Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Patrycja Prokop

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 6.12.2016 roku , 26.01, 10.05.2017 roku sprawy, przeciwko J. W. s. E. i J. z domu M. ur. (...) w Ł.

obwinionego o to że:

W dniu 24.03.2016 roku o godz. 15:15 w W. na ul. (...), kierując motocyklem m-ki Y. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) jadąc w kierunku ul. (...) nie zastosował się do znaku poziomego P-4 wyprzedzając pojazd typu BUS f-my (...) zderzył się z jadącym z naprzeciwka pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...), który włączył się do ruchu z drogi wewnętrznej jadąc w kierunku ul, Porcelanowej, przez co stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Tj. za wykroczenie z art.: 86 § 1 KW

orzeka

I.  Obwinionego J. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych .

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 1291,17 zł ( tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt jeden złotych , siedemnaście groszy) .

Sygn. akt V W 4274/16

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2016 roku Ł. L., kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) włączał się do ruchu z drogi wewnętrznej, skręcając w lewo w ulicę (...), w kierunku ulicy (...). Po wjechaniu na ulicę (...) powyższy samochód uderzył w prawy bok motocykla Y. D. o numerach rejestracyjnych (...) kierowanego przez J. W..

Dowód: szkic miejsca zdarzenia sporządzony przez funkcjonariusza Policji (k. 8), protokoły oględzin pojazdów (k. 11,12), dokumentacja fotograficzna (k. 27-33), szkic miejsca zdarzenia sporządzony przez obwinionego (k. 34), wyjaśnienia obwinionego (k. 59-60, 88-89), zeznania świadka Ł. L. (k. 89), zeznania świadka T. W. (k. 89-90), plan sytuacyjny miejsca zdarzenia (k. 102-103)

Przed włączeniem się do ruchu Ł. L. zatrzymał swój samochód i rozejrzał się w celu upewnienia się, że po prawej i lewej stronie nie jadą żadne pojazdy, a po upewnieniu się co do tego faktu włączył się do ruchu.

Dowód: zeznania świadka Ł. L. (k. 89), zeznania świadka T. W. (k. 89-90)

J. W. wyjechał zza stojącego przed nim samochodu O. (...), kierowanego przez T. W., przekraczając podwójną linię ciągłą (znak poziomy P-4), a następnie wjechał w tor jazdy samochodu V..

Dowód: zeznania świadka Ł. L. (k. 89), zeznania świadka T. W. (k. 89-90), opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego (k. 117-136, 141-142)

Zdarzenie miało miejsce w słoneczny dzień, gdy słońce już zachodziło.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego (k. 59-60, 88-89), zeznania świadka T. W. (k. 89-90), opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego (k. 117-136, 141-142)

W momencie zdarzenia słońce znajdowało się około 20 stopni nad ziemią świecąc w przednią i prawą część samochodu V..

Dowód: opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego (k. 117-136, 141-142)

W chwili zdarzenia obaj kierowcy byli trzeźwi.

Dowód: protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 9, 10)

Miejsce zdarzenia nie jest objęte systemem monitoringu miejskiego.

Dowód: notatka urzędowa (k. 15)

Na skutek zdarzenia J. W. doznał obrażeń w postaci urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa bez deficytów neurologicznych, bez kostnych zmian pourazowych w badaniu RTG, z zachowaną ruchomością oraz urazu barku lewego, bez kostnych zmian pourazowych w badaniu RTG, z nieznacznie ograniczoną bólowo ruchomością w stawie.

Dowód: dokumentacja medyczna (k. 24-26), opinia sądowo-lekarska (k. 39)

W wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległ motocykl Y., co polegało na: na otarciu prawej strony osłony silnika, otarciu osłony plastikowej bocznej czołowej z prawej strony, urwaniu lusterka lewego, otarciu felgi koła przedniego z lewej strony, obtarciu lewego boku osłony przedniej, obtarciu obudowy silnika z lewej strony, wygięciu dźwigni zmiany biegów, wgnieceniu zbiornika paliwa, zgięciu lewej strony kierownicy, obtarciu ramy fotela z lewej strony.

Dowód: protokół oględzin motocykla Y. (k. 11)

Uszkodzeniu uległ również samochód marki V., co polegało na: wgnieceniu oraz porysowaniu powłoki lakierniczej zderzaka przedniego, jego przesunięciu na mocowaniu, urwaniu i połamaniu mocowania tablicy rejestracyjnej oraz pogięciu i porysowaniu tablicy rejestracyjnej.

Dowód: protokół oględzin samochodu V. (k. 12)

W toku postępowania obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia, w których wskazał, iż osobą winną zdarzenia jest Ł. L., który wjeżdżając na skrzyżowanie nie zauważył motocykla obwinionego, ponieważ był oślepiony promieniami słonecznymi. Obwiniony wyjaśnił również, że to on wezwał patrol Policji na miejsce zdarzenia oraz że wjeżdżając na skrzyżowanie, spodziewał się, iż kierujący samochodem marki V. ustąpi mu pierwszeństwa przejazdu, ponieważ włączał się do ruchu z drogi podporządkowanej. W wyjaśnieniach złożonych na rozprawie głównej dodał, iż nie przekroczył linii ciągłej, nie wyprzedzał żadnego busa i nie miał kolizji z samochodem jadącym naprzeciwko.

Wyjaśnienia obwinionego co do zasady są wiarygodne. Nie można jednak przyznać przymiotu wiarygodności podniesionej przez J. W. okoliczności, że nie przekroczył linii ciągłej. To stwierdzenie stoi w sprzeczności z wnioskami opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, który dokonał symulacji używając zbliżonego parametrami modelu motocykla, co prowadzi do wniosku, że motocykl, którym kierował obwiniony nie zmieściłby się obok O. (...) nawet, gdyby samochód ten stał skrajnie przy prawej krawędzi jezdni. Wyjaśnienia w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami T. W., który był kierowcą ww. O.. W swoich zeznaniach świadek wskazał, że motocykl przed zdarzeniem stał za nim. Powyższe dowody prowadzą do stwierdzenia, że J. W. ominął stojącego przed nim O. (...), przejechał po linii ciągłej, a następnie wjechał przed ten samochód, gdzie zderzył się z V..

Nie są również prawdziwe twierdzenia obwinionego dotyczące okoliczności, że Ł. L. nie rozejrzał się prawidłowo na drodze, ponieważ był oślepiony i tym samym nie zauważył motocykla obwinionego, powodując zdarzenie drogowe. Po pierwsze należy wskazać, że z symulacji przeprowadzonej w ramach opinii biegłego wynika, że słońce świeciło na samochód V. centralnie i z prawej strony, a nie z lewej, skąd nadjeżdżał obwiniony. Po drugie, Ł. L. nie miał szans zobaczyć motocykla Y., skoro wyjechał on zza stojącego przed nim O. (...) po jego lewej stronie, który to samochód zajmuje prawie całą szerokość pasa drogowego. Po trzecie fakt prawidłowego rozejrzenia się kierowcy V. przed włączeniem do ruchu stwierdził świadek T. W..

Jest prawdą, że to J. W. wezwał na miejsce zdarzenia patrol Policji, ale jest to zdarzenie prawnie obojętne, ponieważ wezwanie na miejsce zdarzenia patrolu Policji nie jest okolicznością wyłączającą odpowiedzialność sprawcy wykroczenia za popełniony czyn. Nie jest to również okoliczność, z której wynika odpowiedzialność innej osoby kierującej pojazdem biorącej udział w zdarzeniu drogowym.

Sąd nie uznał za wiarygodny szkicu miejsca zdarzenia sporządzonego przez obwinionego (k. 34) w zakresie, w jakim narysowany motocykl Y. przejeżdża obok stojącego po prawej stronie samochodu bez najeżdżania na liniię ciągłą, albowiem w świetle wniosków wynikających z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego taka sytuacja nie była możliwa, ponieważ pas drogowy był za wąski, a więc motocykl Y. nie zmieściłby się pomiędzy linię ciągłą, a O. (...), co wynika z opinii biegłego.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka T. L., ponieważ są one spójne oraz logiczne, a ponadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka T. W..

Sąd uznał również za wiarygodne w całości zeznania świadka T. W., ponieważ jest on osobą całkowicie obcą dla obu uczestników zdarzenia drogowego i nie ma on żadnego interesu w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść lub niekorzyść obwinionego. Ponadto zeznania te są spójne i logiczne.

Sąd uznał za wiarygodną w całości opinię biegłego z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, albowiem jest ona rzetelna, kompletna, spójna oraz fachowa. Biegły w opinii wyczerpująco odpowiedział na zadane przez Sąd pytania, dostarczając koniecznych do rozstrzygnięcia sprawy wiadomości specjalnych.

Sąd uznał również za wiarygodne w całości pozostałe dowody ujawnione na rozprawie głównej, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, nie noszą śladów ingerencji osób nieuprawnionych, a żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich wiarygodności w toku postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Wykroczenie stypizowane w art. 86 § 1 k.w. popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wśród reguł ostrożności, których kierujący motocyklem musi przestrzegać znajduje się między innymi wyrażona w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. z dnia 14 grudnia 2016 r., Dz.U. z 2017 r. poz. 128), zwanej dalej „p.r.d.”, reguła ostrożności polegająca na tym, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Ponadto art. 5 ust. 1 p.r.d. stanowi, iż uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe. Wśród znaków drogowych wymienionych w tym przepisie znajduje się znak oznaczony symbolem „P-4”, a więc tzw. linia podwójna ciągła, która rozdziela pasy ruchu o kierunkach przeciwnych i oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią. Znak poziomy „P-4” obowiązuje w ruchu drogowym na podstawie § 86 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych z dnia 31 lipca 2002 r. (Dz.U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zmianami). Jedną z naczelnych zasad ruchu drogowego, wyrażoną w art. 4 p.r.d. jest zasada zaufania do uczestników ruchu, polegająca na tym, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż ponad wszelką wątpliwość ul. (...) w W. jest drogą publiczną. W ocenie Sądu obwiniony J. W. swoim zachowaniem, polegającym na ominięciu stojącego O. (...) i jednoczesnym najechaniu na linię podwójną ciągłą, nie zachował reguł ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które to zagrożenie zmaterializowało się niemalże natychmiast, prowadząc do zderzenia motocykla Y. z samochodem V.. Zakaz przekraczania podwójnej linii ciągłej ma charakter bezwzględny, co oznacza, że należy go przestrzegać w każdej sytuacji drogowej. Obowiązek przestrzegania reguł ostrożności obligował również obwinionego do przewidzenia, że w sytuacji, gdy wyjeżdża on zza stojącego busa, który zajmował cały pas jedzni, może nie być zauważony przez osobę włączającą się do ruchu, co może w konsekwencji prowadzić do zderzenia pojazdów, szczególnie, że motocykl w porównaniu z busem jest pojazdem małym. Tym samym należy uznać, że zachowanie obwinionego naruszało reguły ostrożności określone w art. 3 ust. 1 p.r.d. oraz w art. 5 ust. 1 p.r.d. w zw. z § 86 ust. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych z dnia 31 lipca 2002 r. (Dz.U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zmianami) i spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Należy również wskazać, iż powyższe reguły obwiniony naruszył umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, ponieważ widział znak linii podwójnej ciągłej i pomimo tego zdecydował się (chciał) na nią najechać a następnie kontynuować jazdę, licząc na to, że każdy włączający się do ruchu bezwzględnie ustąpi mu pierwszeństwa. Ponadto znak linii podwójnej ciągłej jest jednym z podstawowych znaków drogowych, który jest znany każdemu kierowcy.

W niniejszym stanie faktycznym nie sposób stwierdzić, że Ł. L. naruszył swoim zachowaniem zasady ostrożności w ruchu drogowym. Świadek przed włączeniem się do ruchu rozejrzał się w lewo i prawo, upewnił się, że może to uczynić, a następnie skręcił w ul. (...). Nie sposób przypisywać mu winy za to, że nie zauważył motocykla Y., który omijał stojącego busa, najeżdżając na linię podwójną ciągłą. Zgodnie z przytoczoną powyżej zasadą zaufania do uczestników ruchu kierowca V. nie był obowiązany do przewidywania wszelkich możliwych naruszeń przepisów ruchu drogowego przez innych uczestników ruchu, szczególnie że nie zachodziły w tej sytuacji żadne wyjątkowe okoliczności. Zaproponowana przez obwinionego w jego wyjaśnieniach wykładnia reguły ostrożności, obowiązująca osobę włączającą się do ruchu do ustąpienia pierwszeństwa przejazdu w każdej sytuacji prowadziłaby do totalnego paraliżu ruchu drogowego, ponieważ po rozejrzeniu się i upewnieniu, że nie ma żadnych pojazdów, którym należy ustąpić pierwszeństwa, kierowca V. i tak musiałby się wstrzymać z włączeniem do ruchu, spodziewając się, że ktoś może wyjechać zza stojącego po lewej stronie samochodu, co mogłoby trwać w nieskończoność. Na takie pojmowanie reguł ostrożności nie można się godzić, ponieważ niweczyłyby one sens ruchu drogowy, którego jedną z podstawowych cech jest płynność.

Wykroczenie stypizowane w art. 86 § 1 k.w. jest zagrożone karą grzywny. Zgodnie z art. 24 § 1 k.w. wymiar grzywny możliwej do orzeczenia za popełnione przez obwinionego wykroczenie wynosił od 20 do 5.000 złotych. Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru zawartymi w art. 33 k.p.w. Sąd ustalił, iż stopień społecznej szkodliwości czynu był umiarkowany, albowiem obwiniony naruszył dobro jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, wyrządził Ł. L. szkodę, choć nie była to szkoda poważna, naruszył jedną z podstawowych reguł ostrożności w ruchu drogowym, do jakich należy obowiązek przestrzegania znaków poziomych, a w szczególności jednego z podstawowych znaków poziomych, jakim jest znak „P-4”, które to naruszenie miało stopień znaczny, ponieważ obwiniony regułę tę zignorował. Sąd uwzględnił również działanie obwinionego z zamiarem bezpośrednim. Mając na względzie ustalony powyżej stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez J. W., Sąd stanął na stanowisku, iż kara grzywny w wysokości 500 złotych spełni cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, wskazując innym kierowcom, iż należy przestrzegać reguł ostrożności, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wyraża przekonanie, że wymierzona kara uświadomi obwinionemu, że pomimo faktu, iż motocykl umożliwia sprawne przemieszczanie się pomiędzy samochodami w zatorze drogowym nie oznacza to, iż można nim przekraczać podwójną linię ciągłą w przekonaniu, że włączający się do ruchu w każdej sytuacji ustąpią kierowcy pierwszeństwa. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił również wynikającą z art. 33 § 3 pkt 4 k.w. okoliczność łagodzącą w postaci prowadzenia przez obwinionego nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia.

Sąd orzekł o kosztach postępowania zgodnie z dyspozycją art. 118 § 1 k.p.w., który jako zasadę przewiduje obciążanie ukaranego kosztami postępowania. Zgodnie z art. 616 § 1 Kodeksu postępowania karnego, zwanego dalej „k.p.k.” w zw. z art. 119 k.p.w. do kosztów postępowania należą koszty sądowe oraz uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Do kosztów sądowych należą zaś opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Opłatę w wysokości 50 złotych wymierzono obwinionemu na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. z dnia 8 sierpnia 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223). Na wydatki w niniejszym postępowaniu złożyły się: wynagrodzenie dla biegłego z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków mgr. inż. J. K. w kwocie 1076,40 złotych (k. 138-139), wynagrodzenie dla ww. biegłego za przygotowanie się do rozprawy z dnia 10 maja 2017 roku oraz zwrot kosztów związanych ze stawiennictwem na tej rozprawie w kwocie łącznej 114,77 złotych (k. 149-150) oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, ustalone zgodnie z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. Nr 118, poz. 1269).

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w wyroku.