Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2016 roku w T. przy ul. (...) około godziny 20:05 strażnik miejski D. K. ujawnił wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego D-19 tj. postoju taksówek, przez kierującego samochodem marki A. R. o nr rej. (...). Wykroczenie to, stanowiące czyn z art. 92§1 kw, zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego.

(dowód: notatka urzędowa k. 2;

zdjęcie k. 3,4).

Wobec braku wskazania przez M. S., w e-mailu z dnia 27 maja 2016 r., kierującego, który nie zastosował się do w/w znaku drogowego, pismem z dnia 7 czerwca 2016 roku Straż Miejska w T. wezwała M. S. będącą właścicielem w/w pojazdu do wskazania komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 26 maja 2016 roku. W piśmie tym pouczono M. S., iż zgodnie art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściciel lub użytkownik pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd do kierowania lub użytkowania w oznaczonym czasie, zaś brak takiego wskazania skutkować będzie skierowaniem wniosku o ukaranie za wykroczenie z art. 96§3 kw. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone M. S. w dniu 14 czerwca 2016 roku, które odebrała osobiście.

(dowód: e-mail z dnia 27 maja 2016 r. k. 6;

pismo z dnia 7 czerwca 2016 r. wraz z zpo k. 13-14)

M. S. w pisemnej odpowiedzi z dnia 20 czerwca 2016 r. nie wskazała ani siebie jako kierującej, ani też innej osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 26 maja 2016 roku. Nie powoływała się również na treść art. 74§1 kpk w zw. z art. 20§3 kpw. Jednocześnie wezwała Straż Miejską do odstąpienia od podjętych wobec niej czynności oraz umorzenia postępowania z uwagi na nieprawidłowe jej zdaniem – niezgodne z obowiązującymi przepisami- umieszczenie znaku drogowego D-19. Do dnia 22 czerwca 2016 roku nie wpłynęło żadne inne pismo od M. S..

(dowód: pismo z dnia 20 czerwca 2016 r. k. 15;

Wyjaśnienia M. S. k. 52 – nagranie 00:03:20- 00:07:41)

Obwiniona M. S. w toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego, w kolejnych już pismach z lipca i sierpnia 2016 roku, obwiniona wskazała, iż na mocy art. 74 § 1 kpk w zw. z art. 20 § 3 kpw korzysta z uprawnienia do odstąpienia od obowiązku denuncjacji, które to prawo potwierdza orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego. M. S. wyjaśniła, że z uwagi na brak jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do traktowania jej osoby jako podejrzanej o popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 kw, żądanie na podstawie art. 78 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym, jest jej zdaniem całkowicie bezprzedmiotowe. Ponadto wskazywała, podobnie jak w piśmie z dnia 20 czerwca 2016 roku, na nieprawidłowe jej zdaniem, oznakowanie postoju taksówek.

W toku postępowania sądowego obwiniona wyjaśniła, że nie było podstaw do żądania wskazania przez nią osoby kierującej pojazdem, gdyż miejsce postoju pojazdu nie było oznakowane na tyle poprawnie, aby można było sądzić, iż jest to postój taxi. Jej zdaniem, postój taksówek w tym miejscu nie był oznakowany zgodnie z przepisami rozporządzenia, na które powołała się Straż Miejska. Obwiniona wyjaśniła, że nie wskazała w terminie 7 dni kierującego pojazdem, gdyż w jej ocenie nie doszło do wykroczenia. Obwiniona przyznała się, że nie udzieliła informacji Straży Miejskiej, zaznaczając, iż z treści kierowanych przez nią pism wynika, że to ona a nie ktoś inny kierował wówczas tym pojazdem ( nagranie z rozprawy 00:03:20 – 00:07:41).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak również wyjaśnień obwinionej złożonych pisemnie w toku czynności wyjaśniających, jak i w toku rozprawy, doprowadziły Sąd do przekonania, iż wyjaśnienia obwinionej tylko częściowo zasługiwały na uwzględnienie.

Obwiniona nie kwestionowała faktu zatrzymania i postoju samochodu marki A. R. o nr rej. (...) na ul. (...) w T. tj. w miejscu ujawnionym przez funkcjonariusza Straży Miejskiej oraz utrwalonym na fotografiach załączonych do akt sprawy. Obwiniona na rozprawie przyznała również, że nie udzieliła informacji na żądanie Straży Miejskiej zawarte w piśmie z dnia 7 czerwca 2016 roku. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionej korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, tj. ujawnionymi w toku przewodu sądowego dokumentami sporządzonymi przez Straż Miejską.

W pozostałym zakresie Sąd nie podzielił argumentacji obwinionej, uznając, iż była to przyjęta przez obwinioną linia obrony. Podkreślić należy, iż ani z e-maila, ani z pisma z dnia 20 czerwca 2016 roku nie wynika, aby to ona kierowała pojazdem A. R. w dniu 26 maja 2016 roku. Również ani w e-mailu ani w piśmie z dnia 20 czerwca 2016 roku nie powoływała się na treść art. 74§1 kpk w zw. z art. 20§3 kpw.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci: notatki urzędowej (k. 2,5) i zdjęć (k. 3,4), pisma z dnia 17 lutego 2016 r. (k. 13-14) ze względu na swój charakter
i rzeczowy walor (dokumenty urzędowe), nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. Zostały one sporządzone przez kompetentne osoby,
po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami.
W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wina obwinionej M. S. w zakresie popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw. została wykazana.

Sąd przyjął, iż zachowanie obwinionej wyczerpało znamiona wykroczenia, ponieważ w dniu 22 czerwca 2016 r. w T. na ul. (...) w Straży Miejskiej będąc właścicielem pojazdu marki A. R. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie udzieliła informacji komu powierzyła pojazd do kierowania lub użytkowania w oznaczonym miejscu i czasie tj. w dniu 26 maja 2016 r. o godzinie 20:05 w T. na ul. (...).

Zgodnie z art. 96 § 3 k.w., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym , zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Organem uprawnionym do żądania udzielenia tego rodzaju informacji, jak i późniejszym występowaniu w charakterze oskarżyciela publicznego jest także Straż Miejska, co nie budzi wątpliwości wobec tezy zasady prawnej uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r., I KZP 16/14.

W niniejszej sprawie do obwinionej pismem z dnia 7 czerwca 2016 r. skierowane zostało wezwanie do wskazania danych osoby, której pojazd w oznaczonym w tym piśmie czasie został powierzony do używania lub kierowania. Wezwanie to obwiniona odebrała osobiście, co potwierdziła własnoręcznym podpisem. Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w doktrynie, sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, przesądza o wypełnieniu przez taką osobę znamion wykroczenia stypizowanego w art. 96 § 3 kw. ( por. W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013).
W takim przypadku niewskazaniem będzie zaniechanie udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie, ale również udzielenie odpowiedzi negatywnej, np. w przypadku, gdy osoba zobowiązana nie wskaże żadnej osoby.

Ustawodawca przewidział możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te jednocześnie muszą zostać spełnione łącznie.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniona
w piśmie z dnia 20 czerwca 2016 r. nie wywiązała się z nałożonego na nią obowiązku, gdyż nie wskazała ani siebie, ani konkretnie innej osoby, która w czasie zdarzenia zarejestrowanego jako wykroczenie z art. 92 § 1 kw dysponowała jej pojazdem. Obwiniona również do dnia 22 czerwca 2016 roku (kiedy mijał zakreślony 7 dniowy termin na udzielenie odpowiedzi) w żadnym z e-maili czy pism, nie powoływała się na treść art. 74§1 kpk w zw. z art. 20§3 kpw. Czyniła to dopiero w późniejszych pismach z lipca i sierpnia 2016 roku przesłanych do Straży Miejskiej w T. i Sądu, kiedy to do popełnienia wykroczenia z art. 96§3 kw doszło już dnia 22 czerwca 2016 roku.

W odniesieniu natomiast do podnoszonych przez obwinioną zarzutów co do prawidłowości postępowania Straży Miejskiej wskazać należy, iż przedmiotem niniejszego postępowania nie było i niej jest to, czy w/w pojazd był zaparkowany prawidłowo, czy też nie, ale to, że pomimo żądania ze strony uprawnionego organu, obwiniona nie wskazała w zakreślonym jej terminie, kto był kierującym pojazdem, bądź też komu ów pojazd powierzyła do używania. Fakt, iż obwiniona była przekonana o prawidłowości parkowania samochodu w żaden sposób nie zwalniał jej z obowiązku wskazania takowej osoby. Jeśli obwiniona uważała, iż pojazd w dniu 26 maja 2016 roku był zaparkowany prawidłowo, to winna po pierwsze: wskazać jednoznacznie żądaną osobę, a dopiero potem po drugie: w ewentualnym procesie o naruszenie znaku drogowego – postój taxi tj. o wykroczenie art. 92 § 1 k.w., dochodzić swoich racji. Postawa obwinionej wskazuje natomiast jednoznacznie, iż zastosowała ona swojego rodzaju nieposłuszeństwo będąc przekonaną o swoich racjach i de facto sama oceniła sytuację drogową pod względem prawnym i sama wydała „wyrok” tj. uznała, iż skoro nie popełniono wykroczenia drogowego, to nie będzie odpowiadała stosownie do treści wezwania ze strony oskarżyciela publicznego, które uznała za bezpodstawne. Z takim samosądem nie sposób jest się zgodzić, ani dać na niego przyzwolenie.

W przedmiotowym procesie w istocie nie ustalano, czy pojazd A. R. był prawidłowo, czy też nieprawidłowo zaparkowany na ulicy (...). Tego Sąd Rejonowy nie uczynił, bo też owo ustalenie nie było przedmiotem merytorycznego jego postępowania. Zdaniem Sądu, nawet ewentualna prawidłowość owego parkowania nie zwalniała obwinionej od obowiązku, o jakim mowa w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Mimo, iż wina M. S. została w przedmiotowej sprawie jednoznacznie stwierdzona, okoliczności sprawy przemawiają za odstąpieniem od wymierzenia kary w stosunku do obwinionej. Zgodnie z art. 39 § 1 i §2 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. W ocenie Sądu, w sprawie zaistniały okoliczności zasługujące na szczególne uwzględnienie. Sąd miał na uwadze fakt, iż obwiniona nie pozostała bierna wobec pism kierowanych przez Straż Miejska w T.. Próbowała w pismach przekonać o swojej racji Straż Miejską w T.. Jednocześnie mając na uwadze dość niski stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinioną wykroczenia oraz dodatkowo to, że prowadzi ustabilizowany tryb życia i nie była uprzednio karana, Sąd uznał za zasadne odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 39 § 1 k.w.

Wobec powyższego na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 k.p.k. Sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciążył Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)