Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Robert Grygiel

Protokolant Karina Zbroińska

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017 roku w Częstochowie na rozprawie

sprawy R. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o wysokość renty

na skutek odwołania R. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 28 listopada 2016 roku Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 42/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 listopada 2016 roku, nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C., wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w C.z dnia 16 września 2016 roku, przyznał R. P. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od
1 listopada 2015 roku do 31 października 2017 roku.

Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 53,74% oraz kwotę bazową wynoszącą 3.191,93 zł, wysokość postawy wymiaru ustalając na kwotę 1.715,34 zł (po waloryzacji od dnia
1 marca 2016 roku 1.769,32 zł). W treści decyzji wskazano ponadto, że należność za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 listopada 2016 roku w kwocie 16.820,09 zł, po odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, zostanie wypłacona ubezpieczonej wraz ze świadczeniem za grudzień 2016 roku.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła R. P., domagając się jej zmiany, poprzez zmianę kwoty bazowej przyjętej przez ZUS na kwotę bazową obowiązującą w dacie przyznania jej prawa do renty przez sąd, albowiem w jej ocenie przyznana jej zaskarżoną decyzją renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy nie jest kontynuacją dotychczasowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ale nowym świadczeniem. Nadto odwołująca wniosła o wyjaśnienie naliczonego wyrównania w kwocie 16.820,09 zł należnego za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 listopada 2016 roku, wraz ze świadczeniem za grudzień w kwocie 1.279,41 zł, przy czym po zapoznaniu się ze złożoną przez organ rentowy odpowiedzią na odwołanie, na rozprawie w dniu 22 marca 2017 roku wskazała, że nie wnosi uwag do sposobu wyliczenia wyrównania świadczenia w spornej decyzji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że wykładnia gramatyczna art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
wskazuje, że renta przywrócona nie oznacza innej, nowej renty, lecz to samo świadczenie, do którego prawo poprzednio ustało. W sytuacji przywrócenia prawa do renty powinna ona być obliczona na tych samych zasadach i przyznana co najmniej w tej samej wysokości, co renta poprzednio pobierana. Nadto organ rentowy przedstawił szczegółowy sposób wyliczenia wyrównania świadczenia rentowego za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 listopada 2016 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 13 października 2014 roku, nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. przyznał R. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2014 roku do 31 października 2015 roku. Do ustalenia wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1983 roku do 2013 roku, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalając na 53,74%, a wysokość podstawy wymiaru na kwotę 1.715,34 zł.

W dniu 13 października 2015 roku ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres czasu, po rozpoznaniu którego organ rentowy decyzją z dnia 3 grudnia 2015 roku odmówił przyznania wnioskodawczyni prawa do żądanego świadczenia.

Od powyższej decyzji R. P. odwołała się do Sądu Okręgowego
w C., który prawomocnym wyrokiem z dnia 16 września 2016 roku, IV U 37/16 przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2015 roku na okres dwóch lat.

Wykonując powyższy wyrok organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję z dnia 28 listopada 2016 roku.

(v. akta rentowe, akta sprawy IV U 37/16 Sądu Okręgowego w C.)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Po sprecyzowaniu odwołania przez pełnomocnika ubezpieczonej na rozprawie w dniu 22 marca 2017 roku, w niniejszej sprawie spór sprowadza się wyłącznie do oceny, czy organ rentowy ustalając wysokość świadczenia redowego R. P. decyzją z dnia 28 listopada 2016 roku przyjął właściwą kwotę bazową.

Zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki to świadczenie przyznano.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że decyzją z dnia 13 października 2014 roku organ rentowy przyznał R. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2014 roku do 31 października 2015 roku i jej prawo do tego świadczenia ustało z upływem okresu, na jaki zostało ono przyznane.

Podobnie niesporne jest, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego
w C. z dnia 16 września 2016 roku, IV U 37/16 ubezpieczonej ponownie przyznano prawo do świadczenia rentowego na okres od 1 listopada 2015 roku do 31 października 2017 roku. Formalnie rzecz biorąc jest to zatem nowe świadczenie rentowe, choć faktycznie stanowi kontynuację świadczenia dotychczas przez nią pobieranego.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy, renta dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy wynosi:

1)  24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, oraz

2)  po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych;

3)  po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych;

4)  po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów składkowych oraz nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista osiągnąłby wiek,
o którym mowa w art. 24 ust. 1a.

Przy obliczaniu wysokości renty przepisy art. 53 ust. 3-5 stosuje się odpowiednio (ust. 1a).

Zgodnie z przepisem art. 53 ust. 3 ustawy emerytalnej, emeryturę której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi:

1)  podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo

2)  podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15.

Zgodnie z ust. 2 tego przepisu, przepis ust. 1 pkt 1 stosuje się przy ustalaniu podstawy wymiaru:

1)  emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury;

2)  renty z tytułu niezdolności do pracy dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do tej renty albo do emerytury.

W ocenie Sądu Okręgowego mając na uwadze brzmienie cytowanych powyżej przepisów oczywiste jest, że przy ustalaniu wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 1 listopada 2015 roku do 31 października 2017 roku, należało zastosować tą samą kwotę bazową, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru renty przysługującej odwołującej w okresie 1 września 2014 roku do 31 października 2015 roku, z uwagi na fakt, że odwołująca miała wcześniej ustalone prawo do tej renty w rozumieniu art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy świadczeniem określonym w ustawie jest renta z tytułu niezdolności do pracy a nie renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy i renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Stopień niezdolności do pracy wynikający z dyspozycji art. 12 ustawy ma jedynie znaczenie dla określenia wysokości tej renty w trybie art. 62 ust. 1 i 2 ustawy, jest to jednak cały czas to samo świadczenie jakie wynika z przepisu art. 3 pkt 2 ustawy tj. renta z tytułu niezdolności do pracy. W konsekwencji należy uznać, że przepis art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy wskazujący na osobę mająca wcześniej ustalone prawo do tej renty nie traktuje świadczenia rentowego z tytułu całkowitej niezdolności do pracy jako świadczenia odrębnego w stosunku do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz przepisów powołanych w treści uzasadnienia, oddalił odwołanie ubezpieczonej jako bezzasadne.