Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 r. w Szczytnie

sprawy B. N.

przeciwko Domowi Pomocy Społecznej im. J. P. II w S.

o przywrócenie do pracy

I.  Oddala powództwo,

II.  Zasądza od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 180 zł.

Sygn. akt IV P 1/17

UZASADNIENIE

Powódka B. N. w pozwie z dnia 11 stycznia 2017 r. wniosła o przywrócenie jej do pracy w pozwanym Domu Pomocy Społecznej im. J. P. II w S. na poprzednich warunkach zatrudnienia, ewentualnie o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie stanowiącej równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia powódki.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że praca przez 29 lat w Domu Pomocy Społecznej w S. wywołała u niej poważne skutki zdrowotne. Od kilku lat powódka leczy się systematycznie, by wrócić do zdrowia, a zabiegi rehabilitacyjne przynoszą jej poprawę. Od 29 września 2016 r. powódka zaczęła korzystać ze świadczenia rehabilitacyjnego, po wcześniejszym wykorzystaniu zasiłku chorobowego. Ze zwolnienia lekarskiego powódka będzie jeszcze korzystała do 26 stycznia 2017 r.

Powódka wskazała, że w dniu 29 grudnia 2016 r. doręczono jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, co nastąpiło z naruszeniem art. 53 § 1 pkt 1b k.p., gdyż pozwany pracodawca złożył oświadczenie jeszcze przed upływem 3‑miesięcznego pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Dodatkowo podniosła, że jej zwolnienie zdecydowanie naruszało zasady współżycia społecznego, mając na uwadze wieloletnią pracę, jaką świadczyła na rzecz pozwanego.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że rozwiązanie umowy o pracę z powódką było zgodne z prawem, albowiem przy obliczaniu okresu wskazanego w art. 53 § 1 pkt 1b k.p. nie stosuje się sposobu określonego w przepisach kodeksu cywilnego, lecz sposób wynikający zgodnie z art. 11 ust. 5 i art. 22 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zgodnie z którym jeżeli okres oznaczony jest w miesiącach za miesiąc uważa się 30 dni.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka B. N. była zatrudniona w pozwanym Domu Pomocy Społecznej w S. od 10 maja 1989 r., początkowo na stanowisku pomocy kuchennej, następnie jako sanitariusz, a od 2001 r. jako pokojowa.

W okresie od 31 marca 2016 r. do 28 września 2016 r. powódka była niezdolna do pracy z powodu choroby. W okresie tym pobierała zasiłek chorobowy.

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 29 września 2016 r. do 27 grudnia 2016 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru, a od 28 grudnia 2016 r. do 26 stycznia 2017 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Powódka pobierała świadczenie rehabilitacyjne przez cały okres od dnia 29 września 2016 r. do 27 grudnia 2016 r. i była w tym czasie niezdolna do pracy. Także w późniejszym okresie powódka pobierała świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 75% podstawy wymiaru.

W dniu 13 grudnia 2016 r. Dyrektor pozwanego zawiadomił (...) Związek Zawodowy (...) Domu Pomocy Społecznej w S. o zamiarze rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia, pouczając o możliwości zgłoszenia zastrzeżeń co do rozwiązania umowy w terminie 3 dni.

W dniu 29 grudnia 2016 r. Dyrektor Domu Pomocy Społecznej w S. złożył powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazał niezdolność do pracy powódki, trwającą nieprzerwanie przez okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz przez 3 miesiące pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

Powódka pozostaje niezdolna do pracy, w związku z czym decyzją (...) Oddziału w O. z dnia 31 stycznia 2017 r. przyznano jej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 27 stycznia 2017 r. do 25 lipca 2017 r.

(bezsporne, akta osobowe powódki, decyzja (...) Oddział w O. z 18.08.2016 r., k. 17, decyzja (...) Oddział w O. z 31.01.2017 r.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie były w całości bezsporne pomiędzy stronami. Spór sprowadzał się jedynie do oceny, czy oświadczenie pozwanego zostało złożone po upływie okresu uprawniającego pracodawcę do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Zgodnie z art. 53 § 1 pkt 1b k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Trwająca na chwilę orzekania niezdolność do pracy połączona z pobieraniem świadczenia rehabilitacyjnego nie wyłącza przy tym możliwości przywrócenia pracownika do pracy, jeżeli dokonane rozwiązanie umowy było niezgodne z prawem lub nieuzasadnione (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 1977 r., V PZP 2/77, OSNC 1977/9/149, 7 sędziów - zasada prawna, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1992 r., I PRN 49/92 OSNC 1993/9/161)

Rozwiązanie umowy pracy bez wypowiedzenia, doręczone powódce w dniu 29 grudnia 2016 r., było jednak zgodne z art. 53 § 1 pkt 1b k.p., z uwagi na to, że powódka była zatrudniona u pozwanego 29 lat, a w dacie składania oświadczenia pozostawała niezdolna do pracy i pobierała świadczenie rehabilitacyjne dłużej niż przez pierwsze trzy miesiące.

Jak wynika z art. 11 ust. 5 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ilekroć przy ustalaniu prawa do zasiłku chorobowego lub jego wysokości okres jest oznaczony w miesiącach, za miesiąc uważa się 30 dni. Przepis ten z mocy art. 22 powołanej ustawy znajduje odpowiednie zastosowanie do świadczenia rehabilitacyjnego. Skoro więc powódka pobiera świadczenie rehabilitacyjne od dnia 29 września 2016 r., okres pobierania świadczenia pieniężnego przez pierwsze trzy miesiące, odpowiadający 90 dniom, upłynął w dniu 27 grudnia 2016 r.

Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w decyzji (...) Oddziału w O. z dnia 18 sierpnia 2016 r., w której stwierdzono, że powódce właśnie do tego dnia przysługiwało świadczenie pieniężne w wysokości 90% podstawy wymiaru. Świadczenie pieniężne w takiej wysokości przysługuje stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy właśnie za okres pierwszych trzech miesięcy.

Skoro w powyższym okresie nie ustała przyczyna nieobecności powódki w pracy, nie zachodziła negatywna przesłanka rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia określona w art. 53 § 3 k.p.

Nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ogólne powołanie się na długoletni staż pracy powódki u pozwanego. Okoliczność ta została uwzględniona przez ustawodawcę, który dla pracowników zatrudnionych przez okres powyżej 6 miesięcy przewidział możliwość rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia nie po 3 miesiącach, lecz dopiero po upływie okresu wskazanego w art. 53 § 1 pkt 1b k.p. Żadne okoliczności w niniejszej sprawie nie uzasadniają więc powołania się na nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c. Nadmienić należy, że powódka nie jest pozbawiona możliwości ponownego nawiązania stosunku pracy po odzyskaniu zdolności do pracy w oparciu o art. 20 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pkt I oddalił powództwo.

W pkt II na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze należało zasądzić od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 180 złotych. Wysokość tych kosztów wynika z § 9 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05).