Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: stażysta Karolina Kotowska

po rozpoznaniu w dniu 09 maja 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa G. C.

przeciwko T. S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1375,44 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt pięć złotych czterdzieści cztery grosze) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 933 zł od dnia 16 września 2015 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227 zł (dwieście dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

X C 2770/16

UZASADNIENIE

Powód G. C. złożył pozew przeciwko T. S. o zapłatę kwoty 1375,44 zł z odsetkami i kosztami.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż dochodzona kwota wynika z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego i poprzednika prawnego powoda w dniu 15 maja 2013 r.

W dniu 7 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Od tego nakazu sprzeciw w niósł pozwany. Wnosił o oddalenie powództwa w całości i wskazał, iż nie istnieje umowa nr (...) z dnia 15 maja 2013 r. a przedłożona jako dowód w sprawie umowa nr (...)stanowi zmianę podstawy faktycznej roszczenia, która wywołuje skutki prawne zgodnie z art. 193 § 3 kpc z chwilą doręczenia pozwanemu pisma zawierającego zmianę i odpowiadającego wymaganiom pozwu.

W związku z powyższym powód podniósł zarzut przedawnienia, bowiem pożyczka stała się wymagalna z dniem 15 czerwca 2013r. a roszczenie z umowy (...) zostało skutecznie zgłoszone w grudniu 2016 r, przy doręczeniu uzupełnionego pozwu pozwanemu. Nadto pozwany wskazał, że komornik zwrócił mu wyegzekwowaną wcześniej częściowo kwotę wynikająca z uprawomocnionego błędnie nakazu zapłaty wydanego w (...) i tym samym – wg twierdzenia pozwanego – powód uznał co do zasady jego zarzuty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 maja 2013 r. T. S. zawarł z M. R. umowę pożyczki. Na podstawie umowy pozwany obowiązany był zwrócić pożyczkodawcy 933 zł należności głównej (§1 pkt 1 umowy) i 292,44 zł odsetek (§ 6 pkt 2 umowy).

Dowód: umowa k. 38 akt

Nadto pożyczkodawca poniósł koszt 50 zł w postaci wezwania do zapłaty (§10 pkt 3 umowy) oraz 100 zł kosztów windykacji (§ 10 pkt 3 umowy)

Dowód: umowa k. 38 akt, wezwania do zapłaty k. 37, 59 akt, protokół windykacyjny k. 40 akt

Na podstawie umowy z dnia 4 października 2013 r. pożyczkodawca zbył przysługującą mu wobec pozwanego wierzytelność w drodze cesji na rzecz M. C., G. C., A. G. i A. Z. działających jako spółka cywilna. W dniu 15 września 2015 r. wierzytelność została przeniesiona w drodze umowy cesji na rzecz G. C..

Dowód: umowy cesji k. 41 i 36 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Art. 509 kc stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) (…). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Powód jest następcą prawnym M. R. i zasadnie domaga się od pozwanego zapłaty kwoty 1375,44 zł.

Pozwany w dniu 15 maja 2013 r. pożyczył od M. R. kwotę 933 zł. Nadto zgodził się, że od niespłaconego w terminie kapitału naliczane będą odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. W związku z tym, że pożyczkobiorca nie zwrócił pożyczonej kwoty wierzyciel wezwał pozwanego do zapłaty i podjął czynności windykacyjne. Podpisując umowę pożyczki pozwany zgodził się, aby ponieść koszty windykacji ( § 10 pkt 3 ) w tym 50 zł za wezwanie do zapłaty i do 100 zł za czynności windykacyjne miesięcznie. Powód wykazał, że pozwany wzywany był do zapłaty, oraz, ze prowadzone były działania windykacyjne.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał roszczenia za zasadne w całości i orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Zarzuty przedawnienia podnoszony przez pozwanego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Specyfiką elektronicznego postępowaniu upominawczego jest to, że do pozwu nie dołącza się dowodów. Wskazać należy jednak, iż powód od początku wskazywał, że źródłem zobowiązania jest umowa z dnia 15 maja 2013 r., wskazywał konkretne kwoty i odnosił się do zapisów umowy.

Wprawdzie w liście dowodów do przeprowadzenia powód faktycznie podaje umowę pożyczki nr (...) a przedłożono jako dowód w sprawie umowę nr (...), jednak zdaniem Sądu nie stanowi to zmiany podstawy faktycznej roszczenia, a jedynie omyłkę w oznaczeniu umowy. Za taką oceną sytuacji przemawia okoliczność, że z przedłożoną do akt umowy zgadzają się wszystkie dane wskazane w uzasadnieniu pozwu, które precyzuje podstawę faktyczną powództwa: data zawarcia umowy, wysokość pożyczki udzielonej pozwanemu i odniesienie się do zapisów umowy nr (...).

Skoro roszczenie stało się wymagalne, jak przyznaje sam pozwany z dniem 15 czerwca 2013 r., a pozew został złożony w dniu 19 listopada 2015 r. to nie upłynął określony w art. 118 kc trzyletni termin przedawnienia.

Nieistotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sporu pomiędzy stronami ma okoliczność zwrotu przez komornika wyegzekwowanych kwot, bowiem nastąpiło to na skutek upadku nakazu zapłaty, na podstawie którego prowadzone była egzekucja.

Na zasądzone koszty składa się 180 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 30 zł opłaty sądowej i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

SSR Katarzyna Malinowska