Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Beata Michalska

Sędziowie: SSA Jolanta Wolska

SSA Dorota Rzeźniowiecka (spr.)

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Nagy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2017 r. w Ł.

sprawy Ł. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę socjalną

na skutek apelacji Ł. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 29 grudnia 2015 r. sygn. akt VI U 504/14

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 354/16

UZASADNIENIE

Ł. S. w dniu 14.03.2014 r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 11.02.2014r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty socjalnej. Zaskarżając decyzję w całości zarzucił, iż jest niezgodna z rzeczywistym stanem jego z zdrowia i wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do renty socjalnej.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Płocku oddalił odwołanie Ł. S..

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne.

Ł. S., ur. (...) posiadający wykształcenie podstawowe, był uprawniony do renty socjalnej od 1.09.2004 r. do 31.06.2006r. Świadczenie to było wielokrotnie przedłużane, ostatecznie do 30.11.2013 r. W dniu 4.11.2013 r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie prawa do renty socjalnej na dalszy okres. W toku postępowania przed organem rentowym wnioskodawca został poddany badaniu przez Lekarza Orzecznika oraz Komisję Lekarską ZUS. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznając u odwołującego zaburzenia zachowania i emocji u osoby z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim orzekł, iż odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Na skutek złożonego przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która rozpoznając u odwołującego upośledzenie umysłowe lekkie i zaburzenia zachowania w wywiadzie podtrzymała orzeczenie Lekarz Orzecznik ZUS.

U odwołującego występuje upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim z zaburzeniami emocji i zachowania o nasileniu nieznacznym. W porównaniu do stanu zdrowia ubezpieczonego opisanego w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 10.11.2011 r. uznającego odwołującego z całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30.11.2013 r. zaobserwowano istotną poprawę w zakresie zmniejszenia nasilenia zaburzeń zachowania i emocji. Obecny stan psychiczny nie daje podstaw do uznania odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o w/w dowody zgromadzone w niniejszej sprawie, a także w oparciu o akta rentowe Ł. S., w tym o dokumentację lekarską w nich zawartą.

Sporny pomiędzy stronami był rzeczywisty stan zdrowia odwołującego, który nie zgodził się z merytorycznym orzeczeniem wydanym przez Komisję Lekarską ZUS, która uznała, że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy.

Celem zdiagnozowania stanu zdrowia ubezpieczonego, przy uwzględnieniu orzeczeń wydanych w toku rozpatrywania sprawy przez organ rentowy postanowieniem Sądu z dnia 16.04.2014 r. został dopuszczony dowód z łącznej opinii biegłych psychologa i psychiatry.

Biegła psycholog M. S. oraz biegła psychiatra M. K. w opinii łącznej zaopiniowały, iż odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy, wobec faktu, iż stan zdrowia odwołującego uległ znacznej poprawie.

Wobec konieczności wyjaśnienia wątpliwości zgłoszonych przez odwołującego w zastrzeżeniach do opinii psychiatryczno-psychologicznej wydanej przez biegłe M. S. oraz M. K. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii innego zespołu biegłych psychologa i psychiatry na okoliczność określoną w postanowieniu z dnia 16.04.2014r. oraz ustosunkowania się przez nowy zespół biegłych do wydanej w sprawie opinii przez biegłą psycholog M. S. oraz biegłą psychiatrę M. K. oraz zastrzeżeń zgłoszonych przez odwołującego w piśmie z dnia 29.12.2014 r.

Kolejną w sprawie opinię wydał zespół biegłych w skład, którego wchodziły biegła specjalista psychiatra I. K. oraz specjalista psycholog K. O.. Powołany zespół biegłych rozpoznał u odwołującego deficyt intelektualny na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego, oraz nasilone zaburzenia zachowania i emocji. W ocenie biegłych odwołujący pozostaje nadal całkowicie niezdolny do pracy.

Z powyższą opinią nie zgodził się organ rentowy i zgłosił do niej zastrzeżenia. Organ rentowy podniósł, że biegłe w swojej opinii nie wykazały znacznego naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy.

Wobec konieczności wyjaśnienia wątpliwości w zgromadzonych dwóch opiniach biegłych tej samej specjalności zawierających odmienne wnioski końcowe Sąd postanowieniem z dnia 11.06.2015 r. dopuścił dowód z opinii biegłych lekarza specjalisty psychiatry K. P. (1) i psychologa J. Ł. (1) na okoliczność jak w postanowieniu z dnia 16.04.2014r. Powyższy zespół biegłych uznał, że w stosunku do badania z dnia 10.11.2011r. stan zdrowia psychicznego odwołującego uległ istotnej poprawie oraz że odwołujący po upływie renty w dniu 30.11.2013r. nie był i nadal nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego pełną oraz omawiającą w sposób kompleksowy stan zdrowia odwołującego, jak również odpowiadającą wyczerpująco na pytania sądu określone w postanowieniu z dnia 16.04.2014r. okazała się opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna powołanego w sprawie zespołu biegłych w skład, którego wchodziła specjalista psychiatra K. P. (1) oraz psycholog mgr J. Ł. (1). Opinia ta w sposób bardzo szeroki przedstawia omówienie z jakich przyczyn i powodów stan zdrowia uległ tak istotnej poprawie.

Biegłe wyjaśniły, iż podczas aktualnego badania psychiatrycznego i psychologicznego odwołujący podał, że aktualnie przyjmuje leki. W obrazie klinicznym nie obserwowano u niego wzmożonego napięcia emocjonalnego, drażliwości, stanów dysforii, czy też nietrzymania ani zalegania afektu. Odwołujący również nie ujawniał zachowań agresywnych, a wręcz przeciwnie był spokojny, pogodny, dostosowany, współpracujący, informował o poprawie samopoczucia. Stwierdził, że po lekach jest spokojniejszy i dobrze śpi. Nie skarżył się na zaburzenia koncentracji i pamięci. Stwierdzono jedynie nieznaczną męczliwość uwagi. Odwołujący nie ujawniał niedostosowanych zachowań wskazujących na brak kontroli w sferze seksualnej. Przyznał natomiast, że okresowo odczuwa złość, jednak nie wybucha agresją fizyczną, nie niszczy przedmiotów, negatywne emocje rozładowuje jazdą na rowerze lub poprzez zapalenie papierosa. Na temat zatrudnienia wypowiadał się w kategoriach chęci przystąpienia do pracy, informował o swoich wymaganiach wobec stanowiska, na jakim mógłby pracować: chciałby wcześniej wiedzieć co ma zrobić, chciałby regularnie otrzymywać wynagrodzenie. Odwołujący potwierdził również, że podejmuje pracę w rodzinie i wykonuje je chętnie.

Biegłe wyjaśniły również, że obraz kliniczny rozpoznanych u odwołującego zaburzeń jednoznacznie wskazuje na to, że w stosunku do badania z dnia 10.11.2011 r. doszło u niego do poprawy stanu zdrowia psychicznego. U odwołującego nie występowały opisywane przez Lekarza orzecznika ZUS w dniu 10.11.2011 r. objawy takie jak: trudność w nawiązaniu kontaktu, skłonność do drażliwości, impulsywność ale także nie stwierdzono obserwowanej przez biegłych psychiatrę i psychologa w dniu 11.02.2015 r. tendencji do dysforii oraz drażliwości i napięcia. Poprawę stanu zdrowia psychicznego dokumentuje także psychiatryczna dokumentacja medyczna odwołującego z PZP w P. z okresu 2012-2013. Ostatni zapis ambulatorium na temat zachowań agresywnych odwołującego dotyczy roku 2011. Według biegłych analiza funkcjonowania odwołującego pozwoliła stwierdzić, że stan psychiczny odwołującego uległ poprawie. Nie przejawia on bowiem zachowań o charakterze agresji fizycznej, nie ma konfliktów z prawem, w sytuacji nasilonego niepokoju, unika konfrontacji, radzi sobie z czynnościami dnia codziennego, chętnie podejmuje aktywność, podejmuje drobne prace i czerpie z nich satysfakcję, spotyka się ze znajomymi, nie inicjuje bójek z kolegami, spotyka się z dziewczyną. Zmniejszona kontrola emocji ujawnia się jedynie okresowo i dotyczy relacji z braćmi i z matką ale także i wówczas opiniowany nie przejawia czynnej agresji fizycznej.

W ocenie biegłych niższa niż przeciętna ale nadal zawierająca się w normie sprawność funkcji poznawczych odwołującego i ujawniająca się w relacjach rodzinnych trudność w kontroli emocji o charakterze negatywnym nie stanowi przeszkody w podjęciu przez niego pracy dostosowanej do jego poziomu intelektualnego, a więc odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Ponadto biegłe wyjaśniły, iż obniżony poziom sprawności intelektualnej odwołującego oraz ujawniające się w relacjach rodzinnych nieprawidłowości w sferze emocjonalnej odwołującego nie naruszają sprawności jego organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy.

Powyższe wnioski są zbieżne z opinią biegłych psycholog M. S. oraz psychiatry M. K.. W tym miejscu wskazać należy, że w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych - a taką jest bez wątpienia kwestia istnienia choroby - winien się Sąd posiłkować biegłymi, nie zaś zajmować stanowisko samodzielnie [tak też Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 09 maja 2000r, IV CKN 1209/00, LEX nr 52621]. Z przyjmowanej powszechnie zasady, iż Sąd jest najwyższym biegłym, nie można wyprowadzać wniosku, że może biegłego zastępować, a to oznacza, że jeżeli do poczynienia ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości specjalne, Sąd Okręgowy zaznaczył, że nie może dokonywać ich sam, nawet gdyby miał w tej dziedzinie odpowiednie kwalifikacje merytoryczne; posiadanie takich kompetencji ułatwia jedynie ocenę opinii biegłego [tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26.10.2006r., I CSK 166/06, LEX nr 209297]. Sąd Okręgowy stwierdził, że z uwagi na fakt, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd I instancji, który nie ma wiadomości specjalnych, kontrola taka ma charakter specyficzny, nie wnikający w kwestie wymagające wiadomości fachowych.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy przyjął za w/w biegłymi, że odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Jednocześnie Sąd Okręgowy odmówił wiary opinii biegłych wydanej przez specjalistę psychiatrę I. K. oraz K. O., gdyż w jego ocenie opinia ta w zakresie wniosków końcowych okazała się wewnętrznie niespójna bowiem z jednej strony biegłe podały, że odwołujący aktualnie nie przyjmuje leków, ma trudności z przystosowaniem, odroczeniem gratyfikacji, dąży do natychmiastowego zaspokojenia potrzeb i impulsów, jest rozhamowany seksualnie, natomiast z drugiej strony biegłe wskazały, że podczas badania nie obserwowały stanów nasilonego niepokoju, gwałtownych, niedostosowanych zachowań, także o zabarwieniu seksualnym ani wybuchów agresji. Opisywały jedynie tendencję odwołującego do dysforii oraz okresową drażliwość i napięcie. Biegłe podkreśliły jednocześnie, że odwołujący potrafi kontrolować swoje zachowanie i umie być dostosowanym – jest bardziej podporządkowany w środowisku akceptującym, zachowuje się w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego podczas pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej.

Wobec takich spostrzeżeń, zdaniem Sądu I instancji, trudno przyjąć, iż obecny stan zdrowia czyni odwołującego całkowicie niezdolnym do pracy, bowiem stan zdrowia odwołującego uległ znacznej poprawie, co zostało szeroko wyeksponowane przez zespół biegłych w skład, którego wchodziła specjalista psychiatra K. P. (1) oraz psycholog mgr J. Ł. (1). W ocenie Sądu Okręgowego wiarygodnymi są wszystkie pozostałe załączone do akt sprawy dokumenty ponieważ nie ma żadnych przesłanek do ich kwestionowania, tak od strony formalnej, jak i merytorycznej.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione. Sąd Okręgowy wskazał, że podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowią przepisy ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (Dz.U.2013. poz. 982 t.j.) tj. art. 4 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.). Sąd Okręgowy wziął pod uwagę również treść art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.), przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności wnioskodawcy. Biorąc w.w. przepisy oraz opinie dwóch zespołów biegłych psycholog M. S. i psychiatry M. K. a także biegłych specjalisty psychiatry K. P. (1) oraz psycholog mgr J. Ł. (1), Sąd I instancji stwierdził, że odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy i nie spełnił podstawowej przesłanki, warunkującej prawo do renty socjalnej. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie oddalił.

Powyższe rozstrzygnięcie Sądu I instancji, zaskarżył apelacją wnioskodawca, wnosząc o jego zmianę oraz zmianę decyzji organu rentowego i przyznanie mu prawa do renty socjalnej.

Uzasadniając powyższe, odwołujący wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego ponieważ opinia biegłych, na której Sąd I instancji oparł swoje orzeczenie, sporządzona przez psychologa M. S. i psychiatrę M. K., została wydana z pominięciem przeprowadzenia rzetelnego badania odwołującego.

Natomiast większość opinii wydanej przez psychologa J. Ł. (1) i psychiatrę K. P. (1) zajmuje streszczenie akt postępowania, ponadto opinia zawiera stwierdzenia niezgodne z prawdą, które miał podawać badany, na co zwracał uwagę jego pełnomocnik w piśmie do Sądu z dnia 14 grudnia 2015 r.

W apelacji podniesiono również, że w czasie ostatniego badania odwołujący był w wyraźnie lepszym stanie psychicznym niż w czasie wcześniejszego opiniowania, jednak biegłych, dysponujących pełną dokumentacją dotyczącą jego stanu zdrowia, w ogóle nie zastanowiła tak diametralna - w porównaniu do stanu sprzed pięciu miesięcy - poprawa. Właściwe zachowanie podczas badania nie oznacza jednak, że odwołujący jest całkowicie zdolny do pracy.

Zdaniem odwołującego się wydany wyrok powinien być oceniony jako niesprawiedliwy, ponieważ Sąd Okręgowy bezkrytycznie podzielił opinie niekorzystne dla niego i zaniechał wyjaśnienia - istniejących według Sądu I instancji - sprzeczności w opinii jednoznacznie dla niego korzystnej, tym bardziej, że w sporze z organem rentowym odwołujący ma zawsze słabszą pozycję.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja odwołującego się nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na brak uzasadnionych podstaw. Wyrok Sądu Okręgowego został wydany na podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, gdyż Sąd I instancji właściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii biegłych. Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na właściwej podstawie prawnej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej /Dz. U. 2013. 982 t.j. / renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18. roku życia; w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia; w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Osobie, która spełnia warunki określone w.w. warunki zgodnie z art. 4 ust. 2, przysługuje: renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała; lub renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa. Natomiast pojęcie niezdolności do pracy zostało określone w art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U.2015.748 j.t./, zgodnie, z którym niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U.2015.748 j.t./, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie spornym jest to czy występujące u wnioskodawcy naruszenia sprawności organizmu uzasadniają orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy rozważając powyższą kwestię oparł się na czterech opiniach biegłych z zakresu specjalności odpowiadających schorzeniom odwołującego. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ocenę materiału dowodowego, dokonaną przez Sąd I instancji, jednocześnie wskazując na bezpodstawność zarzutów zawartych w apelacji. Należy w tym miejscu podkreślić, że dowód z opinii biegłych, podlega ocenie przy zastosowaniu kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c.. W związku z czym, dokonując tej oceny, sąd kontroluje wypowiedzi biegłych pod kątem ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłych, sposobu motywowania ich stanowiska, podstaw teoretycznych opinii, a także stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Natomiast dokonując oceny niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy co do zasady wymaga wiadomości specjalnych. Dlatego specyfika dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych - w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej /por. wyrok SN z dnia 14 grudnia 2016 r., III AUa 1342/16, Legalis nr 1556442/.

Sąd Apelacyjny, rozważając zasadność wniosków wysnutych w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji, dokonał ponownej wnikliwej oceny opinii biegłych wydanych na potrzeby niniejszego postępowania. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione kryteria ustalenia Sądu Apelacyjnego potwierdziły tylko zasadność wyroku Sądu I instancji, pomimo zarzutów zawartych w apelacji. W tym miejscu, należy podkreślić, że nie sposób zgodzić się z zarzutami dotyczącymi samej metodologii uzyskania tych opinii, czy braku krytycyzmu w ich ocenie. Stwierdzenie, że opinia wydana przez biegłych M. S. i psychiatrę M. K., została wydana z pominięciem przeprowadzenia rzetelnego badania odwołującego, nie znajduje żadnego uzasadnienia. W tym miejscu należy również podkreślić, że oceniając opinie biegłych sąd orzekający nie dokonuje podziału na te korzystne dla odwołującego i niekorzystne ponieważ dokonuje oceny w sposób określny powyżej, zachowując neutralność co do skutków jakie może ona wywołać w odniesieniu do odwołującego.

W niniejszej sprawie zostały wydane opinie przez trzy zespoły biegłych psychologa i psychiatry, z których dwie wskazywały jednoznacznie na to, że stan zdrowia wnioskodawcy poprawił się w porównaniu z tym, opisanym przez lekarza orzecznika ZUS w orzeczeniu z dnia 10 listopada 2011 roku. Zarówno biegła psycholog kliniczny mgr M. S. jak i biegła specjalista psychiatra M. K. w wydanej w dniu 20 czerwca 2014 roku opinii stwierdziły, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Do takich samych wniosków, po przeprowadzeniu badania psychiatrycznego i psychologicznego wnioskodawcy oraz po dokonaniu analizy informacji zawartych w aktach sprawy, doszły biegła psycholog J. Ł. (2) oraz biegła lekarz medycyny specjalista psychiatra K. P. (2), wskazując jednocześnie, że ich opinia jest zgodna z opinią Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 grudnia 2013 roku oraz Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21 stycznia 2014 roku. Biorąc pod uwagę zasady logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, opinie te nie wzbudziły żadnych wątpliwości Sądu I ani II instancji.

Odnosząc się zatem do zarzutów apelujacego, że Sąd Okręgowy zaniechał wyjaśnienia okoliczności świadczących o wewnętrznej niespójności opinii biegłych wydanej w dniu 11 lutego 2015 roku przez biegłą specjalistę psychiatrę I. K. oraz biegłą z zakresu psychologii K. O., Sąd Apelacyjny, po jej dokładnej analizie, podzielił wątpliwości Sądu I instancji, co do jej wiarygodności. W niniejszej sprawie biegłe wnioskowały na podstawie przeprowadzonego badania, dokumentacji medycznej oraz wywiadu od matki. Biegłe z jednej strony stwierdziły, że badany nadal pozostaje całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej, z drugiej jednak strony zarówno wynik badania psychologicznego jak i stan psychiczny podczas badania w dużej mierze odpowiada tym, opisanym w pozostałych dwóch opiniach biegłych. Co prawda biegłe w opinii z dnia 11 lutego 2015 roku wskazały na tendencje do dysforii, oraz okresową drażliwość i napięcie występujące u opiniowanego ale jednocześnie stwierdziły, że potrafi on kontrolować swoje zachowanie i umie być dostosowanym. Stwierdzenia te występują we wszystkich trzech opiniach biegłych, które zostały wydane na przestrzeni ponad roku i czynią zarzut apelacji, zgodnie z którym wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć pracy w ramach stosunku pracy, właśnie z uwagi na brak dostosowania, bezpodstawnym. Na tej podstawie biorąc pod uwagę wskazane już kryteria oceny materiału dowodowego należy, za Sądem I instancji, odmówić waloru wiarygodności, opinii zgodnie z którą wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny stwierdzając, że Ł. S. nie spełnia podstawowej przesłanki do nabycia prawa do renty socjalnej na podstawie ustawy o rentach socjalnych /Dz. U. 2013. 982 t.j. /, oddalił apelację odwołującego się na podstawie art. 385 k.p.c.