Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Olejarczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Prokurator Prok. Rej. w K.: J. R.

po rozpoznaniu w dniach: 07.02.2017r., 16.03.2017r., 27.04.2017r. i 01.06.2017r.

sprawy 1. M. K. (1) z d. P.

c. W. i W. z domu S.

ur. (...) w K.

oskarżonej o to, że:

I. w okresie od dnia 20 lutego 2013r. do dnia 28 lutego 2013r. w K. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru jako właścicielka firmy (...) z siedzibą w (...)/3, (...)-(...) K. będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur VAT, wystawiła faktury VAT o nr (...) na łączną kwotę 1.550.000,01zł tytułem sprzedaży dwóch maszyn dla firmy (...) z siedzibą B. 2A, (...)-(...) Z., których wartość zawyżyła o kwotę łączną 733.772,01 zł w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci zwrotu zawyżonego podatku należnego w kwocie łącznej 137.209,40 zł,

tj. o przestępstwo z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2. M. K. (2)

s. E. i G. z domu K.

ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

II. w okresie od dnia 20 lutego 2013r. do dnia 28 lutego 2013r. w K. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w zamiarze aby M. K. (3) jako właścicielka firmy (...) z siedzibą w (...)/3, (...)-(...) K. będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur VAT, wystawiła faktury VAT o nr (...) na łączną kwotę 1.550.000,01zł tytułem sprzedaży dwóch maszyn dla firmy (...) z siedzibą B. 2A, (...)-(...) Z., których wartość zawyżyła o kwotę łączną 733.772,01 zł w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci zwrotu zawyżonego podatku należnego w kwocie łącznej 137.209,40 zł swoim zachowaniem ułatwił popełnienie opisanych czynów w ten sposób, że udzielił M. K. (3) informacji w jaki sposób ma wystawić przedmiotowe faktury,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3. R. R.

s. J. i E. z domu M.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

III. w okresie od 11 kwietnia 2013r. do 27 maja 2013r. w S. przez zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadził w błąd właściwy organ Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. co do okoliczności mających znaczenie prawne dla ustalenia wysokości zwrotu poprzez przedłożenie deklaracji VAT-7 za miesiąc luty 2013r. wraz z fakturami (...) i deklaracji VAT – 7 za miesiąc marzec 2013r. wraz z fakturą (...) co do kwoty podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług Dz.U.2016.710 tj. narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej małej wartości w postaci podatku naliczonego w kwocie 290.000,00 zł wiedząc, że firma (...) wystawiając przedmiotowe faktury zawyżyła wartość sprzedaży maszyn o kwotę 323.650,00 zł i w ten sposób powstał zawyżony podatek naliczony o kwotę 137.209,40 zł,

tj. o czyn z art. 76 § 2 k.k.s.

I.  oskarżoną M. K. (3) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z tą jedynie zmianą, że czyn ten kwalifikuje z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to z mocy art.62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazuje, zaś na podstawie art. 62 § 2 k.k.s. wymierza jej karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych;

II.  oskarżonego M. K. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą jedynie zmianą, że czyn ten kwalifikuje z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazuje, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych;

III.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 76 § 2 k.k.s. skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych M. K. (2) i R. R. zwrot kosztów sądowych w ½ części, w tym opłaty w kwotach:

-

480 (czterysta osiemdziesiąt) od oskarżonego M. K. (2),

-

2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych od oskarżonego R. R.;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną M. K. (3) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt. II K 387/16

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a kpk uzasadnienie wyroku ograniczono do oskarżonego R. R..

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Od 2010 roku R. R. prowadził firmę (...) z siedzibą w B. 2A, (...)-(...) Z. w zakresie wytwarzania i przetwarzania produktów rafinacji ropy naftowej. Również od 2010 r. M. K. (3) prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (3) w zakresie produkcji maszyn do obróbki metalu. Siedziba firmy mieściła się w miejscowości S., zaś zakład produkcyjny znajdował się w K. na ul. (...). Od roku 2013 pełnomocnikiem firmy był M. K. (2). W roku 2012 M. K. (2) nawiązał współpracę z R. R. prowadzącym firmę (...). R. R. złożył w firmie (...) zamówienie na wyprodukowanie wypalarki wpłacając jednocześnie zaliczkę w kwocie 140 000 złotych. Z uwagi na utratę płynności finansowej przez firmę (...) zamówienie nie zostało zrealizowane.

W dniu 19 listopada 2012 r. R. R. zawarł umowę z Narodowym Centrum Badań i Rozwoju w W. w zakresie dofinansowanie projektu „Stworzenie prototypu urządzenia do brykietowania pyłów wapiennych, realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, lata 2007-2013” o nr (...).01.04.00-22-163/12 otrzymując dofinansowanie w kwocie 3 156 012, 70 złotych. W ramach realizowanego projektu R. R. złożył dziewięć wniosków o płatność. Osiem z nich zostało uwzględnionych i R. R. otrzymał pieniądze w kwocie 1 938 383, 96 złotych.

Na początku 2013 r. R. R. zaproponował M. K. (3) dokonanie zakupu w Firmie (...) dwóch maszyn tj. W. J. za kwotę 544 152,00 złotych brutto i (...) za kwotę 272 076 zł brutto, a następnie sprzedaży ich jego firmie za zawyżone kwoty tj. W. J. za kwotę 895 000 złotych brutto i (...) za kwotę 655 000,01 złotych brutto. Przedmiotowe uzgodnienia miały na cele uzyskanie przez R. R. nienależnego zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej w postaci podatku naliczonego w kwocie 290 000,00 złotych i zostały przeprowadzone przez M. K. (2), M. K. (3) z R. R. w S.. W celu szybkiego i bezprowizyjnego przelewu pieniędzy między nimi M. K. (3) otworzyła w Banku (...) S.A. w O. dwa rachunki bankowe – jeden jako konto prywatne o nr (...) 0000 0001 2063 (...), drugi jako rachunek firmowy o nr (...) 0000 0001 2063 (...).

Następnie R. R. na podstawie wystawionych faktur proforma i zalgem wystawionych przez firmę (...) przelał na konto tej firmy o nr (...) w dniach: 20 lutego 2013 r., 25 lutego 2013 r. 26 lutego 2013 r. 07 marca 2013 r. 08 marca 2013 r. i 12 marca 2013 r. następujące kwoty:145 000,00 złotych, 45 000,00 zł, 350 000,00 złotych, 750 000,00 złotych, 99 900,00 złotych, 80 100,00 zł i 80 000,00 złotych. Następnie w dniu 20 lutego 2013 r. M. K. (3) po uprzednim przelaniu pieniędzy z rachunku firmowego na swój rachunek prywatny zgodnie z ustaleniami dokonanymi z R. R. przelała na jego prywatne konto o nr (...) pieniądze w kwocie 143 650,00 złotych oraz w dniach 08 marca 2013 r. i 12 marca 2013 r. odpowiednio w kwotach 100 000,00 złotych i 80 000,00 złotych. M. K. (3) w okresie od dnia 20 lutego 2013 r. do dnia 28 lutego 2013 r. w K. jako właścicielka firmy (...) z siedzibą w (...)/3, (...)-(...) K. będąc osobą uprawnioną do wystawiania faktur VAT, wystawiła faktury VAT o nr (...)m (...), (...), (...) i (...) na łączną kwotę 1 550 000,01 złotych tytułem sprzedaży dwóch maszyn dla firmy (...) z siedzibą w B. 2A, (...)-(...) Z., których wartość zawyżyła o kwotę łączną 733 772,01 złotych powodując zwrot dla R. R. zawyżonego podatku należnego w kwocie łącznej 137 209,40 złotych.

R. R. w okresie od 11 kwietnia 2013 r. do 27 maja 2013 r. w Urzędzie Skarbowym w S. przedłożył deklaracje VAT -7 za miesiąc luty 2013 r. wraz z fakturami (...) i deklarację VAT-7za miesiąc marzec 2013 r. wraz z fakturą (...) uzyskując nienależny zwrot podatku naliczonego w kwocie 290 000,00 złotych, wiedząc, że firma (...) wystawiając przedmiotowe faktury zawyżyła wartość sprzedaży maszyn o kwotę 323 650,00 złotych i w ten sposób powstał zawyżony podatek naliczony o kwotę 137 209, 40 złotych. W dniach 05 czerwca 2013 r. i 15 lipca 2013 r. Urząd Skarbowy w S. przelał R. R. na wskazany przez niego rachunek bankowy o nr (...) w Banku (...)/ w G. pieniądze w kwocie 290 000,00 złotych tytułem zwrotu podatku naliczonego. Według uzgodnień poczynionych przez R. R. z M. i M. K. (2) po uzyskaniu przedmiotowego zwrotu R. R. miał przekazać im pieniądze stanowiące różnice podatku VAT.

W dniu 30 grudnia 2014 r. M. K. (3) złożyła w Urzędzie Skarbowym w K. faktury korygujące wraz z deklaracją VAT-7 za luty 2014 r. Same faktury korygujące wystawione były z datą 31.01.2014 r. W dniu 07.02.2014 r. M. K. (3) wysłała je do firmy (...), gdzie zostały odebrane w dniu 10.02.2014 r. Według złożonych faktur korygujących Urząd Skarbowy w K. miał obowiązek dokonać na rzecz M. K. (3) zwrotu podatku w kwocie 139 737,00 złotych. W dniu 30 stycznia 2015 r. w Urzędzie Skarbowym w K. została wszczęta kontrola w firmie (...) w zakresie zasadności zwrotu podatku VAT za miesiąc luty 2014 r. Po przeprowadzeniu weryfikacji zakończonej protokołem kontroli stwierdzono, że M. K. (3) przekazała R. R. pieniądze w łącznej kwocie 323 650,00 złotych. Ponadto stwierdzono, że kwota brutto w wysokości 410 121,01 złotych dotycząca faktur korygujących nie została potwierdzona żądnymi dowodami w związku z czym kwota podatku VAT w wysokości 76 689,48 złotych nie podlega zwrotowi. M. K. (3) przyznano zwrot podatku VAT w kwocie 63 047,00 złotych. W dniu 23.06.2015 r. M. K. (3) zgadzając się w całości z ustaleniami kontroli złożyła deklarację VAT za miesiąc luty 2014 r.

W trakcie postępowania przygotowawczego przeprowadzono dowód w postaci opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej R. R. z uwagi na uzasadnione wątpliwości co do jego stanu zdrowia psychicznego. W opinii biegli stwierdzili, że R. R. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W czasie dokonywania zarzucanego jemu czynu wyżej wymieniony miał zachowaną zdolność do rozpoznawania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem – nie są spełnione warunki art. 31 § 1 i 2 kk. Stan psychiczny podejrzanego pozwala jemu na branie udziału w toczącym się postępowaniu oraz na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie: zawiadomienia o przestępstwie wraz z załącznikami k.2-31, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienie o przestępstwie k. 33-34, wydruków z bazy REGON k.40-41, protokołu z czynności sprawdzających prawidłowość i rzetelność dokumentacji z przeprowadzonej transakcji k.42-46, protokołu zatrzymania rzeczy k. 50-52, kserokopii zwrotnych potwierdzeń odbioru k.92-93, kserokopii postanowienia Urzędu Skarbowego w K. k.94-97, kserokopii deklaracji VAT 7 k.98, kserokopii protokołu kontroli podatkowej k.99-108, pisma z Urzędu Kontroli Skarbowej w G. wraz z załącznikami k.112-180, pisma z firmy (...) k.231-233, pisma z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju w W. wraz z załącznikami k. 235-416, pisma z Urzędu Skarbowego w S. wraz z załącznikami k. 418, 427-430, zeznań świadka P. K. k.109v-110, opinii sądowo – psychiatrycznej dot. R. R. k. 454-455.

Oskarżony R. R. trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. (k.436-437). Składając wyjaśnienia na rozprawie również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż wyjaśnienia pozostałych oskarżonych nie są w pełni prawdziwe, są tam duże rozbieżności co do kwot. Wyjaśnił, że jego współpraca z firmą oskarżonych rozpoczęła się dwa lata przed całym zajściem, współpracę nawiązał w 2012 roku. Zgłosił chęć zakupu maszyn, z której firma oskarżonych nie wywiązała się. W związku z tym wykazał straty, miał kontrakty z innymi firmami. Oskarżony wyjaśnił, iż kontaktował się z K. na piśmie, telefonicznie i mailowo. Do końca nie wie, z kim kontaktował się z firmy oskarżonych, ale była między nimi wymiana korespondencji. Z tego tytułu jego firma poniosła stratywobec wysokiej zaliczki i postanowił coś załatwić. Minęło 2 lata i jego firma dostała dofinansowanie z Unii, postanowił kupić maszynę. Kwota 150 000 złotych nie została zwrócona mu w żadnej części, doszły jeszcze odsetki. Nie występował na drogę postępowania cywilnego, bo K. zapewniali go, że oddadzą mu pieniądze. Wiedział, że mieli problemy z podatkami i wolał załatwić to polubownie. Do momentu, zanim otrzymał dofinansowanie, postanowił zakupić szereg maszyn. Zostało ogłoszone postępowanie przetargowe, zostały złożone 3 oferty. Firma oskarżonych dostarczyła mu dwie maszyny. Oskarżony wskazał, iż nie wnikał, za ile oni kupili te maszyny, bo to są tajemnice handlowe. W ogłoszeniu przetargowym była suma, parametry, które go interesowały. Otrzymał dotację z Unii na kwotę 6 000 000, 00 złotych. Te pieniądze musiały być wydane. Każda firma wie, jak wyglądają takie zakupy i że takich pieniędzy nie wydaje się w ciągu roku, tylko kwartalnie, w ciągu krótkiego czasu. Jako deelerzy, czy pośrednicy, dostali od oskarżonych niższą cenę. Oskarżony wskazał, iż wydaje się, iż z jego strony nie było próby wyciągnięcie pieniędzy, bo na wszystko musiało być postępowanie ofertowe. Widział, że w aktach sprawy podana suma, która trafiła do niego, była sumą wyższą niż to co mieli mu oddać. Pojawiły się również informacje, iż jego pracownicy mieli otrzymywać pieniądze, o czym nie wie. Oskarżony wskazał, iż uważa, że nie doszło do popełnienia przestępstwa. Nie wnikał, jaki mieli procent na tych maszynach, bo to była tajemnica handlowa firmy. Po ponad roku otrzymał fakturę korygującą od K.. Oskarżony podkreślił, iż nie wiedział, że M. K. (3) zawyżyła fakturę. Dostał 3 koperty z ofertami. Nie wiem, za ile deelerzy otrzymali te maszyny. U niego w firmie byli przedstawiciele firmy, którzy dali mu jeszcze wyższą ofertę, niż on otrzymał od państwa K.. Współpraca z oskarżonymi była dla niego korzystna z uwagi na cenę i serwis maszyn.Oskarżony wskazał, iżponiósł duża stratę na dofinansowaniu. Dokumenty miał na ciężarówkach i duża część dokumentacji uległa zniszczeniu, zalaniu, musiałby odnaleźć te umowy, ale będzie to widać po przelewach.

Oskarżony wyjaśnił, iż postępowanie o zwrot udzielonej dotacji zakończyło się przed Sądem w Warszawie. Sąd wydał wyrok nakazowy na jego niekorzyść. Została złożona skarga do Sądu Najwyższego. Na mocy wyroku został zobowiązany do zwrotu dotacji. Dostał pismo, w którym instytucja przyznająca dotację przyznała się do błędu, że przyznali dofinansowanie nie z tego programu co powinni. W spółce (...) był raz lub dwa razy, z reguły to M. K. (2) do niego przyjeżdżał. Raz był w banku w O. z panią K., jak przelewał jej pieniądze na jej konto na maszynę. Ona tego samego dnia zwróciła mu na konto część pieniędzy. Pamięta T. C. (1), ale nie pamięta czy wysyłał go do firmy oskarżonych. Był on technikiem pisania programów do maszyn, czasem pomagał mu przy obsłudze zamówień. Korektę faktury od pani K. otrzymał pocztą, ale odesłał ją bez jej uwzględnienia. (k.609)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie podzielił wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, bowiem stoją one w sprzeczności z ustaleniami kontroli skarbowej oraz dowodami w postaci wystawionychfaktur, historii przelewów opisanych dokładnie w stanie faktycznym, złożonych deklaracji VAT-7 oraz wyjaśnieniami współoskarżonych M. K. (3) i M. K. (2) oraz zeznaniami P. K..

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się w całości na ustaleniach poczynionych przez organy kontroli skarbowej oraz w oparciu o zebraną dokumentację. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia ich wartości dowodowej.

Przede wszystkim należy zauważyć, że oskarżony R. R. wprawdzie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to jednak złożył wyjaśnienia częściowo zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Nie negował zatem oskarżony okoliczności stwierdzonych poprzez dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a odnoszących się do samego faktu współpracy i nabycia maszyn od firmy (...), czy też przedłożenia faktur wraz z deklaracjami VAT-7 u Naczelnika Urzędu Skarbowego w S..

Zauważyć jednocześnie trzeba, że w wyjaśnieniach swych oskarżony wymienione okoliczności poddawał własnej interpretacji, tak kształtując swą wypowiedź, aby uwypuklić te wszystkie elementy, które mogłoby wyłączyć czy chociażby umniejszyć jego zawinienie. Zaprzeczał by posiadał wiedzę odnośnie tego, iż maszyny zostały mu sprzedane po zawyżonych cenach, argumentując, że wybrał z trzech ofert najkorzystniejszą ofertę złożoną przez firmę (...).Argumentował również, iż z jego strony nie było próby wyciągnięcia pieniędzy, bo na wszystko musiało być przeprowadzone postępowanie ofertowe. Podkreślał, iż nie posiada wiedzy za jaką cenę pierwotnie firma (...) kupiła te 2 maszyny, bo jest to tajemnica handlowa.

Sąd za w pełni wiarygodne uznał zeznania świadka P. K.- przeprowadzającego kontrolę skarbową. Zeznaniom tego świadka Sąd dał wiarę albowiem są one spójne i logiczne, a świadek jest osobą postronną, nie mającą żadnego interesu by zeznawać na niekorzyść oskarżonego.

Świadek P. K. w swoich zeznaniach wskazywał na ustalenia jakie poczynił w trakcie czynności kontrolnych. Wskazał, iż z całego przebiegu tej transakcji wynikało, że M. K. (3) i R. R. byli w porozumieniu, ponieważ z historii rachunku wynikało, że operowano tymi samymi kwotami pieniędzy. Oskarżony R. R. przelewał pieniądze na konto firmowe M. K. (3), następnie ona przelewała na swoje prywatne konto, a kolejne na konto prywatne oskarżonego. W ocenie świadka obie strony doskonale wiedziały co robią. M. K. (3) złożyła korektę faktur, które obniżyły wartość maszyn. Po złożeniu tej korekty nastąpiła drastyczna zmiana ceny maszyn, a powody tej zmiany były niejasne. Między kontrahentami doszło do dziwnego porozumienia, na skutek którego M. K. (3) musiała oddać ponad 400 tysięcy złotych. W trakcie kontroli przedstawiła historię rachunku z której wynikało, ze oddała oskarżonemu część pieniędzy. Miała na to dowody, wiec podatek VAT został obniżony o 76 000 złotych (k.531)

Świadek wskazał, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli względem firmy (...) ustalono, iż wymieniona wystawiła w 2013 r. na rzecz firmy GEM_ (...) R. R. faktury VAT nr (...) na łączną kwotę brutto 1 550 000,01 złotych tytułem sprzedaży dwóch maszyn dla firmy (...). Następnie M. K. (3) po otrzymaniu całości zapłaty należności wynikających z wystawionych faktur dokonywała przelewu części kwot z rachunku firmowego na własne konto osobiste, a następnie z tego konta przekazała w okresie od 20.02.2013 r. do 12.03.2013 r. część należności na osobiste konto R. R.. Łączna kwota jaką M. K. (3) przekazała na rzecz oskarżonego tytułem zwrotu wyniosła 323 650,00 zł. W czasie kontroli M. K. (3) wyjaśniła, iż w ustnym porozumieniu z R. R. uzgodnili nawzajem, że zawyżą kwotę transakcji nabycia przedmiotowych maszyn, a następnie M. K. (3) miała oddać część zapłaconej kwoty R. R.. W wyniku tego działania M. K. (3) zawyżyła podatek należny, który u oskarżonego stanowi zawyżony podatek naliczony. (k.34, 109)

Z powyższymi zeznaniami korespondowały wyjaśnienia M. K. (3) (skazanej prawomocnym wyrokiem w przedmiotowej sprawie za przestępstwo z art. 62 § 2 kks w zw. art. 6 § 2 kks) w których opisała okoliczności współpracy z oskarżonym R. R.. Należy podkreślić, iż od początku postępowania M. K. (3) przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz składała obszerne, szczere wyjaśnienia, wskazując na rolę jaką pełnił w przedmiotowym czynie R. R..

Ich współpraca rozpoczęła się od tego, że oskarżony zamówił w jej firmie maszynę, na której wykonanie wpłacił 140 000 złotych zaliczki, jednak zamówienie nie zostało zrealizowane z uwagi na utratę płynności finansowej. W 2013 r. M. K. (2) przekazał jej propozycję oskarżonego, który zaproponował układ, aby jej firma zakupiła od firmy (...) dwie maszyny, tj. W. J. za kwotę 544 152 złotych brutto oraz (...) za kwotę 272 076 złotych brutto. Następnie miała odsprzedać przedmiotowe maszyny za kwoty odpowiednio 895 000 złotych oraz 655 000,01 złotych brutto. Odbyło się to podczas spotkania w ich domu w S., gdzie mąż omawiał szczegóły z oskarżonym. R. R. miał rozpisane na kartce wszystkie mające się odbyć przelewy. Maszyny zostały po zakupieniu bezpośrednio przetransportowane z firmy (...) do firmy oskarżonego. Zakup został sfinansowany za pośrednictwem faktur proforma, gdzie oskarżony przesłał jej pieniądze na zakup maszyn ze swojego konta na jej konto firmowe. Wspólnie z R. R. pojechała do O., gdzie w Banku (...) (w którym konto miał również oskarżony) założyła dwa konta, jedno prywatne i jedno firmowe. R. R. przelał na ich konto firmowe pieniądze, potem poszli do banku i oskarżony rozdysponował tę kwotę. Część pieniędzy została przelana na firmę (...), część na jej konto prywatne, a część na konto R..Po kolejnej wpłacie z (...) mąż prosił ją o rozdysponowanie w banku 160 000 złotych, które przy kasie w banku przekazała gotówką bez pokwitowania T. C. (1). Po przelaniu pieniędzy oskarżony oddał jej weksel. Oskarżony w umowie dżentelmeńskiej z nią oraz z mężem zobowiązał się do pokrycia różnicy w podatku VAT wynikającym z różnic z fakturach. Miał tego dokonać niezwłocznie po otrzymaniu zwrotu VAT w swojej firmie. M. K. (3) podała, iż kolejno, na początku 2014 r. zrobiła korekty faktur do rzeczywistej sumy i wysłała je oskarżonemu, ale odesłał je niepodpisane. Powiedział, że jeśli by je podpisał, to miałby więcej problemów. (k.529, k.184)

M. K. (2) (skazany w przedmiotowej sprawie za czyn z art. 18 § 1 kk w zw. z art.62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks) potwierdził, iż R. R. zamówił maszynę, wpłacił zaliczkę, jednak nie było możliwości finansowych na jej skończenie.Byli dłużni oskarżonemu zaliczkę za maszynę. M. K. (2) podkreślił, iż całym inicjatorem „układu” był oskarżony i to on będąc u nich w S. przedstawiał cały plan działania. Jego żona prowadząc R. miała dokonać zakupów maszyn w firmie (...), a następnie zawyżyć ich wartość i sprzedać je dla firmy oskarżonego. M. K. (2) wskazał, iż oskarżony groził, że jeśli się nie zgodzą, on będzie dochodził swoich praw. Odnośnie przekazania kwoty 160 000 złotych T. C. (1) podał, iż to R. R. kontaktował się z nim i powiedział, że T. C. (1) przyjedzie po pieniądze, które w jego ocenie miały być dla oskarżonego. Wskazał, że gdy jego żona chciała zrobić korekty faktur to walczył z oskarżonym, aby te pieniądze trafiły do nich, ale ten tłumaczył się opóźnieniami, a kolejno otwarcie przyznał, że firma upada. (k.530, 191)

Wyjaśnienia M. K. (3) i M. K. (2) z uwagi na ich logiczność, zbieżność z pozostałym materiałem dowodowym oraz spójność, Sąd uznał za dowód wiarygodny. Należy podkreślić, iż opisując okoliczności przedmiotowego czynu jednocześnie sami narazili się na odpowiedzialność karną.

Sąd z duża ostrożnością odniósł się do zeznań świadka T. C. (2), który w czasie popełnienia przedmiotowego czynu był zatrudniony w firmie (...) jako koordynator merytoryczny, zajmował się sprawami związanymi z dotacjami na działalność. Zaprzeczył by odbierał w O. jakieś pieniądze od K., odbierał kopertę z dokumentacją. Takie polecenie dostał od oskarżonego, nie zaglądał do koperty, nie kwitował odbioru. Zasłonił się brakiem wiedzy dotyczącej tego, czy w kopercie znajdowały się pieniądze. Jego zeznania miały na celu wzmocnienie wyjaśnień oskarżonego R. R.. (k.531v-532, 223v)

Zeznania A. M. nie wniosły do sprawy nic istotnego (k.531,81v)

W odniesieniu do oszustwa podatkowego przewidzianego w art. 76 kks zachowuje aktualność stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wskazującego, że na podstawie art. 76 § 1–3 kks podlega odpowiedzialności nie tyle sama nierzetelność zachowania, co umyślne działanie lub zaniechanie podatnika w tym zakresie (uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91).

Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem wprowadza właściwy organ w błąd poprzez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy, w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej oraz że naraża w ten sposób na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej lub zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych (por. P. (...), G. (...) Kryminalizacja oszustwa podatkowego..., s. 84–85).

Analizując okoliczności przedmiotowej sprawy w ocenie Sądu R. R. działał umyślnie. Sąd uznał, iż to on był pomysłodawcą przedmiotowego czynu, zaplanował dokonanie tego czynu poczynając od przekonania MałgorzatyKrzywickiej i M. K. (2) do tego, by zawyżyli wartość sprzedaży maszyn o kwotę 323 650,00 zł obiecując pokrycie różnicy podatku VAT wynikający z dwóch faktur. Należy w tym miejscu podkreślić, iż oni byli mu dłużni kwotę 140 000 złotych wpłaconych jako zaliczka, której zwrotu oskarżony nie dochodził na drodze postępowania sądowego. O. świadomością i wolą wszystkie elementy strony przedmiotowej tego czynu. Jego zamiar był jednoznaczny - swoim działaniem chciał narazić Skarb Państwa na nieuzasadnione uszczuplenie wskutek powstanie zawyżonego podatku.Zaplanował on, że M. K. (3) dokona zakupu 2 maszyn od firmy (...), które następnie w ramach postępowania przetargowego sprzeda mu po zawyżonych cenach, zaplanował również wszystkie przelewy jakich miała dokonać M. K. (3), po założeniu 2 kont na jakiego polecenie.Przelał jej pieniądze na zakup 2 maszyn od firmy (...), kolejno rozdysponowali resztę pieniędzy na kontach firmowych i prywatnych. Po wystawieniu faktur przez M. K. (3), przedłożył je Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w S. wraz z deklaracjami VAT-7 za miesiąc luty 2013 r. i marzec 2013 r. Przekładając je w Urzędzie Skarbowym oskarżony R. R. miał świadomość, iż faktury wystawione przez M. K. (3) są nierzetelne, bowiem wystawiając je zawyżyła ona wartość sprzedaży maszyn o kwotę 323 650 złotych. Z uwagi na konstrukcję znamion strony przedmiotowej twierdzić trzeba, że R. R. był świadomy, że swoim zachowaniem wprowadza właściwy organ w błąd poprzez zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy i w ten sposób przedstawił błędnie okoliczności mających znaczenie prawne dla ustalenia wysokości zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej oraz naraził w ten sposób na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej.

W ocenie Sądu sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

Art. 76 § 1 kks penalizuje zachowanie polegające na podaniu danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajeniu rzeczywistego stanu rzeczy wprowadzając w błąd właściwy organ narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, w szczególności podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podatku akcyzowym, zwrot nadpłaty lub jej zaliczeniu na poczet zaległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych. W § 2 art. 76 kks przewidziano typ uprzywilejowany, stanowiący, że „jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Za „małą wartość” zgodnie z art. 53 § 14 kks przyjmuje się wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Kwota zwrotu podatku nie przekroczyła dwustukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę, za rok w którym doszło do popełnienia czynu (320 000 złotych w 2013 roku). Była zatem to kwota małej wartości w rozumieniu ustawy (art. 72 § 2 kks w zw. z art. 53 § 14 kks).

Jednym z wymienionych w art. 76 § 1 kks znamion modalnych jest zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy. Zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy stanowi zaniechanie ujawnienia w deklaracji lub oświadczeniu informacji dotyczących określonych zdarzeń mających miejsce w rzeczywistości w sytuacji istnienia obowiązku ujawnienia tych danych. Konstrukcja art. 76 kks przesądza, że dla odpowiedzialności karnej niezbędne jest nie tylko wypełnienie przez zachowanie sprawcy znamienia wprowadzenia w błąd właściwego organu poprzez zachowanie spełniające warunki jednej z form określonych w znamionach precyzujących to znamię modalne, lecz konieczne jest ponadto wywołanie poprzez takie właśnie zachowanie skutku w postaci narażenia na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej. Pojęcie „zwrot" użyte w treści art. 76 k.k.s. obejmuje zatem sytuacje, gdy w wyniku stwierdzenia nadpłaty podatku lub stwierdzenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym dochodzi do przekazania przez właściwy organ na rachunek bankowy podatnika kwot wskazanych jako nadpłata podatku lub nadwyżka podatku naliczonego nad należnym.Trafnie wskazuje się w piśmiennictwie, że przez nienależność zwrotu należy rozumieć sytuację, „gdy sprawca powoduje swoim działaniem otrzymanie korzyści majątkowej w postaci zwrotu należności podatkowej (np. naliczonego podatku VAT), przy czym osobie tej zwrot się nie należy albo należy się w niższej wysokości, a w wyniku działania sprawcy następuje uszczerbek finansowy" (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Kodeks karny skarbowy..., s. 431–432).

Należy podkreślić, że istota zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej związana jest ze złożoną procedurą samoobliczenia podatku, w której uwzględniane są różnorodne elementy kształtujące ostatecznie treść i zakres obowiązku podatkowego, w tym także takie, które związane są z regulacjami stwarzającymi podstawę do pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego o wydatki poniesione w związku z koniecznością „pośredniego uregulowania" danego typu podatku. Chodzi tu w szczególności o zasadę neutralności podatku od towarów i usług, która sprawia, że wydatki ponoszone przez podatnika na zakup towarów i usług wykorzystywanych przez niego do wykonywania czynności opodatkowanych w zakresie wliczonego w nie podatku VAT stanowią zgodnie z treścią art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego od danego podatnika. Innymi słowy, także w przypadku konstrukcji zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, z uwagi na znaczenie podstaw zwrotu dla prawidłowego ukształtowania wysokości zobowiązania podatkowego, ostatecznie dochodzi do pomniejszenia dochodu finansowego Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów z tytułu podatku poprzez uzyskanie albo bezpośredniego zwrotu, albo zaliczenie na poczet innych zobowiązań kwot, które pierwotnie uznane zostały za część należnego od podatnika zobowiązania podatkowego (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 1 marca 2004 r., V KK 248/03, OSNKW 2004, nr 5, poz. 51).

W powyższym kontekście, konkretyzując przedmiot błędu jako okoliczności istotne z punktu widzenia nienależnego zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, można stwierdzić, że zwrot nienależny wynikać może albo z braku w ogóle w rzeczywistym stanie rzeczy podstaw do uzyskania zwrotu (błąd co do podstawy), albo z przedstawienia okoliczności uzasadniających zwrot w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym, prowadząc do określenia zwrotu w kwocie wyższej, niż w rzeczywistości wynika z oceny określonych zdarzeń rzeczywistych w kontekście obowiązujących przepisów prawa podatkowego, tj. błąd co do wysokości zwrotu (por. P. (...) G. (...) Zbieg przepisów kryminalizujących klasyczne oszustwo oraz oszustwa skarbowe..., s. 125 i n.).Z uwagi na powiązanie instytucji zwrotu z regulacjami prawa podatkowego, w tym w szczególności wkomponowaniem zwrotu do procedury samoobliczenia podatku, podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym następować musi za pośrednictwem określonego rodzaju dokumentów wykorzystywanych w procedurach podatkowych w ramach postępowania podatkowego, w szczególności zaś w deklaracjach, oświadczeniach, wnioskach lub zaświadczeniach.

Uwzględniając powyższe, Sąd uznał R. R. winnym tego, że w okresie od 11 kwietnia 2013 r. do 27 maja 2013 r. w S. przez zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadził w błąd właściwy organ Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. co do okoliczności mających znaczenie prawne dla ustalenia wysokości zwrotu poprzez przedłożenie deklaracji VAT-7 za miesiąc luty 2013 r. wraz z fakturami (...) co do kwoty podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2016.710) tj. narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej małej wartości w postaci podatku naliczonego w kwocie 290 000,00 złotych wiedząc, że firma (...) wystawiając przedmiotowe faktury zawyżyła wartość sprzedaży maszyn o kwotę 323 650,00 złotych i w ten sposób powstał zawyżony podatek naliczony o kwotę 137 209,40 złotych czym wyczerpał dyspozycję art. 76 § 2 kks.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny wysokość 300 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 80 złotych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności podmiotowe, jak i okoliczności przedmiotowe wpływające na stopień społecznej szkodliwości czynu (art. 53 § 7 kks), a w szczególności charakter naruszonego dobra, wagę naruszonego obowiązku finansowego oraz wysokość nienależnego zwrotu podatkowej należności, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy. Okolicznością obciążającą jest znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, mający odzwierciedlenie w spowodowanym pomniejszeniu przychodów Skarbu Państwa.

W tym miejscu podnieść należy, że wymierzając karę grzywny, ustalając jej stawkę dzienną, zgodnie z dyspozycją art. 23§3 kks Sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

W ocenie Sądu orzeczona kara grzywny jest możliwa do spełnienia, oskarżony jest młodym i zdrowym mężczyzną, pracując będzie w stanie zapłacić orzeczoną karę, choćby ratalnie. Pamiętać bowiem należy, że kara ma stanowić dolegliwość dla sprawcy, wpłynie na niego wychowawczo i zapobiegawczo, a także odniesie skutek w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądzając od R. R. zwrot kosztów sądowych w ½ części w tym opłatę w wysokości 2400 złotych.