Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Ficek

Protokolant Kamil Koczur

przy udziale -

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r.

sprawy D. M. ur. (...) w Ż.

syna A. i B.

obwinionego z art. 97 kw w zw. z art. 38 ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym, art. 97 kw w zw. z art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 24 lutego 2017 r. sygnatura akt VI W 894/16

na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw oraz art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych
i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt VI Ka 344/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem zaocznym z dnia 24 lutego 2017 roku sygn. akt VI W 894/16 uznał obwinionego D. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj. wykroczeń z art.97 kw w zw. z art.39 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art.97 kw w zw. z art.78 ust.2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na mocy art.97 kw w zw. z art.9 § 2 kw w zw. z art.24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę 200 złotych grzywny. Ponadto obciążył obwinionego kosztami postępowania.

Od wyroku tego apelację wniósł obwiniony D. M.. Orzeczenie Sądu Rejonowego zaskarżył w całości. Zarzucił wyrokowi błędną ocenę wiarygodności materiału dowodowego oraz sprzeczności ustaleń co do faktów z treścią materiału dowodowego. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez jego uniewinnienie oraz o zasądzenie od oskarżyciela publicznego kosztów postępowania za I instancję i zasądzenie od oskarżyciela na rzecz obwinionego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie wykroczeniowe, a następnie materiał dowodowy poddał ocenie, która jawi się jako zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego. Nie sposób uznać, by Sąd I instancji odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego, a uznając za przekonujące zeznania interweniujących funkcjonariuszy Policji P. S. i M. L. uchybił treści art.7 kpk w zw. z art.8 kpw. Dowody należycie zebrane i ocenione doprowadziły do wykazania winy obwinionego.

W apelacji obwiniony nie przedstawił żadnych przekonujących argumentów, które podważałyby relacje policjantów. Skarżący nie powołuje okoliczności, które mogłyby prowadzić do odmówienia wiarygodności zeznaniom świadków. Z całą pewnością do takowych nie należy to, że świadkowie są osobami zawiadamiającymi o popełnieniu wykroczenia. Trafnie pisze Sąd I instancji, że zeznania świadków korespondują ze sobą. Policjanci uprzednio nie znali obwinionego. Nie mieli powodu, by być do niego uprzedzonymi. Wykonywali rutynowe czynności. Poza tym, poruszali się nieoznakowanym pojazdem i jako patrol drogowy byli nastawieni na obserwację uczestników ruchu drogowego i wyłapywanie zachowań naruszających obowiązujące na drogach przepisy. Warto również zwrócić uwagę na twierdzenia świadków, że zatrzymanie kogokolwiek do kontroli następuje w razie pewności, iż osoba ta popełniła wykroczenie.

Mając to na uwadze Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu błędnej oceny zeznań świadków. W konsekwencji uznał za prawidłowe ustalenie popełnienia przez obwinionego wykroczenia polegającego na naruszeniu obowiązku korzystania podczas jazdy z pasów bezpieczeństwa.

Niezasadne okazały się również zarzuty środka odwoławczego, co do drugiego z wykroczeń przypisanych obwinionemu. D. M. samochód, którym kierował nabył w 2012 roku. Od jego nabycia do 14 września 2016 roku minął zatem kilkuletni okres. W tej sytuacji wątpliwe jest, by pojazd ten został przez obwinionego zakupiony celem sprzedaży w ramach prowadzonej działalności komisowej. Długi okres, który upłynął od zakupu pojazdu przez obwinionego świadczy o tym, że samochód zakupił na własny użytek. Zresztą tymże pojazdem poruszał się około godz. 7:20, wyjaśniając do protokołu „spieszę się do domu babci, ponieważ syn choruje na ospę” (k.6). Był zatem obwiniony zobowiązany do zgłoszenia faktu nabycia pojazdu. Gdyby jednak przyjąć za prawdę twierdzenia skarżącego, to ma rację Sąd Rejonowy, że art.78 ust.2 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym zobowiązuje każdego właściciela pojazdu zarejestrowanego do zawiadomienia w terminie nieprzekraczającym 30 dni starostę o nabyciu lub zbyciu pojazdu lub zmianie stanu faktycznego wymagającej zmiany danych zamieszczonych w dowodzie rejestracyjnym. Przepis ten nie różnicuje wskazanego obowiązku z uwagi na to „w jakiej formie pojazd został … nabyty” (k.95 uzasadnienie apelacji) przez właściciela.

Sąd odwoławczy nie znalazł także powodów, by uznać orzeczoną karę za rażąco surową. Kara 200 złotych grzywny jest adekwatna do popełnionych przez obwinionego wykroczeń i uwzględnia jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Wobec przesądzenia winy D. M. Sąd Rejonowy zasadnie obciążył go kosztami postępowania.

Z tych wszystkich powodów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji jest obciążenie skarżącego opłatą za II instancję i wydatkami postępowania odwoławczego - w sumie w kwocie 80 złotych.