Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 stycznia 2015 roku w S.

sprawy z wniosku G. S.

z udziałem A. K.

o stwierdzenie nabycia spadku po S. Z.

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawczynię od postanowienia Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 19 grudnia 2013 roku, sygn. akt I Ns 664/12

1.  uchyla punkt I. zaskarżonego postanowienia;

2.  odrzuca apelację w zakresie punktu II. zaskarżonego postanowienia;

3.  zmienia punkt III. zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że oddala wniosek o uzupełnienie postanowienia Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 20 września 2012 roku sygnatura akt I Ns 664/12;

4.  oddala apelację w pozostałym zakresie.

Sygn. akt II Ca 688/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim w sprawie z wniosku G. S. z udziałem A. K. o stwierdzenie nabycia spadku po S. Z. (sygn. I Ns 664/12):

I. umorzył postępowanie wywołane wnioskiem wnioskodawczyni z dnia 7 grudnia 2012 r. o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji;

II. przywrócił wnioskodawczyni termin do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r.;

III. uzupełnił postanowienie z dnia 20 września 2013 r. w ten sposób, iż stwierdził, że: - prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...), o obszarze 18a 09 m ^{( 2)}, dla której Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie XI Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w P. prowadzi Księgę Wieczystą za numerem KW (...), - środki pieniężne zgromadzone w (...) S.A. w S., - rzeczy znajdujące się w skrytce bankowej w (...) S.A. w S.

na podstawie ustawy wprost nabyły córki: A. K. oraz G. S. - każda w 1/2 części;

IV. ustalił, iż każdy w uczestników postępowania ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż pismem z dnia 14 grudnia 2012 r. wnioskodawczyni wniosła o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. w ten sposób, że: prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...), o obszarze 18a 09 m ^{( 2)} (KW (...)), środki pieniężne zgromadzone w (...) S.A. w S. oraz rzeczy znajdujące się w skrytce bankowej w (...) S.A. w S. na podstawie ustawy wprost nabyły A. K. i G. S. każda w 1/2 części. Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2013 r. wnioskodawczym podtrzymała swój wniosek w tym zakresie i zastrzegła, iż w przypadku przywrócenia terminu cofa swój wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji. Uczestniczka A. K. na rozprawie nie sprzeciwiła się wnioskom wnioskodawczyni.

W tych okolicznościach Sąd Rejonowy zgodnie z wnioskami G. S. w pkt I. na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. umorzył postępowanie wywołane wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji. W pkt II. na podstawie art. 168 § 1 k.p.c. przywrócił wnioskodawczyni termin do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. i w pkt III. na podstawie art. 351 § 1 k.p.c. uzupełnił postanowienie z dnia 20 września 2012 r. w sposób żądany przez wnioskodawczynię.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego postanowienia wywiodła wnioskodawczy zaskarżając je w całości. Apelująca wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, ewentualnie zmianę i stwierdzenie, że spadek znajdujący się na terenie RP po S. Z. na podstawie ustawy nabyły wprost jego córki G. S. oraz A. K., każda w 1/2 części.

Zaskarżonemu postanowieniu apelująca zarzuciła naruszenie:

1.  art. 669 w zw. z art. 677 § 1 zd. drugie k.p.c. w zw. z § 145 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. - Regulamin urzędowania sądów powszechnych poprzez ich błędną wykładnię polegającą na wadliwym uznaniu, iż elementem postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku jest określenie składników majątku spadkowego, podczas gdy postanowienie to w przypadku dziedziczenia ustawowego obejmuje jedynie określenie spadkobierców, ich pokrewieństwa ze spadkodawcą oraz udziału w nabytym spadku;

2.  art. 669 w zw. z art. 677 § 1 k.p.c. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na wadliwym uznaniu, iż w odniesieniu do spadkodawcy (obywatela polskiego) dopuszczalne jest wydanie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku obejmującego jedynie niektóre składniki majątku spadkowego, podczas gdy z treści przywołanych przepisów wynika wprost, że owe postanowienie winno dotyczyć pozostawionego spadku jako całości;

3.  art. 351 § 1 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na wydaniu postanowienia uzupełniającego postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 20 września 2012 r. w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami określającymi elementy postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, tj. poprzez uzupełnienie pierwotnego orzeczenia o zindywidualizowane składniki majątku spadkowego, podczas gdy w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku w ogóle nie określa się składu majątku spadkowego.

W uzasadnieniu apelacji wnioskodawczyni podniosła, iż rzeczą sądu spadku w postępowaniu o stwierdzenie nabycia spadku jest określenie spadkodawcy, ustalenie kręgu spadkobierców oraz wysokości przypadających im udziałów w spadku. Wszelkie powyższe ustalenia znajdują swoje odzwierciedlenie w sentencji postanowienia Sądu orzekającego co do meritum. W niniejszej sprawie spadkodawca był obywatelem polskim, a cały jego majątek znajdował się w Polsce, wobec czego w świetle obowiązujących przepisów brak było podstaw do wskazywania składników majątkowych wchodzących w skład majątku spadkowego.

Apelująca zaznaczyła, iż w obowiązujących przepisach procedury cywilnej brak jest uzasadnienia dla wydania postanowienia w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku w odniesieniu do części majątku spadkowego. Tymczasem w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w pierwszym postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 20 września 2012 r. wymienił dwa składniki majątku spadkowego, co przesądza o wadliwości orzeczenia. Sąd enumeratywnie wymieniając te składniki w istocie nie orzekł o całości żądania wnioskodawczyni, co stałoby się dopiero wówczas, gdyby postanowienie objęłoby cały majątek spadkowy. Na wadliwość zaskarżonego orzeczenia wskazuje ponadto postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 10 maja 2013 r., sygn. akt II Cz 438/13.

Zdaniem wnioskodawczyni, Sąd orzekający przywracając termin do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia i w konsekwencji uzupełniając pierwotne postanowienie, winien orzec o całości żądania poprzez stwierdzenie, że spadek po S. Z. nabyły w całości wprost córki A. K. i G. S.. Okoliczność uzyskania przez Sąd Rejonowy wiedzy co do pozostałych składników wchodzących w skład majątku spadkowego położonego na terenie RP, nie uprawnia Sądu do wydania orzeczenia w skarżonej formie, a więc w formie nieznajdującej oparcia w przepisach.

Uczestniczka postępowania A. K. na rozprawie apelacyjnej wniosła o uwzględnienie apelacji wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni częściowo zasługiwała na uwzględnienie.

Tytułem wstępu wskazania wymaga, iż zaskarżonym postanowieniem z dnia 19 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w punkcie I. postanowienia umorzył postępowanie wywołane wnioskiem wnioskodawczyni z dnia 7 grudnia 2012 r. o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji. Z kolei w punkcie II. przywrócił wnioskodawczyni termin do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. i jednocześnie w punkcie III. uzupełnił to postanowienie w ten sposób, iż stwierdził, że określone przez wnioskodawczynię składniki nabyły na podstawie ustawy wprost córki A. K. oraz G. S. – każda w 1/2 części. Ponadto w punkcie IV postanowienia Sąd orzekł o kosztach postępowania.

Godzi się zauważyć, iż apelacja wnioskodawczyni dotyczyła całego postanowienia Sądu Rejonowego, zatem przedmiotem zainteresowania Sądu II instancji w ramach wywiedzionej apelacji było zaskarżone postanowienie zarówno w zakresie, w jakim dotyczyło ono umorzenia postępowania w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji, jak również kwestie dotyczące przywrócenia terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. i zasadność rozstrzygnięcia Sądu I instancji, który uwzględniając wniosek wnioskodawczyni, postanowienie to uzupełnił w sposób opisany w punkcie III zaskarżonego orzeczenia.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zasadności uzupełnienia postanowienia z dnia 20 września 2012 r. o stwierdzeniu nabycia spadku, w sposób, w jaki uczynił to Sąd Rejonowy zaskarżonym postanowieniem, Sąd Okręgowy wskazuje, iż w myśl art. 351 § 1 k.p.c., strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Powyższy przepis na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie w przypadku postanowień orzekających co do istoty w postępowaniu nieprocesowym.

W kontekście okoliczności niniejszej sprawy istotnym jest, iż zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem wyrażanym w literaturze i orzecznictwie, treść postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku wyznacza art. 677 § 1 i 2 k.p.c. Z przepisu tego jasno wynika, że w postanowieniu tym wymienia się osobę spadkodawcy, wszystkich spadkobierców, którym spadek przypadł, oraz określa się wysokość udziałów przypadających poszczególnym spadkobiercom. Jeżeli w skład spadku otwartego przed dniem 14 lutego 2001 r. wchodziło gospodarstwo rolne, sąd orzeka także o dziedziczeniu tego gospodarstwa na podstawie ustawy (art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy - prawo o notariacie oraz niektórych innych ustaw) – co jednakże w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania, gdyż spadkodawca zmarł w dniu 5 lutego 2012 r. Co istotne, na etapie postępowania o stwierdzenie nabycia spadku poza zakresem kognicji sądu pozostają inne kwestie, w tym skład majątku spadkowego. Zatem ustalenia dokonane w nim co do przynależności danego składnika majątkowego do spadku – zarówno pozytywne jak i negatywne – nie są wiążące (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 14 października 2010 r., III CZP 67/10, Lex nr 686765; z dnia 19 sierpnia 2010 r., IV CSK 37/10, Lex nr 885023). Marginalnie wskazać można, iż również na gruncie § 145 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 259 j.t.), brak podstaw do zamieszczania w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku informacji odnośnie składników majątku spadkowego.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd odwoławczy zważył, iż wnioskiem z dnia 20 lutego 2012 r. wnioskodawczyni domagała się stwierdzenia nabycia spadku po S. Z., a Sąd Rejonowy ustalił w toku postępowania, iż z mocy ustawy spadek po zmarłym nabyły jego córki (uczestniczki postępowania), każda w 1/2 części i w postanowieniu z dnia 20 września 2012 r. stwierdził nabycie przez nie spadku. Jednakże jednocześnie Sąd nieprawidłowo, z naruszeniem dyspozycji art. 677 § 1 i 2 k.p.c., w treści postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku wskazał składniki wchodzące w skład majątku spadkowego. Jak się potem okazało, nie były to wszystkie składniki majątku spadkowego, wobec czego wnioskodawczyni zażądała uzupełnia postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku o pozostałą część spadku położonego na terenie RP.

Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że skoro sąd spadku nie miał obowiązku zamieszczać w treści postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku informacji odnośnie składników majątku spadkowego, a nawet kwestia ta w istocie pozostawała poza jego kognicją, to nie ulega wątpliwości, iż nie ziściły się przesłanki ujęte w art. 351 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., uzasadniające uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. w trybie wskazanego przepisu. Choć Sąd Okręgowy zdaje sobie sprawę, iż stwierdzenie nabycia spadku względem części majątku spadkowego jest niedopuszczalne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 1967 r., III CR 104/67, Lex nr 625, OSNC 1968/2/24, a także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1982 r., III CZP 8/82, Lex nr 2774), postanowienie z dnia 20 września 2012 r. z uwagi na jego treść nie obejmuje całości majątku spadkowego, to sposobem na naprawienie wadliwości tego orzeczenia nie może być w żadnym razie postanowienie o jego uzupełnieniu w trybie wskazanego wyżej przepisu, albowiem nie temu służy omawiana instytucja. W świetle utrwalonych poglądów orzecznictwa, jeśli sąd w postępowaniu nieprocesowym powinien rozstrzygnąć o wszystkich żądaniach z urzędu, uczestnikom postępowania przysługuje apelacja, nie zaś wniosek o uzupełnienie postanowienia (por. m.in. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1988 r., III CZP 61/88, OSNC 1989, Nr 10, poz. 160, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2003 r., III CKN 1529/00, Lex nr 137533). Zauważenia wymaga, iż zgłoszenie żądania wydania postanowienia uzupełniającego dopuszczalne było jedynie w uchylonym art. 677 § 3 k.p.c., w przypadku spadku otwartego przed dniem 14 lutego 2001 r., w każdym przypadku braku, w prawomocnym postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku, rozstrzygnięcia o dziedziczeniu istniejącego gospodarstwa rolnego (zob. m.in. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 1976 r., III CRN 91/76, OSNC 1977, nr 3, poz. 52).

Sąd Okręgowy uwzględniając zatem, iż w niniejszej sprawie brak było przesłanek uzasadniających uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. w sposób, w jaki uczynił to Sąd Rejonowy, zmienił pkt III zaskarżonego postanowienia w ten sposób, iż wniosek o uzupełnienie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 20 września 2012 r. oddalił, o czym na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 3 sentencji postanowienia. Sąd odwoławczy przy tym wskazuje, iż w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku sąd drugiej instancji nie jest związany zakresem żądań ani zakazem uchylenia lub zmiany zaskarżonego postanowienia na niekorzyść uczestnika postępowania wnoszącego apelację (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej SN z dnia 26 października 1973 r., III CZP 13/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 144).

Odnosząc się do apelacji wnioskodawczyni, w zakresie, w jakim kwestionowała ona rozstrzygniecie zawarte w punkcie II zaskarżonego postanowienia, a którym to Sąd Rejonowy przywrócił wnioskodawczyni termin do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r., to stwierdzić należało, iż apelacja w tym zakresie, z uwagi na jej niedopuszczalność, podlegała odrzuceniu.

Podkreślić bowiem w tym miejscu należy, iż w myśl art. 394 § 1 k.p.c., zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia sądu pierwszej instancji i zarządzenia przewodniczącego, które zostały enumeratywnie wymienione w dalszej części przepisu. Ustawodawca nie ujął w tym zakresie postanowienia o oddaleniu wniosku o przywrócenie terminu, nadto nie sposób uznać, iż postanowienie takie kończy postępowanie w sprawie.

Z uwagi na powyższe, apelację w zakresie w jakim dotyczyła ona niezaskarżalnego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy na podstawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. odrzucił, orzekajac jak w punkcie 2. sentencji postanownienia.

Niezależnie od powyższego Sąd II instancji wskazuje, iż apelacja wniskodawczyni w tym zakresie podlegała odrzuceniu jako niedopuszczlana także i z tego względu, że brak było interesu prawnego po stronie wnioskodawczyni w zaskarżeniu przedmiotwego rozstrzygniecia. Godzi się zauważyć, iż strona może zaskarżyć orzeczenie sądu pierwszej instancji li tylko i wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest ono dla niej w jakikolwiek sposób krzywdzące czy niekorzystne. Warunkiem dopuszczalności zaskarżenia orzeczenia jest bowiem interes żalącego w tym zaskarżeniu, zachodzący w wypadku tzw. gravamen, polegający na niezgodności orzeczenia z żądaniem zgłoszonym przez strony (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1997 r., III CKN 152/97). Skoro wnioskodawczyni domagała się uwzględnienia jej wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r., a wniosek ten został przez Sąd I instancji uwzględniony, to poza wszelką wątpliwością wnioskodawczyni nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu zgodnego z jej żądaniem rozstrzygnięcia a jej apelacja w tym zakresie polegała odrzuceniu.

Przechodząc do rozpoznania apelacji wnioskodawczyni w zakresie, w jakim dotyczyła ona punktu I. zaskarżonego postanowienia, tj. umorzenia postępowania wywołanego wnioskiem wnioskodawczyni o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji od postanowienia z dnia 20 września 2012 r., wskazać przede wszystkim należy, iż postanowienie w tym przedmiocie jest na gruncie art. 394 § 1 k.p.c. niezaskarżalne. Tym niemniej jednak mieć należało na względzie, iż powyższe postanowienie podlegało badaniu przez Sąd II instancji na podstawie art. 380 k.p.c., zgodnie z którym, sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd odwoławczy zważył, iż jak wynika z akt sprawy, wnioskodawczyni pismem z dnia 07 grudnia 2012 r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji od postanowienia z dnia 20 wrzesnia 2012 r. wraz z apelacją, wskazując na nieprawidłowości w rozstrzygnięciu Sądu I instancji i podnosząc, że stwierdzenie nabycia spadku wadliwie nie uwzględnia całości spadku (k. 39 - 41). Następnie dnia 14 grudnia 2012 r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia z dnia 20 września 2012 r. podnosząc w istocie tożsamą arguemtnację, tj. nie objęcie postanowieniem całości spadku (k. 45 - 48). Co istotne, na rozprawie w dniu 19 grudnia 2013 r. pełnomocnik wniskodawczyni oświadczył, iż w przypadku uwzlgędnienia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia, cofa ona wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia aplecji (k. 93).

Mając na uwadze, iż do umorzenia postępowania w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji doszło w istocie w wyniku przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, iż właściwym trybem do usunięcia wadliwości postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku będzie jego uzupełnienie, to zdaniem Sądu II instancji, nie ulega wątplwiości, iż postanowienie to miało wpływ na treść wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia. Przy tym jednocześnie nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego okoliczność, iż prawidłowym w realiach rozpoznawnej sprawy, wobec tak alternatywnie zgłoszonych przez wnioskodawczynię wniosków, jest właśnie rozpoznanie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji.

Tak argumentując, a nadto mając na uwadze, iż przedmiotem zaskarżenia przez apelującą było również rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie umorzenia postępowania wywołnego wnioskiem wnioskodawczyni o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. uchylił punkt I. zaskarżonego postanowienia, o czym orzekł jak w punkcie 1. sentencji.

Sąd II instancji wskazuje, iż wobec uchylenia postanownienia we wskazanym wyżej zakresie, Sąd Rejonowy obowiązany będzie rozpoznać wniosek wnioskodawczyni z dnia 07 grudnia 2012 r. o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji od postanowienia Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 20 września 2012 r. i nadać bieg złożonej wraz ww. wnioskiem apelacji.

W pozostałym zakresie, tj. co do rozstrzygniecia w przedmiocie kosztów postępowania zawartego w punkcie IV. postanownienia, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu. Sąd odwoławczy uznał, iż prawidłowo Sąd I instancji orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. mając na uwadze, iż w okolicznościach sprawy tak wnioskodawczyni, jak i uczestniczka są w równym stopniu zainteresowane w wyniku postępowania, wobec czego zasadnym było oparcie rozstrzygnięcia o kosztach na podstawowej regule orzekania o kosztach postęowania nieprocesowego, tj. iż każdy uczestnik ponosi koszty związane ze swym udziałem w sprawie. Tak arguemntując, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 4. sentencji postanownienia.