Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

w sprawie z powództwa F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W.

przeciwko B. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego B. K. na rzecz powódki F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. kwotę 116,73 zł (sto szesnaście złotych siedemdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2017 r.,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 167 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 2267/16 upr

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym

W dniu 8 czerwca 2016 roku powód F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu B. K. o zapłatę kwoty 160 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 czerwca 2016 roku i kosztami postępowania. W uzasadnieniu podał, że pozwany zawarł z poprzednim wierzycielem – (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której był zobowiązany do zapłaty na rzecz dotychczasowego wierzyciela opłat za świadczone usługi telekomunikacyjne. Wskazał, że umowa ta została rozwiązana, a następnie powód zawarł z dotychczasowym wierzycielem pozwanego umowę cesji wierzytelności, na podstawie której nabył dochodzoną pozwem wierzytelność wynikającą z rozwiązania umowy z winy pozwanego. Dodał, że kwota 43,27 zł stanowiąca część żądanej należności głównej stanowi kwotę skapitalizowanych odsetek.

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego Szczecin-P. i Z. w S. (sygn. akt VI Nc-e 957708/16).

W uzupełnionym pozwie powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Postanowieniem z dnia 28 września 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu Szczecin-Centrum w Szczecinie (sygn. akt II Nc 3460/16).

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podał, że nie został w ogóle poinformowany o roszczeniu powoda, ani wezwany do uregulowania należności.

Powód w dalszym piśmie procesowym podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 grudnia 2008 roku B. K. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Przedmiotem umowy było świadczenie przez operatora usług telekomunikacyjnych na rzecz klienta. Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy. Na podstawie umowy operator zobowiązał się do świadczenia na rzecz klienta usług telekomunikacyjnych. Za wykonywane przez operatora usługi klient miał obowiązek rozliczania się poprzez uiszczenie opłaty odpowiednio za każdy okres rozliczeniowy.

Integralną część umowy stanowił regulamin, w którym określono m.in. szczegółowe zasady naliczania opłat.

Okres obowiązywania umowy został przedłużony o kolejne 24 miesiące w dniu 23 września 2010 roku.

W dniu 27 grudnia 2010 roku B. K. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na podstawie umowy operator zobowiązał się do świadczenia na rzecz klienta usług telekomunikacyjnych. Za wykonywane przez operatora usługi klient miał obowiązek rozliczania się poprzez uiszczenie opłaty odpowiednio za każdy okres rozliczeniowy. Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy. Umowa przewidywała możliwość rozwiązania umowy w drodze wypowiedzenia przez operatora usług z winy usługobiorcy, w sytuacji, gdy usługobiorca będzie zwlekał z zapłatą należności za świadczone usługi za okres rozliczeniowy. W § 4 ust. 6 umowy wprowadzono uprawnienie operatora do żądania od klienta zwrotu przyznanej mu ulgi. Umowa określała reguły ustalenia jej wysokości.

Dowód:

- aneks k. 65-66,

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 67-78,

- regulamin k. 79,

B. K. nie uiścił na rzecz (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Bezsporne.

Pismem z dnia 14 grudnia 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (której następcą prawnym była (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) poinformowała B. K. o rozwiązaniu z nim umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Za przyczynę rozwiązania umowy podała brak płatności za świadczone przez usługodawcę usługi w wysokości 116,73 zł.

W dniu 14 grudnia 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (której następcą prawnym była (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.) wystawiła B. K. notę obciążeniową nr (...) na kwotę 116,73 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 28 grudnia 2012 roku.

Dowód:

- rozwiązanie umowy k. 19,

- nota k. 80.

W dniu 5 lutego 2016 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., (cedent) zawarła z F. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. (cesjonariusz) umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie wierzytelności przez cedenta na rzecz cesjonariusza. Przedmiotowymi wierzytelnościami miały być wierzytelności przysługujące cedentowi wynikające z zawartych przez niego umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W § 2 umowy strony postanowiły, że umowa ta jedynie charakter umowy ramowej, a jej postanowienia będą miały zastosowanie również do porozumień zawartych na jej podstawie.

Dowód:

- pełnomocnictwa k. 34-40,

- wyciąg k. 41-46,

- umowa ramowa k. 47-58,

- informacje KRS k. 81-104.

W dniu 12 lutego 2016 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., (cedent) zawarła z F. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. (cesjonariusz) porozumienie nr 2 do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 5 lutego 2016 roku. Przedmiotem umowy były wierzytelności przysługujące cedentowi, w tym wierzytelność o zapłatę należności wynikające z noty obciążeniowej nr (...) wystawionej B. K.. Strony ustaliły, że warunkiem skuteczności umowy będzie zapłata przez cesjonariusza na rzecz cedenta kwoty 1 300 000,94 zł.

W dniu 18 lutego 2016 roku cesjonariusz zapłacił cedentowi kwotę 1 300 000,94 zł.

(...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zawiadomiła B. K. o cesji.

Dowód:

- zawiadomienie k. 32-34,

- pełnomocnictwa k. 34-40,

- wyciąg k. 41-46,

- potwierdzenie przelewu k. 59,

- porozumienie z wykazem k. 60-63,

- protokół przekazania wykazu k. 64.

Pismem z dnia 9 marca 2016 roku F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wezwała B. K. do zapłaty kwoty 158,03 zł, w tym kwota 157,29 zł tytułem należności głównej i kwota 0,74 zł tytułem odsetek skapitalizowanych.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 30.

F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. ustaliła wysokość skapitalizowanych odsetek liczonych od kwoty 116,73 zł od dnia 28 grudnia 2012 roku do dnia 7 czerwca 2016 roku na kwotę 43,27 zł.

Dowód:

- wykaz odsetek k. 31.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w przeważającej części.

Powód wywodził swoją legitymację czynną do występowania w niniejszym procesie z art. 509 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§2). Wskazać należy, że celem i skutkiem przelewu pozostaje przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązującego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Umowę ramową cesji wierzytelności z dnia 5 lutego 2016 roku jak i porozumienie z dnia 12 lutego 2016 roku należało uznać za skuteczne. Sąd nie miał zastrzeżeń co do tych umów i nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Przedmiotowe roszczenie powód wywodził z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez pozwaną z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W., w której ten ostatni podmiot zobowiązał się świadczyć na rzecz pozwanej usługi telekomunikacyjne, zaś pozwany zobowiązał się do zapłaty opłat za te usługi w formie comiesięcznego abonamentu, a w przypadku rozwiązania umowy z winy usługobiorcy.

Zasady wykonywania usług telekomunikacyjnych podlegają obecnie przepisom ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), w szczególności art. 56 ust. 1 i 2 i nast. tejże ustawy, który stanowi, że świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej. Wymóg formy pisemnej nie dotyczy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawieranej przez dokonanie czynności faktycznych obejmujących w szczególności umowy o świadczenie usług telefonicznych za pomocą aparatu publicznego lub przez wybranie numeru dostępu do sieci dostawcy usług.

W niniejszym postępowaniu powód domagał się zapłaty należności w wysokości 116,73 zł tytułem zwrotu przyznanej pozwanemu ulgi oraz kwoty 43,27 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 116,73 zł.

Sąd zwarzył, iż zgodnie z art. 57 ust. 6 ustawy prawo telekomunikacyjne w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Z przepisu tego wynika, że w przypadku, gdy w umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych dostawca udzielił abonentowi ulgę, to w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy z winy abonenta dostawcy przysługuje roszczenie dotyczące zwrotu ulgi.

W rozpoznawanej sprawie pozwany nie uregulował należności za okresy rozliczeniowe. Wobec tego operator, będąc uprawnionym do rozwiązania umowy z powodu nie wykonywania przez abonenta jego obowiązków umownych, tj. płacenia abonamentu, rozwiązał z pozwanym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na tej podstawie, mając na uwadze art. 57 ust. 6 ww. ustawy oraz § 3 ust. 7 pkt 1 umowy uznać należało, iż powód był uprawniony do dochodzenie roszczenia o zwrot przyznanej abonentowi ulgi.

Sąd uznał, że ustalona przez powoda wysokość żądanej kwoty tytułem zwrotu przyznanej ulgi została ustalona w prawidłowej wysokości.

Reasumując uznać należało roszczenie powoda o zapłatę kwoty 116,73 zł za uzasadnione.

Odnosząc się do żądania zasądzenia zapłaty kwoty 43,27 zł tytułem skapitalizowanych odsetek zważyć należało, iż zdaniem Sądu powód nie wykazał w tym postępowaniu okoliczności, które stanowią podstawę do obciążenia pozwanego odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 28 grudnia 2012 roku do dnia 7 czerwca 2016 roku. Sąd zważył, iż umowa oświadczenie usług telekomunikacyjnych nie wskazuje terminu spełnienia świadczenia w postaci zwrotu przyznanej ulgi, ani nie wskazuje podstaw do jego określenia. Stosownie do przepisu art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W kontekście przywołanego przepisu zwrócić należało uwagę, że w aktach sprawy brak jest dowodu na to, że powód (czy też poprzedni wierzyciel) wzywał pozwanego do spełnienia świadczenia w postaci zapłaty określonej kwoty tytułem zwrotu przyznanej ulgi w wysokości 116,73 zł. Skoro brak jest podstaw do wskazania terminu spełnienia świadczenia przyjąć należało, że termin ten powinien być liczony od dnia wezwania. Sąd uznał, że pozwany został wezwany do zapłaty kwoty 116,73 zł dopiero w drodze doręczeniu mu pozwu w sprawie, co nastąpiło w dniu 3 stycznia 2017 roku. Zwykle przyjmuje się, że termin od wezwania do zapłaty może wynieść 7 dni, dlatego uznać należało, że świadczenie powinno być spełnione najpóźniej w dniu 10 stycznia 2017 roku. Tak rozumując uznać należało, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 11 stycznia 2017 roku. Wobec tego stwierdzić należało, że pozwany spóźnia się z zapłatą dopiero od dnia 11 stycznia 2017 roku, dlatego żądanie odsetek skapitalizowanych w wysokości 43,27 zł za okres od dnia 28 grudnia 2017 roku do dnia 7 czerwca 2016 roku okazało się nieuzasadnione.

Odnośnie roszczenia zasądzenia odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Sąd przyjął, że pozwany uzyskał informację o roszczeniu powoda w kwocie 116,73 zł w dniu 3 stycznia 2017 roku, a roszczenie stało się wymagalne w dniu 11 stycznia 2017 roku. Tak rozumując Sąd orzekł o odsetkach ustawowych liczonych od kwoty 116,73 zł od dnia 11 stycznia 2017 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punktach I i II sentencji orzeczenia.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o przedstawione dokumenty, które nie były kwestionowane przez strony i nie budziły wątpliwości Sądu, w szczególności o treść umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, regulamin oraz treść noty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w przepisach art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z powołanym art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd zważył, iż powód wygrał sprawę w całości. Sąd nałożył obowiązek zwrotu kosztów postępowania na pozwanego. Na poniesione przez powoda koszty w złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 120 zł, opłata od pozwu 30 zł, i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 167 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.