Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w C. (...) II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Agnieszka Knade-Plaskacz

Protokolant – sekr. sądowy Kamila Skorupska

przy udziale Prokuratora – W. P.

po rozpoznaniu w dniu 22/02/2017 roku, 22/03/2017 roku, 10/05/2017 roku oraz 17/07/2017 roku

sprawy:

P. M. (1)

s. A. i B. z domu N.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I.  od 18 maja 2016 roku do 21 lipca 2016 roku w C. uporczywie nękał K. K. (1) i małoletnie dzieci K., I. i I. M. naruszając mir domowy, ubliżając wulgarnie, rzucając kamieniami w okna, pukając do drzwi i w okna a nadto groził K. K. (1) pozbawieniem życia wzbudzając u w/w uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem okresu od 21.11.2011 do 23.08.2012 kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku, sygn. IIK (...)za czyny z art. 193 k.k. i z art. 278 § 1 k.k.

tj. o przestępstwo z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. i z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 64 § 1 k.k.,

II.  w okresie od 22 lipca 2016 roku do 5 października 2016 roku w C. uporczywie nękał K. K. (1) i małoletnie dzieci K., I. i I. M. nachodząc w miejscu zamieszkania, zaczepiając na ulicy, ubliżając wulgarnie, nie stosując się do stosowanego środka zapobiegawczego w sprawie II K (...)z dnia 8 sierpnia 2016 roku a nadto 5 października 2016 roku groził K. K. (1) uszkodzeniem ciała wzbudzając u w/w uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, przy czym zarzucanemu mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem od 21.11.2011 roku do 23.08.2012 roku kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku sygn. akt II K (...)za czyn z art. 193kk i art. 278§ 1 kk,

tj. o przestępstwo z art. 190a§1 kk w zw. z art. 190§ 1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk i art. 64§ 1 kk.

orzeka

1.  W zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w punkcie I i II uznaje oskarżonego P. M. (1) za winnego tego, że od 18 maja 2016 roku do 5 października 2016 roku w C. uporczywie nękał K. K. (1) i małoletnie dzieci K., I. i I. M., nachodząc ich w miejscu zamieszkania, zaczepiając na ulicy, ubliżając wulgarnie, rzucając kamieniami w okna, pukając do drzwi i w okna, naruszał mir domowy w ten sposób, że we wskazanym okresie co najmniej dwukrotnie wchodził bez zgody K. K. (1) do mieszkania zamieszkiwanego przez pokrzywdzonych, a nadto 5 października 2016 roku groził K. K. (1) uszkodzeniem ciała wzbudzając u w/w uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, jak również nie stosował się do wymagań wynikających z dozoru Policji orzeczonego przez Sąd Rejonowy w C. (...) w dniu 8 sierpnia 2016 r. w sprawie II K (...) przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem okresu od 21.11.2011 do 23.08.2012 kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku, sygn. II K (...) za czyny z art. 193 k.k. i z art. 278 § 1 k.k. – to jest popełnienia przestępstwa z art. 190 a § 1 k.k. w zw. z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190a§1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 63§1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci tymczasowego aresztowania w dniach od 5 października 2016 r. godz. 14.30 do dnia 18 października 2016 r. godz. 14.30 przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 41a §1 kk orzeka wobec oskarżonego P. M. (1) zakaz zbliżania się do K. K. (1) na odległość nie mniejszą, niż 50 metrów na okres 2 lat,

4.  zasądza ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w C. (...) kwotę 929,88 zł (dziewięćset dwadzieścia dziewięć 88/100) brutto na rzecz adwokata Z. Ś. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

5.  zwalnia oskarżonego od opłaty sądowej i kosztów postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 290/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. M. (1) i K. K. (1) tworzyli związek konkubencki z którego mają troje dzieci K. (lat 13), I. (lat 9) i I. (lat 6) M.. W maju 2016 r. K. K. (1) postanowiła, min. ze względu na fakt znęcania się przez oskarżonego nad nią, definitywnie zakończyć ten związek i wyrzuciła P. M. z domu. P. M. (1) nie zaakceptował faktu rozstania, nachodząc regularnie, pod różnymi pretekstami (koniecznością odebrania rzeczy, chęcią uzyskania posiłku) K. K. w jej mieszkaniu. Przesiadywał też całymi dniami na ławce przed domem, pijąc alkohol i rozpytując dzieci o to z kim K. K. się spotyka. Miał także w zwyczaju zaczepianie w sposób wulgarny K. K. i dzieci, zwłaszcza najstarszej córki K.. Postępował w ten sposób regularnie, prawie codziennie. Ponadto chodził za K. K., śledził ją i zarzucał, że go zdradza. Co najmniej dwukrotnie wdarł się także do mieszkania K. K. (raz wszedł oknem, raz drzwiami) w tym raz pod jej nieobecność i zniszczył jej ubrania.

Dowody: zeznania K. K. k. karty 3, 33, 387v akt II K (...), 7,8,25-26 akt II K (...) zeznania K. M. (1) K. 117, I. M. k. 117, I. M. k. 117, wyjaśnienia oskarżonego 31, 35, 36, 40, 42-57, 110,122 akt II K (...)

K. K. (1) obwiała się oskarżonego, zawiadomiła policję o znęcaniu się nad nią. W toku postępowania w sprawie tego czynu, Sąd Rejonowy w C. (...) w dniu 8 sierpnia 2016 r. w sprawie II K (...) zastosował wobec oskarżonego dozór policyjny, obejmujący zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej K. K. na odległość 50 metrów. Oskarżony nie respektował zakazu, nadał zbliżał się do K. K., przychodził do jej mieszkania „po ciuchy i kanapki”, spał na klatce schodowej, pukał w okna także w porze nocnej. Wielokrotnie pokrzywdzona wzywała policję. W dniu 5 października 2016 roku oskarżony ponownie przyszedł do domu pokrzywdzonej i zaczął ją zaczepiać na klatce schodowej, żądając parasola. K. K. odmówiła. P. M. zaczął grozić K. K. (1) uszkodzeniem ciała pokazując jednocześnie gest w okolicach brzucha. Pokrzywdzona wezwała policję a P. M. został zatrzymany a następnie aresztowany.

Dowody: zeznania świadków: K. K. (1) k. 3, 33, 387v akt II K (...), 7,8,25-26 akt II K (...) R. K. k,112-113, K. M. (2) k. 13 akt, S. S. 29-30 akt, M. K. k. 109-110, Ł. T. k. 22-23, wyjaśnienia oskarżonego P. M. (1) k. 31, 35, 36, 40, 110 akt (...), postanowienie z dnia 8 sierpnia 2016 r. k. 19, raport działań Policji– k. 8-9 akt II K (...) oraz k. 14-16 akt II K (...)

Oskarżony został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku, sygn. IIK (...) za czyn z artykułu 278§1 k.k. i 193 k.k. popełniony w dniu 16 sierpnia 2009 r na szkodę K. K. (1) na karę jednego roku pozbawienia wolności którą odbył w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem okresu od 21.11.2011 do 23.08.2012 r. Ponadto wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 28 września 2016 roku sygn. akt II K (...) został skazany na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 207 §1 k.k. popełniony na szkodę K. K. (1).

Dowody: wyrok Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 28 września 2016 roku sygn. akt II K (...) k. 44, wyrok Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 20 listopada 2009 roku sygn. akt II K (...) k. 37 akt II K (...)

P. M. (1) ma 35 lat, 3 dzieci, nie posiada majątku, jest bezrobotny, ma wykształcenie zawodowe, był wielokrotnie karany. Obecnie nie pracuje. Jest uzależniony od alkoholu.

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 110, dane o karalności k.47-48,76-78 akt, opinia sądowo – psychiatryczna k. 138-142

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego P. M. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I wyroku obejmującego zdarzenia z okresu pomiędzy 18 maja 2016 roku a 21 lipca 2016 roku i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Wyjaśnił, że zachowywał się tak pod wpływem alkoholu i dlatego, że chciał mieć kontakt z synem I..

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 32-33,34-36,39-40 51 akt II K (...)

W dniu 1 sierpnia 2016 roku do Sądu Rejonowego w C. (...) skierowano kolejny akt oskarżenia przeciwko P. M. (1) o czyn z art.190a§ 1 kk w zw. z art. 190§ 1 kk i art. 193kk w zw. z art. 11§ 2 kk o art. 64§ 1 kk obejmujący zdarzenia z okresu pomiędzy 22 lipca a 5 października 2016 roku. P. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Podał, że chodził do byłej konkubiny, ponieważ chciał się widzieć z dziećmi.

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 41-42,55-57 akt (...).

Na rozprawie P. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że nie groził K. K. pozbawieniem życia, chodził do jej mieszkania po rzeczy i jak był głodny. Rzucał kamieniami jak nie działał domofon, siedział na ławce, która była oddalona od mieszkania ofiary o 50 m. Zakładał także, że wróci do K. K., nie miał się gdzie podziać i chciał się spotykać z dziećmi. Poza tym sam był ofiarą, bo został pobity a K. K. wzywała policję zawsze jak przychodził do niej pod wpływem alkoholu. Zarzucił także K. K., że się spotyka z innym mężczyzną, zamiast zajmować się dziećmi. Odnosząc się do gróźb, wskazał na rozprawie, że jej nie groził pozbawieniem życia, a były to tylko wzajemne wyzwiska.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego co do zasady za wiarygodne, albowiem przedstawiające przebieg wydarzeń podobnie jak przedstawiła to pokrzywdzona i świadkowie. Wyjaśnienia oskarżonego są jedynie sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w takim zakresie, w jakim oskarżony umniejszał naganność swojego zachowania wskazując, iż nie groził K. K..

Z zeznań wszystkich świadków, a więc funkcjonariuszy policji Ł. T., S. S., M. K. i R. K., pokrzywdzonej K. K. i małoletnich I., I. i K. M. (1) oraz koleżanki oskarżonej - K. M. (2) wynika, że oskarżony dopuszczał się opisanych w zarzucie zachowań. Sąd uznał za wiarygodne zeznania wszystkich świadków, albowiem były one spójne wewnętrznie i pomiędzy sobą, konsekwentne, logiczne. Wszyscy świadkowie relacjonowali precyzyjnie zdarzenia, w których brali udział, natomiast opis tych wydarzeń pokrywał się z relacją przedstawioną przez pokrzywdzoną i samego oskarżonego, który przyznał się do ich popełnienia, choć nie uważał swoich działań za naganne.

Za wiarygodne Sąd uznał także dowody z dokumentów, albowiem dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej formie przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości ani zawartych z nich treści.

Oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia dwóch czynów:

- tego, że od 18 maja 2016 roku do 21 lipca 2016 roku w C. uporczywie nękał K. K. (1) i małoletnie dzieci K., I. i I. M. naruszając mir domowy, ubliżając wulgarnie, rzucając kamieniami w okna, pukając do drzwi i w okna a nadto groził K. K. (1) pozbawieniem życia wzbudzając u w/w uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem okresu od 21.11.2011 do 23.08.2012 kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku, sygn. IIK (...) za czyny z art. 193 k.k. i z art. 278 § 1 k.k. tj. popełnienia przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. i z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 64 § 1 k.k.,

- jak i tego, że w okresie od 22 lipca 2016 roku do 5 października 2016 roku w C. uporczywie nękał K. K. (1) i małoletnie dzieci K., I. i I. M. nachodząc w miejscu zamieszkania, zaczepiając na ulicy, ubliżając wulgarnie, nie stosując się do stosowanego środka zapobiegawczego w sprawie II K (...) z dnia 8 sierpnia 2016 roku a nadto 5 października 2016 roku groził K. K. (1) uszkodzeniem ciała wzbudzając u w/w uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, przy czym zarzucanemu mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem od 21.11.2011 roku do 23.08.2012 roku kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku sygn. akt II K (...) za czyn z art. 193kk i art. 278§ 1 kk, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190a§1 kk w zw. z art. 190§ 1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk i art. 64§ 1 kk.

Bazując na całokształcie materiału dowodowego Sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Sąd w trybie art. 399 k.p.k. pouczył o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej czynu, polegającej na dodaniu do uwidocznionej w zarzutach podstawy prawnej przepisu art. 244 k.k. Sąd uznał także, że działanie oskarżonego polegające na uporczywym nękaniu K. K. i jej dzieci stanowiło jeden czyn ciągły, którego granice czasowe zakreślały oba akty oskarżenia, tj. od 18 maja 2016 roku do 5 października 2016 roku.

W niniejszej sprawie pomiędzy przepisami art. 190a § 1a k.k. (stalking), przepisem 190§1 k.k. (groźba), art. 193 k.k. (naruszenie miru domowego), przepisem art. 244 k.k. (naruszenie zakazu) zachodzi rzeczywisty niewłaściwy zbieg.

W świetle art. 190a § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Zasadniczym zachowaniem wyrażającym czynność sprawczą tego przestępstwa jest zatem uporczywe nękanie, przez co należy rozumieć wielokrotne, powtarzające się prześladowanie, wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego albo jego osoby najbliższej. O uporczywym zachowaniu się sprawcy świadczyć może z jednej strony jego szczególne nastawienie psychiczne, wyrażające się w nieustępliwości nękania, tj. trwaniu w swego rodzaju uporze, mimo próśb i upomnień pochodzących od pokrzywdzonego lub innych osób o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, z drugiej natomiast strony - dłuższy upływ czasu, przez który sprawca je podejmuje. Skutkiem zachowania się sprawcy musi być wytworzenie u pokrzywdzonego uzasadnionego poczucia zagrożenia lub poczucia istotnego naruszenia jego prywatności. Jako zachowania charakterystyczne dla tego rodzaju przestępstwa są między innymi: uporczywe dzwonienie do ofiary, kręcenie się w okolicy domu ofiary, nawiązywanie niechcianego kontaktu przy pomocy osoby trzeciej, wystawanie pod domem czy pracą ofiary, włamania do domu ofiary, groźby i zaczepki kierowane do przyjaciół ofiary, jej śledzenie, czy też niszczenie rzeczy (zob. A. Siemaszko, B. Gruszczyńska, M. Marczewski, P. Ostaszewski, D. Woźniakowska-Fajst, Stalking w Polsce: rozmiary – formy – skutki. Raport z badania nt. uporczywego nękania, „Archiwum Kryminologii”, Tom XXXII , Wydawnictwo Tekst, Warszawa 2010, s. 52-54). Oskarżony poprzez swoje działania (przesiadywanie pod domem K. K., wulgarne wyzywanie dzieci i konkubiny, grożenie, wchodzenie do mieszkania czy też włamywanie się do niego pod nieobecność K. K., wybijanie szyb, zakłócanie snu poprzez pukanie do okien o różnych porach nocy, rozpytywanie na temat K. K. jej dzieci i znajomych, niszczenie rzeczy, śledzenie) wypełnił wszystkie znamiona stalkingu. Niewątpliwie również konsekwencją jego działań było zastraszenie pokrzywdzonej K. K. (1) oraz własnych dzieci K., I. i I. M., zmuszanie ich do zmiany zwyczajów (pokrzywdzona bała się chodzić sama ulicą, dzieci obawiały się spotkania ojca), doprowadzenie ich do życia w nieustannym lęku i braku poczucia bezpieczeństwa (zarówno K. K. (1), jak i dzieci pokrzywdzonego bały się go, albowiem je wyzywał, śledził i wchodził do domu bez ich wiedzy, wybijał szyby). Oskarżony działał przy tym w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim, zakładając, że wróci do konkubiny, okazując w ten sposób swoją zazdrość i niezadowolenie z rozstania i co szczególnie naganne - prezentując wysoce roszczeniową postawę względem byłej konkubiny, która w jego mniemaniu była zobowiązana do jego utrzymania (karmienia, kupowania rzeczy itp.). O uporczywości działania oskarżonego świadczy nie tylko częstotliwość oraz okres nękania, ale również ignorowanie przez niego częstych próśb K. K. o zaprzestanie zachowań wzbudzających w niej poczucie zagrożenia lub naruszających jej prywatność oraz ignorowanie sądowego zakazu zbliżania. Nie sposób przy tym uznać, że P. M. nie zdawał sobie sprawy z uporczywości i dokuczliwości swojego działania oraz wzbudzanego nim u byłej konkubiny i dzieci poczucia zagrożenia wraz z naruszeniem ich prywatności.

Artykuł 244 k.k. penalizuje zachowania polegające na niepodporządkowaniu się orzeczeniom wydanym przez sąd. Ma zatem za zadanie wymuszenie obowiązku respektowania orzeczeń sądowych, dlatego pełni ważną funkcję, zapewniając poszanowanie powagi samego sądu, jak i jego orzeczeń. Oskarżony naruszał zakaz zbliżania się do K. K. o czym w sposób jednoznaczny świadczą zeznania pokrzywdzonej K. K., interwencje policji i zeznania policjantów. Sam oskarżony też nie kwestionuje tego faktu wskazując, że przesiadywał na ławce od domem oskarżonej i w bramie jej domu, bo byli tam jego koledzy, z którymi chciał się spotykać lub też że chciał się spotykać z synem I., czy też chciał, żeby pokrzywdzona dała mu kanapki czy parasol.

Dobrem chronionym przez ustawodawcę w art. 193 k.k. jest natomiast prawo każdego człowieka do spokojnego zamieszkiwania, wolnego od zakłóceń przez inne osoby, niepożądanych z punktu widzenia osoby będącej gospodarzem danego miejsca. Przepis ten chroni ponadto wolność jednostki wyrażającą się w decydowaniu o tym jaki podmiot może znajdować się w miejscach, w których jednostka ta jest gospodarzem. Czyn zabroniony, którego znamiona opisane zostały w art. 193 k.k. może być popełniony zarówno poprzez działanie jak i zaniechanie sprawcy. Działanie oskarżonego polegało na „wdarciu się" co najmniej dwukrotnym w okresie objętym zarzutem do mieszkania K. K. wbrew jej woli i wiedzy.

Przestępstwo groźby karalnej spenalizowane w art. 190 § 1 k.k. polega na tym, że a) sprawca grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa, b) przestępstwo to jest popełnione na szkodę tej osoby, wobec której groźba jest wypowiadana, lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, c) groźba ta wzbudza u pokrzywdzonego obawę, że zostanie spełniona oraz d) obawa ta musi być uzasadniona. Wszystkie te przesłanki muszą wystąpić łącznie i tak też było w przedmiotowej sprawie. Znamię występku z art. 190 § 1 k.k. polegające na wzbudzeniu w zagrożonym obawy spełnienia groźby, należy oceniać subiektywnie, z punktu widzenia zagrożonego i wystarczy, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia. Dla karalności przestępstwa groźby karalnej nie jest istotne czy sprawca miał w rzeczywistości zamiar zrealizowania groźby. Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy wskazać należy, że w ocenie Sądu pokrzywdzona mogła obawiać się oskarżonego i jej przekonanie miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Zdaniem Sądu zachowanie oskarżonego oceniane na tle panujących pomiędzy nimi stosunków mogło zostać zakwalifikowane jako wywołujące u pokrzywdzonej realne obawy. Wskazuje na to zarówno osobowość pokrzywdzonego, jak i jego dotychczasowe zachowanie względem pokrzywdzonej. W chwili popełnienia czynu toczyło się postępowanie o znęcanie się nad pokrzywdzoną przez oskarżanego (za które oskarżony został zresztą skazany prawomocnym wyrokiem na bezwzględną karę pozbawienia wolności), oskarżony ponadto jawnie lekceważył sądowy zakaz zbliżania, warto także uwypuklić wcześniejszy wielomiesięczny stalking. Każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu co pokrzywdzona, w jej sytuacji mógłby obawiać się oskarżonego i uznałby groźbę uszkodzenia ciała za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia. Sam oskarżony zresztą wskazał, że groził pokrzywdzonej, ( „Ja nie pamiętam co jej powiedziałem, mogła zrozumieć, że jej groziłem. Faktycznie też pokazałem coś gestem w okolice brzucha, po czym odszedłem”, k. 42 akt (...) „te groźby to mi się tylko wypsnęły, przeważnie tylko przeklinam” k. 57 akt II K (...)) . Wyjaśnienia oskarżonego, że były t o wzajemne wyzwiska nie przekonują Sądu i nie znajdują oparcia w jego wcześniejszych wyjaśnieniach i zeznaniach pokrzywdzonej.

W przedmiotowej sprawie Sąd zakwalifikował zarzucony oskarżonemu czyn jako pozostający w związku z art. 64 § 1 k.k. Ustalił bowiem, że zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 19.07.2013 roku do 15.10.2013 roku z zaliczeniem od 21.11.2011 roku do 23.08.2012 roku kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. (...) z dnia 20.11.2009 roku sygn. akt II K (...) za czyn z art. 193 kk i art. 278§ 1 kk. Przestępstwo z 193 k.k. jest tożsame z przestępstwem przypisanym oskarżonemu w niniejszym wyroku, jednocześnie jest również umyślnym przestępstwem podobnym.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na względzie całokształt zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonych. Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonego jest znaczny. Swoim zachowaniem naruszył w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. znamiona czynów określonych w czterech przepisach ustawy karnej, a w konsekwencji naruszył on tak istotne dobra prawne jak wolność od strachu i prawo do spokojnej egzystencji pokrzywdzonych oraz respektowanie orzeczeń sądowych ustanawiających określony rodzaj zakazu. Działał przy tym w zamiarze bezpośrednim, z pełną świadomością. Oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnie z prawem, nie zaszła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność jego zachowania lub winę. Oskarżony nie miał ograniczanych kontaktów z dziećmi i mógł swoje uprawnienia realizować w sposób nie naruszający ich praw, jak i praw K. K..

Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Uznając zatem, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 190 a § 1 k.k. w zw. z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 64 § 1 k.k. Sąd, na podstawie art. 190a§1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. w zw. z art. 4§1k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Zastosowanie art. 4 k.k. było uzasadnione wejściem w życie z dniem 1 czerwca 2017 r. ( Dz.U.2017.966) nowelizacji art. 244 k.k. przewidującej karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 (wcześniej obowiązujący przepis przewidywał karę do 3 lat pozbawienia wolności za ten czyn). Artykuł 190a1 k.k. przewiduje za stalking karę do 3 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze wskazania z art. 53 k.k. : wymierzona kara nie powinna przekroczyć stopnia winy oskarżonego. Jednocześnie Sąd miał na względzie jego motywację oraz sposób popełnienia czynu. Nadto Sąd miał na uwadze właściwości i warunki osobiste oskarżonego, zwłaszcza jego dotychczasowy sposób życia i wcześniejszą karalność.

Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności łagodzących. Oskarżony przyznał się wprawdzie do winy i złożył stosowne wyjaśnienia, ale wycofał się z nich, gdy okazało się, że grozić mu może kara bezwzględna pozbawienia wolności. Nie wykazywał także w toku postępowania szczególnej refleksji nad własnym postępowaniem. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił wcześniejszą karalność oskarżonego (w obu przypadkach pokrzywdzoną była K. K.) oraz działanie w warunkach recydywy specjalnej zwykłej. W ocenie Sądu P. M. należy do kategorii sprawców zdemoralizowanych, wobec których orzeczenie kary służącej izolacji od społeczeństwa jest jedyną zasadną formą reakcji prawnokarnej.

Na podstawie art. 63§1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci tymczasowego aresztowania w dniach od 5 października 2016 r. godz. 14.30 do dnia 18 października 2016 r. godz. 14.30 przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa głównie poprzez uporczywe kontraktowanie się z pokrzywdzoną wbrew jej woli, sąd uznał, że pokrzywdzona winna uzyskać ochronę przed ponownym takim zachowaniem oskarżonego. Zgodnie z art. 43 § 1 k.k. zakazy wymienione w art. 39 pkt 2b orzeka się w latach, od roku do lat 15. Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 41a §1 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do K. K. (1) na odległość nie mniejszą, niż 50 metrów na okres 2 lat uznając taki okres za wystarczający dla ustabilizowania relacji stron. Sąd nie orzekł zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną w innych formach ze względu na fakt posiadania wspólnych dzieci i prawo oskarżonego do kontaktu z nimi.

Sąd zasądził ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w C. (...) kwotę 929,88 zł brutto na rzecz adwokata Z. Ś. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł mając na względzie treść art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że sytuacja osobista i majątkowa oskarżonego, który jest osobą bezrobotną zaś do 18 kwietnia 2017 r. był pozbawiony wolności i nie uzyskiwał żadnych dochodów, uzasadnia zwolnienie go w całości od ich ponoszenia.

SSR Agnieszka Knade-Plaskacz

Chełmno, dnia 2 sierpnia 2017 roku.