sąd Rejonowy w pełni uwzględnił kryteria, o jakich była wyżej mowa. Konkludując powyższe rozważania nie można również uznać, by kryteria wyznaczające wysokość zadośćuczynienia pieniężnego przyznanego powódce na podstawie art. 445 § 1 k.c., zostały w sposób rażący i oczywisty naruszone.

Mając na uwadze powyżej zaprezentowane uwagi, należy zgodzić się
z Sądem I instancji, że roszczenie powódki zostało udowodnione i podlega częściowemu uwzględnieniu.

Sąd II instancji podziela również stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie rozliczenia kosztów procesu poprzez nieobciążenie nimi strony powodowej mimo, że przegrała proces w znacznej części albowiem pozwalają na to przepisy prawa i jest to usprawiedliwione sytuacją materialną, zdrowotną i życiową powódki

W związku z powyższym i w oparciu o art. 385 kpc. apelacja pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., jako bezzasadna podlegała oddaleniu.