Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z odwołania M. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. o świadczenie rehabilitacyjne na skutek odwołania M. P. od decyzji z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie numer (...) oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Wnioskodawca M. P. ma wykształcenie wyższe, licencjat z zarządzania nieruchomościami. Ostatnio pełnił funkcję prezesa zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł..

Wnioskodawca był czasowo niezdolny do pracy w okresie od dnia 16 lipca 2015r. do dnia 13 stycznia 2016r. i pobierał w tym okresie zasiłek chorobowy. Z dniem 13 stycznia 2016r. wyczerpał 182-dniowy okres zasiłkowy.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z 15 lutego 2016r. stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w ramach świadczenia rehabilitacyjnego. Wziął przy tym pod uwagę wykształcenie wnioskodawcy, pełnioną przez niego ostatnio funkcję, wiek.

Orzeczenie to podtrzymała Komisja Lekarska ZUS, stwierdzając w dniu 23 marca 2016r., iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono stopień naruszenia sprawności organizmu, poziom wykształcenia, wiek, predyspozycje psychofizyczne. Stwierdzono, iż wieloletnie naruszenie sprawności ruchowej z powodu wielostawowych zmian w przebiegu dny moczanowej, obecnie bez ostrego stanu zapalnego oraz nadciśnienie tętnicze (obecnie bez leków), bez danych na powikłania narządowe, nie spełnia warunków do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

U wnioskodawcy rozpoznaje się wielostawowe zmiany zwyrodnieniowe w przebiegu dny moczanowej, zwłaszcza w obrębie stawów kolanowych, stóp, ręki prawej. Z powodu znacznego stopnia utrudnienia funkcji lokomocyjnej wynikającej z zaawansowanego procesu zwyrodnieniowego stawów kolanowych, obu stóp wnioskodawca jest osobą niezdolną do pracy. Dalsza rehabilitacja wnioskodawcy nie rokuje odzyskania zdolności do pracy. Stan taki istniał już w styczniu 2016r. Stopień zaawansowania procesu zwyrodnieniowego stawów kolanowych kwalifikuje chorego do obustronnej protezoplastyki stawów.

Sąd Rejonowy oceniając zgromadzony materiał dowodowy w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy. Do wydania opinii biegły dysponował pełną dokumentacją chorobową ubezpieczonego. Opinia ta w sposób jednoznaczny odpowiada na stawiane pytania w zakresie zdolności do pracy ubezpieczonego po okresie zasiłku chorobowego. Biegły wskazał jednoznacznie, że ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do pracy. Stopień zaawansowania procesu zwyrodnieniowego stawów kolanowych kwalifikuje chorego do obustronnej protezoplastyki stawów.

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy nie uwzględnił wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, gdyż okoliczności, na które mieliby zeznawać świadkowie wymagają wiadomości specjalnych (stan zdrowia), a w tym celu został powołany dowód z opinii biegłego lekarza sądowego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I Instancji wskazał, że zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz.U. z 2014 poz.1592) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Komisja lekarska po przeprowadzonym badaniu wnioskodawcy, w wyniku skutecznie złożonego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, nie stwierdziła uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Powyższe zostało potwierdzone przez biegłego lekarza sądowego, który stwierdził, iż wnioskodawca nie rokuje odzyskania zdolności do pracy w okresie ewentualnego świadczenia rehabilitacyjnego. W oparciu o ustalenia w przedmiotowej sprawie Sąd przyjął, że ubezpieczony nie nabył uprawnień do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego po upływie okresu zasiłkowego.

Z uwagi na przytoczone wyżej argumenty, Sąd Rejonowy uznał wniesione odwołanie za pozbawione podstaw do jego uwzględnienia i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

Powyższe orzeczenie w całości zaskarżył wnioskodawca.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił nieuprawnione i błędne pominięcie korzystnej dla niego części opinii biegłego mówiącej o całkowitej niezdolności do pracy kwalifikującej go do skierowania na rentę chorobową do czasu odzyskania sprawności ruchowej, w sytuacji kiedy ZUS stwierdza, że wnioskodawca jest zdolny do pracy.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ZUS w przedmiotowej decyzji stwierdził, że jest, nawet bez rehabilitacji zdolny do pracy z drugiej zaś strony biegły ortopeda jednoznacznie bez cienia wątpliwości stwierdził , że jest niezdolny do pracy nawet po ewentualnym przebyciu rehabilitacji i w jego ocenie wnioskodawca powinien być na rencie chorobowej do czasu odzyskania zdolności do pracy. Obecnie lekarz nie chce dopuścić wnioskodawcy do pracy, co uniemożliwia mu podjęcie pracy. Z drugiej strony ZUS odmawia mu przyznania świadczenia rehabilitacyjnego lub renty chorobowej twierdząc, że nie jest niezdolny do pracy. Wnioskodawca poprzez stwierdzenie ZUS oraz uprzednie rozwiązanie pracy z uwagi na chorobę czuje się wykluczony z rynku pracy.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku z dnia 20.12.2016 r. bądź zmianę wyroku i w konsekwencji zmianę decyzji organu rentowego poprzez przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres trzech miesięcy lub stosownie do opinii biegłego przyznanie mu prawa do renty chorobowej do czasu odzyskania zdolności do pracy.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 czerwca 2017r. wnioskodawca poparł apelację, pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, co do kwestii prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje, jako własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa, brak jest podstaw do jego zmiany.

Wbrew twierdzeniom apelacji, przedmiotowe rozstrzygnięcie nie zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania.

Sąd II instancji, podkreśla, że M. P. w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy wnosił o zmianę lub uchylenie decyzji ZUS dot. świadczenia rehabilitacyjnego, nie renty. Wskazać należy w tym miejscu na przepis kpc, tj. art. 321, który w § 1. traktuje „Sąd nie może wyrokować, co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie.” Sąd I instancji, zatem nie miał możliwości orzeczenia ponad żądanie, a wnioskodawca o prawo do renty wnioskował dopiero w apelacji.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż wnioskodawcy nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, o które wnioskował, jednakże nie z powodu orzeczeń lekarza orzecznika i Komisji lekarskiej ZUS.

Orzeczenia powyższe były błędne gdyż wskazywały, że wnioskodawca odzyskał już zdolność do pracy podczas gdy z prawidłowych ustaleń Sądu I instancji dokonanych w oparciu o dowód z opinii biegłego lekarza ortopedy wynika, że u wnioskodawcy występują wielostawowe zmiany zwyrodnieniowe w przebiegu dny moczanowej, zwłaszcza w obrębie stawów kolanowych, stóp, ręki prawej. Z powodu znacznego stopnia utrudnienia funkcji lokomocyjnej wynikającej z zaawansowanego procesu zwyrodnieniowego stawów kolanowych, obu stóp wnioskodawca jest osobą niezdolną do pracy. Stwierdził, iż dalsza rehabilitacja wnioskodawcy nie rokuje odzyskania zdolności do pracy. Stan taki istniał już w styczniu 2016r. i uzasadnia uzyskanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Stopień zaawansowania procesu zwyrodnieniowego stawów kolanowych kwalifikuje chorego do obustronnej protezoplastyki stawów.

Wskazany biegły lekarz w sposób logiczny i przekonujący uzasadnił swoje stanowisko i zarówno Sąd Rejonowy jak i Sąd Okręgowy w pełni uznają tą opinię, jednak należy podkreślić, że zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz.U. z 2014 poz.1592 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. W przypadku wnioskodawcy stwierdzono, co Sąd uznał, że jego stan nie rokuje poprawy, w związku, z czym brak jest przesłanek, aby przyznać wnioskodawcy świadczenie rehabilitacyjne.

W zakresie dotyczącym wniosku zawartego w apelacji o przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty sprawa wymaga oddzielnego rozpatrzenia przez organ rentowy.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy, badając poprawność zaskarżonej decyzji dokonał prawidłowej interpretacji przepisów. Rozumowanie Sądu pierwszej instancji było logiczne i spójne, a poczynione ustalenia i wysnute wnioski w pełni poprawne i rzetelne. Z tych też względów brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia odwołania w części dotyczącej świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd drugiej instancji zważył więc, iż zaskarżone rozstrzygnięcie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jest oczywiście uzasadnione. W części wniosku złożonego w apelacji dotyczącego przyznania wnioskodawcy renty, Sąd rozumiejąc kłopotliwą sytuację, którą wnioskodawca określił „wykluczeniem z rynku pracy” przychyla się do wniosku, jednakże jak zaznaczono wyżej przyznanie prawa do renty wymaga oddzielnego rozpatrzenia sprawy przez ZUS z uwagi na inne przesłanki przyznania świadczenia rehabilitacyjnego, które w wobec powyższego bezspornie nie przysługuje wnioskodawcy, a renty z tytułu niezdolności do pracy.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k. p. c. oddalił apelację, uznając, iż jest ona bezzasadna w punkcie 1, zaś w punkcie 2 wyroku Sąd zawarty w apelacji wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł..

Przewodniczący: Sędziowie: