Sygn. akt VIII U 99/17
Dnia 25 maja 2017 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: |
SSO Grzegorz Tyrka |
Protokolant: |
Igor Ekert |
po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2017 r. w Gliwicach
na rozprawie
sprawy A. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.
o wysokość emerytury
na skutek odwołania A. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.
z dnia 13 grudnia 2016 r. nr (...)
1) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. K. prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), poczynając od dnia 1 listopada 2016 roku;
2) zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz A. K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
(-) SSO Grzegorz Tyrka
VIII U 99/17
Dnia 23 listopada 2016 roku ubezpieczony A. K. wniósł o przeliczenie wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2016 roku, Nr 887.) – zwanej dalej ustawą emerytalną.
Decyzją z dnia 25 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu przeliczenia emerytury, albowiem nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (tzw. wwpw) emerytury nie przekroczył 250%.
Ubezpieczony wniósł odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie wniosku złożonego dnia 23 listopada 2016 roku oraz zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wniósł o oddalenie odwołania.
Na uzasadnienie podano, że organ rentowy obliczył wwpw świadczenia na podstawie przedłożonego przez ubezpieczonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1978-1989; natomiast okres 1970-1977 organ rentowy przyjął wynagrodzenie za pracę z tzw. „kartoteki personalnej” załączonej do akt osobowych. Organ rentowy obliczył, że wwpw świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wyniósł 248,23%.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w kopalni węgla kamiennego w okresie od dnia 14 lipca 1962 roku do dnia 28 grudnia 1989 roku, przy czym od dnia 1 lutego 1974 roku na stanowisku sztygara górniczego.
Decyzją z dnia 21 września 1987 roku organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury górniczej i częściowo zawiesił w związku z kontynuacją zatrudnienia.
Zakład pracy ubezpieczonego posiada dokumentację płacową ubezpieczonego tylko za lata 1978-1989, i na tej podstawie wystawił zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druk Rp-7). Za wcześniejszy okres zatrudnienia ubezpieczonego dokumentacja uległa zniszczeniu.
Sąd zwrócił uwagę, że organ rentowy błędnie obliczył zarobek roczny za lata 1974, 1975. Zgodnie z porozumieniem w zakresie zmiany wynagrodzenia za pracę znajdującym się w aktach osobowych, ubezpieczony był uprawniony do wynagrodzenia zasadniczego w wysokości po 4 300 zł miesięcznie oraz dodatku funkcyjnego w wysokości po 1 000 zł miesięcznie za okres od dnia 1 lutego 1974 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku. Organ rentowy pominął w swoich obliczeniach dodatek funkcyjny za w/w okres. Pracodawca wynagrodzenie za pracę, w tym dodatek funkcyjny wpisywał do tzw. „kartoteki personalnej” na podstawie angaży znajdujących się w aktach osobowych. Dodatek funkcyjny był wpisywany w kolumnie „premie” lub „poz. zaszeregowania”.
Od dnia 1 lutego 1974 roku, tj. objęcia stanowiska sztygara górniczego, ubezpieczony był uprawniony do dodatku funkcyjnego. W aktach osobowych znajduje się angaż ustalający prawo do wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego. Natomiast w „kartotece personalnej” pracodawca wynagrodzenie zasadnicze 4 300 zł wpisał w kolumnie „płaca podstawowa” a dodatek funkcyjny 1 000 zł wpisał w kolumnie „poz. zaszeregowania” (k. 126 akt ZUS).
Wyliczenia organu rentowego przedstawia poniższa tabela:
1 |
1970 |
116,33% |
|
2 |
1971 |
131,47% |
|
3 |
1972 |
123,56% |
|
4 |
1973 |
123,90% |
|
5 |
1974 |
132,91% |
|
6 |
1975 |
109,89% |
|
7 |
1976 |
131,78% |
|
8 |
1977 |
128,92% |
|
9 |
1978 |
257,16% |
|
10 |
1979 |
254,90% |
|
11 |
1980 |
295,08% |
|
12 |
1981 |
296,72% |
|
13 |
1982 |
339,20% |
|
14 |
1983 |
336,35% |
|
15 |
1984 |
356,31% |
|
16 |
1985 |
360,63% |
|
17 |
1986 |
424,97% |
|
18 |
1987 |
398,86% |
|
19 |
1988 |
346,46% |
|
20 |
1989 |
299,26% |
|
4964,66% |
:20 |
||
248,23 |
Wyliczenia Sądu za okres 1974-1975 są następujące:
1. 1974
(3 500 zł wynagrodzenie zasadnicze x 1 miesiąc) + (4 300 zł wynagrodzenie zasadnicze x 11 miesięcy) + (1 000 zł dodatek funkcyjny x 11 miesięcy) =
61 800 zł zarobek roczny : 38 220 zł średnia krajowa = 161,69 %
2. 1975
(4 300 zł wynagrodzenie zasadnicze x 12 miesięcy) + (1 000 zł dodatek funkcyjny x 12 miesięcy) = 63 600 zł zarobek roczny : 46 956 zł średnia krajowa = 135,44 %
Obliczony przez Sąd wwpw świadczenia z wybranych 20 lat pracy ubezpieczonego, przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia pracowniczego po przejściu na emeryturę, przedstawia poniższa tabela:
1 |
1970 |
116,33% |
|
2 |
1971 |
131,47% |
|
3 |
1972 |
123,56% |
|
4 |
1973 |
123,90% |
|
5 |
1974 |
161,69% |
|
6 |
1975 |
135,44% |
|
7 |
1976 |
131,78% |
|
8 |
1977 |
128,92% |
|
9 |
1978 |
257,16% |
|
10 |
1979 |
254,90% |
|
11 |
1980 |
295,08% |
|
12 |
1981 |
296,72% |
|
13 |
1982 |
339,20% |
|
14 |
1983 |
336,35% |
|
15 |
1984 |
356,31% |
|
16 |
1985 |
360,63% |
|
17 |
1986 |
424,97% |
|
18 |
1987 |
398,86% |
|
19 |
1988 |
346,46% |
|
20 |
1989 |
299,26% |
|
5018,99% |
:20 |
||
250,95% |
Z powyższych wyliczeń wynika, że przyjęcie za lata: 1974-1975 tylko wynagrodzenia zasadniczego oraz dodatku funkcyjnego pozwala ustalić, że wwpw świadczenia przekracza 250%.
/dowód z: akt ZUS, akt osobowych ubezpieczonego/.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie A. K. zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15 [podstawa wymiaru składek], z uwzględnieniem art. 110 ust. 3 [wyższy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru], jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.
Ubezpieczony spełnia przesłanki zawarte w art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej.
Należy zwrócić uwagę, że organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję na podstawie przedłożonego przez ubezpieczonego dowodu, tj. druku Rp-7 za lata 1978-1989 oraz „kartoteki personalnej”. W przypadku ubezpieczonego należało obliczyć wwpw z okresu dowolnie wybranych 20 lat zatrudnienia pracowniczego poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie świadczenia w trybie art. 110a ustawy emerytalnej, z tym że część okresu musiała przypadać po nabyciu prawa do emerytury.
W postępowaniu sądowym został przeprowadzony dowód z akt osobowych ubezpieczonego na okoliczność uzyskiwanego zarobku. Postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić wysokość wynagrodzenia za lata: 1970-1977, skorygować błąd organu rentowego w wyliczeniach za lata 1974-1975 oraz ponownie ustalić wwpw świadczenia, którego wartość przekracza 250%.
Skoro zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej, to na podstawie tego przepisu oraz art. 477 14 § 2 k.p.c. należało uwzględnić odwołanie i przyznać prawo ubezpieczonemu do ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 110 a ustawy emerytalnej, poczynając od dnia 1 listopada 2016 roku, tj. miesiąca, w którym zgłoszono wniosek (art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej).
O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 roku.
SSO Grzegorz Tyrka