Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2017 r. w Piszu

sprawy z powództwa H. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda H. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz pozwanej M. S. kwotę 4831,60 zł (cztery tysiące osiemset trzydzieści jeden złotych 60/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt C 742/16 upr.

UZASADNIENIE

H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wytoczył powództwo przeciwko M. S. o zapłatę kwoty 15306,38 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że na podstawie umowy cesji z dnia 23 listopada 2013 roku, zawartej z Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., powód nabył wierzytelność wobec pozwanej M. S. wynikającą z umowy o kartę kredytową z dnia 23 czerwca 2010 roku. Zgodnie z treścią przedmiotowej umowy pozwana otrzymała świadczenie i zobowiązała się do spłaty zadłużenia zgodnie z warunkami umowy. Powód podał, iż pierwotny wierzyciel prowadził postępowanie windykacyjne wobec pozwanej. Uzyskał tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w sprawie I Co 377/12 Sądu Rejonowego w Piszu i wystąpił z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które zakończyło się umorzeniem wobec bezskuteczności egzekucji w sprawie Km 1193/12.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczy Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie w dniu 30 marca 2016r. nakazał pozwanej, aby zapłaciła powodowi całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwana M. S. wniosła sprzeciw żądając oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu podniosła zarzut braku dowodów na przejście wierzytelności i w konsekwencji brak legitymacji czynnej, braku dowodów na istnienie roszczenia, zarzut przedawnienia roszczenia i niewłaściwości sądu. Wskazała między innymi na niekompletność umowy przelewu wierzytelności, brak dowodu zapłaty ceny za nabyte wierzytelności przez powoda oraz fakt, iż umowa została zawarta w roku 2010, w związku z czym roszczenie powoda uległo przedawnieniu.

W odpowiedzi pełnomocnik powoda wskazał, iż roszczenie wobec pozwanej stało się wymagalne w dniu 29.05.2011r. tj. po upływie 30 dniowego terminu wypowiedzenia umowy i w tej dacie pierwotny wierzyciel postawił całość zadłużenia w stan wymagalności. Nadto podniósł, że podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem z dniem złożenia przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu pierwotny wierzyciel skutecznie przerwał bieg terminu przedawnienia, co potwierdza także uchwała SN z dnia 16.01.2004r., sygn. akt III CZP 101/03. W sprawie doszło następnie do kolejnego przerwania biegu przedawnienia, albowiem na wniosek banku wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piszu Waldemara Maciejczyka (sygn. akt Km 1193/13). Ponadto przerwanie biegu terminu przedawnienia nastąpiło również na skutek pism pozwanej, w których uznawała ona roszczenie w sposób niewłaściwy. Powód dołączył również wyciąg z umowy wierzytelności wraz z odpisami pełnomocnictw.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 23 czerwca 2010 roku M. S. zawarła z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o Kartę Kredytową (...) na mocy której Bank wydał M. S. kartę uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach limitu kredytu.

M. S. nie wywiązała się z warunków tej umowy, w związku z czym Bank (...) wypowiedział przedmiotową umowę, zadłużenie stało się wymagalne z dniem 29.05.2011r.

(okoliczności bezsporne: dowód: umowa k.3-4; wyciągi z rachunku karty k. 64-78).

W dniu 17 maja 2012 roku Bank (...) wystawił przeciwko M. S. bankowy tytuł egzekucyjny, któremu została nadana klauzula wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu I Wydział Cywilny z dnia 8 czerwca 2012 roku.

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny k. 80; postanowienie Sądu Rejonowego w Piszu k. 81).

Następnie na wniosek Banku (...) doszło do wszczęcia w dniu 03.08.2012r. postępowania egzekucyjnego przeciwko M. S..

(dowód: wniosek i zawiadomienie o wszczęciu, wezwanie k.84-86)

W toku postępowania egzekucyjnego w okresie od 05.09.2012r. do 04.03.2013r. M. S. kilkakrotnie zwracała się do pierwotnego wierzyciela o rozłożenie zadłużenia z tytuły karty kredytowej na raty.

(dowód: pisma k. 87-91)

Na podstawie umowy zawartej w dniu 23 listopada 2013 roku Bank (...) przeniósł przysługującą mu względem M. S. wierzytelność, na rzecz H. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W..

(dowód: wyciąg z umowy zbycia wierzytelności k. 92; k. 10-11)

W dniu 01.03.2016. H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. S..

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje.

Roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Bezspornym jest, że pozwaną i pierwotnego wierzyciela Bank (...) S.A. z siedzibą w W. łączyła umowa o Kartę Kredytową (...). Jako datę wymagalności roszczeń Banku względem pozwanej powód wskazał 29.05.2011r. Kwestia wymagalności roszczenia Banku względem pozwanej nie była kwestionowana.

Sąd nie podzielił stanowiska powoda, iż zarzut przedawnienia podniesiony w ramach niniejszego postępowania jest chybiony, gdyż na skutek czynności podejmowanych jeszcze przez pierwotnego wierzyciela doszło do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia.

Niewątpliwie, zarówno złożenie wniosku o nadanie sądowej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak też wszczęcie postępowania egzekucyjnego w oparciu o taki tytuł wykonawczy, na podstawie art. 123 § 1 pkt 1, przerywa bieg przedawnienia roszczenia, jako czynności przedsięwzięte w celu egzekwowania roszczeń. Z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania klauzulowego, bądź zakończenia postępowania egzekucyjnego na skutek jego umorzenia z powodu bezskuteczności egzekucji, bieg przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym zaczyna biec od nowa.

W sytuacji cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, co wynika jasno z treści przepisu art. 509 § 2 k.c. Jednakże, gdy wierzytelność została objęta bankowym tytułem egzekucyjnym, wówczas sytuacja prawna cesjonariusza jest inna, niż nabywcy wierzytelności stwierdzonej innym, niż bankowy tytuł egzekucyjny, tytułem wykonawczym. Bezspornym jest, że prawo do wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych posiadały jedynie banki, i tylko na ich rzecz mogła być nadana sądowa klauzula wykonalności. W razie nabycia wierzytelności wynikającej z bankowego tytułu egzekucyjnego przez podmiot nie będący bankiem, nie mógł on egzekwować roszczenia w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny, tylko musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu cywilnego i dopiero w ten sposób uzyskany tytuł wykonawczy mógł być podstawą dochodzenia roszczeń przez ów podmiot. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016r. III CZP 29/16 wyraźnie wskazał, iż skoro przywilej wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych został przyznany jedynie bankom, a tytuł ten nie może być podstawą egzekucji na rzecz innych podmiotów niż banki, to również materialno- prawne skutki wszczęcia egzekucji, jako czynności wierzyciela prowadzącej do przerwania biegu terminu przedawnienia, dotyczą tylko wierzyciela – banku, a nie nabywcy wierzytelności, który bankiem nie jest. „Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo” (vide: w/w przywołana uchwała SN).

Tym samym, na gruncie niniejszej sprawy, doszło do przedawnienia roszczenia o zapłatę wierzytelności, wynikającej z umowy zawartej w dniu 23 czerwca 2010 roku pomiędzy Bankiem (...) a M. S., albowiem przerwanie biegu terminu przedawnienia w/w roszczenia, na skutek wniesienia wniosku o nadanie sądowej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i wszczęcia postępowania egzekucyjnego, odniosło skutek jedynie pomiędzy pierwotnym wierzycielem, czyli bankiem a pozwaną. W związku z tym, powodowy fundusz sekurytyzacyjny nie może powoływać się na okoliczność przerwania biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego bankowym tytułem egzekucyjnym.

Skoro więc roszczenie na skutek wypowiedzenia przez Bank umowy o kartę kredytową stało się wymagalne z dniem 29.05.2011r., to od tej daty najpóźniej zaczął biec termin przedawnienia wierzytelności wynikającej z w/w umowy zawartej pomiędzy bankiem a pozwaną. Termin ten upłynął zatem w dniu 29.05.2013r.

Sąd podzielił stanowisko strony pozwanej odnośnie zastosowania dwuletniego terminu przedawnienia roszczeń wynikających w umowy o kartę kredytową. Niewątpliwie przedmiotowa umowa zawarta została pod rządami ustawy z dnia 12.09.2002r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385), która obowiązywała do 07.10.2013 r., tj wejścia w życie ustawy z dnia 12.07.2013r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych (…)(Dz.U. z 2013 r. poz. 1036). Zgodnie z art. 6 ustawy o elektronicznych środkach płatniczych roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat.

Na marginesie wskazać należy, iż nawet przy zastosowaniu przepisów kodeksu cywilnego dotyczącego przedawnienia roszczeń, przedmiotowe roszczenie dochodzone pozwem również uległo przedawnieniu. Zgodnie z treścią art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - 3 lata. Wierzycielem pierwotnym w ramach niniejszej sprawy był bank i to z jego zawodową działalnością polegającą na udzielaniu różnorakich kredytów i przyjmowaniem zabezpieczeń wiąże się dochodzone roszczenie, co determinuje przyjęcie trzyletniego terminu przedawnienia dla roszczenia dochodzonego pozwem.

Sąd nie podzielił stanowiska strony powodowej, jakoby pisma kierowane przez pozwaną do pierwotnego wierzyciela stanowiły niewłaściwe uznania długu. Zauważyć należy, iż pisma te kierowane były do Banku (...) na skutek prowadzonego przez tenże Bank postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, nie zaś do powoda. Skoro przerwanie biegu przedawnienia przez Bank na skutek podejmowanych czynności min. wszczęcia postępowania egzekucyjnego ma skutek tylko i wyłącznie pomiędzy pozwaną a Bankiem i nie wpływa na prawa powoda, to korespondencja prowadzona między pozwaną a Bankiem w toku postępowania egzekucyjnego - prowadzonego przez uprzywilejowanego wierzyciela- również nie może mieć wpływu na przerwanie biegu przedawnienia. Zaznaczyć również należy, iż pozwana w pismach kierowanych do Banku nie zawarła kategorycznego stwierdzenia u uznaniu długu. Wnosiła jedynie o rozłożenie długu na raty powołując się na trudna sytuację majątkową.

W tym stanie sprawy, uznając, iż roszczenie powoda względem pozwanego wynikające z przedmiotowej umowy, uległo przedawnieniu, Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015r. (według stanu prawnego na dzień wniesienia pozwu tj, 01.03.2016r.) oraz art. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 4800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa i 14,60 zł tytułem poniesionych kosztów związanych z wysłaniem korespondencji.