Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2017 r. w S.

odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 27 kwietnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 475/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) odmówił M. S. przyznania prawa do emerytury, wskazując, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15 lat pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu ZUS wskazał, iż ubezpieczony udowodnił jedynie 23 lata i 24 dni stażu ubezpieczeniowego, w tym 6 lat i 13 dni pracy w warunkach szczególnych (w (...) S. A. od 25 sierpnia 1983 r. do 7 czerwca 1989 r. oraz od 11 czerwca 1991 r. do 9 września 1991 r.). Organ rentowy nie uwzględnił jako okresu zatrudnienia czasu pracy w Biurze (...) od 10 września 1991 r. do 31 stycznia 1992 r. oraz od 4 sierpnia 1992 r. do 5 stycznia 1993 r., ponieważ w tych okresach M. S. nie figuruje jako osoba zgłoszona do ubezpieczenia społecznego.

Odwołanie od tej decyzji złożył ubezpieczony M. S., wskazując, iż rozstrzygnięcie ZUS jest dla niego krzywdzące, ponieważ od początku zatrudnienia świadczył pracę w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację i stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu (...) r. M. S. ukończył 60 lat, natomiast w dniu 15 lutego 2016 r. (data prezentaty) złożył do (...) Oddział w S. wniosek o przyznanie emerytury w warunkach szczególnych (wniosek k. 1-4 a. e.).

Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 23 lat i 24 dni, z czego okresy składkowe wynoszą 21 lat, 6 miesięcy i 9 dni, a okresy nieskładkowe 1 rok, 6 miesięcy i 15 dni. Organ rentowy uznał, iż ubezpieczony posiada staż pracy w warunkach szczególnych wynoszący 6 lat i 13 dni. Okres ten wynika z przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 16 listopada 2015 r., które zostało wydane przez Przedsiębiorstwo (...) S. A. w M. (k. 18 a. e.). Na tej podstawie, z uwagi na nieudowodnienie przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15 lat pracy w warunkach szczególnych, organ rentowy odmówił M. S. prawa do emerytury (decyzja k. 49 a. e.).

Ubezpieczony M. S. w okresie od 1 września 1970 r. do 10 maja 1971 r. był uczniem Zespołu Szkół nr (...) im. K. W. w M.. W tym czasie obok nauki teoretycznej w szkole przez 3 dni w tygodniu, ubezpieczony przez kolejne 3 dni pobierał praktyczną naukę zawodu będąc zatrudnionym na budowach. Praktyczna nauka zawodu odbywała się na podstawie umowy zawartej przez szkołę i zakład pracy.

W okresie od 1 września 1972 r. do 31 sierpnia 1973 r. ubezpieczony uczęszczał do (...) Szkoły Zawodowej (...) w Zespole Szkół Zawodowych nr (...) im. M. N. w M. oraz przez 3 dni w tygodniu odbywał zajęcia praktyczne w Państwowym Ośrodku (...) w M.. W tym czasie uczniowie mogli odbywać praktyki na podstawie umowy zawartej przez ich rodziców z zakładem pracy lub umowy, której stroną była szkoła i zakład pracy, przy czym warunki pracy obu kategorii uczniów nie różniły się. M. S. odbywał praktyki na podstawie umowy, której stronami była szkoła i (...) w M..

Ubezpieczony w okresie od 16 września 1974 r. do 30 września 1976 r. był zatrudniony w (...) Produkcyjnym Centrum Półprzewodników w W.. Przez pierwsze pół roku tego zatrudnienia ubezpieczony jeździł pojazdem marki Ż.. Następnie zaś, stale i w pełnym wymiarze świadczył pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony, tj. samochodów marki S. oraz J.. Do zdań ubezpieczonego należał przewóz materiałów niebezpiecznych tj. substancji chemicznych. M. S. nie zajmował się czynnościami konwojenta.

W tym samym charakterze, tj. jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony, M. S. pracował w następujących podmiotach: w Zakładzie (...) w S. od 4 lipca 1979 r. do 26 lutego 1980 r. oraz Zakładzie (...) w S. od 27 lutego 1980 r. do 28 lutego 1981 r., w (...) Zakładach (...) w W. od 14 kwietnia 1981 r. do 13 sierpnia 1983 r. W okresach tych wskazaną pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze. W Zakładzie (...) ubezpieczony był kierowcą pojazdu marki S. i przewoził nim materiały budowlane oraz beton, podobnie po przekształceniu tego zakładu w Zakład (...) w S., kiedy to jeździł S. 27- wywrotką. Jako pracownik (...) ubezpieczony przewoził samochodem marki S. materiały chemiczne oraz metale.

W okresie od 25 sierpnia 1983 r. do 9 września 1991 r. M. S. był zatrudniony w (...) S. A. w M., z tym, że w okresie od 8 czerwca 1989 r. do 10 czerwca 1991 r. przebywał na urlopie bezpłatnym i pracował w Libii. Podczas zatrudnienia w macierzystym zakładzie ubezpieczony świadczył pracę kierowcy samochodu-betoniarki marki J.. W Libii natomiast ubezpieczony pracował jako kierowca pojazdu marki M.: wywrotki oraz zawierającego pompę, tj. pojazdów o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

W okresie od 10 września 1991 r. do 5 stycznia 1993 r. ubezpieczony świadczył pracę kierowcy autobusu w Biurze (...) w W., przy czym jedynie w okresie od 1 lutego 1992 r. do 3 sierpnia 1992 r. odprowadzane były składki na ubezpieczenia społeczne. W tym czasie M. S. stale i w pełnym wymiarze świadczył pracę kierowcy autobusu marki J. i Ikarus, wyposażonego w co najmniej 15 miejsc.

Od 1 lutego 1993 r. ubezpieczony rozpoczął prowadzenie własnej działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób (zeznania ubezpieczonego k. 75v-76 akt sprawy, zeznania świadków: R. B., J. G., M. G., A. P., B. S., M. J., A. S., W. D., M. K. k. 31v-33 akt sprawy, W. K. i I. S. k. 59v akt sprawy, M. P. i Z. P. k. 75v akt sprawy, dokumenty zgromadzone w aktach emerytalnych, w tym świadectwa pracy „ogólne”, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 16 listopada 2015 r. k. 18 akt emerytalnych, zaświadczenie o wykonywaniu pracy operatora pompy-kierowcy w Libii k. 19 akt emerytalnych, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 21 listopada 2016 r. k. 30 akt sprawy, dokumenty zgromadzone w aktach osobowych ubezpieczonego, zaświadczenia o uczęszczaniu do szkół ponadpodstawowych k. 62 i 64 akt sprawy).

Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (okoliczność niesporna - oświadczenie zawarte we wniosku k. 2 a. e.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. S. nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art. 32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art. 27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Stosownie do treści § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w wyżej wymienionym wieku, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie czy M. S. na datę 1 stycznia 1999 r. legitymuje się 25-letnim stażem ubezpieczeniowym i okresem co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, Sąd stwierdził, że M. S. na dzień 1 stycznia 1999 r. nie posiada co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż organ rentowy nieprawidłowo odniósł się do okresu zatrudnienia M. S. w Biurze (...) w W. zaliczając do stażu ubezpieczeniowego jedynie okres od 1 lutego 1992 r. do 3 sierpnia 1992 r., kiedy to odprowadzane były składki na ubezpieczenia społeczne. Z orzecznictwa wynika bowiem, iż przy ustaleniu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych uwzględnia się okresy podlegania ubezpieczeniu, nawet bez składki, gdyż pracownika nie można obciążać ujemnymi skutkami zaniedbań pracodawcy w zakresie opłacania składek (zob. uchw. SN z 11 maja 1994 r. II UZP 5/94 czy wyr. SN z 24 marca 1995 r. II URN 7/95). Pogląd ten jest o tyle właściwy, iż przed 1 stycznia 1999 r. składka nie była zindywidualizowana, a ubezpieczony pracownik nie miał nawet możliwości kontroli uiszczania przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne. Tym bardziej zatem nie mógł podjąć kroków w celu wyegzekwowania powyższego obowiązku. Bezspornym natomiast było, iż w okresie od 10 września 1991 r. do 5 stycznia 1993 r. ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w w/w podmiocie, co wyraźnie wynika z przedłożonego świadectwa pracy. Zaliczając zatem nieuwzględnione okresy (4 miesiące i 20 dni oraz 5 miesięcy i 2 dni) do stażu ubezpieczeniowego stwierdzić należy, iż łącznie na dzień 1 stycznia 1999 r. M. S. wykazał 23 lata, 10 miesięcy i 5 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Jako niezasadne określić należy żądanie ubezpieczonego zaliczenia do ogólnego stażu pracy okresów pobierania praktycznej nauki zawodu w czasie uczęszczania do szkół ponadpodstawowych. Bezspornym było, iż w okresach tych ubezpieczony odbywał praktyczną naukę zawodu na podstawie umowy, której stronami była szkoła ponadpodstawowa oraz zakład pracy. Jak stanowi art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za okresy składkowe uważa się również okres zatrudnienia młodocianych na obszarze Państwa Polskiego na warunkach określonych w przepisach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1975 r. Przepisy, o których mowa powyżej, zawarte zostały w ustawie z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. z 1958 Nr 45 poz. 226 ze zm.). Jak uregulowano w art. 1 przywołanej ustawy, młodocianymi są osoby, które ukończyły 14 lat, a nie przekroczyły 18 lat życia. W art. 9 ust. 1 wskazano, iż zakład pracy przyjmując młodocianego na naukę zawodu w celu przyuczenia do określonej pracy oraz odbycia wstępnego stażu pracy jest obowiązany zawrzeć z nim na piśmie umowę określającą zawód albo rodzaj pracy, w jakim młodociany będzie szkolony, czas trwania nauki zawodu, przyuczenia do określonej pracy lub wstępnego stażu pracy oraz zasadnicze obowiązki i uprawnienia młodocianego. Przedmiotowe umowy dotyczące ubezpieczonego nie spełniają powyższych warunków, gdyż ani ubezpieczony, ani jego przedstawiciele ustawowi nie są stronami tych kontraktów. Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, iż umowy te nie zostały przedłożone przez ubezpieczonego, dlatego też nie można ustalić, czy spełniają one pozostałe wymagania wskazane w przywołanym przepisie, tj. czy określają zawód albo rodzaj pracy, czas trwania nauki zawodu oraz zasadnicze obowiązki i uprawnienia młodocianego. Stąd też nie można przyjąć, by okresy praktycznej nauki zawodu były, w myśl art. 10 wyżej wymienionej ustawy o nauce zawodu okresami zatrudnienia M. S.. W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, iż warunkiem zaliczenia okresu odbywania praktyk jako okresu zatrudnienia jest, by praktyczna nauka zawodu odbywała się na podstawie indywidualnej umowy o naukę zawodu w myśl przepisów ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczenia do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz wstępnym stażu pracy (tak wywnioskować należy z uzasadnienia do wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 lutego 2011 r. III AUa 1731/10). Z kolei Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 18 czerwca 2014 r. III AUa 180/14 zapadłym w podobnym stanie faktycznym podał, iż przesłanką zaliczenia do okresu składkowego, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440) zatrudnienia młodocianego przed 1 stycznia 1975 r., jest spełnienie warunków określonych ustawą z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. Nr 45, poz. 226), która to ustawa wymagała zawarcia przez zakład pracy indywidualnej umowy o praktyczną naukę zawodu z młodocianym (art. 9 ust. 1 powołanej ustawy). Do takiego okresu nie może być uwzględniony fakt odbywania szkolenia praktycznego w ramach nauki w zasadniczej szkole budowlanej dla pracujących, na podstawie umowy zawartej pomiędzy szkołą a uczniem. A zatem, przedstawiona przez Sąd Okręgowy wykładnia powołanych przepisów wpisuje się w ukształtowaną linię orzeczniczą. Wynika stąd, iż ogólny staż zatrudnienia ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. jest niższy niż 25 lat.

Tym samym przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury w wieku obniżonym jest wykluczone, gdyż koniecznym jest spełnienie wszystkich wymogów wyrażonych w przywołanych przepisach.

Na marginesie Sąd stwierdza, iż do stażu pracy w warunkach szczególnych należy uwzględnić okresy zatrudnienia ubezpieczonego jako kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, tj. pracę świadczoną na rzecz (...) Produkcyjnego Centrum Półprzewodników w W., Zakładu (...) w S. oraz (...) Zakładów (...) w W. (okresy od 1 marca 1975 r. do 30 września 1976 r., od 4 lipca 1979 r. do 26 lutego 1980 r., od 27 lutego 1980 r. do 28 lutego 1981 r., od 14 kwietnia 1981 r. do 13 sierpnia 1983 r. – 5 lat, 6 miesięcy i 23 dni). Ramy czasowe powyższych okresów są bezsporne i wynikają ze zgromadzonych w sprawie świadectw pracy. Rodzaj pracy wykonywanej przez M. S. wynika natomiast z jego zeznań oraz zeznań złożonych przez świadków- jego współpracowników. Dowody te są zbieżne, logiczne i zasługują na wiarę. Są one dla Sądu przekonujące. A zatem, pomimo braku stosownych świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych oraz używania w treści dokumentów znajdujących się w aktach osobowych lakonicznego zwrotu „kierowca”, ubezpieczony udowodnił, iż w powyższych okresach stale i w pełnym wymiarze świadczył pracę jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., wykaz A, dział VIII poz. 2).

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż do wyżej wymienionej kategorii zatrudnienia nie można zaliczyć początkowego okresu pracy ubezpieczonego w (...) Produkcyjnym Centrum Półprzewodników w W., gdyż w trakcie zeznań na rozprawie M. S. sam przyznał, że przez pierwsze pół roku zatrudnienia jeździł Ż.. Samochód ten nie zalicza się natomiast do kategorii pojazdów o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Stąd też Sąd przyjął, iż w okresie do 28 lutego 1975 r. ubezpieczony nie pracował w warunkach szczególnych. Powyższemu zaliczeniu nie podlega również okres zatrudnienia w Teatrze W.. Złożone bowiem przez ubezpieczonego oraz świadka J. G. zeznania świadczące o kierowaniu przez ubezpieczonego pojazdem marki R. Sąd uznał za niewiarygodne. Świadek ten podał, iż jedynie z opowieści ubezpieczonego posiadał wiedzę na temat pracy przy użyciu pojazdu R.. Tymczasem z akt osobowych ubezpieczonego wynika (wniosek z 5 grudnia 1978 r., meldunek KW MO w B. z 6 lutego 1979 r., karta drogowa z 7 maja 1979 r.), iż był on kierowcą pojazdu marki N. (czyli pojazdu, którego ciężar całkowity jest niższy niż 3,5 tony). W aktach osobowych nie ma natomiast informacji, by ubezpieczony kierował pojazdem marki R.. Dlatego też wskazanie zeznania nie zasługują na wiarę i nie jest możliwym zaliczenie okresu zatrudnienia w Teatrze W. do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Jako pracę w warunkach szczególnych należy również zaliczyć zatrudnienie ubezpieczonego jako kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 (również wykaz A, dział VIII poz. 2) w Biurze (...) w W. od 10 września 1991 r. do 5 stycznia 1993 r. (1 rok, 3 miesiące i 25 dni). Okoliczność takiego rodzaju pracy wynika bowiem z uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznań ubezpieczonego oraz świadków- jego współpracowników- W. D. i A. S..

Suma powyższych okresów wynosi zatem 6 lat, 10 miesięcy i 18 dni.

W zaskarżonej decyzji ZUS uznał za czas pracy w warunkach szczególnych zatrudnienie ubezpieczonego w (...) S. A. od 25 sierpnia 1983 r. do 7 czerwca 1989 r. oraz od 11 czerwca 1991 r. do 9 września 1991 r. (6 lat i 13 dni), co łącznie z okresami pracy jako kierowca autobusu i pojazdu o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (6 lat, 10 miesięcy i 18 dni) wynosi 12 lat, 11 miesięcy i 1 dzień. Problematyczny okazał się okres pracy eksportowej ubezpieczonego w Libii (od 8 czerwca 1989 r. do 10 czerwca 1991 r.), kiedy to w macierzystym zakładzie korzystał z urlopu bezpłatnego. Wg przedłożonego przez ubezpieczonego w toku postępowania świadectwa pracy wystawionego przez w/w zakład w dniu 21 listopada 2016 r., okres ten powinien zostać zaliczony jako czas pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy kwestionował jednak (k. 56 akt sprawy) prawidłowość powyższego dokumentu podnosząc, iż podczas postępowania wyjaśniającego pracodawca ten stwierdził, iż omawiane świadectwo zostało wystawione pomyłkowo i zostało anulowane. Ubezpieczony zeznał, iż w czasie zatrudnienia w Libii przewoził przy użyciu pojazdu marki M. piasek i żwir oraz kierował pojazdem marki M. zawierającym pompę. Gdyby zatem uznać, że praca ta stanowi pracę w warunkach szczególnych wymienioną odpowiednio w wykazie A, dział VIII poz. 2 (praca kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony) oraz wykazie A dziale V poz. 3 (prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych tj. samochodu zawierającego pompę) i przyjąć, że zaliczeniu temu na przeszkodzie nie stoi treść przepisu § 2 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem, to i tak suma powyższych okresów nie przekroczy 15 lat. Również z uwagi na brak 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego ubezpieczony nie spełni wszystkich wymogów do przyznania prawa do emerytury w związku z pracą w warunkach szczególnych.

W tej sytuacji, z uwagi na nieudowodnienie przez M. S. na dzień 1 stycznia 1999 r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15 lat pracy w warunkach szczególnych, nie jest on uprawniony do prawa do emerytury.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego podlega oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.