Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Warda (spr.)

Protokolant: Dorota Dziczek

przy udziale oskarżyciela publicznego: eksperta Jacka Radzkiego z Urzędu Celnego

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. na rozprawie

sprawy I. O. s. J.

oskarżonego o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 23 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 207/16

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy

II.  zasądza od oskarżonego I. O. na rzecz Skarbu Państwa 850 zł kosztów i opłaty za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 152/17

UZASADNIENIE

I. O. , został oskarżony o to, że:

- w okresie od dnia 16 września 2015 roku do dnia 18 września 2015 roku w miejscowości (...), w lokalu (...) BAR (...) ’’, położonym pod adresem ul. (...), (...), (...)-(...) O., prowadząc własna działalność gospodarczą pod nazwą P. (...) I. O., ul. (...), (...)-(...) W. urządzał wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, bez wymaganej prawem koncesji i poza kasynem gry, gry na automacie U. (...) nr (...), udostępnionym do publicznego korzystania, działającym w celach komercyjnych, dokonując wypłat wygranych rzeczowych w postaci dodatkowych punktów kredytowych dających możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej w formie punktów uzyskanej w poprzedniej grze, na którym prowadzone gry miały charakter losowy, co stanowi naruszenie przepisów art. 3, art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 3-5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.),

- tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z 23 stycznia 2017r uznał I. O. za winnego dokonania zarzuconego mu czynu i na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. skazał go na karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 100 (stu) złotych. Sad orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa automatu do gier z zawartością środków pieniężnych, zwrócił M. G. umowę dzierżawy i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 910 złotych, w tym 800 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Skarżąc orzeczenie w całości, zarzucił mu:

I.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.  art. 7 kpk w zw. z art. 113§1 kks poprzez przeprowadzenie przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym niewyjaśnienie w należytym stopniu wszystkich okoliczności sprawy i w konsekwencji błędne ustalenie, że:

a/ oskarżony urządzał wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, bez wymaganej prawem koncesji i poza kasynem gry, gry na automacie, w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynikało jedynie, iż oskarżony wynajął powierzchnię w lokalu, brak jest z kolei ustaleń kto, kiedy i w jakich okolicznościach wstawił automat do lokalu, oraz kto czerpał korzyści z przedmiotowego automatu,

2.  art. 167 kpk w zw. z art. 193§1 kpk w zw. z art. 113§1 kks poprzez ustalenie charakteru prowadzonych gier, który określono jako losowy na podstawie jednorazowego eksperymentu, w sytuacji gdy dla dokonania koniecznych i kluczowych w przedmiotowej sprawie ustaleń, co do charakteru gry, niezbędnym było zasięgnięcie opinii biegłego,

II.  obrazę prawa materialnego , tj.:

1)  art. 107§1 kks poprzez jego wadliwą wykładnię i uznanie, że desygnatem pojęcia „urządzanie” są zachowania przypisane oskarżonemu, w wyniku przewodu sądowego, tj. podpisanie i zawarcie umowy dzierżawy powierzchni, podczas gdy przez urządzanie należy rozumieć działanie znacznie szersze, takie jak objęte zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym układanie systemu gry, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry, czerpanie korzyści, udostępnienie automatów do publicznego korzystania, bieżąca obsługa automatów czyli czynności sprawcze, których przypisanie oskarżonemu nie pozwala zgromadzony materiał dowodowy.

Wskazując na powyższe wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi i instancji.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna, wobec czego nie mógł być uwzględniony żaden z jej wniosków.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się wskazanych w apelacjach uchybień.

Bezsporne jest, iż przepis art. 107 § 1 k.k.s. stanowiący, że kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie jest przepisem blankietowym.

Wobec powyższego odpowiedzialność karno-skarbowa za popełnienie tego przestępstwa może mieć miejsce wówczas, gdy sprawca swoim zachowaniem jednocześnie naruszy normy obowiązujące w innych ustawach, dopełniających art. 107 § 1 k.k.s. Takimi przepisami w realiach niniejszej sprawy są art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Przepis art. 6 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż poza wyjątkami wskazanymi w ustawie działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry. Przepis art. 14 ust. 1 ww. ustawy wskazuje natomiast, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5. Mimo pewnego związku występującego pomiędzy art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, to jednak przepisy te mają niezależny od siebie charakter: o ile artykuł 6 ust. 1 tej ustawy dotyczy strony podmiotowej działalności w zakresie urządzania gier hazardowych, skoro przewiduje, że można ją prowadzić wyłącznie podmiot posiadający koncesję na prowadzenie kasyna (podmiotowa reglamentacja działalności), o tyle art. 14 ust. 1 reguluje pewien aspekt przedmiotowy urządzania tych automatów. Pierwszy z tych przepisów nie przesądza przy tym, że posiadacz koncesji może urządzać i prowadzić gry na automatach wyłącznie w kasynach gry, a takie zastrzeżenie zwiera art. 14 ust. 1 ustawy.

Przepisy powyższe obowiązują wszystkie podmioty w państwie jako reglamentujące działalność gospodarczą w zakresie udostępnienia urządzeń losowych, między innymi gry na automatach, do czego konieczna jest koncesja na prowadzenie kasyna gry, gdyż automaty te mogą być użytkowane tylko w kasynach. Definicję legalną pojęcia gier na automacie wskazuje natomiast przepis art. 2 ust. 3 u.g.h., według którego są to gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Jednocześnie ust. 4 tego artykułu stanowi, że wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze.

Zasadne jest stwierdzenie, iż automat U. (...) nr (...), który ujawniono w lokalu M. G. w (...) wstawiła firma oskarżonego, skoro do wstawienia tegoż doszło w dniu zawarcia umowy. To oskarżony, jako jednoosobowy właściciel firmy (...) miał na wynajmowanej powierzchni 3m2 prowadzić działalność gospodarczą i płacić czynsz właścicielowi baru. Sąd Rejonowy słusznie zauważył, że oskarżony występował o zwrot zajętego automatu, nie kwestionował zawarcia umowy dzierżawy, a wreszcie nie wskazał żadnych okoliczności mogących świadczyć o tym, że nie wiedział jakie urządzenie wstawiono i kto jeśli nie on miałby czerpać zyski z gry na nim. Oczywistym jest przy tym, że automat ulokowany w barze jest obiektem do publicznego korzystania. W takim stanie (uruchomiony) zastali go kontrolerzy z Oddziału Celnego w O. w 3. dniu po wstawieniu urządzenia do baru. Równie oczywistym jest, że oskarżony nie posiadał stosownej koncesji, a bar nie był kasynem. Sąd Rejonowy przekonywująco i logicznie wykazał, że mimo iż inna osoba obsługiwała urządzenie, a inna płaciła czynsz (i osób tych nie ustalono), to na oskarżonym, jako jednoosobowym właścicielu ciąży odpowiedzialność za nielegalne urządzanie gry hazardowej.

Okoliczności powyższe zostały przez Sąd Rejonowy prawidłowo ustalone w oparciu o dowody w sprawie zebrane. W ocenie tych dowodów brak jest dowolności.

Podobnie brak jest dowolności w ocenie dowodów: z eksperymentu procesowego i zeznań świadka R. G., jako wystarczających do określenia charakteru jaki maja gry na zakwestionowanym automacie urządzane. Sąd Rejonowy precyzyjnie i logicznie wskazał okoliczności świadczące o losowości gry poddanej eksperymentowi, podniósł profesjonalność prowadzącego eksperyment i zasadnie uznał, że do określenia charakteru gier wiadomości specjalne jakimi dysponują biegli nie są wymagalne.

Apelacja zdaje się wysuwać zupełnie gołosłowną, a przy tym naiwną tezę, że choć oskarżony nie kwestionował zawarcia umowy dzierżawy przez swoją firmę i występował o zwrot zajętego urządzenia, to swoją świadomością nie obejmował w jakim celu umowa dzierżawy została zawarta, jakie urządzenie wstawiono i kto miał z tak prowadzonego procederu czerpać korzyści, gdyż osobiście nie wykonywał czynności związanych ze wstawieniem automatu, jego obsługą, czy wypłacaniem wygranych.

Wbrew zarzutowi apelacyjnemu, zebrane dowody pozwoliły Sądowi Rejonowemu na uznanie, że oskarżony może odpowiadać za sprawstwo z art. 107§1 kks.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego z opłatą w kwocie 850 złotych.