Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Maria Mrozik - Sztykiel /spr./

Sędziowie: SA Dorota Tyrała

SO (del) Paweł Dobosz

Protokolant: st. sekr.sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2017 r.

sprawy 1. K. K. (1) ur. (...) w K. s. K. i A. zd. G. oskarżonego o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2.D. R. ur. (...) w M. s. M. i J. zd. K. oskarżonego o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. XII K 134/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonych K. K. (1) i D. R. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Woli w Warszawie.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył:

1. K. K. (1) o to, że: w dniu 5 września 2014 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z D. R. usiłował dokonać rozboju na osobie A. K. i R. P. w ten sposób, że zażądał od ww. pieniędzy w kwocie 20 złotych grożąc pozbawieniem życia, a następnie użył przemocy wobec R. P. przewracając go na ziemię i uderzając pięściami po twarzy, powodując u pokrzywdzonego rozstrój zdrowia na czas nie przekraczający 7 dni, przy czym zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy nie osiągnął z uwagi na interwencję i zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2. D. R. o to, że w dniu 5 września 2014 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) usiłował dokonać rozboju na osobie A. K. i R. P. w ten sposób, że zażądał od ww. pieniędzy w kwocie 20 złotych grożąc pozbawieniem życia, a następnie użył przemocy wobec A. K. przewracając go na ziemię i uderzając pięściami po twarzy i głowie, powodując u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy nie osiągnął z uwagi na interwencję i zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. XII K 134/16 orzekł:

1.  w ramach opisu czynu zarzucanego K. K. (1) uznał, że w dniu 5 września 2014 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z D. R. usiłował dokonać rozboju na osobie A. K. i R. P. w ten sposób, że grożąc pozbawieniem życia zażądali od nich pieniędzy w kwocie 20 złotych, przy czym zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego R. P. i interwencję Policji, przy czym uznał, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi tj. za winnego popełnienia czynu wyczerpującego ustawowe znamiona art. 13 §.1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i w zw. z art. 283 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz art. 67 § 1, 2 i 3 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec K. K. (1) na okres 2 lat próby, oddając K. K. (1) w okresie próby pod dozór kuratora i orzekł od niego świadczenie pieniężne w wysokości 3000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

2.  w ramach opisu czynu zarzucanego D. R. uznał, go za winnego tego, że w dniu 5 września 2014 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) usiłował dokonać rozboju na osobie A. K. i R. P. w ten sposób, że grożąc pozbawieniem życia zażądali od nich pieniędzy w kwocie 20 złotych, przy czym zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego R. P. i interwencję Policji, przy czym uznał, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi tj. za winnego popełnienia czynu wyczerpującego ustawowe znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i w zw. z art. 283 k.k. i za ten czyn skazał go, a na podstawie art 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i w zw. z art 283 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 30 złotych stawka,

3.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., art 72 § 2 k.k. i art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., tj. w brzmieniu tych przepisów obowiązujących w czasie popełnienia przypisanego D. R. w punkcie II czynu, warunkowo zawiesił wykonanie wobec D. R. kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie II na okres 5 lat próby i oddał go w okresie próby pod dozór kuratora oraz orzekł od niego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

4.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie II kary grzywny zaliczył D. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 września 2014 roku do dnia 20 października 2014 roku, uznając grzywnę za wykonaną w zakresie 92 stawek dziennych,

5.  na podstawie art.44 § 2 k.k. orzekł przepadek poprzez zniszczenie dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych poz. DRZ (...) oraz przepadek poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych poz. DRZ (...),

6.  zasądził od K. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 274 złote tytułem kosztów postępowania, w tym 100 złotych tytułem opłaty,

7.  zasądził od D. R. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1074 złote tytułem kosztów postępowania, w tym 900 złotych tytułem opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator zaskarżając wyrok na niekorzyść oskarżonych.

Apelacja zarzuca wyrokowi: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść a polegający na pominięciu w zapadłym wyroku okoliczności, iż zachowanie sprawców spowodowało obrażenia ciała o których mowa w zarzucie aktu oskarżenia i uznaniu że K. K. (1) i D. R. swoim zachowaniem wypełnili znamiona art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 280 §1 k.k. w zw. z art. 283 k.k., podczas gdy prawidłowa, zgodna z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego ocena zgromadzonego materiału dowodowego oraz znamion podmiotowo - przedmiotowych zarzucanych im czynów prowadzi do wniosku, że oskarżonemu K. K. (1) należało przypisać przestępstwo z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 280 §1 k.k. w zb. z art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a D. R. popełnienia przestępstwa z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 280 §1 k.k. w zb. z art. 156 §1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. podnosząc powyższy zarzut skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w sprawie jest, na co zwraca uwagę skarżący, że Sąd Okręgowy uznając zaskarżonym wyrokiem winę oskarżonych K. K. (1) i D. R. w zakresie przypisanego im czynu w postaci usiłowania rozboju na osobach A. K. i R. P. przyjął, iż oskarżeni nie osiągnęli zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy „z uwagi na postawę pokrzywdzonego R. P. i interwencję policji”. W tej sytuacji zasadne są argumenty apelacji prowadzące do konstatacji, że pozostawienie przez Sąd Okręgowy poza zainteresowaniem procesowym fazy zdarzenia od momentu podjęcia działań przez R. P. do czasu przyjazdu interweniujących policjantów na miejsce zdarzenia stanowi uchybienie, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a co w konsekwencji musi prowadzić do uchylenia tego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sądowi pierwszej instancji.

Niewątpliwym w sprawie jest, że w momencie zażądania od pokrzywdzonych pieniędzy oskarżeni nie stosowali przemocy. Niewątpliwym też jest, iż zdarzenie nie zakończyło się na tym etapie, bowiem zakończyło się interwencją policji konieczną ze względu na używanie przez jego uczestników przemocy. Ta interwencja poprzedzona działaniami R. P. doprowadziła, jak wynika z treści zaskarżonego wyroku, że oskarżeni nie zrealizowali swojego celu w postaci zaboru pieniędzy na szkodę pokrzywdzonych. Jakie więc względy zadecydowały o pozostawieniu tej fazy zdarzenia poza rozważaniami w aspekcie czynu zarzucanego oskarżonym nie zostało wyjaśnione. Wyrażenie przez Sąd I instancji absolutnie sprzecznego poglądu w stosunku do treści wyroku, że usiłowanie rozboju zakończyło się w momencie rozpoczęcia wyrywania kija przez R. P. oskarżonemu D. R. – i to bez umotywowania tego stanowiska – nie może być uznane za należyte procedowanie w sprawie. Nie można odmówić racji skarżącemu, że pozostawienie przez Sąd Okręgowy poza rozważaniami okoliczności mogących uzasadniać przyjęcie, że pokrzywdzony R. P. podjął działania obronne, a wiec mające na celu zapobiegnięcie „dalszej eskalacji zachowań” oskarżonych stanowi uchybienie, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tym bardziej, że obrażenia ciała jakich doznali pokrzywdzeni pozostały poza procesowym zainteresowaniem tegoż Sądu i ustaleniami, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Jakie okoliczności przemawiały za tym aby możliwym było wykluczenie w tym zakresie „uprzedniego” zamiaru oskarżonych z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, mino, iż rekonstrukcja zdarzenia możliwa jest nie tylko na podstawie wyjaśnień i zeznań uczestników zdarzenia, ale również na podstawie ich zachowań zarejestrowanych na nagraniu z monitoringu. Okoliczności wynikające z tych dowodów, z opinii medycznych winny zgodnie z art. 410 kpk stanowić podstawę zaskarżonego wyroku, po uprzednim ich wnikliwym przeprowadzeniu, analizie oraz ocenie zgodnej z art. 7 kpk. Całokształt tych okoliczności wynikających z prawidłowo przeprowadzonych dowodów winien stanowić podstawę ustaleń co do zamiaru oskarżonych nie tylko w pierwszej fazie inkryminowanego zajścia, ale również w dalszym działaniu nie tylko pokrzywdzonego R. P., ale także oskarżonych. Te okoliczności niewątpliwie mają wpływ na ustalenia w zakresie stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonym, stopnia ich winy, a konsekwencji na jego kwalifikację i wymiar kary, którą powinni ponieść.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny ze względu na treść art. 454 § 1 kpk i art. 437 § 2 kpk zobligowany był do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi właściwemu do rozpoznania sprawy. Aktualnie właściwym rzeczowo i miejscowi sądem jest Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli, dlatego też temu Sądowi sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania. W toku tego rozpoznania Sąd winien przeprowadzić przewodów sądowy a następnie całokształt dowodów i okoliczności z nich wynikających poddać wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz ocenie w sposób wymagany treścią art. 7 kpk, celem ustalenia zamiaru oskarżonych w toku całego zdarzenia, a więc do czasu skutecznej interwencji policjantów wobec uczestników inkryminowanego zajścia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 437 § 2 kpk orzekł jak w wyroku.