Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 20-06-2017 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Nawrocki

Protokolant: sekr.sąd. Jarosław Wróblewski

po rozpoznaniu w dniu 6-06-2017 r. w Koninie

sprawy z powództwa G. K.

przeciwko H. K.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Koninie na rzecz adwokata S. K. z Kancelarii Adwokackiej w T. kwotę 1.353 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt trzy złote) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Koninie na rzecz adwokata K. K. z Kancelarii Adwokackiej w K. kwotę 6.150 zł (sześć tysięcy sto pięćdziesiąt złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

4.  Zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Koninie na rzecz adwokata R. K. z Kancelarii Adwokackiej w K. kwotę 1.353 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt trzy złote) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

Andrzej Nawrocki

Sygn. akt I C 418/16

UZASADNIENIE

Powódka G. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego H. K. kwoty 1.000.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz nadanie wyrokowi natychmiastowej wykonalności i zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, które nie zostały uiszczone w żadnej części. W uzasadnieniu pozwu powódka wywodziła, iż wniosła pozew przeciwko pozwanemu w dniu 9.02.2005r. do Sądu Rejonowego w T. tytułem zadośćuczynienia, jednakże sprawa ta nie została rozpoznana i nie nadano jej biegu, w związku z czym powódka, powołując się na ten wcześniej złożony pozew domaga się zasądzenia od pozwanego zadośćuczynienia w kwocie 1.000.000 zł. Nadto powódka wskazała, iż pozwany w 1988r. znęcał się fizycznie i psychicznie nad powódką, stosował wobec powódki przemoc. Natomiast w październiku 1988r. pozwany kopnął powódkę w twarz, w wyniku czego pękła powódce szczęka i powódka przebywała na leczeniu w szpitalu. Powódka w wyniku działań pozwanego doznała wielkiej krzywdy i wielu cierpień, a po wyjściu ze szpitala wstydziła się wychodzić z domu i pokazywać publicznie, gdyż czuła się bardzo skrępowana swoim wyglądem. Powódka w szpitalu miała usunięty ząb, jak również psuły się powódce wszystkie zęby przy dziąsłach, w związku z czym powódka musiała je leczyć. Od chwili złamania kości szczękowej w październiku 1988r. powódka odczuwała i nadal odczuwa ból szczęki przed każdą zmiana pogody, przy czym powódka ma nadal zniekształconą szczękę, zgryz i nadal nie może gryźć dolnymi przednimi zębami, które ją bolą. Nadto powódka wskazała, iż będąc w szpitalu bardzo tęskniła i płakała za swoimi dziećmi. Powódka wskazała, iż dochodzona w pozwie kwota stanowi zadośćuczynienie za doznany uszczerbek na zdrowiu, cierpienie, ból, krzywdę jaką doświadczyła powódka na skutek zachowania pozwanego w stosunku do niej (k.2,118-121,165v).

Pozwany H. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia powódki (k.122,165v).

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka G. K. i pozwany H. K. zawarli związek małżeński w dniu (...) w Urzędzie Stanu Cywilnego w D., za numerem aktu małżeństwa (...). Z tego związku strony mają dwoje pełnoletnich dzieci: - córkę A. ur. (...) i syna A. ur. (...) (bezsporne).

W dniu 30.10.1988r. pozwany H. K. kopnął powódkę G. K. w twarz, w wyniku czego powódka doznała złamania szczęki (dowód: zeznania powódki G. K. k.136-137).

W okresie od dnia 30.10.1988r. do dnia 29.11.1988r. powódka przebywała na leczeniu na Oddziale (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. z rozpoznaniem: wieloodłamowe złamanie żuchwy – wyrostków kłykciowych stawów żuchwowo-skroniowych i trzonu w okolicy zęba – przyśrodkowego lewego siekacza; rana tłuczona bródki. W trakcie pobytu powódki w szpitalu powódce założono szyny i wyciąg międzyszczękowy, a ranę zeszyto (dowód: k.15 akt Sądu Rejonowego w T.sygn. II K (...)).

Powódka w czasie pobytu w szpitalu miała problemy z mówieniem i jedzeniem, przy czym wówczas powódka miała podawane jedzenie w płynie. Powódka w czasie pobytu w szpitalu wykonywała ćwiczenia na szczękę, co powodowało dolegliwości bólowe i w związku z tym powódka otrzymywała zastrzyki przeciwbólowe, przy czym leki przeciwbólowe powódka przyjmowała do 6 miesięcy po wyjściu ze szpitala. Obecnie powódka nadal odczuwa dolegliwości bólowe i odczuwa ból przy zmianie pogody (dowód: zeznania powódki G. K. k.136-137).

Sąd Rejonowy w T. prawomocnym wyrokiem z dnia 6.02.1989r. sygn. akt II K (...)uznał H. K. za winnego tego, że w okresie od marca 1987r. do 30 października 1988r. w S. znęcał się fizycznie i moralnie nad żoną G. K., w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wywoływał w domu awantury, w trakcie których bił ją, używał pod jej adresem słów wulgarnych oraz groził zabiciem, a nadto w dniu 30.10.1988r. kopnął ją nogą w twarz czym spowodował u niej wieloodłamowe złamanie żuchwy oraz ranę tłuczoną bródki, tj. obrażenia naruszające czynności narządu ciała na czas powyżej dni 7, tj. przestępstwa z art.184 § 1 kk i art.156 § 1 kk w zw. z art.10 § 2 kk i za przestępstwo to wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, zobowiązując go równocześnie do powstrzymania się od nadużywania alkoholu i oddając go w okresie próby pod dozór kuratora (dowód: k.55 akt Sądu Rejonowego w T. sygn. II K (...)).

Sąd Okręgowy w P. Ośrodek (...) w K. prawomocnym wyrokiem z dnia 26.10.2001r. sygn. akt XV C (...) rozwiązał przez rozwód małżeństwo powódki i pozwanego z winy obojga małżonków; powierzył powódce wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi stron, zastrzegając pozwanemu prawo współdecydowania o istotnych sprawach dzieci oraz ograniczając powódce władzę rodzicielską przez poddanie wykonywania tej władzy stałemu nadzorowi kuratora sądowego; orzekł o obowiązku alimentacyjnym pozwanego względem małoletnich dzieci stron; nie orzekł o sposobie korzystania ze wspólnego mieszkania stron, jak również orzekł o kosztach sądowych (dowód: k.114 akt Sądu Okręgowego w K. sygn. XV C (...)).

W dniu 16.05.2014r. wpłynęła do Sądu Okręgowego w K. skarga na przewlekłość postępowania wniesiona przez powódkę G. K., a dotycząca przewlekłości postępowania przed Sądem Rejonowym w T.w związku z pozwem o odszkodowanie z dnia 9.02.2005r. Sąd Okręgowy w K. prawomocnym postanowieniem z dnia 25.06.2014r. sygn. akt I 1 S (...) umorzył postępowanie w powyższej sprawie ze skargi G. K. na przewlekłość postępowania Sądu Rejonowego w T. w sprawie przeciwko H. K. o zapłatę, wskazując w uzasadnieniu tego postanowienia, że stwierdzenie faktu przewlekłości postępowania, które, według informacji udzielonych przez Sąd Rejonowy w T., w ogóle się nie toczyło przed tym sądem, jest bezprzedmiotowe (dowód: k.1-2,12-14 akt Sądu Okręgowego w K. sygn. I 1 S(...)).

Dokumentacja medyczna z hospitalizacji powódki G. K. na Oddziale (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. z lat 1988-1989 nie mogła zostać udostępniona, gdyż nie jest już przechowywana (dowód:k.125).

W urządzeniach ewidencyjnych prowadzonych w Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego w T. nie został zarejestrowany pozew G. K. z dnia 9.02.2005r. o zasądzenie odszkodowania od H. K.. Również w wyniku sprawdzenia wpisów do dziennika korespondencji wpływającej do Sądu Rejonowego w T. ustalono, iż w 2005r. pozew taki nie został złożony (dowód: k.148).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo na podstawie zeznań powódki G. K. (k.136-137), częściowo na podstawie zeznań pozwanego H. K. (k.137) oraz dokumentów: informacji z dnia 14.11.2016r. nadesłanej z Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. (k.125), informacji nadesłanej przez prezesa Sądu Rejonowego w T. z dnia 2.02.2017r. (k.148), jak również dokumentów znajdujących się w aktach Sądu Okręgowego w K. sygn. XV C (...), aktach Sądu Okręgowego w K. sygn. I 1 S (...), aktach Sądu Rejonowego w T. sygn. II K(...).

Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki G. K. w części dotyczącej okoliczności, iż w 2005r. wniosła do Sądu Rejonowego w T. pozew przeciwko H. K., któremu nie został nadany bieg, gdyż zeznania te w tej części są sprzeczne z informacją nadesłaną przez prezesa Sądu Rejonowego w T. z dnia 2.02.2017r., z której wynika, iż w urządzeniach ewidencyjnych prowadzonych w Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego w T. nie został zarejestrowany pozew G. K. z dnia 9.02.2005r. o zasądzenie odszkodowania od H. K., jak również z której wynika, iż w wyniku sprawdzenia wpisów do dziennika korespondencji wpływającej do Sądu Rejonowego w T.ustalono, iż w 2005r. pozew taki nie został złożony. Natomiast w pozostałej części Sąd dał wiarę zeznaniom powódki, gdyż znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego H. K. w części dotyczącej okoliczności, iż strony mieszkały razem do 2006r. i pozwany nie bił powódki oraz jej nie wyzywał, gdyż zeznania pozwanego są sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami powódki oraz treścią wyroku Sąd Rejonowy w T. z dnia 6.02.1989r. sygn. akt II K (...). Natomiast w pozostałej części Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego, gdyż znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

W ocenie Sądu wartość dowodowa dokumentów – za wyjątkiem kserokopii pozwu z dnia 9.02.2005r. o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 1.000.000 zł z powodu psychicznego i fizycznego znęcania się nad powódką przez pozwanego, zawierającego pieczęć o treści: „SĄD REJONOWY ul. (...) (...)-(...) T. tel.(...)” – nie budziła wątpliwości.

Sąd nie uznał za wiarygodny dokument w postaci kserokopii pozwu z dnia 9.02.2005r. o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 1.000.000 zł z powodu psychicznego i fizycznego znęcania się nad powódką przez pozwanego, zawierającego pieczęć o treści: „SĄD REJONOWY ul. (...) (...)-(...) T. tel. (...)” (k.10,108). W ocenie Sądu bowiem dokument ten jest sprzeczny z informacją nadesłaną przez prezesa Sądu Rejonowego w T. z dnia 2.02.2017r., z której wynika, iż w urządzeniach ewidencyjnych prowadzonych w Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego w T. nie został zarejestrowany pozew G. K. z dnia 9.02.2005r. o zasądzenie odszkodowania od H. K., jak również z której wynika, iż w wyniku sprawdzenia wpisów do dziennika korespondencji wpływającej do Sądu Rejonowego w T. ustalono, iż w 2005r. pozew taki nie został złożony.

Sad zważył, co następuje:

Powódka G. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego H. K. kwoty 1.000.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz nadanie wyrokowi natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu swojego roszczenia powódka wskazała, iż pozwany w 1988r. znęcał się fizycznie i psychicznie nad powódką, stosował wobec powódki przemoc, a w październiku 1988r. pozwany kopnął powódkę w twarz, w wyniku czego pękła powódce szczęka i powódka przebywała na leczeniu w szpitalu. Powódka wskazała przy tym, iż dochodzona w pozwie kwota stanowi zadośćuczynienie za doznany uszczerbek na zdrowiu, cierpienie, ból, krzywdę jaką doświadczyła powódka na skutek zachowania pozwanego w stosunku do niej.

Oznacza to, iż powódka G. K. roszczenie swoje wywodzi z art. 445 § 1 kc zgodnie z którym w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym – a więc w art. 444 § 1 kc - sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Natomiast pozwany H. K. wnosząc o oddalenie powództwa w całości, podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powódki.

Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu i po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia; jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Z art. 442 ¹ § 1 kc – który obowiązuje od dnia 10 sierpnia 2007 r. - wynika, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia; jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Natomiast z art. 442 ¹ § 2 kc – który obowiązuje od dnia 10 sierpnia 2007 r. -wynika, że jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Jednakże z art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U.2007.80.538) wynika, że do roszczeń, o których mowa w art. 1, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy art. 442 ¹ Kodeksu cywilnego.

Zgodnie zatem z art. 442 § 1 kc – który obowiązywał do dnia 10 sierpnia 2007r. - roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.; jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Nadto z art. 442 § 2 kc – który obowiązywał do dnia 10 sierpnia 2007r. –wynika, że jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dziesięciu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwany H. K. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 6.02.1989r. sygn. akt II K (...) za to, że w okresie od marca 1987r. do 30 października 1988r. znęcał się fizycznie i moralnie nad żoną G. K., a nadto w dniu 30.10.1988r. kopnął ją nogą w twarz czym spowodował u niej wieloodłamowe złamanie żuchwy oraz ranę tłuczoną bródki, tj. za przestępstwo z art.184 § 1 kk i art.156 § 1 kk w zw. z art.10 § 2 kk.

Oznacza to zdaniem Sądu, iż od dnia 30.10.1988r rozpoczął bieg termin przedawnienia i roszenie powódki dochodzone w niniejszej sprawie – w świetle art. 442 § 2 kc, który obowiązywał do dnia 10 sierpnia 2007r. - przedawniło się z dniem 30.10.1998r. (por. art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny Dz.U.2007.80.538). Natomiast pozew w niniejszej sprawie został wniesiony przez powódkę w dniu 9.10.2015r., w związku z czym należy uznać zarzut pozwanego, dotyczący przedawnienia roszczenia powódki za uzasadniony.

W ocenie Sądu, w świetle okoliczności niniejszej sprawy, należy również uznać, iż podniesienie zarzutu przedawnienia przez pozwanego nie może być ocenione jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w świetle kryteriów określonych w art. 5 k.c. Należy bowiem zauważyć, iż podniesienie zarzutu przedawnienia może być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wówczas, gdy bezczynność wierzyciela w dochodzeniu roszczenia jest usprawiedliwiona wyjątkowymi okolicznościami, a opóźnienie nie jest nadmierne. W ocenie Sądu taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca, przy czym powódka nie wskazała żadnych okoliczności usprawiedliwiających jej bezczynność w dochodzeniu roszczenia.

Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo G. K. jako bezzasadne (pkt. 1 wyroku).

Powódka G. K. postanowieniem z dnia 21.10.2015r. w niniejszej sprawie została zwolniona w całości od kosztów sądowych oraz został ustanowiony dla powódki pełnomocnik z urzędu, którego miała wyznaczyć Okręgowa Rada Adwokacka w P. (k.7).

Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 30.10.2015r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. H. G., która pismem z dnia 3.12.2015r. wniosła o zwolnienie jej z obowiązku pełnomocnika z urzędu powódki (k.13, 20,22). Następnie Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 22.12.2015r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. D. G., który pismem z dnia 7.01.2016r. wniósł o zwolnienie go z obowiązku zastępowania powódki w niniejszej sprawie (k.27,32-33,34).

Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 25.02.2016r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. S. K.. Adwokat S. K. pismem z dnia 14.03.2016r. zwróciła się do powódki, w związku z wyznaczeniem jej pełnomocnikiem powódki, o stawienie się w kancelarii w dniu 19.03.2016r. bądź w dniu 21.03.2016r.; w dniu 18.03.2016r. zapoznała się z aktami niniejszej sprawy i sporządziła z nich fotokopię; w dniach 21.03.2016r., 22.03.2016r., 23.03.2016r. podjęła próbę kontaktu telefonicznego z powódką. Adwokat S. K. pismem z dnia 25.03.2016r. wniosła o zwolnienie jej z obowiązku zastępowania powódki w niniejszej sprawie, jak również wniosła o przyznanie jej kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu dla powódki, gdyż nie zostały one uiszczone ani w całości, ani w żadnej części (k.54,55,69,70-71,72-75).

Następnie Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 4.05.2016r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. M. R., który pismem z dnia 9.05.2016r. wniósł o zwolnienie go z obowiązku zastępowania powódki w niniejszej sprawie (k.87-90,92). Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 29.06.2016r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. J. W., która pismem z dnia 2.08.2016r. wniosła o zwolnienie jej z obowiązku zastępowania powódki w niniejszej sprawie (k.95,102-103,110).

Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 30.08.2016r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. K. K.. Adwokat K. K.: sporządziła pismo procesowe z dnia 7.11.2016r. zawierające roszczenie powódki wraz z jego uzasadnieniem oraz zawierające wnioski dowodowe, brała udział w rozprawach w dniu 10.11.2016r. i w dniu 12.01.2017r.; w dniu 23.11.2016r. oraz w dniu 5.01.2017r. i w dniu 21.02.2017r. zapoznała się z aktami sprawy; sporządziła pismo procesowe z dnia 23.11.2016r. ustosunkowujące się do podniesionego zarzutu przedawnienia; sporządziła pismo procesowe z dnia 10.01.2017r. Adwokat K. K. pismem z dnia 28.03.2017r. wniosła o zwolnienie jej z obowiązku reprezentowania powódki w niniejszej sprawie, jak również wniosła o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, gdyż nie zostały one uiszczone w żadnej części (k.114,118-121,126,128-129,132,134-135,142,149-150,151).

Następnie Okręgowa Rada Adwokacka w P. w dniu 12.04.2017r. wyznaczyła dla powódki pełnomocnika z urzędu w osobie adw. R. K.. Pełnomocnik substytucyjny adwokata R. K. w dniu 25.05.2017r. zapoznał się z aktami sprawy i wykonał fotokopie akt, natomiast na rozprawie w dniu 6.06.2017r. powódkę reprezentował upoważniony przez pełnomocnika powódki aplikant adwokacki (k.155,162,165).

Sąd zatem na podstawie § 2 ust. 1 i 3 oraz § 6 pkt. 7 i § 19 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Koninie na rzecz: - adwokata S. K. kwotę 1.353 zł; - na rzecz adwokata K. K. kwotę 6.150 zł; - na rzecz adwokata R. K. kwotę 1.353 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu (pkt. 2,3,4 wyroku). W ocenie Sądu w świetle art. 109 § 2 kpc oraz okoliczności niniejszej sprawy, a także biorąc pod uwagę niezbędny nakład pracy każdego pełnomocnika z urzędu powódki, podjęte przez nich czynności oraz charakter sprawy, uzasadnione jest przyznanie wynagrodzenia pełnomocnikom z urzędu powódki w takiej wysokości.

Andrzej Nawrocki