Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Brzesku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r.

sprawy z powództwa M.w B.

przeciwko W. B., R. F.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym W. B. i R. F. aby opuścili i opróżnili z rzeczy ich prawa reprezentujących lokal mieszkalny nr (...) położony w B. przy ulicy (...) i wydali go powodowi M. w B.;

II.  nie przyznaje pozwanej R. F. prawa do otrzymania lokalu socjalnego;

III.  przyznaje pozwanemu W. B. prawo do lokalu socjalnego i nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu opisanego w punkcie I-szym do czasu złożenia pozwanemu W. B. przez G. B. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

IV.  wyrokowi w punkcie I-szym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do pozwanej R. F.;

V.  zasądza od pozwanych R. F. i W. B. solidarnie na rzecz powoda M. w B. kwotę 200 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.

Sędzia:

SR Marek Jałowiecki- Paruch

Sygn. akt I C 495/16

UZASADNIENIE WYROKU ZAOCZNEGO

Z DNIA 19.10.2016R

Powód M. w B. w żądaniu pozwu skierowanego przeciwko R. F. i W. B. domagał się nakazania pozwanym, aby opuścił i opróżnił z rzeczy ich prawa reprezentujących lokal mieszkalny nr(...)położony w B. przy ulicy (...) i wydali go stronie powodowej. Wniósł o orzeczenie braku uprawnienia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego oraz domagał się zasądzenia od pozwanych kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, że pozwani od dnia 01.11.2009 r. zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego, nie regulują należności z tytułu odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego i innych należnych opłat. Zaległości na dzień 31.08.2016r wynoszą 13.092,46 zł należności głównej. Pozwani byli wielokrotnie wzywani do dobrowolnego opróżnienia lokalu, ale do wezwania się nie dostosowali.

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew oraz nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny który był bezsporny

W dniu 01.12.2007r powód zawarł z pozwaną R. F. umowę najmu nr(...) lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w B.. Pismem z dnia 24.06.2009r powód zawiadomił R. F. o zamiarze wypowiedzenia w/w umowy najmu z powodu zalegania z zapłatą czynszu za okres przekraczający 3 miesiące i wyznaczył jej dodatkowy miesięczny termin do uregulowania należności. Pismem z dnia 03.09.2009r powód wypowiedział R. F. w/w umowę najmu ze skutkiem na dzień 31.10.2009r. Powód pismami z 18.03.2011r, 26.04.2012r, 29.05.2013r, 19.11.2015r, 09.08.2016r wzywał pozwaną do wydania lokalu. W dniach 27.04.2011r., 29.05.2012r, 04.07.2013r, 09.12.2015r, 29.08.2016r wydanie lokalu nie doszło do skutku, gdyż lokal był zamknięty. Na dzień 30.06.2016r zaległość z tytułu czynszu wynosi 12.453,73 zł. Początkowo po podpisaniu umowy czynsz był regulowany na bieżąco. W lokalu tym mieszkają pozwani. R. F. często wyjeżdża za granicę, najprawdopodobniej w celach zarobkowych. Gdy jest w B. to jest widywana przez pracowników powoda i sąsiadów. W. B. praktycznie nie otwiera drzwi, przez cały dzień jest w mieszkaniu w różnych godzinach, wynika to ze świecącego się światła czy odgłosach dochodzących z mieszkania. W zeszłym roku był przeciek wody, która lała się z dachu, po dużych problemach udało się wejść do lokalu zajmowanego przez pozwanych, było to pomiędzy 7-15. Prezes Zarządu powoda rozmawiał z W. B., sprawiał wrażenie człowieka normalnego, wygląd mieszkania był przeciętny, nie rozmawiał wtedy z nim na temat zaległości czynszowych. W tym roku był remont przyłącza elektrycznego i po dużych problemach udało się konserwatorom wejść do mieszkania i również W. B. był obecny w mieszkaniu pomiędzy 7 a 15. Kierowane były przez powoda wnioski egzekucyjne do komornika przeciwko pozwanym, ale egzekucje były bezskuteczne. W. B. nie pracuje i nie ma żadnych dochodów.

Zgodnie z uchwałą nr (...) Rady Miejskiej w B. z dnia 28.04.2010r. w sprawie zasad zaspokajania potrzeb mieszkaniowych członków wspólnoty (...) oraz kryteriów wyboru osób z którymi umowy najmu powinny być zawierane w pierwszej kolejności, § 12 ust. 1 uchwały stanowi, że najemcą lokalu socjalnego może z zastrzeżeniem art. 14 ust 1 ustawy (o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego) może zostać wyłącznie osoba, która nie ma tytułu prawnego do lokalu i której dochody mieszczą się w granicach określonych w § 7 uchwały. Z treści § 7 powyższej uchwały wynika, że do wynajmu lokalu socjalnego mogą być zakwalifikowanie osoby, których średni miesięczny dochód na jednego członka rodziny w okresie ostatnich 6 – ciu miesięcy poprzedzających rozpatrzenie wniosku nie przekracza: - w gospodarstwie jednoosobowym 150% najniższej emerytury brutto obowiązującej w dniu rozpatrzenia wniosku, - w gospodarstwie wieloosobowym 100% najniższej emerytury brutto obowiązującej w dniu rozpatrzenia wniosku i 100% najniższej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym.

Powyższy stan faktyczny był bezsporny, został ustalony na podstawie dokumentów przedstawionych przez powoda, zeznań powoda oraz uchwały Rady Miejskiej w B.. Dowody nie były kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje

Pozwani zamieszkują w przedmiotowym lokalu bez tytułu prawnego oraz posiadają zadłużenie za to mieszkanie wobec strony powodowej w wysokości ponad 12.000,00 zł.

W świetle powyższego żądanie eksmisji pozwanych z lokalu mieszkalnego jest zasadne.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U.2016.1610 j.t. ) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Art. 14 ust. 3 stanowi zaś, że Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Ustawa z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego nakłada na sąd obowiązek rozważenia z urzędu przesłanek uprawnienia osoby, która była lokatorem do otrzymania lokalu socjalnego oraz stosownego do wyniku tego badania orzeczenia w wyroku eksmisyjnym. Regulacja zawarta w art. 14 tej ustawy wskazuje na to, że Sąd w pierwszej kolejności powinien brać pod uwagę indywidualną sytuację danej osoby, a więc dotychczasowy sposób korzystania z lokalu i szczególną sytuację materialną oraz rodzinną osób zobowiązanych do jego opróżnienia ( art.14 ust. 3), z tym, że nie może nie orzec o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do wymienionych w art. 14 ust. 4 kategorii osób. Takiego obowiązku sąd nie ma jedynie w pewnych wyjątkowych okolicznościach np. uprawniony może zamieszkać w innym lokalu, gdy powodem eksmisji jest znęcanie się nad rodziną (art. 17) lub gdy zachodzi rażące naganne postępowanie uniemożliwiające wspólne zamieszkiwanie. Jeżeli nie zachodzi żadna z przesłanek obligatoryjnego orzeczenia o przyznaniu prawa do lokalu socjalnego, przyznanie takiego lokalu może być uzasadnione ze względu na sytuację życiową, w szczególności warunki finansowe i rodzinne danej osoby.

Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 4 pkt 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały. Sąd nie dysponuje pełnym obrazem sytuacji majątkowej, rodzinnej oraz dochodach pozwanych z uwagi, że nie zajęli oni stanowiska w sprawie. Jednak obowiązek działania z urzędu w celu ustalenia przesłanek do przyznania bądź nie przyznania lokalu, zobowiązuje Sąd do poczynienia tych ustaleń. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że pozwana R. F. wyjeżdża za granicę, najprawdopodobniej w celach zarobkowych. Dlatego może jeżeli przyjedzie do B. zamieszkać w lokalu, który może wynająć na wolnym rynku. Inaczej sytuacja przedstawia się w stosunku do W. B.. Z zeznań powoda wynika, że kierowane było wobec pozwanych bezskuteczne postępowania egzekucyjne. Wobec pozwanej było bezskuteczne zapewne dlatego, że pracuje za granicą. Natomiast bezskuteczność wobec pozwanego prowadzi do wniosku, że nie pracuje, nie otrzymuje żadnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Gdyby dysponował jakimikolwiek dochodami to zostałyby one zajęte przez komornika. Zresztą sam powód przyznał, że z nieoficjalnych informacji wie, że W. B. utrzymywany jest przez siostrę. Także z zeznań powoda wynika, że pozwany nie pracuje, o czym mają świadczyć wizyty tak Prezesa Zarządu powoda jak i pracowników powoda w przedmiotowym lokalu w godzinach pomiędzy 7 – 15. Również z zeznań powoda wynika, że pozwany cały czas jest obecny w mieszkaniu o czym mają świadczyć odgłosy dochodzące z mieszkania czy świecące się światło. Trudno ustalić czym trudni się W. B., czy jest zdrowy, czy też cierpi na jakieś dolegliwości.

Brak dochodu uzyskiwanego przez W. B. niewątpliwie kwalifikuje pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego na podstawie uchwały nr(...) Rady Miejskiej w B. z dnia 28.04.2010 r. w sprawie zasad zaspokajania potrzeb mieszkaniowych członków wspólnoty samorządowej G. B. oraz kryteriów wyboru osób z którymi umowy najmu powinny być zawierane w pierwszej kolejności. Skoro pozwana wyjeżdża do pracy za granicą należy przyjąć, że pozwany prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i nie uzyskuje dochodu, który przekraczałby 150% najniższej emerytury. Od marca 2016 r. najniższa emerytura wynosi 882,56 zł, co daję kwotę dochodu w wysokości 1323,84 zł brutto. Skoro pozwany nie ma żadnych dochodów spełnia w/w kryteria.

Oznacza to że pozwany W. B. spełnia przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego ustalone w uchwale przez R. B.. Pozwanego nie stać żeby wynajął sobie mieszkanie na wolnym rynku.

Odnośnie zachowania pozwanego w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, z postępowania dowodowego nie wynika aby były jakieś zastrzeżenia.

Powyższe okoliczności, w tym także to, że pozwany korzystał z przedmiotowego lokalu przez kilka lat przemawiają, za przyznaniem pozwanemu prawa do lokalu socjalnego.

Z treści art. 14 ust. 6 powyższej ustawy wynika, że orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Sąd uznał za zasadne przyznać pozwanemu prawo do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie opróżnienia powyższego lokalu mieszkalnego do czasu złożenia przez G. B.pozwanemu oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

W stosunku do pozwanej R. F. zgodnie z art. 333 § 1 pkt 3 kpc Sąd wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności, gdyż w stosunku do niej wydany wyrok jest wyrokiem zaocznym i nie zostało jej przyznane prawo do lokalu socjalnego.

Mając powyższe na uwadze powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji na mocy powołanych przepisów.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc. Na koszty procesu składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 zł.

SSR Marek Jałowiecki – Paruch