Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Nowak

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 r.

sprawy D. K.

obwinionego o wykroczenie z art.92 a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Sandomierzu

z dnia 18 kwietnia 2013r. sygn. akt II W 118/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego D. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

IXKa 1096/ 13

UZASADNIENIE

D. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 22 grudnia 2012 r. o godz. 16. 15 na drodze (...) w miejscowości Z. woj. (...) kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość na obszarze zabudowanym o 45 km/ godz. (95/ 50)

tj. o czyn z art. 92 a kw

Sąd Rejonowy w Sandomierzu wyrokiem zaocznym z dnia 18. IV. 2013 r. w sprawie IIW 118/ 13 orzekł, co następuje:

I.  uznał obwinionego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, a stanowiącego wykroczenie z art. 92 a kw i za to z mocy art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 130 (sto trzydzieści) złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca obwinionego zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego to jest art. 65 § l k.p.w. oraz § 73 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. z 2007 r., nr 38, póz. 249 z późn. zm.), poprzez doręczenie obwinionemu zawiadomienia o terminie rozprawy, zawierającego nieprawidłową informację o terminie rozprawy, czego skutkiem było naruszenie prawa obwinionego do obrony oraz osobistego uczestnictwa w rozprawie;

2. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 71 § 2 k.p.w., poprzez wydanie wyroku zaocznego, podczas gdy rozprawa powinna zostać odroczona z uwagi na brak prawidłowego zawiadomienia obwinionego o terminie rozprawy;

3. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.w., polegającą na uniemożliwieniu obwinionemu skorzystania w pełni z przysługującemu mu prawa do obrony z uwagi na doręczenie zawiadomienia zawierającego błędnie określony termin rozprawy;

4. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art.: 2 § 2, 4, 5 § 2, 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez subiektywną ocenę materiału dowodowego i w sposób uwzględniający jedynie okoliczności przemawiające na niekorzyść obwinionego bez równoważnego potraktowania dowodów temu przeczących a mianowicie:

1. przyjęcie za w pełni wiarygodne zeznania świadków M. Ż. (1) oraz D.-M., podczas gdy taki dowód traktować należy z dużą ostrożnością z uwagi na to, że policjant składając zeznania w charterze świadka, nie podważy prawidłowości wykonanego przez siebie urządzeniem mierniczym pomiaru prędkości;

5. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 410 k.p.k w zw. z art. 82 § l k.p.w. poprzez nie przeprowadzenie stosownych dowodów w celu ustalenia, czy urządzenie typu (...) służące do pomiaru prędkości użyte 22 grudnia 2012_r. posiada aktualne świadectwa legalizacji, czy Policjanci obsługujący urządzenie miernicze przeszli stosowne szkolenie w zakresie obsługi takich urządzeń, oraz okoliczności dokonania pomiaru, co ma istotne znaczenie dla określenia prawidłowości dokonanego przez funkcjonariuszy policji pomiaru prędkości, z jaką poruszał pojazd obwinionego;

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść orzeczenia, a to poprzez błędne uznanie, że D. K. w dniu 22 grudnia 2012 r. w miejscowości Z. woj. (...) kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość na obszarze zabudowanym o 45 km/godz., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92 a kw;

Na zasadzie art. 427 § l i 437 § l k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Nadto wniósł na podstawie art. 106a k.p.w. o uzupełnienie przewodu sądowego poprzez przeprowadzenie poniżej wskazanych dowodów:

1. ponowne przesłuchanie świadków: M. Ż. (1) oraz D. M. (1) - na okoliczność czy funkcjonariusze posiadają odpowiednie kwalifikacje do obsługi urządzeń pomiarowych typu ISKRA, tj. czy posiadają odpowiednie specjalistyczne szkolenie z zasad obsługi ww urządzeń, czy znana jest im instrukcja obsługi urządzenia, czy urządzenie użyte do pomiaru prędkości w dniu 22 grudnia 2012 posiadało aktualne świadectwo legalizacji, w jaki sposób dokonany został pomiar prędkości,

2. zwrócenie się do Komendy Powiatowej Policji w S. o nadesłanie:

1. świadectwa legalizacji/homologacji urządzenia pomiarowego typu(...)użytego podczas kontroli drogowej w dniu 22 grudnia 2012 r., oraz decyzji zatwierdzenia typu urządzenia pomiarowego wydanej przez Główny Urząd Miar - w celu ustalenia czy urządzenie spełnia normy techniczne zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli meteorologicznej tych przyrządów pomiarowych,

2. kopii dokumentu poświadczającego ukończenie przez M. Ż. (1)oraz D. M. (1)specjalistycznego szkolenia w zakresie obsługi urządzeń pomiarowych typu(...)prowadzonego przez Centrum Szkolenia Policji w L.(tzw. szkolenie "rd")- na okoliczność czy funkcjonariusze posiadają wystarczające kompetencje w zakresie prawidłowej obsługi urządzenia pomiarowego typu(...),

3. instrukcji obsługi urządzenia mierniczego (...) - w celu ustalenia czy funkcjonariusze dokonali pomiaru prędkości z jaką poruszał się obwiniony, zgodnie ż zasadami prawidłowej obsługi przedmiotowego urządzenia, oraz jaka jest granicą błędu wykonanego pomiaru prędkości,

4. księgi pracy urządzenia pomiarowego (...) - w celu bezspornego ustalenia jakie urządzenie zostało użyte podczas kontroli w dniu 22 grudnia 2012 r.

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz przeprowadzenie wyżej wskazanych dowodów na wskazane okoliczności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew wywodom skarżącego Sąd Rejonowy- co do zasady – prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie- mimo, że sąd odwoławczy na podstawie art. 106 a kpsw uznał za stosowne- dla pełnej weryfikacji wiarygodności ustaleń Sądu I instancji – uzupełnić p[przewód sądowy w postępowaniu odwoławczym poprzez dopuszczenie dowodów z: pisma I zastępcy Komendanta Powiatowego Policji w S. k. 59, świadectwa legalizacji pierwotnej k. 60 , instrukcji obsługi urządzenia pomiarowego (...) k. 61- 74.

Wyniki powyższego postępowania dają podstawę do jednoznacznego stwierdzenia, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy i oceny zebranego materiału dowodowego, a w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku właściwie wskazał, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym i z jakich przyczyn cech wiarygodności odmówił.

Słusznie Sąd I instancji oparł się w niniejszej sprawie na zeznaniach obiektywnych i postronnych świadków M. Ż. (1) i D. M. (1), którzy w sposób zgodny wskazali, iż obwiniony D. K. dopuścił się przypisanego czynu. W tym miejscu sąd odwoławczy zwraca jeszcze dodatkowo uwagę, iż z treści – korespondującego z treścią zeznań wyżej wskazanych świadków – pisma I Zastępcy Komendanta Powiatowego Policji w S. (k. 59) wynika, że zgodnie z zarządzeniem 609 Komendanta Policji z 25. VI. 2007 r w sprawie pełnienia służby na drogach przez policjantów nie jest wymagana od policjanta wiedza specjalistyczna dotycząca kontroli prędkości przy użyciu ręcznych mierników prędkości jak i innych urządzeń do pomiaru prędkości będących na wyposażeniu policji. Wykonujący w dniu 22 grudnia 2012 r. czynności związane z pomiarem prędkości urządzeniem typu I.- 1 o numerze fabrycznym (...) w miejscowości Z. na drodze wojewódzkiej W 777 st. sierż. D. M. (1) jest policjantem Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w S. posiadającym przeszkolenie specjalistyczne z zakresu ruchu drogowego obejmujące między innymi zasady pracy oraz obsługi urządzeń do pomiaru prędkości ukończone w dniu 27. 01. 2012 r. w Centrum Szkolenia Policji w L.. Posiada również znajomość obsługi, sposobu pracy, a także umiejętności praktyczne w posługiwaniu się ręcznym miernikiem prędkości typu I.- 1, który wykorzystuje w codziennej służbie.

Nadto z treści świadectwa legalizacji pierwotnej k. 60 – jednoznacznie wynika, iż użyte w dniu 22. 12. 2012 r. przez funkcjonariuszy policji urządzenia I.- 1 (...) posiadało ważną legalizację do dnia 1. XII. 2012 r.

W ocenie sądu odwoławczego analizując treść wskazanych wyżej wiarygodnych dokumentów w kontekście treści zeznań świadków M. Ż. i D. M. należy uznać, że wina obwinionego D. K. w zakresie przypisanego mu przez Sąd Rejonowy czynu nie budzi żadnych wątpliwości, a wszystkie zarzuty wskazane w apelacji obrońcy obwinionego należy uznać za oczywiście chybione.

Przede wszystkim absolutnie nie ma racji obrońca podnosząc wskazaną w punktach 1, 2, 3 zarzutów apelacyjnych obrazę przepisów art. 65 § 1 kpw, oraz 73 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 23. II. 2007 Regulaminu Urzędowania Sądów powszechnych , art. 71 § 2 kpw i art. 4 kpw – w sposób wskazany w apelacji , a w efekcie sprowadzający się do uniemożliwienia obwinionemu prawa do obrony z uwagi na nieprawidłową informację o terminie rozprawy.

Zdaniem Sądu Okręgowego pomimo bezspornej kwestii, iż zawiadomienie dla obwinionego D. K. o terminie rozprawy, która odbyła się w dniu 18. IV. 2013 r. (k. 24 i 42) zawiera błędna informację co do terminu rozprawy, z tym że błąd dotyczył jedynie roku (zamiast 2013 r było 2012 r.), a obwiniony kwitując odbiór przesyłki w dniu 3. IV. 2013 r. musiał mieć świadomość że nie jest możliwe aby termin rozprawy został wyznaczony w poprzednim roku, a więc przed datą pokwitowania odbioru przesyłki, która została wysłana w dniu 22 marca 2013 r. (patrz k. 42).

Wskazuje to ewidentnie na oczywista omyłkę pisarską popełnioną przez pracownika sądu, niemniej jednak nie miało to żadnego wpływu na możliwość udziału obwinionego na rozprawie w dniu 18. IV. 2013 r.

Ponadto gdyby nawet obwiniony miał jakiekolwiek wątpliwości co do terminu wspomnianej wyżej rozprawy to od dnia 3. IV. 2013 roku miał niczym nieograniczoną możliwość osobistego lub co najmniej telefonicznego wyjaśnienia swych wątpliwości (sugerujących wyznaczenie terminu rozprawy w minionym roku!) w Sądzie Rejonowym w Sandomierzu.

Zupełnie na marginesie sąd odwoławczy podnosi, iż pomimo identycznej omyłki pisarskiej na wezwaniach dla świadków M. i Ż. (k. 22 i 25) świadkowie ci stawili się na wspomnianą rozprawę. W tej sytuacji absolutnie nie może być mowy o podnoszonym w apelacji rzekomym naruszeniu prawa do obrony obwinionego.

Ponadto chybiony jest także zarzut wskazany w pkt. 4 , a dotyczący obrazy prawa procesowego – a mianowicie art. 2§ 2 , 4, 5 § 2 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw- w sposób wskazany w apelacji jak i zarzut z pkt. 6 apelacji dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mający polegać na błędnym – zdaniem skarżącego – uznaniu, że obwiniony D. K. dopuścił się przypisanego mu czynu, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takiego ustalenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego także w tym zakresie apelacja skarżącego stanowi jedynie gołosłowną i nieprzekonywującą polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami sądu I instancji i nie zawiera żadnego argumentu , który byłby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, a ponadto opiera się ona na wyjątkowo tendencyjnej, nieobiektywnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Tymczasem- w ocenie sądu odwoławczego- ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji w sposób jednoznaczny wynikają z dokonanej przez tenże sąd prawidłowej oceny dowodów, która nie przekracza w żadnym stopniu granic swobodnego uznania sędziowskiego zakreślonych treścią art. 7 kpk, a jest ona wszechstronna, logiczna i zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego , jak również uwzględnia okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i niekorzyść obwinionego, przy czym nie zachodziła nawet konieczność rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości , bowiem w ocenie sądu odwoławczego takowe wątpliwości w niniejszej sprawie nie zachodziły. Ponadto podstawą zaskarżonego wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, a o czym przekonuje treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, które zostały sporządzone w sposób zgodny z wymogami art. 424 kpk.

Sąd Okręgowy podziela w całości jako trafne, rzeczowe i przekonywujące ustalenia i wywody sądu I instancji zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu wyroku – patrz k. 33- 34, których nie ma potrzeby w tym miejscu przypominać ani powtarzać, a które zapewne znane są autorowi apelacji.

W tym miejscu należy jedynie stwierdzić, iż

Sąd Okręgowy:

1.  na podstawie art. 170 § 1 pkt. 5 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpsw oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji o ponowne przesłuchanie świadków M. Ż. (1)oraz D. M. (1)na okoliczność, czy funkcjonariusze ci posiadają odpowiednie kwalifikacje do obsługi urządzeń pomiarowych typu(...)oraz czy użyte w dniu 22 grudnia 2012 r. urządzenie posiadało aktualne świadectwo legalizacji, albowiem wniosek w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania w sytuacji, gdy wyżej wskazani świadkowie byli przesłuchiwani przed Sądem I instancji i nie pojawiły się żadne nowe okoliczności, które uzasadniałyby konieczność ponownego przesłuchania tychże świadków , a ponadto okoliczności zawarte w tezie dowodowej wynikają z pisma I Zastępcy Komendanta Powiatowego Policji w S.k. 59.

2.  na podstawie art. 170 § 1 pkt. 5 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpsw oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji obrońcy o dopuszczenie dowodu z kopii dokumentu poświadczającego ukończenie przez M. Ż. (1) oraz D. M. (1) specjalistycznego szkolenia w zakresie obsługi urządzeń pomiarowych typu I. albowiem okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy o czym świadczy treść wskazanego wyżej pisma I Zastępcy Komendanta Powiatowego policji w S. k. 59;

3.  na podstawie art. 170 § 1 pkt. 5 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpsw oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji obrońcy o dopuszczenie dowodu z księgi pracy urządzenia pomiarowego(...)w celu ustalenia jakie urządzenie zostało użyte podczas kontroli w dniu 22 grudnia 2012 r. albowiem dowód ten jest nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności w szczególności w sytuacji, kiedy wskazane wyżej pismo I Zastępcy Komendanta Powiatowego policji w S.k. 59 odnosi się także do okoliczności na jaką wnioskowany był przedmiotowy dowód.

W tej sytuacji należy jeszcze raz stwierdzić – zdaniem Sądu Okręgowego – iż wbrew odmiennemu stanowisku skarżącego brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności, szczerości, spontaniczności zgodnych zeznań obiektywnych i postronnych świadków M. Ż. (1)i D. M. (1), którzy w sposób fachowy i prawidłowy ujawnili wykroczenie popełnione przez obwinionego D. K., a prawidłowość działania użytego do pomiaru urządzenia typu (...) znajduje potwierdzenie w treści ważnego w dacie zdarzenia świadectwa Legalizacji, którego wiarygodności nie sposób zasadnie- wbrew odmiennemu stanowisku skarżącego- kwestionować.

Również dokonana przez sąd I instancji prawidłowa ocena dowodów pozwoliła na wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, którą Sąd Okręgowy podzielił jako właściwa w zakresie ustaleń faktycznych, winy obwinionego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu wykroczenia.

Również wymierzona obwinionemu kara jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego i wagi przypisanego mu wykroczenia.

Z tych względów Sad Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw utrzymał w mocy zaskarżony wyrok nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów i wniosków apelacyjnych.

Orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego oparto na przepisach art. 626 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpsw i art. 3 ust. 1, art. 8, art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23. VI. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz U z 1983 r nr 49 poz. 223 z późn, zm.) przy czym opłata od kary wyniosła 30 złotych oraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków przed sądem II instancji (§ 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 10. X. 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz U 01.118. 1269).

Z tych względów orzeczono jak wyżej.

(SSO Tomasz Nowak)