Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2013r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Koronowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013r. w Elblągu

na rozprawie sprawy

z odwołania Z. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 16 stycznia 2013r. znak: (...)

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy Z. O. prawo do emerytury od dnia (...) 2013r.

Sygn. akt IV U 324/13

UZASADNIENIE

Skarżący Z. O. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 16 stycznia 2013r., znak (...), odmawiającej mu prawa do emerytury. Skarżący podniósł, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych przez wymagany okres jako zbrojarz-betoniarz i palacz w G., E. i na kontraktach zagranicznych w Iraku, na dowód czego wniósł o przesłuchanie świadków.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując m.in. na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr. 153 poz. 1227 ze zmianami, powoływanej dalej jako „ustawa emerytalna”) oraz na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zmianami). Podniesiono, że wprawdzie wnioskodawca osiągnął w dniu (...) 2013r. wiek 60 lat i udowodnił wymagany okres ubezpieczenia przed 1 stycznia 1999r, wynoszący 25 lat, a przy tym złożył wniosek o przekazanie środków z otwartego funduszu emerytalnego za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa, nie udowodnił jednak 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wedle pozwanego wnioskodawca wykazał pracę w warunkach szczególnych w wymiarze 4 lat, 8 m-cy i 8 dni w Zakładzie Produkcji (...) przy (...) Kombinacie Budowlanym (dalej: (...)). Organ rentowy nie uwzględnił natomiast po pierwsze pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) (dalej: (...)) oraz części okresów pracy w (...) z uwagi na zajmowanie jednocześnie stanowisk zbrojarza i betoniarza, po drugie jednego z okresów pracy w (...) na stanowisku majstra (mistrza linii), gdyż nie dało się jednoznacznie stwierdzić charakteru pracy i rodzaju wykonywanych czynności oraz czy skarżący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r., po trzecie okresu pracy na stanowisku palacza kotłów parowych, ponieważ trudno było ustalić wyłącznie na podstawie zgromadzonych dokumentów, czy skarżący wykonywał prace palacza pieców do wypalania i palacza suszarń, zgodnie z wykazem A działem V poz. 18 tego samego zarządzenia, wreszcie po czwarte – okresów pracy w Iraku, gdyż nie zostały one wystarczająco udokumentowane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarżący urodził się w dniu (...)., zatem w dniu (...). ukończył 60 lat.

(bezsporne)

W okresie od dnia 1 września 1967r. do dnia 31 sierpnia 1974r. skarżący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) w G., przy czym do dnia 30 czerwca 1969r. jako uczeń, od dnia 1 lipca 1969r. do dnia 28 czerwca 1972r. jako betoniarz, zbrojarz i od dnia 25 czerwca 1974r. – zbrojarz. Rzeczywiste obowiązki wnioskodawcy polegały na wykonywaniu pracy zbrojarza. W okresie od dnia 29 czerwca 1972r. do dnia 14 czerwca 1974r. wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową. W okresie zatrudnienia w (...) skarżący korzystał z urlopów bezpłatnych w łącznym wymiarze 4 dni. Praca wnioskodawcy w warunkach szczególnych w tym okresie, łącznie ze służbą wojskową, przy jednoczesnym wyłączeniu okresu pracy jako uczeń, to 5 lat, 1 m-c i 19 dni.

(dowód: świadectwo pracy k.21 akt ZUS poprzedniego wniosku o emeryturę, zaświadczenie (...) k.79 akt ZUS dot. kapitału początkowego, odpis potwierdzenia przyjęcia do pracy po odbyciu służby wojskowej k.45 akt ZUS poprzedniego wniosku o emeryturę, zeznania świadków K. M. i I. K. z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., zeznania wnioskodawcy z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., także w związku z jego wyjaśnieniami z rozprawy w dniu 17 kwietnia 2013r.)

Następnie, tj. od dnia 4 września 1974r., wnioskodawca został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) na stanowisku zbrojarza-betoniarza (do dnia 30 listopada 1974r.), palacza kotłów parowych EW-6 (od dnia 1 grudnia 1974r. do dnia 30 kwietnia 1976r.), ponownie zbrojarza-betoniarza (od dnia 1 maja 1976r. do dnia 5 września 1976r.) i mistrza linii – majstra linii elementów jednowarstwowych (od dnia 6 września 1976r. do dnia 31 marca 1977r.). Praca na stanowisku zbrojarza-betoniarza polegała w rzeczywistości na wykonywaniu w jednym czasie obowiązków albo zbrojarza, albo betoniarza przy produkcji przemysłowej elementów żelbetowych. Obsługiwany przez wnioskodawcę ręcznie (w tym załadowywany paliwem i czyszczony) kocioł EW-6, służył wytwarzaniu pary, która miała powodować szybsze dojrzewanie elementów żelbetowych. Jako mistrz linii wnioskodawca nadzorował zbrojarzy i betoniarzy. Okres pracy skarżącego w warunkach szczególnych w ramach tego zatrudnienia to 2 lata, 6 m-cy i 27 dni.

(dowód: kopia świadectwa pracy k.17 akt ZUS dot. kapitału początkowego, odpisy kart obiegowych zmiany, potwierdzenia przyjęcia do pracy, angaży i opinii k.46-55 akt ZUS poprzedniego wniosku o emeryturę, zeznania świadków H. S. i Z. I. z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., zeznania wnioskodawcy z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., także w związku z jego wyjaśnieniami z rozprawy w dniu 17 kwietnia 2013r.)

W dniach od 6 maja 1977r. do 30 czerwca 1978r. skarżący pracował w (...) w E. jako robotnik magazynowy. Praca wnioskodawcy w tym okresie nie była pracą w warunkach szczególnych.

(bezsporne)

W okresie od dnia 10 lipca 1978r. do dnia 30 kwietnia 1991r. skarżący był ponownie zatrudniony w (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach zbrojarza-betoniarza i betoniarza, przy czym wykonywał w danym czasie albo obowiązki zbrojarza, albo betoniarza z tym zastrzeżeniem, że w miesiącach sierpniu i wrześniu 1978r. wnioskodawca pracował przy wykonywaniu elementów gipsowych. W okresie tego zatrudnienia skarżący nie świadczył pracy na rzecz (...), w szczególności z powodu korzystania z urlopów bezpłatnych, w następujących dniach: 5 i 20 stycznia 1979r., od 7 maja 1981r. do 19 lipca 1982r., od 20 września do 30 października 1982r., 27 kwietnia 1984r., od 25 czerwca 1984r. do 21 października 1987r., od 15 sierpnia do 18 października 1989r., od 1 do 31 grudnia 1989r. i od 6 lutego 1990 r. do 30 kwietnia 1991r. Łączny okres świadczenia przez skarżącego pracy na rzecz (...) od dnia 10 lipca 1978r. to 6 lat, 8 m-cy i 7 dni.

(dowód: odpis świadectwa pracy k.21 akt ZUS dot. kapitału początkowego, odpisy kart zarobkowych i zasiłkowej k.23-52 tych samych akt ZUS, odpisy umów o pracę, opinii, angaży, kart obiegowych zmiany i angaży k.25-42 akt ZUS poprzedniego wniosku o emeryturę zeznania świadków H. S., Z. I. i Z. S. z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., zeznania wnioskodawcy z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., także w związku z jego wyjaśnieniami z rozprawy w dniu 17 kwietnia 2013r.)

W okresie zatrudnienia w (...) skarżący pracował dwukrotnie na kontraktach zagranicznych w Iraku – w dniach od 7 maja 1981r. do 7 maja 1982r. jako zbrojarz oraz od 15 grudnia 1984r. do 25 czerwca 1987r. początkowo ponownie jako zbrojarz przy budowie drogi, a od października 1985r. – jako operator suwnic przy wytwarzaniu elementów betonowych do budowy mostów. W okresie tym wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w dniach od 31 lipca do 13 sierpnia 1981r. Zakładany był również ewentualny urlop bezpłatny wnioskodawcy po urlopie wypoczynkowym po dniu 1 września 1986r. w oczekiwaniu na powrót do pracy w Iraku, jednak nie został wykorzystany, gdyż wnioskodawca powrócił do tejże pracy zgodnie z planem, tj. dnia 1 września 1986r. Łączny okres pracy skarżącego w warunkach szczególnych w Iraku to 3 lata, 6 m-cy i 14 dni.

(dowód: odpisy świadectw pracy k.53 i 57 akt ZUS dot. kapitału początkowego, umowy o pracę aneksami, podania, karty urlopowe, karty zarobkowe, opinie – w szczególności z dnia 20 czerwca 1987r., pismo (...) z dnia 28 sierpnia 1986r. dot. powrotu wnioskodawcy do pracy w Iraku po urlopie wypoczynkowym w aktach osobowych koperta k.23, zeznania świadka Z. S. z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., zeznania wnioskodawcy z rozprawy w dniu 17 maja 2013r., także w związku z jego wyjaśnieniami z rozprawy w dniu 17 kwietnia 2013r.)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie skarżącego zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie należy wyjaśnić, że stan faktyczny sprawy, tj. okresy i charakter pracy wnioskodawcy, stał się w znacznej mierze bezsporny w toku rozprawy z dnia 17 maja 2013r. Ostateczne stanowisko organu rentowego (protokół rozprawy od godz. 01:14:03) było takie, że nie był kwestionowane jako okresy pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych:

– okres zatrudnienia w (...) po zakończeniu nauki, tj. od dnia 1 lipca 1969r., ale z wyłączeniem okresu służby wojskowej (stanowisko odnośnie takiego wyłączenia nie było uzasadniane),

– okres pracy w (...) z wyłączeniem pracy na stanowisku palacza (z uwagi na niewystarczające dowody), mistrza linii (z uwagi na niewykonywanie w tym czasie pracy zbrojarza lub betoniarza) i pomiędzy kontraktami w Iraku (z uwagi na brak zeznań świadków i dokumentów odnośnie tego okresu)

– i okres pracy na kontraktach w Iraku z wyłączeniem okresu pracy na stanowisku suwnicowego, tj. od października 1985r.

W ocenie Sądu nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności, które mogłyby skutkować odmową przyznania waloru wiarygodności zarówno dokumentom, jak i zeznaniom świadków i wnioskodawcy. Zeznania te i dokumenty wzajemnie się uzupełniały bądź potwierdzały. Oczywiste jest, że części okoliczności świadkowie czy wnioskodawca mogli nie pamiętać, bądź pamiętać tylko ogólnikowo, jako że od zajścia opisywanych przez nich zdarzeń upłynęło wiele czasu. Tym niemniej można wysnuć z przeprowadzonego postępowania dowodowego jednoznaczne wnioski co do przebiegu zatrudnienia wnioskodawcy i charakteru pracy świadczonej przez niego u poszczególnych pracodawców. Odnośnie okresów, które pozwany kwestionował co do charakteru pracy wnioskodawcy z uwagi na niedostateczny materiał dowodowy, należy stwierdzić, że wystarczające w tym względzie były – poza dokumentami – zeznania świadków i wnioskodawcy, z których wynika po pierwsze (odnośnie pracy skarżącego na stanowisku palacza), że obsługiwał on ręcznie kocioł parowy typu EW-6, wykorzystywany w celach przemysłowych, tj. do wytwarzania pary służącej szybszemu dojrzewaniu elementów odlewanych z betonu, po drugie (odnośnie pracy wnioskodawcy jako mistrza linii), że nadzorował on stale, bezpośrednio i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę zbrojarzy i betoniarzy, po trzecie (odnośnie pracy pomiędzy kontraktami w Iraku), że w dalszym ciągu skarżący wykonywał pracę zbrojarza lub betoniarza stosownie do wymogów technologicznych, wreszcie po czwarte (odnośnie pracy suwnicowego w Iraku), że praca ta była etapem produkcji elementów żelbetowych (belek) służących do budowy mostów.

Odnośnie podstawy prawnej żądania należy wyjaśnić, że z art. 184 ustawy emerytalnej wynika, iż ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, a więc w dniu 1 stycznia 1999r., osiągnęli po pierwsze okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz po drugie okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. w niniejszej sprawie wynoszący 25 lat. Przy tym emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie na dochody budżetu państwa środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu. Stosownie do powołanego w części wstępnej uzasadnienia §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Skarżący niewątpliwie spełnia kryterium wymaganego okresu 25 lat ubezpieczenia, skończył 60 lat i złożył wniosek o przekazanie na dochody budżetu państwa, za pośrednictwem ZUS, środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym.

Kwestią sporną była okoliczność wykonywania przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach w okresie wymaganych 15 lat, jako że okresy uznawane przez pozwanego za okresy pracy w takich właśnie warunkach, były łącznie krótsze niż 15 lat. Należy wobec tego wyjaśnić, że zgodnie z § 2 ust. 2 powoływanego wcześniej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. okresy pracy m.in. w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo pracy z adnotacją o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, bądź bez niej, nie jest jednak bezwzględną przesłanką do zaliczenia danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Świadectwo nie jest wiążące dla organu rentowego i może podlegać weryfikacji. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dopiero w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie okresów pracy w warunkach szczególnych także w oparciu o inne dowody niż zaświadczenie z zakładu pracy, nawet jeśli pracownik nie posiada świadectwa w określonej w przepisie formie, albo jego treść budzi wątpliwości, które uzasadniały kwestionowanie tego zaświadczenia przez organ rentowy w fazie administracyjnej postępowania.

Skoro art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej odwołuje się do przepisów dotychczasowych, to trzeba też wyjaśnić, że obowiązujące w tym zakresie i przywoływane już kilkakrotnie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. wydane zostało w oparciu o delegację z art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zmianami), w którym Radzie Ministrów powierzono w szczególności określenie rodzaju prac lub stanowisk pracy oraz warunków, na podstawie których osobom m.in. zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku. Z art. 53 ust. 2 tej samej ustawy wynika, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników stale zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia – jest to zresztą regulacja tożsama z zawartą w obecnie obowiązującym art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej. W wykazie A, stanowiącym załącznik do wspomnianego rozporządzenia, w dziale V „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych” wymienia się pod poz. 3 Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych i pod poz. 4 prace zbrojarskie i betoniarskie, zaś w dziale XIV „Prace różne” – pod poz. 1 prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego i pod poz. 24 kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Można odwołać się także – należy podkreślić, że tylko pomocniczo – do przepisów resortowych, wydanych w oparciu o §1 ust. 2 tegoż rozporządzenia, w niniejszej sprawie w szczególności do powołanego przez pozwanego zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, jak również (z uwagi na to, że skarżący pracował w Iraku przy budowie dróg i mostów) do zarządzenia Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. W pierwszym z tych zarządzeń w dziale V pod poz. 3 wymienia się stanowisko m.in. maszynisty suwnic, pod poz. 4 – stanowiska m.in. zbrojarza zbrojarza prefabrykatów i betoniarza, a w dziale XIV pod poz. 1 – stanowisko palacza kotłowego i pod poz. 24 – stanowiska pracy, na których m.in. kontrola międzyoperacyjna i kontrola jakości produkcji, wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowisku wymienionym w wykazie. W drugim z zarządzeń w dziale V pod poz. 4 wymienia się stanowiska m.in. betoniarza, zbrojarza i zbrojarza-betoniarza. W ocenie Sądu praca wnioskodawcy w okresie od dnia 1 lipca 1969r. (poza tylko pracą w (...) w E.) była pracą na jednym z wymienionych tu stanowisk. Odnośnie zastrzeżeń organu rentowego zawartych w odwołaniu należy dodatkowo wyjaśnić, że praca na stanowisku zbrojarza-betoniarza w rzeczywistości polegała na wykonywaniu w danym czasie – stosownie do wymogów technologicznych – bądź to czynności zbrojarza, bądź betoniarza, nie sposób więc doszukiwać się tu pracy na stanowisku łączonym. Z kolei praca palacza niewątpliwie dotyczyła kotła parowego typu przemysłowego EW-6 i – jak wynika z zeznań świadka H. S. (rozprawa z dnia 17 maja 2013r., od min. 51:51) i zeznań wnioskodawcy) – była to praca niezautomatyzowana. Co zaś się tyczy pracy mistrza linii, to – jak wynika z zeznań świadka H. S. – polegała ona na stałej i bezpośredniej, tj. przy linii produkcyjnej, kontroli międzyoperacyjnej i jakości produkcji.

Jako prawidłowe należy ocenić stanowisko organu rentowego, że praca wnioskodawcy łączona z nauką (do końca czerwca 1969r.) nie może być uznana za okres pracy w warunkach szczególnych. Wynika to stąd, że skoro część obowiązków pracowniczych polegała na pobieraniu nauki, to w okresie tym nie była spełniona przesłanka pracy w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu przewidzianym na danym stanowisku (w tym wypadku zbrojarza). Nietrafne było natomiast stanowisko pozwanego dotyczące niezaliczenia wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej. Otóż wnioskodawca spełnił wymogi stosownego zaliczenia, co wynika z art. 108 ust. 1 i 3 w związku z art. 106 ust. 1 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44 poz. 220 ze zmianami), tj. podjął pracę w terminie nie dłuższym niż 30 dni po zakończeniu służby wojskowej w zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do tejże służby, w którym to zakładzie wykonywał przed powołaniem do służby wojskowej (jak zresztą i po niej) pracę w warunkach szczególnych.

Należy dodać, że nie miał znaczenia w sprawie przywołany w odpowiedzi na odwołanie art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej, dotyczący niezaliczania do okresu pracy w warunkach szczególnych okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jako że wnioskodawca już od dnia 6 lutego 1990r. nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych.

W opisanej sytuacji okresy pracy skarżącego w warunkach szczególnych do dnia 1 stycznia 1999r. to:

– w (...) (łącznie ze służbą wojskową, ale bez okresu pobierania nauki) 5 lat, 1 m-c i 19 dni,

– w (...) w pierwszym okresie zatrudnienia 2 lata, 6 m-cy i 27 dni, a w drugim okresie zatrudnienia 6 lat, 8 m-cy i 7 dni

– i na kontraktach w Iraku 3 lata, 6 m-cy i 14 dni,

a więc łącznie 17 lat, 11 m-cy i 7 dni, co przekracza wymagane 15 lat.

Udowodnienie przez wnioskodawcę (należy podkreślić, że dopiero na etapie postępowania sądowego), że zachodzą wszystkie przesłanki przyznania mu wnioskowanej emerytury, skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴§2 kpc i przyznaniem prawa do tejże emerytury.