Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Artur Pokojski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2017 roku sprawy

D. K., syna W. i I. z domu D.,

urodzonego dnia (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 23 sierpnia 2016 r. w G. na ul. (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd marki P. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. 6020 w I badaniu wykazało 0,46 mg/l i w drugim badaniu 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz poddany badaniu urządzeniem typu Alkometr A 2.0. w I badaniu wykazało 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i w II badaniu 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych od 26.07.2016 r. do 26.07.2020 r. wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku,

tj. o przestępstwo z art. 178a §1 i 4 k.k.,

I.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i za to przy zastosowaniu art. 37a k.k. na podstawie art. 178a §4 k.k., art. 34 §1 i §1a pkt 1 k.k., art. 35 §1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 32 (trzydziestu dwóch) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 42 §3 k.k., art. 43 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat;

III.  na podstawie art. 43a §2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych);

IV.  na podstawie art. 34 §3 k.k., art. 72 §1 pkt 5 k.k. w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz używania innych środków odurzających;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. S. kwotę 619,92 zł (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) za obronę oskarżonego z urzędu przed Sądem I instancji;

VI.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.448,51 zł (tysiąc czterysta czterdzieści osiem złotych pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 300 zł (trzysta złotych).

Sygn. akt II K 1179/16

UZASADNIENIE

(na podstawie art. 424 §3 k.k. ograniczone do podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć o karze i środkach karnych)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy ustalony w oparciu o przeprowadzone dowody pozwolił na przypisanie oskarżonemu czynu zarzucanego aktem oskarżenia a polegającego na tym, że w dniu 23 sierpnia 2016 r. w G. na ul. (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd marki P. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. 6020 w I badaniu wykazało 0,46 mg/l i w drugim badaniu 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz poddany badaniu urządzeniem typu Alkometr A 2.0. w I badaniu wykazało 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i w II badaniu 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych od 26.07.2016 r. do 26.07.2020 r. wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku.

Czyn ten wyczerpuje znamiona występku z art. 178a §1 i 4 k.k. D. K. prowadził w ruch lądowym (ul. (...) w G.) pojazd mechaniczny (samochód osobowy marki P.) znajdując się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 §16 k.k. (wyniki badania alkometrem powyżej 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Czynu tego dopuścił będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku w sprawie II K 370/16 za czyn z art. 178a §1 k.k. a nadto w okresie obowiązywania orzeczonego tym wyrokiem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Czyn oskarżonego uznać należy za zawiniony. Jest on osobą dorosłą. Bezprawności i karalność przypisanego mu czynu jest powszechnie znana. Był on przy tym już uprzednio karany za przestępstwo z art. 178a §1 k.k. Z uzyskanej opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że poczytalność oskarżonego w odniesieniu do przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Powyższe pozwala uczynić mu zarzut, iż dopuszczając się przedmiotowego czynu zachował się niewłaściwie.

Oceniają społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu z uwzględnieniem dyrektyw z art. 115 §1 k.k. uznać należy ją za niemałą. Swoim zachowaniem oskarżony godził w dwa dobra prawem chronione – bezpieczeństwo w komunikacji oraz prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w aspekcie należytego wykonywania wyroków sądowych. Wprawdzie stopień nietrzeźwości nie był znaczny, to jednak czynu tego dopuścił się godzinach wzmożonego ruchu drogowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu i za to przy zastosowaniu art. 37a k.k. na podstawie art. 178a §4 k.k., art. 34 §1, §1a pkt 1 k.k. art. 35 §1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 32 godzin w stosunku miesięcznym.

Ustalając rodzaj i wymiar kary oraz wymiar środków karnych Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 k.k. Okolicznością w sposób zasadniczy rzutującą na zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego było uprzednie skazanie za czyn z art. 178a §1 k.k. Fakt determinował nie tylko kwalifikację prawą czynu przypisanego D. K. (typ kwalifikowany), ale także rzutował na karę poprzez społeczną szkodliwość czynu oraz ocenę właściwości i warunków osobistych. Na niekorzyść oskarżonego przemawiało bowiem to, że naruszył on jednocześnie dwa dobra prawem chronione. Ponadto oskarżony dopuścił się przedmiotowego czynu w dwa miesiące po wydaniu wobec niego wyroku za czyn z art. 178a §1 k.k. w sprawie II K 370/16. Powyższe oznacza, że D. K. zachował się bezrefleksyjnie nie wyciągając wniosku z uprzednio orzeczonej wobec niego kary. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał także fakt prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości w czasie wzmożonego ruchu drogowego.

Wymierzając oskarżonemu karę nie należało jednak tracić z pola widzenia, że jest on osoba dosyć młodą (choć nie sprawcą młodocianym). Nie był on uprzednio karany za inne przestępstwa a za czyn z art. 178a §1 k.k. wymierzono mu karę grzywy. D. K. posiada wyuczony zawód, pracuje i uzyskuje dochód. Jednocześnie utrzymuje kontakty ze swoim dzieckiem na które łoży alimenty. Powyższe wskazuje, że pomimo ponownego prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości i niezastosowania się do orzeczonego zakazu nie jest on osobą zdemoralizowaną i potrafi prawidłowo funkcjonować w społeczeństwie. Nie był uprzednio karany za przestępstwa przeciwko mieniu czy zdrowiu i życiu. Dlatego Sąd uznał, że orzekanie wobec D. K. kary pozbawienia wolności nie jest konieczne ani celowe (argument z art. 58 §1 k.k.). Natomiast niezbędne było wymierzenie kary ograniczenia wolności w górnym wymiarze przewidzianym przez ustawę (2 lata) z istotną liczbą godzin prac społecznych przypadających na dany miesiąc. Konieczności wykonywania przez oskarżonego każdego tygodnia przez 8 godzin pracy na celem społeczne przez wskazany okres niewątpliwie będzie dolegliwe, wzbudzi w oskarżonym refleksję nad swoim dotychczasowym zachowaniem, skłoni do zmiany postepowania i zapobiegnie popełnieniu przez niego przestępstwa w przyszłości. Jednocześnie taki wymiar kary umożliwi D. K. dalsze wykonywanie pracy zarobkowej i realizowanie obowiązku alimentacyjnego wobec dziecka.

W punkcie II. wyroku Sąd na podstawie art. 42 §3 k.k., art. 43 §1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat. Sąd doszedł do przekonania, że zważywszy na młody wiek oskarżonego, niewysoki stopień nietrzeźwości oraz fakt posiadania wyuczonego zawodu jako elektromechanik samochodowy zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek pozwalający na odstąpienie od orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Okres 10 lat jest sam w sobie okresem bardzo długim, który przez wiele lat wyeliminuje D. K. z ruchu drogowego jako kierowcę. We wskazanym czasie wraz z upływem lat oskarżony będzie miał szanse dojrzeć do odpowiedzialnego podejścia do zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Wymierzenie dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na obecnym etapie jego byłoby nadmiernie surowe i dolegliwe.

W punkcie III. wyroku Sąd na podstawie art. 43 §2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 zł. Orzeczenie to ma charakter obligatoryjny, a orzeczona kwota stanowi stawkę minimalną świadczenia przewidzianą za czyn z art. 178a §4 k.k. Zważywszy na poziom dochodów oskarżonego oraz obciążający go obowiązek alimentacyjny brak było podstaw do zasadzenia świadczenia w wyższej kwocie.

Dla wzmocnienia oddziaływania na oskarżonego Sąd w punkcie IV. wyroku nałożył na niego obowiązek powstrzymywania się w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności od nadużywania alkoholu oraz od używania innych środków odurzających (art. 34 §3 k.k. w zw. z art. 72 §1 pkt 5 k.k.).

W punkcie V. wyroku Sąd na podstawie §4 ust. 1, §17 ust. 2 pkt 3, §20 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. S. kwotę 619,92 zł brutto za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu przed Sądem I instancji. Na sumę tę składa się kwota 420 zł za obronę w postępowaniu zwyczajnym oraz kwota 84 zł za udział w jednym dodatkowym terminie rozprawy powiększone o podatek VAT.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od koszów sądowych Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył go wydatkami w kwocie 1.148,51 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 300 zł.