Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. K. wraz z innymi osobami zostali oskarżeni o to, że:

I.  w czasie od 21 kwietnia do czerwca 1998 roku w S. i Czechach województwa (...) oraz innych miejscowościach na terenie kraju, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, a P. R. będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz rodziny albo też gwałtownego zamachu na jego mienie, doprowadzili B. S. do rozporządzenia jego własnym mieniem w kwocie 7.000 złotych jako formę tzw. "kary", a nadto usiłowali doprowadzić B. S. do rozporządzenia mieniem w kwocie 13.000 złotych, lecz zamierzonego skutku nie osiągnęli, z uwagi na ukrywanie się pokrzywdzonego oraz nieposiadanie przez niego żądanej kwoty nienależnego świadczenia,

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II.  w czasie od 21 kwietnia do czerwca 1998 roku w S. i Czechach województwa (...) oraz w innych miejscowościach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, w celu wymuszenia od B. S. zwrotu wierzytelności w kwocie nie mniejszej niż 20.000 złotych należnej od niego M. G. (1) stosowali wobec niego groźby popełnienia na jego szkodę przestępstw zniszczenia mienia przez podpalenie oraz pobicie i pozbawienia życia,

tj. o przestępstwo z art. 167 d.k.k.

III.  w maju 1998 roku w miejscowości C. województwa (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, pozbawili B. S. wolności w ten sposób, że zamknęli go na strychu domu Z. D., a nadto uwolnili ze smyczy jego psa razy owczarek kaukaski oraz zagrozili, iż w przypadku próby opuszczenia obejścia zostanie przewieziony do Ł. o oddany do dyspozycji pozostałych współsprawców,

tj. o przestępstwo z art. 189 § 1 k.k.

IV.  w dniu 30 czerwca 1998 roku w Z. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, a P. R. będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz żony i używając przemocy poprzez dwukrotnego uderzenie głową w twarz jak również groźbami gwałtownego zamachu na ich mienie, doprowadzili S. H. do rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 2.000 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k.

V.  w czasie od 27 marca do 16 kwietnia 1998 roku w Z. województwa (...) i w miejscowości C. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema ustalonymi osobami,z których materiał co do jednej wyłączono do odrębnego postępowania, a P. R. będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz jego żony, jej zgwałcenia oraz groźbami gwałtownego zamachu na ich mienie j poprzez podpalenie ich domu, podstępem zwabili go do miejscowości C., żądając wypłacenia nienależnego świadczenia w kwocie 50.000 złotych i w konsekwencji doprowadzili S. H. do rozporządzenia mieniem cudzym w postaci samochodu marki O. (...) nr rej (...)’Wartości 23.000 złotych, objętym umową komisu jego syna M. H. poprzez sporządzenie umowy przeniesienia własności tego pojazdu na swoją rzecz oraz mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 30.000 złotych,

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VI.  w maju 1998 roku w miejscowości W. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema ustalonymi osobami oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, a P. R. będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz jego bliskich, oraz gwałtownego zamachu na ich mienie, doprowadzili M. G. (1) do rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 20.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k.

IX.  w kwietniu 1998 roku w miejscowości W. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których i wydzielono materiał do odrębnego postępowania, a P. R. będąc uprzednio skazanym w warunkach, powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz rodziny, zgwałceniem żony, a także gwałtownego zamachu na ich mienie poprzez podłożenie ładunku wybuchowego, doprowadzili M. G. (1) do rozporządzenia mieniem własnym w postaci samochodu i osobowego marki O. (...) nr rej (...) o wartości nie mniejszej niż 11 000 złotych poprzez pozbawienie go jego posiadania, a także pieniędzmi w kwocie 10.000 złotych jako tzw. "kary" za nie spłacanie ich przez B. S.,

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

G. B. oraz S. K. wraz z innymi osobami zostali oskarżeni o to, że

X.  na przełomie maja i czerwca 1998 roku w Ł. oraz G. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, a P. R. i G. B. będąc uprzednio skazanymi w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz jego żony, a także gwałtownego zamachu na ich mienie oraz pozbawienie własności i posiadania samochodu osobowego marki B. nr rej (...) : wartości 60.000 złotych doprowadzili S. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 7.000 dolarów USD odpowiadającej kwocie co najmniej 23.800 złotych, którą określili jako tzw. "karę",

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k., a w stosunku do G. B. nadto w zw. z art. 64 § 2 k.k.

G. B. wraz z innymi osobami zostali oskarżeni o to, że

XI.  w połowie czerwca 1998 roku w Ł. i w W. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, a P. R. i G. B. będąc uprzednio skazanymi w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ze z góry powziętym zamiarem groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz bliskich, a także gwałtownego zamachu na ich mienie doprowadzili M. G. (1) do rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 20.000 zł

tj. o przestępstwo z art. 282 k.k., w zw. z art. 12 k.k., a w stosunku do G. B. nadto w zw. z art. 64 § 2 k.k.

G. B. oraz S. K. wraz z innymi osobami zostali oskarżeni o to, że

XII.  w połowie czerwca 1998 roku w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu, a P. R. i G. B. będąc uprzednio skazanymi w warunkach powrotu do przestępstwa i po odbyciu łącznie co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu ostatniej kary, używając wobec M. G. (1) gwałtu poprzez uderzenie go telefonem komórkowym oraz pięścią w głowę oraz okolicę nerek, doprowadzili go do stanu bezbronności, a następnie zabrali na jego szkodę pieniądze w walucie obcej i polskiej o łącznej wartości 4.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. a w stosunku do G. B. nadto w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 14 października 2015 roku w miejsce zarzucanego oskarżonemu S. K. czynu opisanego w punkcie I uznano go za winnego tego, że w czerwcu 1998 roku w S. i Czechach województwa (...), wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz rodziny i gwałtownego zamachu na jego mienie, doprowadzili B. S. do rozporządzenia jego własnym mieniem w kwocie 7.000 złotych, czym wypełnił dyspozycję art. 282 k.k., w miejsce czynu opisanego w punkcie VI uznano oskarżonego S. K. za winnego tego, że w maju 1998 roku w miejscowości W. województwa (...) oraz w miejscowości C., działając wspólnie z dwiema ustalonymi osobami oraz z innymi nieustalonymi dotychczas mężczyznami, w stosunku do których wydzielono materiał do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie doprowadzili M. G. (1) do rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 15.000 zł czym wypełnił dyspozycję art. 282 k.k., w miejsce zarzucanego w punkcie IX czynu uznano za winnego tego, że w kwietniu 1998 roku w miejscowości W. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie jego oraz rodziny, zgwałceniem żony , a także gwałtownego zamachu na ich mienie poprzez wysadzenie w powietrze domu doprowadzili M. G. (1) do rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 10.000 zł czym wypełnił dyspozycję art. 282 k.k. Sąd uznał iż powyższe czyny stanowią ciąg przestępstw i na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego G. B. uznano za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XI z tą zmianą, iż z opisu czynu i z kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 12 k.k. i przyjęto, że pokrzywdzony rozporządził mieniem w kwocie 16.000 zł, czym oskarżony wypełnił dyspozycję art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności.

Oskarżonych G. B. i S. K. uznano za winnych popełnienia czynu opisanego w punkcie XII z tą zmianą w jego opisie, iż słowo „gwałt” zastąpiono słowem „przemoc” i wyeliminowano z opisu czynu stan bezbronności czym oskarżony G. B. wypełnił dyspozycję art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., a S. K. dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu G. B. karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 280 § 1 k.k. oskarżonemu S. K. karę 2 lat pozbawienia wolności.

Wymierzone kary pozbawienia wolności Sąd objął karą łączną na podstawie odpowiednio art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. oraz na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i wymierzył oskarżonemu S. K. karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a oskarżonemu G. B. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu S. K. w zakresie czynów z punktu II i III wobec przedawnienie ich karalności i koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd Rejonowy uniewinnił S. K. od popełnienia przestępstw opisanych w punktach IV, V i X, a G. B. od popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie X i koszty postępowania w tym zakresie przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności. W przedmiocie kosztów sądowych Sąd Rejonowy orzekł zwalniając oskarżonego G. B. od ich ponoszenia w całości, a oskarżonego S. K. zwolnił od nich w części, zasądzając od niego kwotę 500 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy S. K. i G. B..

Obrońca G. B. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości w zakresie rozstrzygnięć co do czynów z pkt XI i pkt XII na korzyść oskarżonego G. B. i na podstawie 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 w zw. z art. 410 oraz art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na:

a)  niezasadnemu przyznaniu przymiotu wiarygodności i w rezultacie oparcie skarżonego wyroku w zakresie ustalenia sprawstwa zarzucanych oskarżonemu G. B. czynów z pkt XI i pkt XII wyłącznie na okolicznościach wynikających z ostojowych źródeł dowodowych w postaci zeznań pokrzywdzonego M. G. oraz zeznań świadka K. D.;

b)  niezasadnemu pominięciu okoliczności wynikających z innych źródeł dowodowych, w tym w postaci wyjaśnień oskarżonego G. B. konsekwentnie nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym ustaleniu sprawstwa oskarżonego G. B., w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż nie popełnił on zarzucanych mu czynów z pkt XI i pkt XII skarżonego wyroku.

Obrońca G. B. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego G. B. za niewinnego popełnienia zarzucanych mu czynów z pkt XI i pkt XII skarżonego orzeczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia co do czynów z pkt XI i pkt XII skarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Obrońca oskarżonego S. K. na podstawie art. 444 k.p.k. zaskarżyła powyższy wyrok w stosunku do V części uznającej oskarżonego za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach 1. a), l. b), l. c) i 3 wyroku w całości i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wyroku a w szczególności art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 410, art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., wskutek oparcia orzeczenia o winie oskarżonego wyłącznie na dowodach obciążających z pominięciem dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, rozstrzygnięcia wielu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, przekraczając tym samym granice swobodnej oceny dowodów a nadto wskutek nienależytego uzasadnienie swego stanowiska i nie wyjaśnienie dlaczego Sąd pominął dowody w tej części, która przemawia na korzyść oskarżonego;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie oskarżonego S. K. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt la), 1b), 1c) i 3 wyroku, pomimo poważnych wątpliwości wynikających z materiału dowodowego w tym z zeznań świadków, a w szczególności samych pokrzywdzonych.

Obrońca oskarżonego S. K. na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w pkt l.a), 1b), 1c) i 3 wyroku, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W kontekście oskarżonego G. B. należy zauważyć, iż zgodnie z treścią przepisu art. 433 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455. Wskazać należy, iż niezależnie od granic zaskarżenia oraz podniesionych zarzutów, Sąd odwoławczy ma obowiązek z urzędu badać i uwzględniać występowanie w trakcie postępowania bezwzględnych przyczyn odwoławczych zawartych w art. 439 § 1 k.p.k.

W trakcie trwania postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy powziął wiadomość, że oskarżony G. B. zmarł w dniu 8 września 2016 roku, a zatem przed uprawomocnieniem się orzeczenia w niniejszym postępowaniu. W aktach sprawy znajduje się dokument urzędowy w postaci odpisu skróconego aktu zgonu, potwierdzającego powyższą okoliczność (k. 8139).

Stosownie do treści art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy oskarżony zmarł. W świetle powyższego Sąd Okręgowy zważył, że prowadzenie postępowania karnego w stosunku do oskarżonego G. B. za zarzucane mu czyny, jest ex lege niedopuszczalne i jako takie na podstawie powołanych przepisów podlega umorzeniu.

Stosownie do treści art. 414 § 1 k.p.k. zd. pierwsze, w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Mając na uwadze, że oskarżony zmarł w trakcie trwania przedmiotowego postępowania, Sąd na podstawie art. 439 § 1 pkt 5 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego G. B. i postępowanie karne wobec niego umorzył. O kosztach sądowych Sąd w związku z postępowaniem wobec oskarżonego orzeczono zgodnie z przepisem art. 632 pkt 2) k.p.k. obciążając nimi Skarb Państwa, z uwagi na umorzenie postępowania wszczętego z oskarżenia publicznego.

W odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonego S. K. Sąd Okręgowy zważył, że okazała się ona bezzasadna i jako taka nie mogła skutkować wzruszeniem zapadłego orzeczenia.

Sąd I instancji wnikliwie rozważył zgromadzony materiał dowodowy, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k., wykazując sprawstwo S. K. i ujawniając na rozprawie wszystkie okoliczności mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, zarówno przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i przeciwko niemu. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena przeprowadzonych dowodów, tj. zeznań przesłuchanych świadków oraz ujawnionych na rozprawie dokumentów, poczyniona została w sposób wszechstronny i obiektywny, z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Zaskarżony wyrok należało uznać za poprawny zarówno pod względem oceny dowodów, weryfikacji i ugruntowania jego podstawy faktycznej, jak również oceny prawnej popełnionych czynów i reakcji karnej zastosowanej wobec oskarżonego S. K..

Nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że w toku procedowania Sąd meriti dopuścił się obrazy wymienionych przepisów prawa procesowego. Ocena zebranego materiału dowodowego dokonana została w sposób prawidłowy w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast postawiony zarzut stanowi wyłącznie polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego ( por. wyrok SA w Warszawie z 8.05.2015, II AKa 88/15, LEX nr 1730152). Stanowisko obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż wszystkie dowody ocenione zostały przez Sąd w sposób swobodny, w pełni zgodny z dyrektywą art. 7 k.p.k., a tym samym Sąd odwoławczy nie widzi podstaw do kwestionowania tej oceny. Zastrzeżenia skarżącego dotyczące słuszności oparcia się przez Sąd I instancji na zeznaniach pokrzywdzonych nie zasługują na aprobatę. W ocenie Sądu Okręgowego dowody te ocenione zostały poprawnie, w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wymaga ponadto dostrzeżenia, że postawiony przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy prawa procesowego skonstruowany jest błędnie, przez co skarżący sam sobie zaprzecza. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w tezie 3 wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 października 2015 r. „ sprzeczne z racjonalnymi zasadami rozumowania jest jednoczesne zarzucanie sądowi pierwszej instancji obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Jeżeli bowiem autor apelacji kwestionuje ocenę dowodów, to takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 § 2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Gdy zaś skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych, zarzucając, że sąd nie rozstrzygnął wątpliwości na korzyść oskarżonego, albo że takich wątpliwości nie powziął, choć po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do odrzucenia wersji zdarzenia korzystnej dla oskarżonego, to wówczas powinien postawić zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. ”, LEX nr 1927523. Z kolei obraza przepisu art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu, ponieważ przepis ten, podobnie jak powołane powyżej art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., stanowi zasadę procesową, tak więc można powoływać się na ten przepis wyłącznie wraz ze wskazaniem przepisu szczególnego procedury karnej, który również został obrażony, co łączy się z naruszeniem obiektywizmu przez Sąd. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w bogatym orzecznictwie, spośród którego przywołać należy chociażby postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie II KK 140/14, w którym Sąd ten wprost stwierdził, że „naruszenie art. 4 k.p.k. nie może „ stanowić samodzielnej, autonomicznej podstawy kasacyjnej" (czy apelacyjnej). Przepis ten określa ogólną dyrektywę postępowania i dopiero wskazanie tych przepisów ustawy procesowej, które miał sąd naruszyć, wbrew zasadzie obiektywizmu, czyniłoby taki zarzut (chociażby) formalnie poprawnym”, LEX nr 1480322. Abstrahując od niepoprawności konstrukcyjnej samej apelacji Sąd Okręgowy zważył, że ocena dowodów przeprowadzona została z poszanowaniem zasady obiektywizmu, swobodnie i z należytym uwzględnieniem dowodów zarówno korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Sąd ocenił wszystkie zebrane dowody, nie pomijając żadnego z nich, tak więc nie jest zasadny zarzut obrazy art. 410 k.p.k., natomiast sposób dokonanej przez siebie oceny został należycie uzasadniony, w sposób zgodny z art. 424 k.p.k.

Przechodząc do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, poza jego wzajemnym wykluczaniem się z postawionym wcześniej zarzutem obrazy prawa procesowego ( por. teza 1 powołanego wyżej wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 października 2015 r. w sprawie II AKa 127/15), Sąd odwoławczy zważył, iż ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego wynikało z należycie zebranego i ocenionego materiału dowodowego, zaś ustalenie to jest wynikiem poprawnie wyciągniętych i logicznych wniosków. Należy dostrzec, że dowody uznane przez Sąd meriti za wiarygodne całkowicie potwierdzają postawione oskarżonemu zarzuty i potwierdzają słuszność decyzji o skazaniu S. K.. Powyższe okoliczności dowodzą niesłuszności stanowiska skarżącego.

W konsekwencji dokonanych rozważań Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy w części dotyczącej oskarżonego S. K., nie stwierdzając podstaw do wydania orzeczenia odmiennej treści, gdyż ocena dowodów, ustalony na jej podstawie stan faktyczny i jego subsumpcja są poprawne, a wymiar orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej adekwatny do wagi czynów.

Ponieważ oskarżony S. K. w toku postępowania odwoławczego korzystał z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, Sąd stosownie do treści art. 636 § 1 k.p.k. w zw. § 4, § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2015.1801) zasądził na rzecz adw. M. P. kwotę 619,92 złotych.

O kosztach sądowych związanych z apelacją obrońcy oskarżonego S. K. Sąd Okręgowy orzekł na podstawie na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., uznając, że z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego i konieczność odbycia kary pozbawienia wolności, ich uiszczenie, nawet w części, byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe.