Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR del. Natalia Pawłowska - Grzelczak

Protokolant: sekr. sądowy Monika Karczmarska

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 144 228,57 zł (stu czterdziestu czterech tysięcy dwustu dwudziestu ośmiu złotych pięćdziesięciu siedmiu groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2013 roku;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 10 829 zł (dziesięciu tysięcy ośmiuset dwudziestu dziewięciu złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 436/13

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wytoczyła powództwo przeciwko pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. o zapłatę kwoty 144.228,57 złotych wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód podał, że wykonał na rzecz pozwanego usługę wykonania instalacji elektrycznej, oświetleniowej oraz telemetrycznej z własnych materiałów, które zostały uzgodnione z pozwanym na obiekcie usługowo – handlowym (...) w miejscowości Ł. przy ulicy (...). Wskazał, iż po wykonaniu prac wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 144.228,57 złotych, a pozwany pomimo braku zastrzeżeń do wykonanych prac nie zapłacił wynagrodzenia. Nieskuteczne okazało się także wezwanie do zapłaty, wobec czego powód wystąpił na drogę postępowania sądowego.

W dniu 20 czerwca 2013 roku Referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający powództwo w całości.

W prawem zakreślonym terminie pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, że powództwo jest przedwczesne i narusza zasady lojalności kupieckiej wobec faktu, iż strony prowadziły negocjacje odnośnie spłaty zadłużenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony zawarły ustną umowę mocą, której pozwany zlecił powodowi wykonanie instalacji elektrycznej, oświetleniowej oraz telemetrycznej z własnych materiałów, które zostały uzgodnione z pozwanym na obiekcie usługowo – handlowym (...) w miejscowości Ł. przy ulicy (...). Strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe za wykonane prace w kwocie 144.228,57 złotych. W imieniu powoda ustalenia czynił prezes spółki W. L., natomiast w imieniu pozwanego pełnomocnik K. S. upoważniony przez prezesa zarządu pozwanej spółki (...).

(dowód: pełnomocnictwo k. 11, zeznania świadka R. M. k. 68, zeznania świadka G. S. k. 68, przesłuchanie w charakterze strony za powoda W. L. k. 69);

Powód przyjął zlecenie i przystąpił do jego wykonania zgodnie z umową. W toku wykonywania prac na budowie pojawiał się pełnomocnik pozwanej K. S., który kontrolował przebieg prac. W toku wykonywania prac pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń. Prace zostały wykonane zgodnie z umową i zasadami sztuki budowlanej i odebrane przez K. S. działającego w imieniu pozwanego, co zostało potwierdzone protokołem odbioru z dnia 16 stycznia 2013 roku. Po podpisaniu protokołu odbioru powód wystawił fakturę VAT nr (...) na umówioną kwotę 144.228,57 złotych z odroczonym terminem płatności tj. do dnia 1 marca 2013 roku. Pomimo upływu terminu płatności pozwany nie zapłacił wynagrodzenia, nie zgłosił też żadnych zastrzeżeń co do uprzednio odebranych prac. K. S. prosił powoda aby ten poczekał jeszcze około 2 tygodni na uregulowanie płatności. Po upływie tego terminu pozwany nadal nie uregulował swojego zobowiązania wobec czego powód zdecydował się na wystąpienie na drogę postępowania sądowego.

(dowód: protokół odbioru z dnia 16.01.2013 r. k. 10, faktura VAT nr (...) k. 12, zeznania świadka R. M. k. 68, zeznania świadka G. S. k. 68, przesłuchanie w charakterze strony za powoda W. L. k. 69);

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód swoje roszczenie wywodzi z normy art. 627 k.c., zgodnie z którym przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia, przy czym powód domagając się zapłaty wynagrodzenia, żąda realnego wykonania zobowiązania przez dłużnika, zgodnie z jego treścią (art. 354 § 1 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na powodzie ciążył wiec ciężar wykazania, iż strony łączyła umowa o dzieło, oraz jak była jej treść, zakres zleconych prac oraz ustalone wynagrodzenie.

W pozwie powód na poparcie swoich twierdzeń przedłożył dowody z dokumentów tj. fakturę VAT, protokół odbioru prac, wezwanie do zapłaty oraz zgłosił osobowe wnioski dowodowe. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany przyznał fakt, że strony łączyła umowa i nie kwestionował jej prawidłowego wykonania. Poza sporem pozostawała także kwota umówionego wynagrodzenia. Podniósł jedynie fakt przedwczesności powództwa z uwagi na prowadzone rozmowy odnośnie spłaty zadłużenia i tym samym zarzucił powodowi naruszenie zasady lojalności kupieckiej. Jednocześnie zaprzeczył aby otrzymał wezwanie do zapłaty, które powód złożył jedynie wraz z dowodem nadania a nie doręczenia.

Wobec powyższego przyjąć należy, iż skoro pozwany przyznał, że strony łączyła umowa o wykonanie instalacji elektrycznej, oświetleniowej oraz telemetrycznej z materiałów powoda zgodnie z załączoną do pozwu fakturą, to fakt ten stał się niesporny. Niesporny był też fakt, że powód wykonał prace zgodnie z umową i żadna ze stron od umowy nie odstąpiła. Zgodnie bowiem z treścią art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną jeżeli przyznanie to nie budzi wątpliwości.

Wobec takich stanowisk stron, zadaniem sądu orzekającego było ustalenie czy rzeczywiście były pomiędzy stronami tego rodzaju ustalenia, które zmieniły pierwotnie ustalony termin płatności. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że strony przedmiotowej umowy nie dokonały żadnych wiążących ustaleń co do zmiany terminu płatności. Nawet jeżeli powód zdecydował się na prośbę pozwanego poczekać na zapłatę i nie występować na drogę sądową to nie znaczy, że doszło do zmiany terminu płatności. Powód potwierdził fakt, że nawet po wytoczeniu powództwa chciał ugodowo zakończyć spór i oczekiwał na zapłatę, która jednak nie nastąpiła. Pozwany natomiast w zakresie rzekomej zmiany terminu płatności nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej, a jego twierdzenia pozostały gołosłowne. Reprezentant strony pozwanej zrezygnował też z przesłuchania w charakterze strony i nie stawił się na rozprawę bez żadnego usprawiedliwienia. W ocenie Sądu argumentacja pozwanego, że pomiędzy stronami trwają negocjacje odnośnie spłaty zadłużenia i powództwo jest przedwczesne, jest niczym innym jak przyjętą na poczet tego procesu linią obrony.

Bez znaczenia dla zasadności roszczenia jest też argument pozwanego, że z materiału dowodowego nie wynika, iż pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty albowiem do pozwu dołączono tylko dowód nadania, a nie doręczenia. Zgodnie z art. 3 pkt 10 Prawa Pocztowego z dnia 12 czerwca 2003 roku przesyłka polecona jest przesyłką rejestrowaną, będącą przesyłką listową, przemieszczaną i doręczaną w sposób zabezpieczający ją przed utratą, ubytkiem zawartości lub uszkodzeniem. Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż pozwany nie otrzymał adresowanej do niego przesyłki. Ponadto poza sporem jest fakt, że pozwany zaakceptował wystawioną przez powoda fakturę VAT, potwierdzając jej przyjęcie własnoręcznym podpisem (k. 12). Faktura ta zawierała dokładne określenie terminu, do którego pozwany obowiązany był uiścić należność. Do wykładni oświadczenia woli jakim jest doręczenie faktury VAT należy zastosować kombinowaną metodę wykładni, opartą na kryterium subiektywnym i obiektywnym. Najpierw sens oświadczenia woli ustala się mając na uwadze rzeczywiste ukonstytuowanie się znaczenia między stronami. Jeżeli okaże się, że strony nie przyjmowały tego samego znaczenia oświadczenia woli, konieczne jest przejście do drugiej, obiektywnej fazy wykładni, w której właściwy dla prawa sens oświadczenia woli ustala się na podstawie przypisania normatywnego, czyli tak, jak adresat sens ten rozumiał i rozumieć powinien (vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 1 marca 2007 r. I ACa 1096/06). Powszechnie przyjmuje się, że wysłanie faktury zawiera jednocześnie żądanie do zapłaty kwoty w niej zawartej. Także w stosunkach między stronami, będącymi przedsiębiorcami, charakter i znaczenie tej czynności pozostawał taki sam. Pozwany powinien zatem po wykonaniu przez powoda umowy oraz po otrzymaniu faktury VAT, uznać że jest wezwany do zapłaty kwoty w niej wskazanej, w oznaczonym terminie. Tak należy bowiem interpretować znaczenie przesłania faktury Vat mając na uwadze ustalone zwyczaje.

W tym stanie rzeczy sąd stanął na stanowisku, iż roszczenie powoda jest uzasadnione w całości zarówno, do co zasady jak i co do wysokości i zasądził całą należność główną w kwocie 144.228,57 złotych.

Zasadnym było także żądanie odsetek. Roszczenie strony powodowej w tym zakresie znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z przywołanym przepisem: „ Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”. Z kolei w myśl art. 481 § 2 k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Strona pozwana miała uiścić na rzecz powoda wynagrodzenie za wykonane dzieło w terminie wskazanym w treści faktury, który to termin wynika z ustaleń poczynionych przez strony. Pozwana spółka nie uczyniła zadość tej powinności, a to oznacza, że pozostaje w opóźnieniu, co do kwoty 144.228,57 złotych od dnia 2 marca 2013 roku, a zatem od tego dnia winny być liczone odsetki ustawowe od dochodzonego przez stronę powodową roszczenia będącego świadczeniem głównym.

Czyniąc ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, Sąd oparł się na wszystkich dowodach z dokumentów, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Sąd oparł się również na zaoferowanych dowodach osobowych.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pozwany przegrał proces w całości, wobec czego obowiązany jest do zwrotu powodowi celowych kosztów procesu. Na koszty te składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w wysokości 7212 złotych, a także wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego ustalone na podstawie § 6 ust 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z 2002 r. z późn. zmianami) na kwotę 3600 złotych oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Łącznie daje to kwotę 10 829 złotych.