Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Oleśko

Protokolant: sekr. sądowy Anna Krawczyńska

przy udziale Prokuratora: Adama Zarzyckiego

po rozpoznaniu w dniu 14.02.2017 roku, 11.04.2017 roku,

sprawy P. S. s. M. i E. z domu T. ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 9 listopadzie 2015 r. w P., woj. (...) w okolicach dworca (...) przy ul. (...) pomógł w zbyciu za kwotę 50 zł rzecz od dwóch n/n mężczyzn, co do której na podstawie towarzyszących okoliczności mógł przypuszczać, że została ona uzyskana za pomocą czynu zabronionego rower marki K. (...) (...) wartości 500 zł pochodzący z kradzieży z włamaniem dokonanej w P. przy ul. (...) na szkodę Ł. U. a następnie w dniu 9 listopada 2015 roku rower ten zbył poprzez zastawienie go w Lombardzie w P. przy ul. (...) za kwotę 100 złotych

tj. o czyn z art. 292 § 1 kk

1.  oskarżonego P. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 9 listopada 2015 roku w P. pomógł w zbyciu roweru marki K. (...) o wartości 590 złotych przekazanego mu przez dwóch nieznanych mężczyzn, któremu to przekazaniu towarzyszyły okoliczności, na podstawie których powinien i mógł przypuszczać, że rower ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego w ten sposób, że zastawił wskazany rower
w lombardzie w P. przy ulicy (...) za kwotę 100 złotych otrzymując w zamian za pomoc w zbyciu tego roweru od nieznanych dwóch mężczyzn kwotę 50 złotych, podczas gdy wskazany rower pochodził z czynu zabronionego przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w P. przy ul. (...) na szkodę Ł. U. czym wyczerpał dyspozycję art. 292 § 1 kk i za to na podstawie art. 292 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 356,17 (trzysta pięćdziesiąt sześć złotych siedemnaście groszy) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 507/16

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2015 roku w P. oskarżony P. S. przebywał na dworcu (...). Podeszło do niego dwóch młodych mężczyzn z rowerem górskim. Powiedzieli, że nie mają dowodu osobistego. Jeden z nich chciał zastawić rower gdyż potrzebne były im pieniądze. Mężczyźni zaproponowali oskarżonemu, że dadzą mu 50 złotych za to, że to on okaże w lombardzie swój dowód osobisty i zostawi rower.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 30 akt (...). (...).(...)

P. S. wszedł sam do lombardu z rowerem i na swój dowód zostawił go. Podpisał umowę i wziął pieniądze.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 30 akt (...) (...).(...)

formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – k. 14 akt (...) (...) (...)

P. S. zostawił rower w lombardzie w P. przy ulicy (...). Za rower otrzymał w lombardzie kwotę 100 złotych.

/formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – k. 14 akt (...) (...) (...)

Następnie oskarżony przekazał nieznanym mężczyznom umowę z lombardem.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 30 akt (...) (...) (...)

Powyższy rower pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej na szkodę Ł. U.. Do włamania tego doszło w okresie od końca października 2015 roku do 5 czerwca 2016 roku. Był to rower (...) (...) (...)” koloru grafitowego.

/zeznania Ł. U. – k. 5, k. 17 akt(...) (...) (...)k. 19v.-20;

notatka urzędowa – k. 2 akt (...) (...) (...)

protokół oględzin – k. 7-10 akt (...) (...) (...)

Na dzień 9 listopada 2015 roku rower ten miał wartość 590 złotych.

/opinia – k. 27-29 akt (...) (...) (...)

Oskarżony był już uprzednio karany.

/dane o karalności – k. 34-35/

P. S. ma 38 lat. Legitymuje się wykształceniem zawodowym. Z zawodu jest ślusarzem. Jest kawalerem. Pracuje dorywczo. Z pracy tej uzyskuje dochód na poziomie 1.500 złotych miesięcznie. Majątku nie posiada. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.

/dane osobo – poznawcze – k. 29-29v. akt (...) (...) (...)

Przesłuchany w charakterze podejrzanego P. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił , iż pod koniec 2016 roku na dworcu (...) w P. podeszło do niego dwóch młodych mężczyzn z rowerem górskim. P. S. nie rozpoznałby ich. Powiedzieli, że nie mają dowodu osobistego. Jeden z nich chciał zastawić rower bo potrzebne były im pieniądze. Planowali wykupią później ten rower. Mężczyźni zaproponowali oskarżonemu, że dadzą mu 50 złotych za to, że to on okaże
w lombardzie swój dowód osobisty i zostawi rower. Oskarżony potrzebował pieniędzy i nawet nie pomyślał o konsekwencjach tego czynu i skąd ten rower pochodzi. P. S. wszedł sam do lombardu z rowerem i na swój dowód zastawił go. Podpisał umowę i wziął pieniądze. Oskarżony nie pamiętał ile tych pieniędzy było. P. S. więcej ich nie widział. Oskarżony cieszył się z pieniędzy które zarobił i nie myślał o konsekwencjach
i pochodzeniu roweru. Ponadto podniósł, że żałuje tego co się stało.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 30 akt (...) (...) (...)

Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia te są spójne a ponadto znajdują swoje uzupełnienie w dokumencie - formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego.

Sąd dał też wiarę konsekwentnym i logicznym zeznaniom Ł. U., które dodatkowo znajdują swoje potwierdzenie w nieosobowym materiale dowodowym w postaci notatki urzędowej i protokole oględzin.

Sąd uznał za wiarygodny nieosobowy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci formularza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego, notatki urzędowej, protokołu oględzin, danych o karalności. Dowody te nie były podczas postępowania kwestionowane i Sąd nie znalazł podstaw, aby podważyć ich wiarygodności.

Sąd ustalając wartość roweru w przedmiotowej sprawie, nie opierał się na zeznaniach Ł. U.. Trzeba mieć na uwadze, iż Ł. U. nie jest profesjonalistą w zakresie wyceny rowerów i podawał jego wartość jedynie orientacyjnie. Tym samym w ocenie Sądu w oparciu o zeznania Ł. U. nie można było ustalać wartości roweru.

Dlatego też dla ustalenia wartości roweru, koniecznym stało się dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. wyceny ruchomości. Opinia ta jest pełna, jasna
i wewnętrznie niesprzeczna. Ponadto nie budzi zastrzeżeń pod względem fachowości
i rzetelności. Dlatego była ona podstawą ustaleń faktycznych w zakresie tą opinią objętych.
W oparciu o tą opinię ustalono, iż wartość roweru na dzień 9 listopada 2015 roku wynosiła 590 złotych.

Reasumując Sąd uznał, że P. S. jest sprawcą zarzucanego mu czynu.

Oskarżony pomagając w dniu 9 listopada 2015 roku w P.
w zbyciu roweru marki K. (...) o wartości 590 złotych przekazanego mu przez dwóch nieznanych mężczyzn, któremu to przekazaniu towarzyszyły okoliczności, na podstawie których powinien i mógł przypuszczać, że rower ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego w ten sposób, że zastawił wskazany rower w lombardzie w P. przy ulicy (...) za kwotę 100 złotych otrzymując w zamian za pomoc w zbyciu tego roweru od nieznanych dwóch mężczyzn kwotę 50 złotych, podczas gdy wskazany rower pochodził z czynu zabronionego przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w P. przy ul. (...) na szkodę Ł. U. swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 292 § 1 kk .

Sprawca nieumyślnego paserstwa nie wie, że dana rzecz pochodzi z czynu zabronionego. Jednak układ okoliczności towarzyszących jest tego rodzaju, że sprawca powinien i może przypuszczać, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego.

P. S. powinien i mógł przypuszczać, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego. Okolicznością wskazującą na uzyskanie roweru za pomocą czynu zabronionego było zachowanie osób wstawiających rower do lombardu.

Po pierwsze mężczyźni chcieli zostawić rzecz w lombardzie ale potrzebowali pomocy P. S. bo nie mieli przy sobie dowodu osobistego. Nie sposób uznać, że człowiek udaje się wstawić rzecz do lombardu bez zabrania przez siebie dokumentów.

Po drugie trzeba pamiętać, że mężczyźni ci wstawiali rower do lombardu gdyż potrzebowali pieniędzy. Tym samym naiwne było tłumaczenie, że nie mogą tego sami zrobić, gdyż nie mają przy sobie dowodu osobistego. Prośba o wstawienie roweru przez P. S. wiązała się bowiem z koniecznością zapłaty oskarżonemu kwoty 50 złotych. Niedorzecznym jest przyjęcie, że osoby potrzebujące pieniędzy, zamiast udać się po dowód osobisty, dzielą się połową uzyskanej niewielkiej kwoty za rower z nieznajomym mężczyzną.

P. S. powinien i mógł przypuszczać w okolicznościach tej sprawy, że mężczyźni ci nie chcieli podać swoich danych osobowych, w celu uniemożliwienia ich identyfikacji. Tym samym oskarżony powinien i mógł przypuszczać, że rower został uzyskany za pomocą czynu zabronionego.

Sąd podzielając kwalifikację prawną przyjętą przez oskarżyciela publicznego dokonał zmian w opisie czynu. Przede wszystkim mając na uwadze treść opinii rzeczoznawcy, Sąd zmienił wartość roweru na kwotę 590 złotych.

Przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego Sąd uwzględnił jego uprzednią karalność.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd poczytał oskarżonemu, iż przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Mając na uwadze poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, nie budzi wątpliwości, że zachowanie oskarżonego stanowi czyn zabroniony społecznie szkodliwy
w stopniu dość znacznym.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest w niniejszej sprawie mienie;

- dość istotne rozmiary wyrządzonej szkody;

- motywację sprawcy, który działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ponieważ nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca winę w rozumieniu Kodeksu Karnego. Oskarżony nie dał posłuchu normie prawnej, mimo iż miał taką możliwość.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Mając na uwadze treść art. 69 § 1 kk Sąd nie mógł skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary w stosunku do oskarżonego, gdyż oskarżony
w czasie popełnienia przestępstwa był już skazany na karę pozbawienia wolności.

Ponadto mając na względzie cele postępowania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz cele wychowawcze wobec oskarżonego, w ocenie Sądu P. S. nie zasługuje także na inną karę o charakterze wolnościowym. Rozstrzygnięciu takiemu sprzeciwia się to, że czyn oskarżonego charakteryzuje się dość znacznym stopniem społecznej szkodliwości a oskarżony nie po raz pierwszy wszedł
w konflikt z prawem. Działał on z niskich pobudek tj. chęci uzyskania korzyści majątkowej. Nie pozwala to zdaniem Sądu na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa
w całości koszty sądowe, na które składają się wydatki w kwocie 356,17 zł oraz opłata
w kwocie 120 złotych.

Wydatki stanowią:

- ryczałty za doręczenia wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym w I-szej instancji – 40 złotych

- opłata za dane o karalności – 30 złotych;

- wynagrodzenie biegłego rzeczoznawcy– 286,17 złotych

Natomiast opłata od skazania została wymierzone oskarżonemu na podstawie art.
2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.).

Oskarżony jest osobą pracującą dorywczo, osiągającą w miarę regularne dochody. Tym samym ma możliwość zgromadzenia stosownych środków finansowych celem uiszczenie kosztów sądowych.