Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 kwietnia 2014 roku powódka A. L. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 1.600 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 marca 2014 roku do dnia zapłaty i kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z uwzględnieniem kwoty 17 zł uiszczonej tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie nakazał, aby pozwana zapłaciła powódce kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu oraz kosztami zastępstwa procesowego w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tym terminie wniosła sprzeciw.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 stycznia 2014 roku w W. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność (...) S. A. w W.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w Ł..

(dowód: okoliczność niesporna)

W dniu 23 stycznia 2014 roku doszło do oględzin podstawowych pojazdu. W dniu 27 stycznia 2014 roku przyjęto uszkodzony pojazd do serwisu, który otrzymał ocenę techniczną naprawy. W dniu 28 stycznia 2014 roku doszło do oględzin dodatkowych, a w dniu 31 stycznia 2014 roku serwis otrzymał zatwierdzony kosztorys naprawy. W dniu 1 lutego 2014 roku doszło do oględzin dodatkowych. W dniu 4 lutego 2014 roku zamówiono części zamienne, które odebrano w dniu 5 lutego 2014 roku i rozpoczęto naprawę. W dniu 6 lutego 2014 roku serwis otrzymał zatwierdzony kosztorys naprawy. Naprawę zakończono w dniu 12 lutego 2014 roku i w tym samym dniu pojazd wydano poszkodowanemu.

(dowód: oświadczenie poszkodowanego i serwisu naprawczego – k. 27)

Od dnia 27 stycznia 2014 roku do dnia 12 lutego 2014 roku (...) S.A. w W. użytkowało pojazd zastępczy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od A. L. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą PHU (...), na podstawie umowy usługi nr (...)2014/01/27C. z dnia 27 stycznia 2014 roku. Czynsz najmu wyniósł 4.960 złotych netto.

(dowód: umowa usługi nr (...)2014/01/27 C. z dnia 27 stycznia 2014 r. wraz z załącznikami– k. 19-20, 22-23; pełnomocnictwo – k. 24; protokół zdawczo – odbiorczy – k. 28; odpis KRS-u – k. 37-43)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 27 stycznia 2014 roku (...) S.A. w W. przelało na rzecz A. L. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego, przysługujące mu w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 21-23; pełnomocnictwo – k. 24; oświadczenie dla ubezpieczyciela – k. 25; odpis KRS-u – k. 37-43)

W dniu 21 lutego 2014 roku A. L. wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu pojazdu zastępczego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 27 stycznia 2014 roku do 12 lutego 2014 roku (16 dni) opiewającą na kwotę 4.960 złotych netto.

(dowód: faktura VAT – k. 18)

Pismem z dnia 21 lutego 2014 roku A. L. wezwała (...) S.A. z siedzibą w Ł. do zapłaty kwoty 4.960 złotych netto. Wezwanie doręczono w dniu 28 lutego 2014 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 16, 44)

Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. ustaliła i wypłaciła odszkodowanie w kwocie 3.360 zł, ustalając stawkę za dzień wynajmu pojazdu przedmiotowej klasy na kwotę 210 zł netto.

(dowód: decyzja z dnia 12 marca 2014 roku – k. 52)

Stawki rynkowe czynszu najmu pojazdu zastępczego pojazdu marki M. (...) lub innego pojazdu porównywalnej klasy, stosowane na terenie W. i okolic w pierwszym kwartale 2014 roku przy uwzględnieniu okresu najmu 14 dni wynosiły od 197 złotych do 412 złotych brutto.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego M. T. z dnia 12 sierpnia 2015 roku – k. 153-155)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz opinii biegłego sądowego M. T. z dnia 12 sierpnia 2015 roku.

Opinia biegłego sądowego M. T. z dnia 12 kwietnia 2015 roku nie była przydatna dla rozstrzygnięcia. Należy bowiem wskazać, że dotyczyła ona stawek rynkowych czynszu najmu na rynku (...), zaś zarówno zdarzenie szkodowe, jak i siedziba poszkodowanego miały miejsce w W..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczyciel odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę, czasu naprawy oraz ważności umów najmu samochodu zastępczego i cesji wierzytelności. Pozwana zgłosiła jedynie zarzut zbyt wysokiej stawki czynszu najmu.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.). W konsekwencji, to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez nią twierdzeń, że stawka czynszu była wyższa niż stawki rynkowe. Pozwana celem wykazania powyższego zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wysokości stawek czynszu występujących na rynku lokalnym. Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego M. T. z dnia 12 sierpnia 2015 roku, stawki rynkowe czynszu najmu pojazdu zastępczego pojazdu marki M. (...) lub innego pojazdu porównywalnej klasy, stosowanych na terenie W. i okolic w pierwszym kwartale 2014 roku przy uwzględnieniu okresu najmu 14 dni wynosiły brutto od 197 złotych do 412 złotych.

Opinia biegłego M. T. z dnia 12 sierpnia 2015 roku jest opinią jasną, logiczną i przekonującą. Żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o jej uzupełnienie lub dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

W konsekwencji należało przyjąć, że przyjęta przez strony umowy najmu stawka czynszu (310 złotych netto, tj. 381,30 złotych brutto) nie przekraczała stawek rynkowych. Jak wskazał bowiem w swojej opinii biegły stawki czynszu najmu na terenie W. i okolic w pierwszym kwartale 2014 wynosiły od 197 złotych do 412 złotych brutto. Przyjęta przez strony stawka czynszu najmu tak długo pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, dopóki nie przekracza stawek występujących na rynku lokalnym. W konsekwencji zarzut pozwanej okazał się bezzasadny.

Z uwagi na to, że czynsz najmu wynosił 4.960 złotych netto, a pozwany zapłacił przed procesem kwotę 3.360 złotych, uzasadnione okazało się całe żądanie pozwu, tj. kwota 1.600 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt,
że zgłoszenie szkody z dnia 21 lutego 2014 roku zostało doręczone pozwanej w dniu 28 lutego 2014 roku (k. 44), uzasadnione było żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 31 marca 2014 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu i obciążył nimi pozwaną jako stronę przegrywającą proces w całości. Na koszty poniesione przez powódkę składały się: opłata od pozwu (80 złotych), wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej (600 złotych), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 złotych) oraz poniesione przez powódkę koszty opinii biegłego (495,54 złotych).

W punkcie III wyroku na podstawie art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono powódce kwotę 4,46 złotych tytułem niewykorzystanej części zaliczki na opinię biegłego.

W punkcie IV wyroku na podstawie art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono pozwanej kwotę 500 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.