Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2013 roku

Sąd Rejonowy w Legnicy VIII Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Paweł Sosa

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Mazan

z udziałem prokuratora Borysa Daszkiewicza

oraz przy udziale oskarżyciela posiłkowego K. Ż.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2013 r.

sprawy K. P.

s. M. i B.

ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 30 maja 2013 roku w L. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z drugą, do chwili obecnej nieustaloną osobą, dokonał pobicia K. Ż. w ten sposób, że po uderzeniu go pięścią w twarz i przewróceniu na ziemię, a następnie kopanie oraz zadawanie uderzeń pięściami w głowę i w jej okolice oraz bark, naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia oraz spowodował obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych i obtarcia naskórka na głowie, wylewu krwawego podspojówkowego oka prawego, stanu po krwawieniu z nosa oraz otarć naskórka i podbiegnięć krwawych na skórze pleców, barku i ramienia prawego oraz obu rąk, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, w warunkach powrotu do przestępstwa określonych treścią art. 64 § 1 k.k. będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 30 września 2003 roku, sygn. akt II K 950/01 za czyn z art. 281 k.k. i inne na karę 1 roku pozbawienia wolności, objętą wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 15 kwietnia 2004 roku, sygn. akt II K 3/04, którym wymierzono karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbył w okresie od 12 listopada 2001 roku do 24 maja 2006 roku oraz od 06 czerwca 2012 roku do 27 maja 2013 roku,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

II.  w dniu 4 czerwca 2013 roku w L. działając w celu wymuszenia wycofania wcześniej złożonego zawiadomienia o podejrzeniu popełnia przestępstwa w sprawie RSD 2316/13 (1 Ds. 491/13) w trakcie rozmowy telefonicznej kierował pod adresem K. Ż. groźby pozbawieniem życia i zdrowia, które wzbudziły u zagrożonego uzasadnione obawy, że zostaną spełnione, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt I,

tj. o czyn z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

I.  uznaje oskarżonego K. P. za winnego popełnienia czynu, opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i przy zastosowaniu art. 57a § 1 kk i art. 64 § 1 kk orzeka wobec niego karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego K. P. za winnego popełnienia czynu, opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 245 kk w zw. z art. 64 § 1 kk orzeka wobec niego karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i wymierza karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 18.06.2013r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 41a § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego K. Ż. na odległość mniejszą niż 100 (sto) metrów przez okres 3 (trzech) lat;

VI.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. Ż. nawiązkę w kwocie 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu 60/100) złotych, w tym VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu sądowym;

VIII.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierza mu opłaty.

___________________________________________________________________________

Sygn. akt VIII K 599/13

UZASADNIENIE

Sąd poczynił w sprawie następujące ustalenia faktyczne:

Oskarżony K. P. w dniu 27.05.2013r. opuścił zakład karny. Trzy dni później – 30 maja, postanowił odwiedzić byłą sympatię – J. O., zamieszkałą w L. przy ul. (...). W tym celu zatrzymał się pod blokiem wymienionej, a następnie podjął próby nawiązania z nią kontaktu telefonicznego. J. O. jednak nie była zainteresowana podtrzymywaniem znajomości. Na tamten czas spotykała się już z innym mężczyzną – pokrzywdzonym K. Ż..

W czasie, gdy oskarżony wykonywał telefony, K. Ż. przebywał w mieszkaniu J. O.. Gdy oskarżony zadzwonił po raz drugi, pokrzywdzony przejął telefon i zakomunikował oskarżonemu, że J. O. związana jest obecnie z nim właśnie i że ma dać jej spokój.

Wkrótce potem doszło do spotkania oskarżonego z pokrzywdzonym. Nastąpiło to w momencie gdy pokrzywdzony zakończył wizytę i opuścił budynek.

Podczas gdy pokrzywdzony przechodził koło oskarżonego, ten zagrodził mu przejście i zapytał o imię. Gdy pokrzywdzony potwierdził swe imię, oskarżony uderzył go pięścią twarz. Od tego ciosu pokrzywdzony przewrócił się, a z nosa poleciała mu krew. Zaraz potem otrzymał kolejne ciosy w głowę i plecy. Na chwilę zdołał wstać, ale wówczas oskarżony podhaczając mu nogę, ponownie spowodował, że upadł. Ponownie też zaczął bić pokrzywdzonego. W tym też momencie do oskarżonego dołączył drugi mężczyzna, który również zadawał ciosy pokrzywdzonemu (nieustalona osoba). Była to jedna z dwóch osób, z którymi oskarżony przebywał pod bramą J. O. bezpośrednio przed zdarzeniem.

Dalszą eskalację przemocy przerwało pojawienie się przed bramą rodziców J. O., jak i jej samej. Z. O. przytrzymał oskarżonego, a kobiety zabrały pokrzywdzonego do mieszkania, gdzie udzieliły mu pierwszej pomocy.

Z. O. wezwał policję. Oskarżony oddalił się z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzony natomiast z J. O. i jej matką, udał się samochodem do szpitala.

Wskutek powyższego zdarzenia K. Ż. doznał obrażeń ciała w postaci: podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na głowie, wylewu krwawego podspojówkowego oka prawego, otarcia naskórka i podbiegnięć krwawych na skórze pleców, barku i ramienia prawego oraz obu rąk. Obrażenia te skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres poniżej siedmiu dni.

W dniu 04.06.2013r. pokrzywdzony zatelefonował do oskarżonego z zamiarem załagodzenia konfliktu. Powiadomił sprawcę o formalnym zgłoszeniu zdarzenia na Policji. Wówczas oskarżony zażądał, pod groźbą pozbawienia życia, wycofania zeznań złożonych przed organami ścigania. Wypowiedziane groźby wzbudziły w zagrożonym obawę spełnienia.

Dowody:

▪ wyjaśnienia oskarżonego K. P. – k. 41-42, 44-45, 52, 201

▪ zeznania K. Ż. – k. 2-3, 19, 202-203,

▪ zeznania J. O. – k. 9, 203-204,

▪ zeznania E. O. – k. 13, 204-205,

▪ zeznania Z. O. – k. 15, 205,

▪ zeznania E. P. – k. 79-81, 206,

▪ dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonego – k. 6-9,

▪ stenogram nagrania rozmowy – k. 20-27,

▪ opinia biegłego lekarza medycyny – k. 56-57,

▪ opinia biegłych psychiatrów – k. 82-84.

K. P. był już w przeszłości karany za przestępstwa z art. 281 kk i art. 278 § 1 kk.

Dowody:

▪ karta karna – k. 89-90,

▪ odpisy wyroków skazujących – k. 91, 93-94, 96-97.

K. P. przyznał się do zarzutu i złożył wyjaśnienia korespondujące z powyższymi ustalenia faktycznymi. Zaprzeczył jakoby kopał pokrzywdzonego i utrzymywał, że już po interwencji Z. O., został dwukrotnie uderzony przez pokrzywdzonego pięścią w twarz. W ostatnim słowie przeprosił pokrzywdzonego i zapewnił, że podobne zachowanie z jego strony nie powtórzy się w przyszłości.

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych w głównej mierze w oparciu o zeznania pokrzywdzonego, rodziny O. oraz częściowo wyjaśnienia oskarżonego. Ponadto Sąd uwzględnił dowód z opinii biegłego lekarza medycyny.

K. Ż. i J. O. zbieżnie opisali sytuację bezpośrednio poprzedzającą zdarzenie. Moment wyjścia z bramy opisał pokrzywdzony, ale Sąd uwzględnił, że J. O. szybko podjęła interwencję, ponieważ zdarzenie zaobserwowała przez okno na korytarzu. Widziała oskarżonego zadającego ciosy. Natomiast gdy z rodzicami wybiegła z bramy budynku, zauważyła przy pokrzywdzonym jeszcze jedną osobę, która kopała leżącego. Odnośnie dalszego przebiegu zdarzenia cała rodzina O. i pokrzywdzony zaprzeczyli jakoby K. Ż. miał uderzyć oskarżonego. Dlatego też w tym zakresie Sąd nie dał wiary zeznaniom K. P. i jego konkubiny E. P..

Niezależnie od powyższego Sąd wziął pod uwagę, że umiejscowienie obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony (opisane przez lekarza tego samego dnia), odpowiadało częściom ciała, w które oskarżony (oraz współsprawca) zadawał uderzenia.

W świetle powyższych ustaleń Sąd ocenił, że zachowanie oskarżonego z dnia 30.05.2013r. wyczerpało znamiona dyspozycji przepisów z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. art. 11 § 2 kk. Czynu tego dopuścił się on w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk. Dokonał bowiem umyślnego przestępstwa podobnego po odbyciu kary pięciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności (w okresie od 12.11.2001r. do 24.05.2006r. oraz od 06.06.2012r. do 27.05.2013r.), orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 30.09.2003r. ws. II K 950/01 za przestępstwo z art. 281 kk. Ponadto Sąd opisany czyn potraktował jako występek chuligański (art. 57a § 1 kk). Sprawca działa bowiem publicznie i bez powodu, okazujący tym samym lekceważenie dla porządku prawnego, w tym zdrowia pokrzywdzonego.

Natomiast zachowanie z dnia 04.06.2013r. nosiło cechy występku z art. 245 kk i również zostało popełnione w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk.

Rozstrzygając o karze Sąd ocenił, że kary: dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności za czyn I oraz sześciu miesięcy za czyn II, będą adekwatne do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przezeń czynów, jak również uczynią zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Orzekając karę łączną, Sąd zastosował zasadę pełnej absorpcji. Wynikłą to z faktu, że groźby wypowiedziane kilka dni po zdarzeniu, były niejako konsekwencją samego zdarzenia. Pomiędzy jednym a drugim zdarzeniem minął nieodległy okres. Dlatego też Sąd ostatecznie wymierzył oskarżonemu karę łączną dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu, pomimo że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa, a czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, dopuścił się już po trzech dniach od opuszczenia więzienia, to następstwa jego zachowania w postaci obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonego, nie były poważne. Zostały bowiem zakwalifikowane jako lekkie uszkodzenia ciała.

Wymierzając powyższą karę łączną, Sąd nie stracił z pola widzenia, że oskarżony działał bez powodu, a czyn jego nacechowany był chuligaństwem, jak również iż skala obrażeń ciała pokrzywdzonego mogła być większa gdyby nie interwencja rodziny O.. Niemiej jednak obiektywnie skutki zdarzenia nie były poważne, a oskarżony przeprosił pokrzywdzonego i okazał skruchę. Tym samym Sąd ocenił, że nie jest on osobą całkowicie zdemoralizowaną.

W związku z powyższym orzeczona kara winna spełnić funkcję wychowawczą w stosunku do oskarżonego i zmienić jego zachowanie w przyszłości. Takie okoliczności jak: działanie w warunkach recydywy, chuligański charakter czynu, groźby kilka dni po pierwotnym zdarzeniu, spowodowały, że Sąd nie sięgnął po instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Stosownie do art. 63 § 1 kk, Sąd na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 18.06.2013r.

Dla zagwarantowania pokrzywdzonemu poczucia bezpieczeństwa po odbyciu przez oskarżonego kary pozbawienia wolności, Sąd - na podstawie przepisu art. 41a § 1 kk – orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość mniejszą niż 100m przez okres trzech lat.

Natomiast w oparciu o przepis art. 46 § 2 kk, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz K. Ż. kwotę jednego tysiąca złotych tytułem nawiązki za doznaną krzywdę. Pokrzywdzony domagał się kwoty 6.000zł (k. 203). Wydatków poczynionych w związku ze zdarzeniem nie był w stanie udokumentować na rozprawie. Jedynie oświadczył, że za leki zapłacił ok. 500zł, zaś na dojazdy do lekarza wydatkował 100zł. Sąd ocenił, że sytuacja majątkowa oskarżonego pozwala, aby ten zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego kwotą 1.000zł. W pozostałym zakresie pokrzywdzony winien dochodzić swych żądań na drodze postępowania cywilnego.

Przyjmując stawki minimalne, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. kwotę 516,60zł (z VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w postępowaniu sądowym z urzędu.

Uwzględniając sytuację majątkową oskarżonego, Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzył mu opłaty, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach sądowych w sprawach karnych.