Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca : SSR A. M.

Protokolant : staż. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2017 roku w Łodzi na rozprawie sprawy

z powództwa R. P.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przy udziale interwenienta ubocznego – (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w W., po stronie pozwanej

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz R. P. kwotę 18.440,01 zł (osiemnaście tysięcy czterysta czterdzieści złotych jeden grosz) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. P. kwotę 6.323,00 zł (sześć tysięcy trzysta dwadzieścia trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 619,02 zł (sześćset dziewiętnaście złotych dwa grosze) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków.

Sygnatura akt II C 103/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11 lutego 2016 roku, R. P., reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 18.040,01 złotych tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, kwoty 400 złotych tytułem odszkodowania za koszty poniesione w celu dochodzenia roszczenia związanego ze szkodą w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie koszów procesu oraz kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podniósł, że w dniu 4 grudnia 2015 roku na skutek zdarzenia drogowego, uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 8.420,15 złotych. Powód zlecił niezależnemu rzeczoznawcy wykonanie wyceny kosztów naprawy tego pojazdu, który ustalił, iż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wyniesienie 26.460,15 złotych. Koszt sporządzenia opinii prywatnej wyniósł 400 złotych brutto. Wierzytelność z tytułu kosztów naprawy tego pojazdu została przeniesiona na powoda w drodze umowy cesji zawartej ze Z. K. (1). Powód wskazał, iż dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy wysokością rzeczywiście poniesionej szkody (26.460,15 zł) a kwotą przyznaną przez ubezpieczyciela to jest 8.420,15 zł (pozew k. 2-11).

W odpowiedzi na pozew, pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Strona pozwana zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Pełnomocnik pozwanej przyznał, że poszkodowany otrzymał odszkodowanie w ramach likwidacji bezpośredniej na podstawie umowy zlecenia. Ponadto podniósł, że sprawca szkody w dacie wypadku ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności OC w (...) Towarzystwie (...) SA, wobec czego pozwana nie ma legitymacji biernej w niniejszej sprawie. Odnosząc się do wysokości żądania, pozwana wskazała, iż wypłacona dotychczas kwota odszkodowania jest wystarczająca do dokonania skutecznej naprawy pojazdu marki M. tak pod względem estetycznym, jak i technicznym. Pozwana nie uznała również roszczenia powoda o zwrot kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji koszów naprawy, jako niecelowe oraz niepozostające w związku ze szkodą (odpowiedź na pozew k. 42-42 v).

W piśmie z dnia 9 kwietnia 2016 roku pełnomocnik powoda wskazał, że dochodzone w niniejszym postępowaniu roszczenie powoda wynika z umowy łączącej strony. Ponadto powołał się na przepis art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń – na wniosek osoby uprawnionej – może wykonywać czynności ubezpieczeniowe, o których mowa w art. 3 ust. 4 pkt 2 oraz ust. 5 pkt 1 i 2 tej ustawy także z tytułu umów zawartych w innym zakładzie ubezpieczeń w granicach odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, który zawarł umowę OC z posiadaczem pojazdu, którego kierowca wyrządził szkodę (pismo k. 71-72).

W piśmie z dnia 10 maja 2016 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o zawiadomienie o niniejszym postępowaniu (...) Towarzystwo (...) SA w W. i wezwanie do udziału w sprawie (pismo k. 75).

W piśmie z dnia 16 czerwca 2016 roku (...) Towarzystwo (...) SA w W. zgłosiło interwencję uboczną po stronie pozwanego i wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa w wysokości normami przepisanej. W ocenie interwenienta ubocznego koszt naprawy oszacowany przez pozwane towarzystwo w pełni pozwoli na przywrócenie pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed kolizji z dnia 4 grudnia 2015 roku, a kwota roszczenia dalszego odszkodowania jest zawyżona i nieadekwatna do rozmiarów rzeczywistej szkody (interwencja uboczna k. 81-85).

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku wypadku drogowego z dnia 4 grudnia 2015 r. uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjny (...), stanowiący własność Z. K. (1). Sprawca szkody w dniu zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej w W.. Z. K. (1) zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 4 grudnia 2015 roku (okoliczność bezsporna, a nadto druk zgłoszenia szkody k. 144-145).

Z. K. (1) w dniu 4 grudnia 2015 roku w Ł. zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę, na mocy której zlecił likwidację szkody przez (...) SA, związanej z uszkodzeniem lub zniszczeniem pojazdu, spowodowanej ruchem innego pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z innym, niż (...) S.A., zakładem ubezpieczeń. Z. K. (1) zlecił przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego poprzez ustalenie odpowiedzialności i wysokości należnego odszkodowania za szkodę z wypadku z dnia 4 grudnia 2015 r. oraz wypłacenie świadczenia pieniężnego równego temu odszkodowaniu, w takim rozmiarze i wysokości, jakie wynikają z umowy OC zawartej przez posiadacza pojazdu, którym szkodę wyrządzono. Zgodnie z § 3 tej umowy pozwany zobowiązał się do podjęcia czynności likwidacyjnych w związku ze szkodą z przedmiotowego wypadku i przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, w tym ustalenia osoby odpowiedzialnej za powstanie tej szkody, ustalenia rodzaju i rozmiaru szkód, ustalenia wysokości i wypłaty świadczenia pieniężnego równego należnemu odszkodowaniu, jednakże wyłącznie w zakresie określonym ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.) oraz innymi przepisami prawa polskiego właściwymi dla likwidacji szkód przez zakład ubezpieczeń z umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. W wykonaniu powyższej umowy strony zawarły tego samego dnia także umowę przelewu wierzytelności o odszkodowanie z tytułu przedmiotowej szkody (kopia umowy zlecenia k.197-199, kopia umowy przelewu wierzytelności k. 195-196).

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła Z. K. (1) kwotę 8.420,15 zł tytułem należnego mu odszkodowania (okoliczność bezsporna).

Z. K. (1) zlecił sporządzenie prywatnej ekspertyzy kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjny (...), ponosząc z tego tytułu wydatek w kwocie 400 złotych (faktura VAT k. 167).

Pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. Z. K. (1) wezwał stronę pozwaną do zapłaty dalszego odszkodowania w wysokości 18.040 zł brutto, która to kwota wynikała z różnicy pomiędzy wyliczonymi przez niego kosztami naprawy przedmiotowego pojazdu a kwotą wypłaconą z tego tytułu przez stronę pozwaną. Dodatkowo wezwał do zapłaty kwoty 400 złotych tytułem zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy (pismo k.166).

Z. K. (2) zawarł z R. P. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca mu względem (...) SA z tytułu uszkodzeń i kosztów z tym związanych pojazdu marki M. o nr rej. (...) (okoliczności bezsporne, umowa przelewu wierzytelności k. 38).

Uzasadnione koszty naprawy samochodu powoda marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy zastosowaniu części oryginalnych wynoszą 27.832,35 zł (opinia biegłego k. 237-239, kalkulacja naprawy k. 240-243).

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o opinię biegłego w zakresie wyceny pojazdów i mechaniki pojazdowej, z tym zastrzeżeniem, iż czyniąc ustalenia na podstawie kopii dokumentów Sąd miał na względzie dyspozycję art. 308 kpc.

Dokonując oceny zebranego materiału dowodowego należy odnieść się do wartości dowodowej złożonej w niniejszej sprawie wraz z pozwem kalkulacji naprawy. Dokument ten sporządzony został na zlecenie poszkodowanego i oparty jest na oświadczeniach zleceniodawcy. Nie budzi zatem wątpliwości, że ten środek dowodowy stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte.

Wobec treści żądania powoda i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego na okoliczność ustalenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia
4 grudnia 2015 r. Opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie
z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu oraz wątpliwości stron. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Opinia te nie była kwestionowana przez żądną ze stron postępowania.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Z. K. (1) na okoliczności zgłoszone w piśmie interwenienta ubocznego z dnia 16 czerwca 2016 roku, uznając powyższy dowód za nieprzydatny do rozstrzygnięcia sprawy bowiem okoliczności zdarzenia z dnia 4 grudnia 2015 roku, jak i zakres uszkodzenia pojazdu nie były sporne między stronami, a nadto zgodnie z utrwalonym poglądem tak doktryny jak i judykatury ( Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515) odszkodowanie wyraża się niezbędną kwotą do przywrócenia pojazdu przed szkodą, przy czym dla jego ustalenia nie jest istotne czy pojazd został naprawiony czy też nie, a jeśli został to jakim kosztem i w jaki sposób. Tym samym Sąd mając na względzie zapis art. 227 kpc, oddalił powyższy wniosek dowodowy.

Sąd oddalił również wniosek o zobowiązanie Z. K. (1) do złożenia dokumentacji wskazanej w punkcie 4 pisma interwenienta ubocznego z dnia 16 czerwca 2016 roku, z uwagi fakt, iż w ocenie Sądu bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie pozostaje kwestia czy poszkodowany samochód naprawił, w jakim zakresie oraz jakie były rzeczywiste koszty naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Podstawą orzeczenia w przedmiocie należnego powodowi odszkodowania jest ustalenie wysokości ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, co Sąd czyni w oparciu o opinię biegłego rzeczoznawcy.

Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczności wskazane w punkcie 5 pisma interwenienta ubocznego z dnia 16 czerwca 2016 roku. Interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy. Interwenient uboczny zgłosił swój udział w sprawie i złożył przedmiotowy wniosek dowodowy po wydaniu przez Sąd postanowienia z dnia 4 maja 2016 roku o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego. Po wydaniu przez tego biegłego opinii interwenient uboczny nie zgłaszał zastrzeżeń, jak również wniosku o wydanie przez biegłego opinii uzupełniającej. Sąd uznał zatem ten wniosek dowody za niezasadny na tym etapie postępowania.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

W rozpatrywanej sprawie bezsporne są zarówno okoliczności, w jakich doszło do wypadku z dnia 4 grudnia 2015 r., jego przebieg, jak i zakres uszkodzeń powstałych w jego wyniku w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pełnomocnik strony pozwanej podnosił, że w toku postępowania likwidacyjnego powodowi zostało wypłacone odszkodowanie w kwocie 8.420,15 zł, które w pełni odpowiada wysokości szkody. Ponadto wskazywał, że (...) S.A. likwidowało szkodę na podstawie łączącej je z powodem umowy zlecenia, natomiast sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Towarzystwie (...) SA, a nie w pozwanym (...) SA.

W tym miejscu należy wskazać, iż R. P. był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w charakterze powoda w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego zdarzeniem wierzytelności z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509§1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej dotyczącego braku legitymacji procesowej, należy stwierdzić, że strony procesu łączyła umowa zlecenia z dnia 17 grudnia 2015 r., na podstawie której powód zlecił pozwanemu przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego przez ustalenie odpowiedzialności i wysokości należnego odszkodowania za szkodę w wypadku z dnia 4 grudnia 2015 r. oraz wypłacenia świadczenia pieniężnego równego temu odszkodowaniu, w takim rozmiarze i wysokości, jakie wynikają z umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej przez posiadacza pojazdu, którym szkodę wyrządzono. Strona pozwana zobowiązała się natomiast do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego w powyższym zakresie. Z powyższych postanowień umowy z dnia 17 grudnia 2015 r. wynika, że pozwane w niniejszej sprawie towarzystwo ubezpieczeń jest zobowiązane do pełnej likwidacji szkody doznanej przez powoda w jego pojeździe w wyniku wypadku z dnia 4 grudnia 2015 r., na takich samych zasadach, na których zobowiązany jest ubezpieczyciel sprawcy szkody. Powodowi przysługuje zatem pełne odszkodowanie i jeżeli w toku postępowania likwidacyjnego nie uzyskał on od (...) SA odszkodowania w pełnej wysokości, to może dochodzić różnicy w postępowaniu sądowym bezpośrednio od (...) SA, a nie od ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 436§2 kc w razie zderzenia się pojazdów mechanicznych odpowiedzialność za spowodowaną tym szkodę sprawca wypadku ponosi na zasadach ogólnych. Zakład ubezpieczeń odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.).

Należy wskazać, iż w toku przedmiotowego postępowania strona pozwana nie kwestionowała podstaw swojej odpowiedzialności.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody (odszkodowanie) w tych granicach winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 kc)
i następuje, według wyboru poszkodowanego: przez restytucję stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, ale przy zastrzeżeniu, że nie powoduje jednocześnie nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej – sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 kc). Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu ( art. 363 § 1 k.c. ). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343). Powód takiego wyboru dokonał, żądając od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się właściwie do ustalenia, jaka jest odpowiednia suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515). Nie ulega przy tym wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie, do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, opubl. www.sn.pl; w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

Transponując powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż uzasadnione koszty naprawy pojazdu powoda zostały przez biegłego sądowego wydającego opinię w przedmiotowej sprawie, oszacowane na kwotę 27.832,35 zł. Biegły wyjaśnił, iż na oszacowane przez niego koszty naprawy składają się koszty części znamiennych, materiałów lakierniczych oraz robocizny. Koszty naprawy uwzględniają wykorzystanie części oryginalnych i stawkę za usługi blacharsko-lakiernicze w wysokości 100 zł/rbg. Powyższą kwotę wynikającą z opinii biegłego sądowego, należało pomniejszyć o kwotę wypłaconego przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania, tj. o kwotę 8.420,15 zł. Powodowi przysługuje zatem odszkodowanie dodatkowe w wysokości 19.412,20 zł. Z uwagi jednak na to, że powód dochodził tytułem dodatkowego odszkodowania jedynie kwoty 18.040,01 zł, Sąd nie mógł wyrokować ponad żądanie, mając na względzie dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c.

Powód żądał nadto zasądzenia także kwoty 400 zł za sporządzenie kalkulacji na prywatne zlecenie. Wskazać należy, iż co do zasady roszczenie o zwrot kosztu sporządzenia takiej kalkulacji jest uzasadnione, kiedy sporządzenie przez poszkodowanego ekspertyzy w postępowaniu przedsądowym, dokonane jest celem wykazania zasadności swojego roszczenia. Ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (wyrok SN z dn. 30.02.2002 r., V CKN 908/00, uchwała SN z dn. 18.05.2004 r., III CZP 24./04).

W ocenie Sądu roszczenie powoda w tym zakresie jest zasadne. Poszkodowany nie posiada wiedzy specjalnej w zakresie wysokości kosztów naprawy pojazdów mechanicznych. Sporządzenie prywatnej opinii było zatem uzasadnione w celu ustalenia czy przyznane mu odszkodowanie jest adekwatne do poniesionej szkody majątkowej. Dlatego też Sąd uznał sporządzoną na zlecenie powoda opinię za przydatną, a koszty jej sporządzenia za uzasadnione.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 k.c. i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. W niniejszej sprawie szkoda została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 4 grudnia 2015 roku. Biorąc to pod uwagę należało uznać, że w zakresie zasądzonej kwoty odsetki należne są powodowi zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 5 stycznia 2016 roku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 18.440,01 zł tytułem dodatkowego odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 5 stycznia 2016 r.

O kosztach w pkt 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona pozwana przegrała proces w całości, a zatem jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 6.323 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tą składają się: kwota 923 zł, poniesiona tytułem opłata sądowej od pozwu, kwota 600 zł poniesiona tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, kwota 4.800 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego (ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 listopada 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Na nieuiszczone koszty sądowe złożyła się kwota 619,02 zł obejmujące wydatki związane z wydaniem przez biegłego opinii w sprawie. Na podstawie art.113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c., Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od pozwanego kwotę 619,02 zł.