Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. M. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2015 r., 26 luty 2015 r., 20 października 2015 r., 16 grudnia 2015 r., 19 lutego 2016 r., 5 kwietnia 2016 r., 23 maja 2016 r., 15 lipca 2016 r., 13 września 2016 r., 2 listopada 2016 r., 22 grudnia 2016 r., 3 lutego 2017 r., 10 lutego 2017 r., 21 kwietnia 2017 r., oraz 6 czerwca 2017 r. sprawy karnej

P. P.

s. K. i I. z domu S., ur. (...) w B.,
PESEL (...), obywatelstwa polskiego, zam. (...)-(...) Ł. ul. (...), karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 14.07.2013 r. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. M. (1) w ten sposób, że w celu osiągniecia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem nie wywiązał się z zawartej umowy kupna-sprzedaży łodzi plastikowej z silnikiem zaburtowym, którą miał nabyć za kwotę 6.000 zł i do chwili obecnej za nią nie zapłacił, czym działał na szkodę w/w M., tj. o czyn z art. 286§ 1 kk

ORZEKA:

Stosując na podstawie art. 4 § 1 kk przepisy kk obowiązujące do 30 czerwca 2015 r.

I.  Oskarżonego P. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że swym zachowaniem wprowadził pokrzywdzonego M. M. (1) w błąd co do zamiaru zapłaty za nabytą plastikową łódź kwoty 6000 zł, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie art. 286§ 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 4 (czterech) lat próby,

III.  Na podstawie art. 46§ 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz M. M. (1) kwoty 6.000 zł (sześć tysięcy złotych),

IV.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł (stu osiemdziesięciu) opłaty, oraz obciąża go wydatkami postępowania ustalonymi odrębnym postanowieniem.

UZASADNIENIE

Dnia 14 lipca 2013 r. M. M. (1) sprzedał P. P. łódź plastikową z silnikiem zaburtowym za kwotę 6.000 złotych. M. M. (1) nie otrzymał żadnej wpłaty za sprzedaną łódź.

dowód: zeznania świadka M. M. (1) (k. 10v.), zeznania świadka W. W. (k. 16v.), zeznania świadka M. M. (2) (k. 23v.), kopia umowy (k. 8)

W okresie od 2011 do 2014 r. P. P. został trzykrotnie skazany za przestępstwo przeciwko mieniu.

dowód: karta karna (k. 30), odpisy wyroków (k. 45-50)

Oskarżony P. P. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych (k. 19-20, k. 83). Na rozprawie oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale twierdził, że jego stan zdrowia uniemożliwił mu zapłatę ceny za łódź (k. 300v.). Sąd nie dał wiary przytoczonym wyjaśnieniom oskarżonego. Depozycje oskarżonego nie znajdowały wsparcia w zeznaniach świadka M. M. (1) (k. 10v.), zeznaniach świadka W. W. (k. 16v.), zeznaniach świadka M. M. (2) (k. 23v.), a także kopii umowy (k. 8). Sąd dał wiarę tym dowodom, albowiem były zgodne, spójne. Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie dał wiarę kopii umowy (k. 8), a także innym dokumentom zgromadzonym w sprawie, których autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował.

P. P. został oskarżony o to, że w dniu 14.07.2013 r. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. M. (1) w ten sposób, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem nie wywiązał się z zawartej umowy kupna –sprzedaży łodzi plastikowej z silnikiem zaburtowym, którą miał nabyć za kwotę 6.000 złotych i do chwili obecnej za nią nie zapłacił, czym działał na szkodę w/w M. M. (1), tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Oskarżony P. P. w swych wyjaśnieniach na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć kwestionował swą winę, powołując się na to, ze stan zdrowia uniemożliwił mu zapłatę ceny. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego nie ulegało wątpliwości. Wniosek ten wynikał z zeznań świadka M. M. (1) (k. 10v.), zeznań świadka W. W. (k. 16v.), zeznań świadka M. M. (2) (k. 23v.), a także kopii umowy (k. 8), którym Sąd dał wiarę. Na podstawie tych dowodów sąd przyjął, że oskarżony, zawierając umowę kupna łodzi, wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru zapłaty ceny, czym doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.000 złotych. Zdaniem Sądu winy oskarżonego nie podważa okoliczność, że choruje on na cukrzycę, czy choroby kardiologiczne, gdyż w świetle zasad doświadczenia życiowego nie stanowią one przeszkody do zapłaty ceny za zakupiony towar. Ponadto, brak było przecież przeszkód, aby oskarżony zwrócił zakupiony towar, a tak jednak nie uczynił. Wreszcie, oskarżony w toku postępowania deklarował, że ma 3.000 złotych dochodu (k. 19, k. 83), więc gdyby miał taki zamiar, mógłby zapłacić cenę pokrzywdzonemu, a tak jednak nie uczynił. Z tych też względów Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k.

Występek przewidziany w art. 286 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował wysokość szkody w kwocie 6.000 złotych. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował uprzednią trzykrotną karalność oskarżonego za podobne przestępstwa. Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego P. P. na podstawie art. 286 § 1 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności. Wymiar tej kary odpowiada zdaniem Sądu stopniowi społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, który należy ocenić jako dość znaczny. W ocenie Sądu kara co do jej rodzaju i wymiaru nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać podobnie za dość znaczny. Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za podobne przestępstwa przemawiała za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego, stanowiąc wyraz lekceważenia i nieakceptowania zasad współżycia w społeczeństwie. W świetle tych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, a także społeczności, w której znajduje się oskarżony, że oszustwo spotyka się z natychmiastową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

Zdaniem Sądu wykonanie tej kary wobec oskarżonego nie jawiło się w momencie orzekania jako bezwzględnie konieczne, gdyż w świetle art. 69 § 1 k.k. zasługiwał on na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Podejmując taką decyzję sąd miał na względzie, że od poprzednie skazania miały miejsce w latach 2011-2014. Odstęp czasu od wydania tych orzeczeń uzasadnia zdaniem sądu przekonanie, że oskarżony nie popełni w przyszłości nowych przestępstw. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie I-szym i II-gim sentencji wyroku.

W punkcie III-cim wyroku orzeczono o obowiązku naprawienia szkody, gdyż do dnia wydania wyroku szkoda ta nie została naprawiona.

Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 627 k.p.k. Sąd w punkcie IV-tym wyroku zasądził od oskarżonego opłatę oraz obciążył go wydatkami postępowania. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie wysokość miesięcznych dochodów oskarżonego (k. 83).