Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa J. W. i M. W.

przeciwko K. R. (1) i K. R. (2)

przy udziale interwenienta Gminy M. T.

o ustalenie prawa do lokalu socjalnego

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powodów kosztami procesu.

I C 440/17

UZASADNIENIE

Powodowie J. W. i M. W. złożyli pozew przeciwko K. R. (1) i A. R. przy udziale Gminy M. T. o ustalenie prawa do lokalu socjalnego z uwagi na fakt, iż lokal, w którym dotychczas mieszkali został nabyty w trakcie prowadzonej przeciwko nim egzekucji komorniczej przez pozwanych, a wobec trudnej sytuacji materialnej i zdrowotnej nie mają możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Pozwani K. R. (1) i A. R. wnieśli o oddalenie powództwa wskazując, iż nie posiadają legitymacji biernej w procesie. Interwenient uboczny Gmina M. T. wniosła o oddalenie powództwa wskazując, iż żądanie pozwu jest nieuzasadnione bowiem powodowie nie mieli i nie mają statusu lokatora, a zatem nie mogą korzystać z ochrony prawnej jaka wynika z ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów (…) (Dz.U. z 2014r., poz. 150 ze zm.)

Sąd ustalił co następuje:

J. W. i M. W. byli właścicielami lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w T. przy ul. (...), dla którego prowadzona jest księga wieczysta KW (...). Prawomocnym postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2016r., sygn. akt (...), Sąd Rejonowy w Toruniu przysądził własność tej nieruchomości na rzecz K. R. (1) i K. R. (2) we wspólności majątkowej małżeńskiej i zobowiązał M. W. i J. W. do jej wydania. M. W. i J. W. nadal mieszkają w przedmiotowym lokalu.

J. W. jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Otrzymuje on emeryturę w kwocie 1.618,72 zł brutto i dodatek pielęgnacyjny w kwocie 208,67 zł. U M. W. stwierdzono lekki stopień niepełnosprawności. Otrzymuje ona emeryturę w kwocie 1.309,04 zł brutto.

Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w T. nie uwzględnił wniosku M. W. dotyczącego wynajęcia lokalu z mieszkaniowego zasobu Gminy M. T. z uwagi na brak spełnienia kryterium dochodu brutto na osobę w rodzinie.

bezsporne oraz dowód: postanowienia z dnia 12.08.2016r., z dnia 28.10.2016r. - 5-6, 15-17, zaświadczenia z ZUS – k. 7-8,11-12, zaświadczenia dot. leczenia – k. 9-10, pismo z dnia 01.02.2017r. – k. 19-20

Sąd zważył co następuje:

Ustalony powyżej stan faktyczny był bezsporny. Żadna ze stron nie kwestionowała okoliczności faktycznych sprawy.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego /t. jedn. Dz. U. z 2016r., poz. 1610/ obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Wynika z tego, iż pozwanym w sprawie może być gmina natomiast nie osoby fizyczne. Wobec tego na uwzględnienie zasługiwał zarzut dotyczący braku legitymacji procesowej biernej pozwanych K. R. (1) i K. R. (2). Z uwagi na to powództwo wobec nich podlegało oddaleniu.

Zważywszy na powyższe pozwanym, a nie interwenientem ubocznym, winna być Gmina M. T.. Przede wszystkim jednak wskazać należy, iż powodowie nie mieszczą się pojęciu lokatora w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Zgodnie z powołanym przepisem lokatorem jest tylko taka osoba, która używa lokalu jako najemca lub na podstawie tytułu prawnego innego niż prawo własności. Przepis art. 14 w/w ustawy, który formułuje zasady orzekania o uprawnieniu do lokalu socjalnego znajduje zastosowanie w szczególności do byłego najemcy lokalu mieszkalnego oraz do członka spółdzielni mieszkaniowej, którego lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego wygasło. Jednakże przepis ten w sposób oczywisty nie odnosi się do osoby, która była właścicielem lokalu i utraciła prawo własności na skutek prowadzonej przeciwko niej egzekucji komorniczej.

Zauważyć także trzeba, iż umowa najmu lokalu socjalnego, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 1, może być zawarta z osobą, która nie ma tytułu prawnego do lokalu i której dochody gospodarstwa domowego nie przekraczają wysokości określonej w uchwale rady gminy podjętej na podstawie art. 21 ust. 3 pkt 1. Jak wynika z materiału dowodowego powodowie nie spełniają kryterium dochodowego wynikającego z § 5 ust. 1 pkt 3 Uchwały nr 1129/06 Rady Miasta T. z dnia 28.09.2006r. ze zm. w sprawie „Zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy M. T.”

W świetle powyższego powództwo podlegało oddaleniu na mocy art. 189 kpc a contario.

Na marginesie wskazać należy, iż sytuacja życiowa powodów jest trudna, jednakże mogą oni skorzystać z możliwości alimentacji przez dorosłe dzieci.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 102 kpc. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względów ustawodawca przewidział specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę te urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie dopuszczalność odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu jedynie w wypadkach wyjątkowych. Ocena czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu, który mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Chodzi nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 102 można zaliczyć trudną sytuację życiową jednej ze stron. W niniejszej sprawie Sąd dostrzegł, że powodowie pozostają w takiej właśnie sytuacji. Dochody powodów nie są znaczne. J. W. jest niezdolny do samodzielnej egzystencji i wymaga stałej opieki. Powodowie muszą teraz skoncentrować się na zgromadzeniu środków, aby zapewnić sobie nowe lokum. Obciążenie ich kosztami procesu, byłoby w tej sytuacji nadmiernie dolegliwe.