Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Elżbieta Kosecka - Sobczak

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Prabucka - Ochniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Elblągu J. A.

przy udziale przedstawiciela (...)- (...)Skarbowego w O. M. W. (1)

po rozpoznaniu dnia 20 lipca 2017r. w E. sprawy:

M. W. (2) s . P. i M. ur. (...) w W.

K. W. (1) c. W. i E. ur. (...) w O.

A. B. (1) s. E. i I. ur. (...) w (...)

A. H. (1) s. R. i H. ur. (...) w O.

oskarżonych o przestępstwo z art. 107§1 kks

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Mieście Lubawskim

z dnia 24 stycznia 2017 r., sygn. akt II K 378/16

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II. zasądza od oskarżonych M. W. (2), K. W. (1), A. B. (1) i A. H. (1) na rzecz Skarbu Państwa po ¼ kosztów sądowych za postępowanie przed sądem II instancji, w tym tytułem opłaty od M. W. (2) 4.800zł, od K. W. (1) 2.400zł, zaś A. B. (1) i A. H. (1) zwalnia od ponoszenia opłat.

Sygn. akt VI Ka 206/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Mieście Lubawskim z dnia 24.01.2017 roku sygn. II K 378/16

1. oskarżonego M. W. (2) uznano za winnego popełnienia tego, że w okresie od 01 listopada 2015 r. do 05 listopada 2015 r. jako prezes firmy (...) Sp. z o.o. z/s w O. zajmując się sprawami gospodarczymi spółki, urządzał w Punkcie Gier przy stacji paliw (...) w-miejscowości B. (...), K. gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 612 z późn. zm.) w postaci dwóch urządzeń, tj. (...) M. (...) nr PL (...) oraz A. G. nr (...), pozostających w dyspozycji firmy (...) Sp. z o.o. z/s w O., wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 14 ust. 1, art. 23 oraz art. 23a w/w ustawy, tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, a nadto, że działał wspólnie i w porozumieniu z K. W. (1) i A. H. (1) oraz inną osobą to jest winnego przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierzono mu karę grzywny w wymiarze 240 stawek dziennych po 200 złotych każda, a nadto w pkt 2 orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów (...) Magie 6 nr (...) i A. G. nr (...) oraz pozyskanych z tych automatów do gier środków pieniężnych w łącznej kwocie 900 złotych,

3. oskarżoną K. W. (1) uznano za winną popełnienia tego, że w okresie od 01 listopada 2015 r. do 05 listopada 2015 r., będąc odpowiedzialną jako podmiot serwisujący i jako właścicielka firmy (...) z siedzibą w W. zajmując się sprawami gospodarczymi spółki (...) Sp. z o.o. z/s w O., w Punkcie Gier przy Stacji Paliw (...) w miejscowości B. (...), (...)-(...) K. urządzała gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 612 z późn. zm.) w postaci dwóch urządzeń, tj. (...) M. (...) nr PL (...) oraz A. G. nr (...), pozostających w dyspozycji firmy (...) Sp. z o.o. z/s w O., wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 14 ust. 1, art. 23 oraz art. 23a w/w ustawy, tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, a także działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (2) i A. H. (1) oraz inną osobą, to jest przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierzono jej karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych po 200 złotych każda,

4. oskarżonego A. B. (1) uznano za winnego popełnienia tego, że w okresie od 01 listopada 2015 r. do 05 listopada 2015 r. jako dzierżawca lokalu przy Stacji Paliw (...) w miejscowości B. (...), (...)-(...) K. prowadził gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 612 z późn. zm.) w postaci pięciu urządzeń, tj. S. nr (...) B. (...) nr (...), B. (...) nr (...) pozostających w dyspozycji firmy (...) K. M. z/s w B. oraz (...) M. (...) nr PL (...) i A. G. nr (...), pozostających w dyspozycji firmy (...) Sp. z o.o. z/s w O., wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 14 ust. 1, art. 23 oraz art. 23a w/w ustawy, tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, to jest przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierzono mu karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 150 złotych każda,

5. oskarżonego A. H. (1) uznano za winnego popełnienia tego, że w okresie od 01 listopada 2015 r. do 05 listopada 2015r. w Punkcie Gier przy Stacji Paliw (...) w miejscowości B. (...), (...)-(...) K., będąc osobą odpowiedzialną jako serwisant i pełnomocnik podmiotu serwisującego - K. W. (1) PHU (...) siedzibą w W., urządzał gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 612 z późn. zm.) w postaci dwóch urządzeń, tj. (...) M. (...) nr PL (...) oraz A. G. nr (...), pozostających w dyspozycji firmy (...) Sp. z o.o. z/s w O., wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 14 ust. 1, art. 23 oraz art. 23a w/w ustawy, tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, przyjmując dodatkowo, iż działał wspólnie i w porozumieniu z M. W. (2) i K. W. (1) oraz inną osobą, to jest przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierzono mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 złotych każda.

Ponadto rozstrzygnięto o zasądzeniu na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od oskarżonego M. W. (2) kwoty 4.800 zł, od oskarżonej K. W. (1) kwoty 2.400 zł, od oskarżonego A. B. (1) kwoty 2.250 zł oraz od oskarżonego A. H. (1) kwotę 1.000 zł i o obciążeniu ich wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w częściach po 1/4.

Apelacje od ww wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Adwokat M. S., działający z substytucji adw. K. B. obrońcy z wyboru wszystkich czterech oskarżonych, zaskarżył ww wyrok w całości i zarzucił bezskuteczność przepisu z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (ugh) oraz wprowadzonego następnie art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r., nowelizującej ustawę o grach hazardowych, okresu przejściowego na dostosowanie się do art. 14 ugh, czysto definicyjnego charakteru art. 2 ust. 3 ugh, zaś w zakresie art. 6 ust. 1 ugh z uwagi na brak możliwości przypisania oskarżonym umyślności na płaszczyźnie strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks, jak również w oparciu o kontratyp z art. 10 § 3 kks lub ewentualnie w oparciu o kontratyp z art. 10 § 4 kks, a które to zarzuty uzasadniają wniosek o uniewinnienie.

Na podstawie art. 438 pkt. 1 kpk postawił zarzut obrazy prawa materialnego w postaci błędnego przypisania oskarżonym realizacji znamion art. 107 § 1 kks polegającego na działaniu wbrew przepisom: art. 6 ust. 1 ugh, art. 14 ust. 1 ugh, art. 23a ust. 1 ugh, poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo:

- bezskuteczności przepisu z art. 14 ust. 1 ugh, który jako nienotyfikowany przepis techniczny, w braku przekazania Komisji Europejskiej projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34, nie może być zastosowany wobec jednostek, co stanowi okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, potwierdzoną wiążącą wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonaną wyrokami: z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 oraz z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 (FORTUNA i inni), jak i wcześniejszym wyrokiem z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C-65/05 (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej), a następnie wprowadzenia mocą art. 4 noweli ugh, celem umożliwienia dostosowania się do nowej regulacji prawnej z art. 14 ust. 1 ugh, która zastąpiła, nieskuteczną z powodu braku jej notyfikacji zgodnie z dyrektywą, treść tego przepisu z tekstu pierwotnego ustawy;

- braku strony podmiotowej w postaci umyślności oraz oczywistej i usprawiedliwionej nieświadomości tak bezprawności, jak i karalności naruszenia art. 6 ust. 1 ugh, a to ze względu na powszechne traktowanie tego przepisu jako tożsamego z art. 14 ust. 1 ugh, zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i przez Komisję Europejską, co tym bardziej pozwala uznać, że przepis ten w usprawiedliwiony sposób mógł być traktowany jako bezskuteczny.

Stawiając ww zarzuty wniósł o zmianę wyroku i wydanie rozstrzygnięcia uniewinniającego, alternatywnie o wydanie wyroku umarzającego postępowanie w sprawie.

Adwokat M. K. tj. obrońca A. B. (1), zaskarżył wyrok dot. tego oskarżonego w całości na jego korzyść i wyrokowi temu na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. zarzucił naruszenie prawa materialnego:

1.  art. 2 aktu dotyczącego warunków przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej stanowiącego integralną część traktatu z dnia 16 kwietnia 2003 roku podpisanego w A., na mocy, którego Polska od dnia 01 maja 2004 roku związana jest z aktami prawnymi Wspólnot i Europejskiego Banku Centralnego przyjętymi przed dniem przystąpienia - poprzez jego niezastosowanie.,

2.  art. 4 ust. 3 i art. 19 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 267 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 1 ust. 1 lit. f oraz art. 5 Dyrektywy 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 roku (dawniej art. 1 pkt. 11 i art. 8 ust. 1 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. Dz. U. UE L z dnia 21 lipca 1998 r. - uchylona nową dyrektywą (...) w dniu 7 października) ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego Dz.U.UE.L.2015.241.1 -dalej Dyrektywy (...) - w kształcie wiążąco zinterpretowanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - poprzez ich niezastosowanie.

3.  naruszenie art. 1 ust. 1 lit. f oraz art. 5 Dyrektywy 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. UE L z dnia 21 lipca 1998 r.) - dalej Dyrektywy 98/34/WE, w zw. z art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009r., nr 201, poz. 1540 ze zm.) - dalej ugh w zw. z art. 107 § 1 kks, poprzez uznanie A. B. (1) winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy działalność oskarżonego, polegająca na prowadzeniu gier na automatach nie stanowi czynu zabronionego, z uwagi na techniczny charakter art. 6 ugh, art. 2 ust. 3 i 5 oraz z art. 4 ust. 1 pkt 1 ppkt.a ugh a tym samym brak jest podstaw do przypisania odpowiedzialności za czyn zabroniony stypizowany w art. 107 § 1 kks,

4.  art. 288 Traktatu o Unii Europejskiej - poprzez jego niezastosowanie,

5.  naruszenie art. 107 § 1 kks poprzez jego zastosowanie jak i błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż wynajęcie części powierzchni lokalu i ewentualna opieka nad automatami do gry już wypełnia znamiona czynu zabronionego „urządzania lub prowadzenia" gry na automatach, przyjęciu, iż na podmioty udostępniające lokale osobom prowadzącym działalność gospodarczą na automatach do gier hazardowych w ramach wolności gospodarczej, można nakładać sankcje karnoskarbowe,

6.  art. 2 ust. 3 i 5 oraz z art. 4 ust. 1 pkt 1 ppkt.a ugh, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż, urządzanie gier hazardowych na automatach bez zezwoleń i koncesji poza kasynem gry jest zakazane, podczas gdy przepisy te nie były notyfikowane Komisji Europejskiej oraz nie były przedmiotem pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości w sprawie F. i inni oraz C-303/15, wskutek czego zignorowano zasadę pełnej skuteczności prawa wspólnotowego w zakresie systemu zakazów i licencji, który wobec braku notyfikacji jest bezskuteczny.

7.  art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych, poprzez jego pominięcie, w sytuacji, gdy ustawodawca wyznaczył termin do dostosowania się do wymogów wprowadzonych przez ustawę zmieniającą do dnia 1 lipca 2016 roku, co sprawia, iż art. 107 k.k.s., jako przepis blankietowy, odsyła do przepisów, które do 1 lipca 2016 roku nie nakładają obowiązków w nich wskazanych,

8.  względnie art. 10 § 4 k.k.s. poprzez jego pominięcie, albowiem mając na uwadze orzecznictwo (...), utrwalone orzecznictwo sądów powszechnych oraz stanowisko doktryny w okresie popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu, wskazujące, że brak notyfikacji Komisji Europejskiej przez rząd polski przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r., powoduje niemożność stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych, a co za tym idzie brak jest możliwości stosowania także przepisu sankcjonującego urządzanie lub prowadzenie gier na automatach tj. art. 107 § 1 kks., oskarżony działał co najmniej w nieświadomości jego karalności.

Obrońca ten nadto zarzucił w oparciu o art. 438 pkt.2 kpk naruszenie prawa procesowego w postaci art. 4, 5 § 2, 7, kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów tj.: uznaniu, iż oskarżony dopuścił się prowadzenia gier na automatach, przy jednoczesnym braku dowodów na to wskazujących, tj. z umowy najmu jednoznacznie wynika, iż rola oskarżonego w przedmiotowym procederze sprowadzała się jedynie do wynajmowania lokalu, nie odniesienie się przez Sąd do faktu, iż oskarżony nie był właścicielem żadnego z przedmiotowych automatów do gier, oraz nie uzyskiwał korzyści majątkowej z tytułu potencjalnego prowadzenia gier na tychże automatach.

Stawiając te zarzuty obrońca A. B. wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie tego oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych nie zasługiwały na uwzględnienie. Przytoczone w nich argumenty należy bowiem uznać tylko za polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji, który to przypisując oskarżonym popełnienie przestępstw skarbowych z art. 107§1kks, po stwierdzeniu naruszeń ustawy z 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (ugh), to nie dopuścił się ani obrazy przepisów postępowania ani naruszenia norm prawa materialnego

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podnoszonej szczególnie w apelacji adw. M. S. kwestii obrazy prawa materialnego tj. błędnego przypisania oskarżonym realizacji znamion art. 107§1kks polegającego na działaniu wbrew przepisom art. art. 6 ust. 1 u.g.h., art. 14 ust. 1 u.g.h., art. 23a ust. 1 u.g.h, przy czym należy zaznaczyć, że wbrew tak sformułowanemu zarzutowi to sąd I instancji nie przypisał oskarżonym naruszenia art. 6 ust. 1 ugh. Niniejsza sprawa dotyczyła bowiem czynów popełnionych przez oskarżonych w okresie od 01 listopada 2015 r. do 05 listopada 2015r. tj. po wejściu w życie z dniem 03.09.2015r. znowelizowanych przepisów ustawy o grach hazardowych, wśród których znalazł się, wcześniej prawidłowo notyfikowany, art.14 ust. 1 ugh. I sąd I instancji głównie w naruszeniu tego przepisu upatrywał, w czasie czynu przypisanego oskarżonym, działanie „wbrew przepisom ustawy” wskazane w art. 107§1kks. Ponadto w sytuacji, gdy sąd I instancji w opisie czynów przypisanych oskarżonym wskazał przepisy ustawy o grach hazardowych, które oskarżeni naruszyli, to nie można zgodzić się z uwagą skarżącego by sąd kwalifikując czyny przypisane oskarżonym tylko z art. 107§1kks, to w sposób „niepełny” opisał i zakwalifikował te czyny, a tym samym nie można było przyjąć, że doszło do naruszenia przepisu art. 107§1kks poprzez oparcie orzeczenia w części dyspozytywnej wyłącznie o przepis blankietowy tj. art. 107§1kks, skoro wskazano w wyroku przepisy ustawy o grach hazardowych, wbrew treści których oskarżeni urządzali i prowadzili gry na automatach. Stąd należy przyjąć, że opis czynów przypisanych oskarżonym - nawet bez sięgania do uzasadnienia wyroku- nie pozostawia wątpliwości co do tego, że jego przedmiotem jest zachowanie, polegające na urządzaniu i prowadzeniu we wskazanym miejscu i czasie, przy użyciu określonych urządzeń tj. automatów do gier hazardowych i wbrew wymienionym przepisom ustawy z 19 listopada 2009r. tj. w odniesieniu do szerszego spektrum naruszenia przepisów ww ustawy a nie tylko w odniesieniu do miejsca urządzania gier, gier na określonych automatach. A to pozwoliło, nawet bez odwołania się do szczegółowej kwalifikacji czynów przypisanych oskarżonym, przy poprzestaniu na kwalifikacji z art. 107§1kks, na ustalenie znamion inkryminowanych działań i nie generowało wątpliwości co do tego, które przepisy ustawy o grach hazardowych brano pod uwagę.

Co do przywołanego przez autora apelacji poglądu o technicznym charakterze art. 14 ust. 1 ugh, to sąd odwoławczy, mając na względzie ugruntowane już stanowisko zawarte i w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16 (gdzie przeprowadzono wywód zarówno w obszarze przepisów krajowych, jak i prawa unijnego, także w kontekście przepisu art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, w związku z treścią wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 13 października 2016 r., C-303/15 i ostatecznie przyjęto, że przepis art. 6 ust. 1 ugh nie miał charakteru technicznego w odróżnieniu od przepisu z art. 14 ust. 1 ugh) i w orzeczeniu C-303/15 (...) (a także m.in. w wyrokach Sądu Najwyższego w sprawach V KK 23/17, (...) 26/17, V KK 28/17, V KK 24/17, IV KK 282/16, II KK 346/16, V KK 21/17), to w pełni z takim poglądem się zgadza.

Jednak nie może zgodzić się z wnioskiem skarżącego, że z powodu braku notyfikacji art. 14 ust. 1 ugh w brzmieniu sprzed 03.09.2015r., to podmioty takie jak spółka oskarżonego M. W. czy podmioty współpracujące z nim gospodarczo, a tym samym osoby oskarżone, to nie miały obowiązku działania zgodnie z przepisami ustawy o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 03.09.2015r., a pochodną tego i brzmienia art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. nowelizującej z dniem 03.09.2015r. ustawę o grach hazardowych jest wniosek, iż podmioty prowadzące działalność w obszarze urządzania i prowadzenia gier na automatach poza kasynami gry i bez koncesji, to mogły kontynuować taką działalność do dnia 01 lipca 2016r. Bowiem argumenty przywołane dla uzasadnienia tego stanowiska nie przekonują o jego słuszności.

Po pierwsze bowiem powoływanie się na sam techniczny charakter nienotyfikowanego przepisu art. 14 ust. 1 ugh w brzmieniu sprzed 03.09.2015r. nie może być uznane za wystarczające do przyjęcia, że przepis ten z pewnością nie mógł obowiązywać. Bowiem choćby w świetle orzecznictwa Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, to zwraca się uwagę na to, że można takie nienotyfikowane przepisy techniczne stosować, jeżeli są one niezbędne do ochrony wartości ujętych w zamkniętym katalogu, tj. w art. 36, 52, 62, 65 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ( (...)), a które stanowią tzw. klauzule generalne usprawiedliwiające stosowanie takich przepisów z uwagi na ochronę wartości takich jak moralność publiczna, porządek publiczny i bezpieczeństwo publiczne, zdrowie i życie ludzi. A ochrona tych wartości wymaga poddania ścisłej kontroli takich obszarów, które mogą powodować niepożądane dla społeczeństwa zjawiska. „Stwierdzenie, że przepis ma charakter techniczny, nie wyklucza możliwości powołania się przez państwo na którąkolwiek z wymienionych wcześniej klauzul porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego, zdrowia publicznego, czy moralności publicznej, jako nadrzędnych wartości podlegających ochronie w państwie członkowskim, które ma prawo chronić obywateli (konsumentów) przed niepożądanymi, szkodliwymi dla struktur społecznych zjawiskami. Do zbioru takich zagrożeń należy bez wątpienia hazard, którego uprawianie prowadzi niejednokrotnie do uzależnienia, a w konsekwencji do utracjuszostwa, pozbawiania rodziny środków do życia, upadłości, samobójstw, utraty zdrowia psychicznego, rozpadu więzi rodzinnych, zawodowych, społecznych, przestępczości etc.” (patrz: wyrok WSA we Wrocławiu z 19.08.2015r. w spr. III SA/Wr 113/15). Trzeba też zwrócić uwagę, że z uzasadnienia projektu ustawy o grach hazardowych wynikało jednoznacznie, że motywem wprowadzenia ograniczeń wolności działalności gospodarczej były: po pierwsze, potrzeba zwiększenia kontroli państwowej nad rynkiem gier hazardowych oraz po drugie, zwiększenie ochrony obywateli przed negatywnymi następstwami uzależnienia od hazardu. W uzasadnieniu projektu ustawy podkreślono, że „realizując zasadnicze, systemowe cele polegające zwłaszcza na wzroście ochrony społeczeństwa i praworządności przed skutkami hazardu, wprowadzono zakaz urządzania gier na wszelkich automatach z elementami losowości poza kasynami” (druk sejmowy nr (...)). Również w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 4/14 zwrócono uwagę, że „Nie należy także tracić z pola widzenia, że co do zasady w orzecznictwie (...) ugruntowany jest pogląd, iż państwom członkowskim przysługuje szeroki zakres swobody regulacyjnej w określaniu zasad prowadzenia gier hazardowych, uzasadniony specyfiką gier hazardowych, a przede wszystkim wiążącego się z nimi poważnego niebezpieczeństwa zarówno dla podmiotów w nich uczestniczących, jak i je organizujących (zob. np. wyroki (...): z 24 marca 1994 r. w sprawie S., C -275/92, pkt 60; z 21 września 1999 r. w sprawie L., C-124/97, pkt 13; z 21 października 1999 r., w sprawie Z., C-67/98, pkt 14; z 11 września 2003 r. w sprawie A., C 6/01, pkt 46 i 47). (...) zauważa bowiem, że gry hazardowe stwarzają zagrożenia dla sytuacji ekonomicznej, społecznej i rodzinnej osób biorących w nich udział i mogą prowadzić do uzależniania porównywalnego z uzależnieniem od narkotyków i alkoholu. W przypadku gier hazardowych dobrodziejstwa wynikające z funkcjonowania wolnego rynku nie powstają. Zasada funkcjonowania gier hazardowych polega bowiem na tym, że grający w nie więcej tracą niż wygrywają. Organizujący gry hazardowe „sprzedają” bowiem w istocie iluzję szybkiego wzbogacenia się, kosztem realnego zubożenia się tych konsumentów, którzy się grom oddają. Ze społecznego punktu widzenia otwarcie wolnego rynku na ten sektor rodziłoby zatem skutki wyłącznie negatywne, gdyż leżąca u jego podstaw konkurencja nie przynosi w tym obszarze dla konsumentów spodziewanych korzyści. Stąd też (...) przyjmuje, że szkodliwe dla jednostek i dla społeczeństwa konsekwencje moralne i finansowe, które wiążą się z grami hazardowymi, mogą uzasadniać szeroki zakres władztwa regulacyjnego państw członkowskich w odniesieniu do ustalenia niezbędnego poziomu ochrony konsumentów i porządku publicznego”. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, że wprowadzone ograniczenie wolności działalności w zakresie urządzania gier na wszelkich automatach wyłącznie w kasynach gier nie tylko służy zamierzonemu celowi, ale jest też niezbędne dla ochrony społeczeństwa przed negatywnymi skutkami hazardu oraz dla zwiększenia kontroli państwa nad tą sferą, stwarzającą liczne zagrożenia (np. w zakresie tworzenia się w obszarze hazardu przestępczości, w tym zorganizowanej), zaś nałożenie kar za nieprzestrzeganie wymogów ustawy o grach hazardowych, służy szczególnie istotnemu i ważkiemu interesowi publicznemu, jakim jest zwalczanie niepożądanych i patologicznych zjawisk, które nieuchronnie towarzyszą hazardowi, a tym bardziej grom hazardowym urządzanym w sposób nielegalny. Biorąc więc powyższe pod uwagę, to sąd odwoławczy uwzględnił, że przepis techniczny art.14 ust. 1 ugh, jako niezbędny do ochrony wartości ujętych w art. 36, 52, 62, 65 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ( (...)), to nawet w sytuacji, gdy nie został notyfikowany, to mógł być stosowany przed 03.09.2015r. z tego względu, że stanowi instrument służący właściwej realizacji deklarowanych do osiągnięcia celów w zakresie ochrony społeczeństwa przed zgubnymi skutkami hazardu.

Po drugie należy przypomnieć, że skoro z treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16 i z orzeczenia C-303/15 (...) wynika wprost, że art. 6 ust. 1 ugh nie miał charakteru technicznego i nie musiał być notyfikowany, to z tego należy wywodzić, że przepis ten obowiązywał i przed 03.09.2015r. i po tej dacie i z tego przepisu oraz innych przepisów ugh wynikały określone obowiązki którym musiały poddać się osoby, które decydowały się na urządzanie lub prowadzenie gier o charakterze hazardowym. Gry na automatach określonych w art. 2 ugh mogły być więc prowadzone i urządzane tylko po uzyskaniu koncesji na kasyno, a co wyraźnie postanowiono w treści przepisu art. 6 ust. 1 ugh. W świetle przepisów całej ustawy o grach hazardowych ważne było bowiem nie tylko miejsce urządzania czy prowadzenia gier (gdyż art. 14 ust. 1 ugh dot. lokalizacji urządzania gier na automatach w kasynach), ale i to czy osoba prowadząca działalność regulowaną ustawą o grach hazardowych w ogóle poddała się działaniu zasad określonych tą ustawą, czy też przeciwnie, zasady te zignorowała i działalność tę prowadziła pomimo, że ani zezwolenia, ani koncesji na prowadzenie gry nigdy nie posiadała, ani też nie ubiegał się o nie (a jak wynika wprost z informacji z Ministerstwa Finansów Departamentu Regulacji (...) Gier, to właściciele zatrzymanych do sprawy automatów, nie uzyskali koncesji na prowadzenie kasyna ani nie występowali z wnioskami o wydanie decyzji o której mowa w art. 2 ust. 6 ugh k.154-155). A skoro dana osoba ignorowała wszystkie obowiązki wynikające z przepisów ugh sprzed 03.09.2015r., a także ignorowała je dalej po 03.09.2015r., to nie mogła skutecznie powoływać się na to, że samo stwierdzenie technicznego charakteru nienotyfikowanego art. 14 ust. 1 ugh w brzmieniu sprzed 03.09.2015r. to uwalniało ją od podporządkowania się pozostałym obowiązkom wynikającym z ugh, w tym konsekwencjom wyrażającym się w powinności powstrzymania się od działań, na które nie uzyskał koncesji. Tym bardziej, że przecież działalność w zakresie organizowania i urządzania gier hazardowych z uwagi, między innymi, na towarzyszące jej ryzyka uzależnień, korupcji i przestępczości , nie może być traktowana jako zwykła działalność gospodarcza, a rynek gier hazardowych, jako zwykły rynek gospodarczy, tym bardziej, że celem polityki państwa było poddanie tego rodzaju aktywności gospodarczej ścisłej regulacji i kontroli, z położeniem szczególnego nacisku na zapobieganie uzależnieniom od hazardu, ochronę konsumentów i ich rodzin oraz zwalczanie przestępczości, w tym zorganizowanej, i innego rodzaju nielegalnej działalności (co jasno i wyraźnie ujawnione zostały we wspomnianym wyżej uzasadnieniu projektu do ustawy o grach hazardowych – patrz: druk sejmowy nr (...)) Skoro zaś nietechniczny przepis art. 6 ust. 1 ugh obowiązywał cały czas, to z pewnością skutek niedopełnienia procedury notyfikacji przepisu technicznego art. 14 ust. 1 ugh w brzmieniu sprzed 03.09.2015r. nie mógł odnosić się do całej ustawy, w tym i do art. 6 ust. 1 ugh i gratyfikować zupełnego braku poszanowania prawa w dziedzinie gier hazardowych, która ze względu na bezpieczeństwo i porządek publiczny wymagało reglamentacji.

Ponadto nie można się zgodzić z argumentem, iż art . 6 ust. 1 ugh stanowił przepis subsydiarny względem art. 14 ust. 1 ugh bądź, że przepisy te są ze sobą tak związane, że obowiązywanie jednego wpływa na obowiązywanie drugiego przepisu. Bowiem w wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 13.10.2016r. w sprawie C-303/15, w tezie 28 wyraźnie wskazano, że art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ugh nie mają charakteru sprzężonego i subsydiarnego względem siebie. Trybunał uznał tu za prawidłowe stanowisko z opinii Rzecznika Generalnego przedstawionej w dniu 7 lipca 2016r. do sprawy C-303/15, z którego wynika, że ograniczenia dotyczącego lokalizacji zapisanego w art. 14 ust. 1 ugh nie należy w ogóle uważać za element procedury udzielania zezwoleń z art. 6 ugh, a wymogi dotyczący zezwolenia i ograniczenie dotyczące lokalizacji charakteryzują się różnym zakresem i spełniają różne funkcje. Stąd nie można było uwzględnić stanowisk z apelacji o podobnym charakterze art.6 ust. 1 ugh i art. 14 ust. 1 ugh, tym bardziej, że i w wyroku SN z dnia 16 marca 2017 r. w sprawie V KK 21/17, to wyraźnie stwierdzono, że „mimo więc pewnego związku występującego pomiędzy art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, to jednak przepisy te mają niezależny od siebie charakter”. Skoro więc tylko art. 14 ust. 1 ugh w brzmieniu sprzed 03.09.2015r. z uwagi na charakter techniczny powinien przed uchwaleniem zostać notyfikowany, a obowiązek taki nie istniał co do art. 6 ugh, to z pewnością skutek niedopełnienia procedury notyfikacji tylko jednego przepisu technicznego z art. 14 ust. 1 ugh nie może odnosić się do całej ustawy, a w szczególności nie może też prowadzić do wniosku o braku możliwości stosowania choćby art. 6 ust. 1 ugh, gdyż przepisy te nie są ze sobą sprzężone i nie powinny też być ze sobą utożsamiane.

Również argumenty przedstawione przez skarżących co do możliwości interpretowania art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. nowelizującej ugh z dniem 03.09.2015r. w sposób przytoczony przez obrońców nie zasługują na podzielenie. Z przepisów ustawy o grach hazardowych obowiązujących i przed dniem 03 września 2015r. i po tej dacie, to wynikało iż państwo chce utrzymać pełną kontrolę nad organizacją gier hazardowych, wymagając by urządzający takie gry, to prowadził je w formie określonej spółki, po uzyskaniu koncesji na kasyno (art. 6 ugh), a po dniu 03.09.2015r. w myśl art. 14 ust. 1 by urządzał je wyłącznie w kasynach i „na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy” (czyli w sposób nawiązujący wyraźnie do art. 6 ust. 1 ugh tj. po uzyskaniu koncesji). A oskarżeni prowadząc działalność w tym obszarze to winni zapoznać się z przepisami ustawy o grach hazardowych a z zawartych tam uregulowań wywieść, że muszą dopełnić liczne warunki by móc legalnie gry hazardowe urządzać czy prowadzić. Tym bardziej, że w art. 14 ust. 1 ugh znowelizowanym ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r. – która obowiązywała od dnia 03 września 2015r, to nadal podtrzymywano zasadę by gry na automatach były urządzane tylko po uzyskaniu koncesji na kasyno - co wynikało przecież z ciągle obowiązującego art. 6 ust. 1 ugh- i w kasynach, to niezrozumiałe są wywody, by przepis art. 4 ustawy zmieniającej interpretować w ten sposób, że chodziło o danie czasu do 1 lipca 2016r. wszystkim podmiotom prowadzącym wcześniej i w jakikolwiek sposób działalność w obszarze gier hazardowych do dostosowania się do wymogów znowelizowanej ustawy o grach hazardowych, a nie tylko podmiotom do których wyraźnie przepis art. 4 był adresowany tj. podmiotom prowadzącym wcześniej legalną (tj. zgodną z przepisami ugh) działalność w zakresie o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 ugh lub w art. 7 ust.2 ugh (gdzie w art. 6 ust. 1 ugh wyraźnie wskazano, że działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona tylko podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry). Skoro zaś właściciele zatrzymanych automatów nie uzyskali koncesji na prowadzenie kasyna, czyli nie zastosowali się do wymogu z art. 6 ust. 1 ugh, to tym samym nie mogli być uznawani za podmioty o których mowa w art. 4 ustawy zmieniającej tj. za adresatów okresu dostosowawczego. Tym bardziej, że przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. nie dotyczył tylko dostosowania się do wymogu zawartego w zmienionej z dniem 03.09.2015r. treści art. 14 ust. 1 ugh, ale dostosowania się do wszystkich wymogów zmienionych ww ustawą z dnia 12 czerwca 2015r. w zakresie wymienionych tam przepisów. Tak więc ani treść przepisu art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r., ani jego wykładnia językowa czy celowościowa, nie stwarzała podstaw do przyjęcia, że oskarżeni mogli pozostawać w usprawiedliwionym przekonaniu, że z uwagi na okres dostosowawczy wyrażony w przepisie ww art. 4 , to mają czas do dnia 01 lipca 2016r. by urządzić czy prowadzić gry na automatach, mimo, że urządzali prowadzili gry na automatach wbrew i innym przepisom ustawy o grach hazardowych i to nie tylko tym znowelizowanym ustawą z dnia 12 czerwca 2015r., ale wcześniej obowiązującym i wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ugh tj. bez koncesji na kasyno i dlatego nie mogli się słusznie uważać za podmioty prowadzące działalność w zakresie o którym mowa w art. 6 ust.1-3 lub w art.7 ust.2 w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych.

Obecnie co do wykładni ww przepisu wypowiedział się też Sąd Najwyższy, który to w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie I KZP 1/16 wyraźnie wskazał, że „przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, Dz. U. z 2015 r. poz. 1201, dotyczy wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 3 września 2015 r. (na podstawie koncesji albo zezwolenia)”/publ. OSNKW 2016/6/36, KZS 2016/7-8/20, KZS 2016/6/44, Biul.PK 2016/4-6/7-8, Biul.SN 2016/6/18/. Postanowienie to zapadło na tle przedstawienia sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego, które według sądu kierującego to zagadnienie do rozpoznania przez SN, to wymagało zasadniczej wykładni ustawy, ale według SN nie wymagało podjęcia uchwały zawierającej taką wykładnię. SN bowiem wyraźnie wskazał, że sąd kierujący zapytanie, to podnosząc wątpliwości co do wykładni przepisu art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, to w swoich rozważaniach pominął pełną treść art. 4 ustawy nowelizującej, gdyż całkowicie przemilczał i nie dostrzegł tego, że przepis ten odsyłał wprost do przepisów art. 6 ust. 1-3 i art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych. A art. 6 ust. 1 ugh nie był znowelizowany ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych i przepis art. 4 tej ustawy to akurat nie dotyczył art. 6 ust. 1ugh jako przepisu który miał zostać dostosowany do wymogów ustawy zmieniającej z dnia 12 czerwca 2015 r. w terminie do dnia 01 lipca 2016r. Stąd nie można było wywodzić, że na tle zagadnienia przedstawionego SN , w wyniku którego zapadło postanowienie SN z 28 kwietnia 2016r. w spr. I KZP 1/16, to faktycznie można było stwierdzić, że przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, to był niejasny, czy wywołujący wątpliwości co do jego wykładni. Tym bardziej, że art. 6 ust. 1 ugh obowiązywał i przed i po 3.09.2015r., a mimo tego podmioty urządzające gry na zatrzymanych w sprawie automatach, to nie uzyskały koncesji na prowadzenie kasyna.

Nawiązując zaś do argumentacji z apelacji adw. M. S., że art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. należało interpretować tak, że użyte tam określenie „podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” dotyczyło tylko prowadzenia wskazanej w art. 6 ust. 1 ugh działalności nie przekonuje, gdyż ustawodawca w art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r.nie nawiązał tylko do art. 6 ust. 1, ale do w art. 6 ust. 1-3 i art. 7 ust. 2ugh; gdyby zaś chciał wskazać, że chodzi mu tylko o działalność w zakresie gier na automatach i innych, bez nawiązania do stosownych koncesji czy zezwoleń które należy uzyskać na ich prowadzenie, to nie przytaczałby określonych przepisów w postaci art. 6 ust. 1-3 i art. 7 ust. 2ugh, tylko użył wprost określenia literalnego o działalność w jakim zakresie mu w art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. chodzi. Ponadto skoro i np. w art. 3 ugh używa się pojęcia nawiązującego do prowadzenia działalności w zakresie urządzania gier na automatach, to racjonalny ustawodawca gdyby chodziło mu tylko o wskazanie zakresu działalności dot. urządzania gier na automatach, to mógłby użyć w art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r np. art. 3 ugh czy innego odwołującego się do tego zakresu. Nadto przepisy art. 6 ust.1-3 ugh lub w art. 7 ust. 2 ugh znalazły się w części ustawy o grach hazardowych w jej rozdziale 1 zatytułowanym „Przepisy ogólne”, ustawodawca zaś dopiero rozdział 2 ustawy o grach hazardowych, który zaczyna się od art. 9, to zatytułował „Warunki urządzania gier hazardowych”. Po wtóre, to, że działalność w zakresie odwołującym się do przepisów art. 6 ust.1-3 ugh lub w art. 7 ust. 2 ugh dotyczy całej treści przepisów tam wymienionych (a nie z wyłączeniem wskazanych tam warunków prowadzenia działalności), wynika z tego, że ustawodawca w treści art. 4 nie poczynił zastrzeżenia, że dotyczy to przepisów tam wymienionych (art. 6 ust.1-3 ugh lub w art. 7 ust. 2 ugh ) tylko w części. Gdyby też przyjąć argumentację, że użycie w art. 4 pojęcia o działalności w zakresie wymienionych tam przepisów dotyczy tylko ściśle zakresu prowadzenia działalności a nie warunków, to „pominięcie” tych warunków przy odczytaniu art. 4 ustawy nowelizującej w powiązaniu z treścią art. 6 ust. 1-3 ugh, to powodowałoby, że wtedy przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. stawałby się zupełnie nieczytelny i pozbawiony sensu. Bowiem gdyby go odczytać, konkretnie w nawiązaniu do art. 6 ust. 1 ugh, z pominięciem zwrotu zawartego w art. 6 ust. 1 ugh „na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry”, to odrzucenie tego sformułowania „na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry” powodowałoby, że art. 4 ustawy z 2015r. odwołując się do zakresu art. 6 ust. 1 odwoływałby się tylko do fragmentu treści „działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona” a więc treści, która tak okrojona to z pewnością nie stanowiłaby logicznego dopełnienia art. 4 ustawy nowelizującej. Przywołanie zaś konkretnie w treści art. 4 ustawy z 12.06.2015r. m.in. art. 6 ust. 1 ugh wyraźnie wskazuje, że chodzi tu też o nawiązanie nie tylko do zakresu działalności tam wymienionej ale i do warunku prowadzenia takiej działalności w postaci uzyskania koncesji na kasyno. Odczytanie więc art. 4 ustawy nowelizującej w związku z pełną treścią np. przepisu art. 6 ust. 1 ugh, to powoduje, że dopiero wtedy przepis zawarty w ww art. 4 staje się logiczny i wskazuje jakie podmioty chciał ustawodawca objąć okresem dostosowawczym. Ponadto przytoczono przez skarżącego stanowisko (...) czy C-98/14, jako dotyczące innej kwestii i innego stanu faktycznego, nie mają znaczenia dla wykazania, że to argumentacja skarżącego co do interpretacji art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. jest słuszna i wykazana. Stąd nie było podstaw aby w czasie czynów przypisanych oskarżonym, to interpretować art. 4 ww ustawy jako swoistą abolicję dla osób urządzających i prowadzących gry hazardowe bez koncesji na kasyno i poza kasynem w okresie po dniu 03.09.2015r. do dnia 30 czerwca 2016r.

Nawiązując zaś do podniesionych zarzutów, co do zarzutu naruszenia art. 10§3kks czy art. 10§4kks, to należy obrońcom oskarżonych wskazać, że argumenty podnoszone przez autorów apelacji odnoszą się do wybranego orzecznictwa i poglądów doktryny czy też własnej interpretacji skarżących dot. obowiązywania i charakteru art. 6 ust. 1 ugh, art. 14 ust. 1 ugh, a także wykładni art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. Jednak autorzy apelacji nie nawiązali w żaden sposób do wymowy dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, a sprawa karna ma za zadanie ustalić czy dany oskarżony popełnił zarzucane (a w efekcie przypisane) mu przestępstwo i jaki towarzyszył mu zamiar. Trzeba zaś wskazać, że przed wyrokiem, który zapadł w omawianej sprawie, to ani obrońcy oskarżonych ani sami oskarżeni nie powoływali się na to by z analizy treści art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. wywodzili, że okres dostosowawczy ich dotyczy w sposób wskazany przez obrońców. Bowiem troje oskarżonych tj. M. W., K. W. i A. B. odmówiło składania wyjaśnień i ograniczyło się do podania, że nie przyznają się do stawianych im zarzutów. Natomiast A.H. w złożonych wyjaśnieniach podał, że nie interesował się ustawą o grach hazardowych, nie znał jej treści. A w takich okolicznościach, to trudno przyjąć by wykazano dowodami, że oskarżeni faktycznie brali pod uwagę przywołaną przez obrońców w apelacjach treść art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. i dokonywali jej interpretacji i by sąd I instancji wydając wyrok mógł realnie ocenić zamiar i winę oskarżonych przez pryzmat wiedzy oskarżonych w zakresie obowiązujących wykładni prawa w obszarze przepisów o grach hazardowych w czasie czynu i w okresie poprzedzającym, skoro oskarżeni M. W., K. W. i A. B. na ten temat się nie wypowiedzieli, a A.H. wręcz zaprzeczył by znał przepisy dot. gier hazardowych. Dlatego brak możliwości realnego wykazania dowodami w niniejszej sprawie, że to oskarżeni opierali swoje przekonanie o legalności prowadzonej działalności w czasie czynów im przypisanych na takich autorytetach jak (...), Sąd Najwyższy, sądy powszechne, czy interpretując obowiązywanie art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ugh czy art. 4 ustawy z 12 czerwca 2015r. tj. właśnie w taki sposób jak to zaprezentowano w apelacjach, stąd wobec braku sygnałów od samych oskarżonych by wiedzę w takich obszarach posiadali (i to w sytuacji, gdy A.H. wręcz podał, że nie interesował się ustawą o grach hazardowych), to stanowi o gołosłowności tego argumentu. To zaś, że obrońcy oskarżonych posiadają wiedzę w obszarze zaprezentowanym w środkach zaskarżenia, nie oznacza automatycznie, że wiedzę taką mieli też oskarżeni i że nią się kierowali uznając, że działają legalnie z uwagi na wątpliwości tak co technicznego charakteru art. 6 ust. 1 ugh i art. 14 ust. 1 ugh, jak i tego czy mogli legalnie działać po 03 września 2015r. tj. po wejściu w życie ustawy nowelizującej ugh i jak interpretowali treść art. 4 ustawy nowelizującej z 12 czerwca 2015r. Sąd musi bowiem mieć podstawy by ocenić zamiar oskarżonych w czasie czynu, a z pewnością brak stanowisk trójki oskarżonych wyartykułowanych w wyjaśnieniach (do czego mieli zresztą pełne prawo) co do postawionych im zarzutów, czy wręcz przyznanie się przez A. H. do braku wiedzy w zakresie przepisów ustawy o grach hazardowych, to nie pozwala na zasadne przyjęcie, że to oskarżeni tak interpretowali przepisy prawa, jak to zaprezentowali w apelacjach ich obrońcy. A z tych powodów –a także w świetle powyższych rozważań- to argumenty przytoczone przez obrońców oskarżonych przez sąd odwoławczy nie mogły być uwzględnione.

Odnośnie zaś tego, że zapadały orzeczenia w których uniewinniano lub umarzano postępowanie wobec osób stojących pod zarzutami popełnienia przestępstw z art. 107§1kks, a które obrońcy dołączyli do akt sprawy, a nawet do wniesionych apelacji, to odnośnie orzeczeń, które zapadły po okresie wskazanym w czynach oskarżonym przypisanych tj. po 05 listopada 2015r., to z pewnością nie mogły mieć wpływu na wykazanie „usprawiedliwionej nieświadomości karalności” wskazanej w art. 10§4kks w czasie czynów przypisanych oskarżonym, skoro w tym czasie orzeczenia tee nie istniały. Natomiast w sytuacji, gdy też zapadały orzeczenia na tle zarzutów z art. 107§1kks przed 05 listopada 2015r., to gdy nie dotyczyły one oskarżonych K. W., A. B. czy A. H., to trudno zakładać by oskarżeni ci zapoznali się z treścią takich orzeczeń i by z nich wywodzili przekonanie, że ich zachowanie nie jest penalizowane (tym bardziej, że z zebranych dowodów nie wynika by ci oskarżeni takie orzeczenia znali). Natomiast skoro część z przedstawionych w sprawie orzeczeń dotyczyła oskarżonego M. W. to tylko odnośnie tego oskarżonego można by rozważać warunki z art. 10§3 kks a właściwie art.10§4kks poprzez pryzmat znajomości takich orzeczeń przez tego oskarżonego. W obu przypadkach wskazanych w tych przepisach, to błąd co do wystąpienia okoliczności wyłączającej bezprawność czy nieświadomości karalności, musi być usprawiedliwiony. A w okolicznościach sprawy, w tym w świetle tego, że w sprawach dot. zarzutów z art. 107§1kks zapadały różne orzeczenia tj. uniewinniające, umarzające, ale i wyroki skazujące (co przyznał na rozprawie odwoławczej obrońca i co zauważył w pisemnym uzasadnieniu wyroku sąd I instancji w zakresie wyroku SR w Elblągu z dnia 17.04.2014r. w sprawie VIII K 504/12 skazującego M. W. za czyn z art. 107§1kks i przywołał jako okoliczność znaną sądowi z urzędu), to można przyjąć, że osoby których orzeczenia te dotyczyły miały jednak świadomość możliwości naruszenia przepisów ustawy o grach hazardowych i godziły się na urządzanie gier na automatach wbrew przepisom tej ustawy, skoro zdawały sobie sprawę z tego, że zapadały wobec nich i wyroki skazujące, a mimo tego po dniu 03.09.2015r. nadal prowadziły działalność w zakresie gier na automatach, wbrew przepisom ugh, bez udzielonej koncesji i poza ksynem. Co w szczególności dot. M. W., który to nie mając koncesji na kasyno, co wynika z informacji z Ministerstwa Finansów z k. 154, to i przed 03.09.2015r. i po tej dacie zawierał umowy, które służyły do urządzania gier hazardowych na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Tym bardziej, że – jak to wyżej wskazano- po dniu 03.09.2015r. , gdy zaczął obowiązywać m.in. znowelizowany przepis art. 14 ust. 1 ugh dot. lokalizacji gier hazardowych na automatach w kasynie, to M. W. nie mógł nawet zasadnie powoływać się (przy czym skoro nie składał wyjaśnień, to z tego wynika, że faktycznie nie powołał się na taki argument) na przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, jako dający mu prawo do kontynuowania działalności w zakresie urządzania gier hazardowych, gdyż i wcześniej działalność taką prowadził bez zachowania wymogów zawartych w ugh.

Skoro zaś od odpowiedzialności karnej – w myśl art. 10§3kks czy art. 10§4kks uwalnia tylko w usprawiedliwione błędne przekonanie, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność czy usprawiedliwiona nieświadomość karalności, to skoro oskarżeni nie wskazali w wyjaśnieniach bądź w inny sposób że dołożyli starań by poznać przepisy ustawy o ugh, lub by ze wszystkich orzeczeń które zapadały na tle spraw dot. art. 107§1kks to zapadały wyłącznie orzeczenia umarzające czy uniewinniające, to nie można przyjąć by to wystarczyło do przyjęcia „usprawiedliwionego” stanowiska oskarżonych w tym zakresie i by zanegować prawidłowość zamiaru przyjętego przez sąd I instancji. Z ustaleń faktów poczynionych przez sąd musi bowiem wynikać, że dany sprawca podjął starania, w wyniku których uzyskał pewne informacje, że jego czyn nie podlega odpowiedzialności karno-skarbowej. A tego w ustalonych okolicznościach sprawy nie można było stwierdzić, a tym samym przyjąć by zaistniały podstawy do przyjęcia w omawianej sprawie możliwości zastosowania instytucji z art. 10§3kks czy art. 10§4kks, czy tego, że oskarżeni działali tylko z zamiarem ewentualnym. Bowiem osoba podejmując działania z urządzaniem gry na automatach, co wynika z ustawy o grach hazardowych, to w sytuacji gdy chciałby legalnie, bez narażania się na odpowiedzialność karno-skarbową, takie gry urządzać to – co wynika ze stanowczych przepisów ustawy o grach hazardowych- musiałby prowadzić działalność w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 6 ust. 4 ugh/obecnie art. 6 ust.. 5 ugh), po uzyskaniu koncesji na kasyno (art. 6ust.1 ugh), w kasynie (art. 14ust. 1 ugh), a w sytuacji wątpliwości co do tego czy gra którą chce urządzać jest grą na automatach, która musi być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno, to powinien zwrócić się do Ministra właściwego do spraw finansów publicznych o wydanie decyzji czy gra jest grą na automacje w rozumieniu ustawy czy też nie (co wynika z art. 2 ust. 6 ugh) i czy urządzenie takiej gry wymaga spełnienia warunków z art. 6 ugh i 14 ugh. Również i prowadzący taką grę musiałby zapoznać się z przepisami ugh i upewnić czy urządzający grę ma koncesje na kasyno i urządza grę w kasynie. Dlatego oskarżeni decydując się na urządzanie i prowadzenie gier hazardowych na automatach nie w kasynie, ale w punkcie gier przy stacji paliw, to powinni się liczyć z tym, że takie działania bez koncesji na kasyno i poza kasynem, celem urządzania i prowadzenia gier na tych automatach, bez upewnienia się (skoro brak na to dowodów) czy jest to bezwarunkowo legalne w świetle obowiązujących przepisów ugh, to powoduje, że skarżący w apelacjach, nie mogli powoływać się na wykazaną dowodami usprawiedliwioną nieświadomość karalności, czy usprawiedliwione błędne przekonanie u oskarżonych, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność, tym bardziej, że zapadały też orzeczenia skazujące dot. popełnienia przestępstw z art. 107§1kks, co powinno wywołać akurat u M. W. dodatkowe wątpliwości co do legalności jego działań.

Ponadto co do wyjaśnień A. H., że byli z K. W. u radców prawnych przed podpisaniem umowy i że byli świadomi że „wszystko jest normalnie”, to w sytuacji, gdy umowa w zakresie obsługi urządzeń do gier rozrywkowych została zawarta w styczniu 2015r., to takie oświadczenie tego oskarżonego nie mogło uwolnić i jego i K. W. od odpowiedzialności za czyny dot. urządzania wbrew ustawie gier na automatach po dniu 03.09.2015r. Poza bowiem powołaniem się na nieustalonych radców prawnych (a więc osoby określone tak enigmatycznie, że nie można ich zidentyfikować i zweryfikować twierdzeń oskarżonego), to sam oskarżony przyznał, że nie interesował się ustawą o grach hazardowych, nie znał jej treści, a prowadząc obsługę automatów nie posiadał świadectwa zawodowego wydanego przez Ministra Finansów. A z tego wynika, że nie dołożył on wystarczającej staranności by zapoznać się z przepisami dot. udziału w urządzaniu gier na automatach i do nich się dostosować, w tym z tymi które weszły w życie z dniem 03 września 2015r., stąd obrona nie może skutecznie powoływać się na usprawiedliwioną nieświadomość i tego oskarżonego co do karalności czynu czy usprawiedliwione błędne przekonanie, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność, skoro ww okoliczności na to nie wskazują by oskarżony ten dochował należytej staranności i by upewnił się co do legalności działań po 03.09.2015r. Tym bardziej, że A.H. nie był tylko zwykłym serwisantem, ale szeroko umocowanym pełnomocnikiem firmy PHU”S.”, co wynika i z treści umowy w zakresie obsługi automatów, jak i z informacji z (...), a wobec tego ciążył na nim szczególny obowiązek zapoznania się z przepisami dotyczącymi działalności reprezentowanego przez niego przedsiębiorstwa. Co też dodatkowo wynikało z umowy w zakresie obsługi automatów, gdzie A.H. jako pełnomocnik „zleceniobiorcy” tj. (...).W. oświadczył, że „posiada wiedzę, umiejętności, potencjał techniczny oraz doświadczenie niezbędne do świadczenia usług” w zakresie obsługi automatów.

Ponadto i wobec takich wyjaśnień A. H. i braku wyjaśnień pozostałych oskarżonych (którzy ograniczyli się do oświadczeń, że nie przyznają się do winy), to nie można uwzględnić powołania się tylko przez obrońców na ich własną a nie przeprowadzoną przez oskarżonych interpretację art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. ustawy nowelizującej ustawę o grach hazardowych czy wybrane przez obrońców i przytoczone przez nich orzeczenia lub poglądy z doktryny o konsekwencjach braku notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ugh, a w efekcie przyznać, że doszło do naruszenia art. 10§3kks czy art. 10§4kks poprzez pominiecie tych przepisów. Należy bowiem wykazać i ustalić, że to nie obrońcy, tylko oskarżeni, pozostawali w usprawiedliwionej nieświadomości tak bezprawności jak i karalności czynów z art.. 107§1kks.

Nie podlegały też uwzględnieniu zarzuty przywołane w apelacji obrońcy A. B.. Mimo bowiem przytoczenia przez tego skarżącego wielu przepisów z różnych aktów prawnych, które miał naruszyć sąd I instancji i w efekcie dopuścić się obrazy art. 107§1kks poprzez zastosowanie go do A. B., a także przytoczenie poglądów doktryny czy orzeczeń sądów lub prokuratur, to ze wskazanych wyżej powodów nie można było uwzględnić stanowiska iż sąd orzekający nie miał podstaw do stosowania art. 14 ust. 1 ugh i innych obowiązujących w dacie czynu przypisanego A. B.. Tym bardziej, że kwestie dot. technicznego charakteru art. 14 ust. 1 ugh i odmiennego charakteru art. 6 ust. 1 ugh (wbrew stanowisku skarżącego z pkt. 3 apelacji o technicznym charakterze art. 6 ugh) w sposób przekonywujący rozstrzygnięto już w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16 i w orzeczeniu C-303/15 (...) ( co wskazuje wbrew stanowisku tego skarżącego, że nie doszło do naruszenia art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewidującego prejudycjalny tryb orzekania Trybunału Sprawiedliwości, skoro uwzględniono orzeczenie tego trybunału odnoszące się wprost do kwestii oceny technicznego charakteru przepisów ugh), stąd argumenty, które pojawiały się przed wydaniem tych orzeczeń – a które przywołał autor apelacji- nie mają już znaczenia dla rozpoznania przedmiotowej sprawy. Tym bardziej, że po nowelizacji ugh z dniem 03.09.2015r., wobec zaprezentowanej powyżej interpretacji art. 4 ustawy z dnia 12.06.2015r., to i art. 14 ust. 1 ugh mógł wypełnić blankietowy przepis art. 107§1kks, stąd nie doszło ani do naruszenia art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (przewidującego moc wiążącą rozporządzeń, dyrektyw, decyzji, zaleceń i opinii) ani do naruszenia innych przepisów przytoczonych przez skarżącego w pkt. 1,2 i 3 apelacji ( przy czym wskazał on na naruszenie i tak ogólnych przepisów jak np. art. 19 ust. 1 (...), który ogólnie dotyczy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej).

Przy czym i dywagacje tego autora apelacji o tym, że stwierdzony techniczny charakter art. 14 ust. 1 ugh, to powoduje, że i inne przepisy ugh mogą mieć taki charakter, to nie mógł być uwzględniony, gdyż nie wykazał tego przytoczona argumentacją, tym bardziej, że uznał on za przepis techniczny np. przepis art. 2 ust. 3 ugh zawierający definicję gier na automatach czy art. 4 ugh zawierający tzw. „słowniczek”. I to mimo tego, że drugi autor apelacji w zakresie dot. art. 2 ust. 3 ugh to określił ten przepis jako mający charakter „czysto definicyjny” i nie wskazał by miał on charakter techniczny.

Odnosząc się zaś do zarzutów dot. naruszenia przez sąd I instancji art. 4, 5§2 i 7 kpk, to należy obrońcy A. B. wskazać, że podmiotem prowadzącym gry na automatach w przedmiotowym lokalu (przy czym lokal przy stacji paliw (...) w B. w sposób oczywisty nie posiadał statusu kasyna) był A. B. jako osoba dysponująca tytułem do tego lokalu i nadzorująca gry na automatach tj. funkcjonowanie tych urządzeń. Bowiem umożliwienie użytkowania automatów w zakresie gier hazardowych w miejscu czynu i urządzania przez nich gier na wstawionych tam automatach przez pozostałych oskarżonych było przecież konsekwencją zawarcia przez A. B. umów: ramowej umowy dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji urządzeń potwierdzającej wydanie A. B. 2 automatów do gier i umowy najmu powierzchni. Ponadto w umowie najmu w §3 zawarto zobowiązanie wynajmującego tj. A. B. do sprawowania stałego nadzoru nad ustanowionymi w jego lokalu urządzeniami, a w do ramowej umowy dzierżawy powierzchni (gdzie w § 6 ust. 2 dzierżawca zapewnił wydzierżawiającemu tj. A. B. obsługę prawną związaną z funkcjonowaniem i eksploatacją urządzeń w niezbędnym zakresie) dołączono listę aktualizacji urządzeń potwierdzającą wydanie 2 automatów do gier, zaś z zeznań pracownika stacji paliw (...) – J. P. wynikało, że nie zajmował się on wstawionymi do pomieszczenia automatami, a widywał w obrębie stacji A. B.. A z tych dowodów wynika, że to A. B. był zaangażowany przy przyjęciu automatów do lokalu, zobowiązany do nadzoru nad automatami, za to miał uzyskiwać korzyść finansową w postaci kwot wskazanych w umowach najmu i ramowej umowy dzierżawy powierzchni (co wskazuje na niezasadność zarzutu obrońcy, iż oskarżony nie uzyskiwał korzyści majątkowej). Stąd te dowody przemawiają za tym, że to A. B. sprawując pieczę/nadzór nad wstawionymi tam automatami, zapewniając odpowiednio przystosowaną do zainstalowania automatów powierzchnię, przez co umożliwił dostęp graczom do zatrzymanych w dniu 5 listopada 2015r. urządzeń, to prowadził grę na automatach. Należy też przyjąć, że bez udziału skarżącego, w całym przedsięwzięciu nie byłoby możliwe urządzanie gier w tym miejscu przez pozostałych oskarżonych (i K.M.), którzy bądź dostarczyli automaty bądź zajmowali się nimi nie na co dzień, tylko okazjonalnie. W sytuacji, gdy z aneksu do ramowej umowy dzierżawy wynika, że automaty zatrzymane w sprawie zostały wydane do lokalu, a z §6 ust.2 umowy ramowej dzierżawy wynika, że dzierżawca zapewnił wydzierżawiającemu tj. A. B. obsługę prawną związaną z funkcjonowaniem i eksploatacją urządzeń w niezbędnym zakresie, to przecież ani wygląd wstawionych do lokalu automatów ani treść ww § 6ust. 2 nie wskazywała na to by A. B. miał podstawy by być przekonany (jak to sugeruje obrońca, gdyż A. B. nie złożył wyjaśnień), że w jego lokalu będą się znajdować automaty które można porównać z automatami-kioskami do sprzedaży napoi czy słodyczy. Bowiem gdyby A. B. miał tylko udostępnić lokal do wstawienia automatów o charakterze porównywalnym z automatami do sprzedaży słodyczy itp., to niezrozumiałe jest zapewnienie przez dzierżawcę temu oskarżonemu obsługi prawnej związanej z funkcjonowaniem i eksploatacją urządzeń tam wstawionych (znacznie odbiegających wyglądem i zasadami funkcjonowania od automatów do sprzedaży słodyczy, co było przecież widoczne na pierwszy rzut oka nawet dla laika), tym bardziej, że obrońca przekonuje w apelacji, że rola A. B. miała tylko się ograniczać do wydzierżawienia powierzchni, czemu przeczą inne dowody. Podobnie jak i stały nadzór nad automatami wstawionymi do lokalu A. B., co obrońca określił jako „ewentualna opiekę nad automatami do gry) to nie pozwala na przyjęcie by sąd I instancji nieprawidłowo zinterpretował rolę A. B. w przypisanym mu procederze. Stąd nie można było uwzględnić zarzutów obrońcy A. B., a można było temu oskarżonemu przypisać prowadzenie gier tj. wykonywanie bezpośrednich czynności przy grach, po uprzednim urządzaniu gier przez pozostałych oskarżonych (gdyż pod pojęciem „urządzania" należy rozumieć realizację takich czynności, które są niezbędne do rozpoczęcia danego przedsięwzięcia, tj. m.in. wynajęcie lokalu, zorganizowanie urządzeń do gry, ustalanie zasad ich rozliczania, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, zapewnienie serwisu itp., a więc takich czynności, które mają doprowadzić do tego by gra się mogła odbyć). Ponieważ zaś A. B. przypisano prowadzenie gier a nie ich urządzanie, to w sposób oczywisty podnoszona przez obrońcę okoliczność, że A. B. nie był właścicielem żadnego z przedmiotowych automatów, to nie ma żadnego znaczenia dla wykazania, że nie popełnił on przypisanego mu czynu. Bowiem w sytuacji, gdy M. W., K. W. i A.H. gry na automatach urządzali (tj. podjęli się ww czynności zawierających się w przytoczonym powyżej pojęciu „urządzania”, co wynika min. z treści pozyskanych dokumentów w postaci łączących ich umów) w punkcie gier przy stacji paliw, to oczywistym jest, że miejsce czynu wskazywało na to, że gry były urządzane poza kasynem, w sytuacji gdy organizujący gry właściciele automatów nie mieli też koncesji na kasyno. Ponadto i z przeprowadzonego eksperymentu przez funkcjonariuszy celnych, i z oględzin zatrzymanych automatów do gier i z opinii biegłego A. C., tj. dowodów które są zgodne i wzajemnie się uzupełniają, stąd zasługują na wiarygodność, to wynika losowy i komercyjny charakter gier na zatrzymanych automatach. A skoro gry na tych automatach miały taki właśnie charakter, to by je legalnie można było urządzać i prowadzić, to należało uzyskać koncesję na kasyno a dozwolonym miejscem urządzania i prowadzenia tych gier było wyłącznie kasyno a nie punkt gier przy stacji paliw. Oskarżeni urządzając i prowadząc gry o ww charakterze poza miejscem do tego wyznaczonym (co sąd I instancji prawidłowo ustalił i wykazał nie naruszając tym przepisów art. 4,5§2 czy 7 kpk) nie podporządkowali się więc obligatoryjnym przepisom ustawy o grach hazardowych, m.in. art. 14 ust. 1 ugh, a to powodowało, że zachodziły podstawy do przypisania im popełnienia przestępstw z art. 107§1kks w sposób wskazany w opisie czynów im przypisanych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, to argumenty przytoczone przez skarżących dla wykazania zasadności zarzutów z apelacji, to należy potraktować w kategoriach odmiennego poglądu opartego na własnej, wybiórczej i dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego, czy przywołanych takich orzeczeń i poglądów, które nie mogły jednak doprowadzić do zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych czy umorzenie postępowania lub do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Bowiem w wyniku swobodnej oceny dowodów, utrzymanej w granicach racjonalności Sąd I instancji wskazał, które z dowodów dot. rozpoznawanej sprawy zasługują na wiarygodność, przy czym pogląd ten zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego, gdyż wbrew wywodom skarżących, ocena materiału dowodowego, dokonana przez pryzmat logicznego myślenia i doświadczenia życiowego pozwalała na przypisanie oskarżonym występku z art. 107§1kks. W ocenie sądu odwoławczego sąd rejonowy zgromadził wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy materiał dowodowy i ocenił go właściwie, co wynika tez z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a w oparciu o tę ocenę poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wyprowadził trafny wniosek o winie oskarżonych w zakresie występku z art. 107§1kks (który mógł być wypełniony przepisem art. 14 ust. 1 ugh, który oskarżeni naruszyli organizując/urządzając i prowadząc gry na zabezpieczonych automatach o charakterze losowym i komercyjnym). Sąd rejonowy nie dopuścił się zatem takiej obrazy przepisów postępowania, która miałaby wpływ na treść wyroku, i obrazy prawa materialnego, w postaci przepisów wskazanych przez skarżących, zaś kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje oparcie w ocenie materiału dowodowego zgromadzonego oraz ujawnionego w postępowaniu i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku, który co do zasady jest słuszny i trafny w zakresie wszystkich zawartych tam rozstrzygnięć.

Ponadto należy przyjąć, iż wymierzone oskarżonym kary są jak najbardziej sprawiedliwe, uwzględniają zarazem wszystkie dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 13§1kks, a co do wymiaru samej grzywny- z art. 23§1i3 kks, w tym i to, że oskarżeni M. W., K. W. i A.H. - działając wspólnie i w porozumieniu - urządzali gry na dwóch automatach, zaś A. B. prowadził gry na pięciu automatach, a także sytuację majątkowo-osobistą oskarżonych. W ocenie sądu okręgowego taka represja karna w postaci kar grzywien i przepadku dowodów rzeczowych stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych i powinna zarazem wywołać w świadomości danego sprawcy przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kary grzywien i orzeczony przepadek będą oddziaływać właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 113§1 kks utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, nie stwierdzając by zapadłe orzeczenie było niesłuszne, tym bardziej, że blankietowy przepis art. 107§1kks mógł być wypełniony przez art.14 ust.1 ugh.

Rozstrzygnięto też o zasądzeniu od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie przed sądem II instancji po ¼ części od każdego z nich, przy czym z uwagi na zróżnicowaną sytuację materialną poszczególnych oskarżonych, to obciążono opłatami oskarżonych dobrze sytuowanych tj. M. W. i K. W., zaś gorzej sytuowanych A. B. i A. H. zwolniono od obowiązku ponoszenia opłaty.