Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Strzyżowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący	SSR Jolanta Mac-Śnieżek
Protokolant	Ewa Salamon-Krypel

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 roku w Strzyżowie

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki B. K. tytułem zadośćuczynienia kwotę 8.500,00 złotych (osiem tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty oraz tytułem odszkodowania kwotę 539,45 złotych (pięćset trzydzieści dziewięć złotych czterdzieści pięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty;

II.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa-Sąd Rejonowy w Strzyżowie kwotę 452,00 złote, tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 998,40 złotych, tytułem wynagrodzenia biegłych, od uiszczenia których powódka została zwolniona;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.417,00 złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia Sądu Rejonowego

Jolanta Mac-Śnieżek

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 sierpnia 2017 r., sygn. akt I C 250/16

Powódka B. K. wniosła pozew przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) w W.
o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 8.500,00 złotych, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 539,45 złotych, tytułem odszkodowania za koszty dojazdu do placówek medycznych wraz z odsetkami od dnia 14 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty.

Ponadto domagała się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, według norm przepisanych oraz zwolnienia od kosztów sądowych
w całości.

W uzasadnieniu pozwu podała, że roszczenia nim objęte mają swoje źródło w zdarzeniu z dnia 9 lutego 2015 roku w miejscowości B., gdzie podróżowała jako pasażer pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...).

Podała, że w pewnej chwili na drodze pojawiła się kolumna jadących bardzo wolno samochodów. Dojeżdżając do ostatniego auta kolumny mąż powódki zwolnił dostosowując prędkość do znajdujących się przed nim pojazdów i wówczas w tył ich samochodu uderzył ze znaczną prędkością inny pojazd.

Nadto wskazała, że sprawcą wypadku był kierowca samochodu marki T. (...) o nr rej. (...), który został ukarany mandatem karnym.

W wyniku tego zdarzenia powódka doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia klatki piersiowej po stronie prawej, stłuczenia okolicy lędźwiowo krzyżowej oraz naderwania mięśni.

Podała, że od dnia wypadku do dnia wniesienia pozwu w przedmiotowej sprawie uczęszczała systematycznie na zabiegi rehabilitacyjne, które jednak nie przyniosły spodziewanej poprawy stanu zdrowia. Powódka nadal uskarża się na dolegliwości bólowe szyi i pleców będące skutkiem wypadku.

Nadto wskazała, że zdarzenie uniemożliwiło jej normalną egzystencję,
a nadal nie zakończone leczenie oraz rehabilitacja znacznie utrudnia, oraz
w pewnych sytuacjach uniemożliwia wykonywanie pracy i korzystanie
z odpoczynku czy rozrywek. Wskazała, że znaczne pogorszenie jej stanu psychicznego związane z zaistniałym wypadkiem, spowodowało konieczność leczenia w poradni zdrowia psychicznego.

Powódka była niezdolna do pracy w dniach od 16 lutego do 2 marca 2015 roku. Podała, że pracuje w domu asystenta Politechniki (...), gdzie jest osobą sprzątającą. Powódka codziennie musi chodzić po schodach, odkurzać, myć bardzo duże powierzchnie, okna, przesuwać i podnosić przedmioty. Jej praca wymaga dobrego stanu zdrowia i pełnej sprawności fizycznej, co dolegliwości fizyczne związane z przedmiotowym wypadkiem z znaczny sposób zakłóciły.

Pismem z dnia 5 maja 2015 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty. Podała, że otrzymała od pozwanego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę kwotę 1.500,00 złotych.

Jej roszczenie obejmuje także dotychczasowe koszty transportu poniesione przez nią w związku z dojazdami na konsultacje medyczne, w sumie łącznie 856 km przy zastosowaniu stawki 0,8358 zł/km określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalenia oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy, co dało kwotę 715,45 złotych.

Wskazała, że pozwany z tego tytułu wypłacił jej kwotę 176,00 złotych,
w związku z czym dochodzi różnicy między kwotą 715,45 złotych, a bezspornie przyznaną kwotą 176,00 złotych.

Pozwany w odpowiedzi na pozew, k. 49-53 wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował przedmiotowe roszczenie,
w szczególności co do jego wysokości.

Podał, że poza sporem pozostaje fakt, że sprawca w chwili zdarzenia objęty był ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznym
w pozwanym Towarzystwie (...) z siedzibą
w W. o numerze (...).

Nadto wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego powołał komisję lekarską, a lekarz specjalista z zakresu ortopedii – traumatologii zaopiniował, iż powódka nie doznała trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a tym samym brak jest trwałych następstw przedmiotowego zdarzenia.

Pozwany przyjął odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie, wypłacając na rzecz powódki kwotę 1.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwotę 826,68 złotych tytułem utraconego dochodu, kwotę 176,00 złotych tytułem kosztów dojazdu oraz kwotę 87,51 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Sąd ustalił:

W dniu 9 lutego 2015 roku powódka B. K. uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym, który miał miejsce w B..

Sprawcą wypadku był kierujący samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) posiadający obowiązkowe ubezpieczenie OC
w pozwanym Towarzystwie o numerze polisy (...).

Samochód ten uderzył w tył samochodu, którym kierował mąż powódki A. K.. Powódka siedziała jako pasażer, po prawej stronie kierowcy.

dowód: akta szkody nr (...), zeznania świadka A. K., k. 77, zeznania powódki, k. 130.

W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń miejscowych,
w szczególności urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego oraz obrażeń klatki piersiowej. Nie doznała istotnego klinicznie urazu głowy, nie stwierdzono również wtórnych objawów wstrząśnienia mózgu.

Powódce udzielono pomocy w Pogotowiu (...), gdzie wykonano niezbędne badania RTG oraz konsultacje.

Powódka kontynuowała terapię w warunkach Poradni Chirurgicznej
i Neurologicznej oraz PZP. Występowały u niej dolegliwości bólowe z zakresu kręgosłupa również przed wypadkiem, co wynika z dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy.

Korzystała z dostępnych form leczenia usprawniającego, fizykoterapii
i rehabilitacji ruchowej.

Leczenie objawów ostrych będących bezpośrednim następstwem wypadku zostało zakończone.

Przebyty uraz kręgosłupa szyjnego skutkował znacznym nasileniem uprzednio istniejących dolegliwości związanych ze zdiagnozowanymi zmianami zwyrodnieniowymi o charakterze korzeniowym z potrzebą swoistego leczenia
i zabiegów usprawniających.

Doznane urazy mogą w przyszłości skutkować nasileniem dolegliwości korzeniowych. Niezbędna jest dalsza wielomiesięczna obserwacja i kontrolne badania diagnostyczne. Rokowania długoterminowe z tego zakresu pozostają niepewne.

W trakcie procesu diagnostyczno – terapeutycznego u powódki występowały dolegliwości i skargi o symptomatologii wczesnego zespołu pourazowego w postaci: dolegliwości somatycznych, zaburzenia koncentracji, uwagi, pamięci, okresowa bezsenność z towarzyszącym poczuciem lęku.

Powyższe objawy w świetle zalegającej w aktach sprawy dokumentacji wymagały terapii w warunkach PZP.

W odniesieniu do dolegliwości i zjawisk bólowych biegły sądowy
z zakresu neurologii G. C. ustalił je w 10 stopniowej skali bólu (...) na 3/4 w chwili urazu i w pierwszych dniach leczenia z tendencją wygasającą w kolejnych tygodniach terapii.

Zdaniem biegłego aktualnie dolegliwości i zjawiska bólowe występują
u powódki okresowo i ze zmiennym nasileniem w stopniu miernym – 1 st. (...).

Uwzględniając całościowo charakter obrażeń odniesionych
w przedmiotowym wypadku komunikacyjnym biegły wskazał, iż powódka może wymagać dalszych zabiegów rehabilitacyjnych w tzw. trybie planowym.

Prawdopodobieństwo wystąpienia innych negatywnych skutków zdrowotnych, które mogą ujawnić się w przyszłości związanych z wypadkiem wydaje się niewielkie.

Doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu w zakresie neurologicznym biegły ocenił na 5 % z punktu 94a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 grudnia 2002 roku. Ustalając procentowy uszczerbek na zdrowiu o charakterze długotrwałym biegły uwzględnił już istniejące, przed dniem wypadku zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa.

dowód: opinia biegłego G. C. z dnia 3 lipca 2016 r., k. 81-84, karta informacyjna Wojewódzkiej (...) nr (...), k. 17, skierowanie do (...) z dnia 10 lutego 2015 roku, k. 17, historia choroby Poradni Chirurgicznej, Neurologicznej, k. 18-20, wynik badania MR z dnia 28 maja 2015 roku i 30 maja 2015 roku, k. 21, historia choroby Poradni Aerologicznej, k. 22-26, historia choroby (...), k. 27-29, historia choroby (...), k. 30-37, aktualna historia choroby (...), Poradni Neurologicznej oraz (...), k. 69-71.

Powódka cierpi na przewlekłe zaburzenia lękowe od 2002 roku. Zdaniem biegłego z zakresu psychiatrii Ł. F. w wyniku zdarzenia
z dnia 9 lutego 2015 roku doszło u niej do kilkumiesięcznego pogorszenia stanu zdrowia psychicznego i nasilenia subiektywnie odczuwanych objawów lękowych, napięcia, drażliwości, obawy przed jazdą samochodem i pogorszenia jakości snu. Objawy te były potęgowane przez przewlekłe zespoły bólowe związane ze zmianami zwyrodnieniowymi układu ruchu. Nasilenie tych objawów nie było znaczne. Nie doszło również do zmiany leczenia farmakologicznego w porównaniu do stosowanego przed wypadkiem, częstotliwości wizyty w PZP, czy skierowania powódki do psychologa. Nie było wskazań do hospitalizacji w warunkach oddziału psychiatrycznego. Nasilenie objawów spowodowane bezpośrednio przez uraz psychiczny spowodowany udziałem w kolizji drogowej biegły ocenił jako lekkie/umiarkowane.

W chwili badania biegły nie stwierdził u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z kolizją z dnia 9 lutego 2015 roku.

dowód: opinia biegłego Ł. F. z dnia 24 maja 2017 roku, k. 114-118.

Powódka do dnia dzisiejszego nie może robić wielu czynności, które wykonywała przed wypadkiem. Zdarza się, że po schyleniu się nie może wstać
i musi o coś oprzeć, albo ktoś musi jej pomóc wstać. Powódka ma również trudności z wykonywaniem energicznych, szybkich ruchów. Ma mniejszą chwytność prawej dłoni i prawie codziennie boli ją głowa. Podczas stania w jednej pozycji, odczuwa drętwienie prawej nogi, przez co musi cały czas zmieniać pozycję. Po wypadku doznała lęków, dlatego korzysta z pomocy lekarza psychiatry. Obawia się jazdy samochodem, ogląda się na wszystkie strony, boi się zatrzymywania na światłach. Wcześniej powódka lubiła jeździć samochodem. Pomimo posiadanego prawda jazdy, powódka nie jest w stanie jeździć samochodem. Wymaga pomocy przy domowych czynnościach, gdyż nie wszystko jest w stanie podnieść.

W związku z przebytym wypadkiem powódka poniosła koszty związane z dojazdami do placówek medycznych. Do poradni chirurgicznej powódka jeździła do R., a odległość z miejsca zamieszkania do R.
i z powrotem wynosi 64 km. U lekarza chirurga powódka odbyła trzy wizyty
w dniach: 12 i 16 lutego 2015 roku oraz 2 marca 2015 roku. Następnego dnia po wypadku powódka odbyła konsultację na Pogotowiu (...)
w R.. W okresie 6 - 18 marca oraz od 13 – 24 kwietnia powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w L., gdzie odległość w obydwie strony z miejsca zamieszkania wynosi 30 km. Powódka odbyła łącznie serię 20 zabiegów.

Łączna ilość przejechanych kilometrów wyniosła 856 km. Na wszystkie wizyty lekarskie i rehabilitacyjne powódkę dowoził mąż A. K., samochodem marki R. (...) o pojemności silnika 1.6. Zgodnie
z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy( Dz. U. z 2002 r. nr 27, poz. 271 z późn. zm. ) stawka za 1 km przebiegu samochodu osobowego o poj. powyżej 900 cm3 wynosi 0,8358 złotych. Łącznie 856 km x 0,8358 dało kwotę 708,75 złotych.

dowód: zeznania świadka G. K., k. 76-77, zeznania świadka A. K. k. 77, zeznania powódki, k. 130, akta szkody nr (...)- w szczególności: zestawienie wyjazdów i dwa oświadczenia A. K. z dnia 24 kwietnia 2015 roku.

Powódka wezwała pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę, zwrotu poniesionych kosztów leczenia, opieki, dojazdów do lekarzy i na rehabilitację, dojazdu do placówek medycznych oraz zwrotu utraconego zarobku.

Pismem z dnia 12 czerwca 2015 roku pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zaistniałą szkodę i wypłacił powódce kwotę 1.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwotę 826,68 złotych tytułem utraconego dochodu, kwotę 54,00 złotych tytułem kosztów leczenia oraz kwotę 176,00 złotych tytułem kosztów dojazdów.

dowód: akta szkody nr (...)- w szczególności: pismo pozwanego z dnia 12 czerwca 2015 roku, pismo powódki z dnia 5 maja 2015 roku.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom w postaci dokumentów, których treść nie była kwestionowana przez strony.

Również Sąd dał wiarę zeznaniom świadków G. K. i A. K. uznając je za spójne, logiczne i konsekwentne.

W pełni zasługują na wiarę opinie biegłych sądowych G. C. oraz Ł. F., które sporządzone zostały w sposób kompetentny, fachowy, rzetelny i których ustalenia stanowią podstawę do rozstrzygnięcia tej sprawy. Opinie te nie były kwestionowane przez strony.

Zasługują na wiarę również zeznania powódki B. K., która zeznawała spójnie, logicznie a zeznania jej korelują
z zeznaniami świadków i dokumentami zgromadzonymi w sprawie.

Mając na uwadze powyższe - Sąd zważył, co następuje:

Niespornie Sąd ustalił, iż w dniu 9 lutego 2015 roku powódka B. K. uczestniczyła jako pasażer w wypadku komunikacyjnym, który miał miejsce w miejscowości B.. Sprawcą wypadku był kierujący samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) posiadający obowiązkowe ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie.

Na podstawie opinii biegłego sądowego neurologa G. C. Sąd ustalił, że w wyniku wypadku, w zakresie neurologicznym powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 5%. Również biegły
z zakresu psychiatrii Ł. F. rozpoznał u powódki przejściowe pogorszenie stanu zdrowia psychicznego pozostającego w związku przyczynowo - skutkowym z przedmiotową kolizją.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż powodowi przysługuje roszczenie z art. 445 § 1 k.c. o wypłatę stosownego zadośćuczynienia pieniężnego.

Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanych.

Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie ma fakt, że po wypadku sprawność fizyczna powódki obniżyła się. Ma ona problemy z podnoszeniem cięższych przedmiotów, ma trudności z wstawaniem oraz przy wykonywaniu energicznych ruchów. Doznane urazy mogą w przyszłości skutkować nasileniem dolegliwości korzeniowych. Niezbędna jest dalsza wielomiesięczna obserwacja i kontrolne badania diagnostyczne, a rokowania długoterminowe
z tego zakresu jak zaopiniował biegły pozostają niepewne.

Powódka leczyła się także psychiatrycznie, w związku z powypadkowymi lękami. Obecnie nie jest już w stanie samodzielnie jeździć samochodem, a jadąc jako pasażer, często ogląda się bojąc się, że znów ktoś w nią wjedzie. Okoliczności te z pewnością spowodowały u powódki zwiększenie rozmiaru doznanej krzywdy.

Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 k.c. pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić bowiem przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Podstawowym kryterium określającym rozmiar należnego zadośćuczynienia jest rozmiar doznanej krzywdy tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność i nieodwracalność ich skutków. Ocenie podlegają również cierpienia psychiczne związane zarówno z ich przebiegiem, jak i w razie ich nieodwracalności ze skutkami, jakie wywołują w sferze życia prywatnego
i zawodowego. Na rozmiar zadośćuczynienia może mieć także wpływ wiek poszkodowanego, utrata szans na normalne życie, rozwój zainteresowań
i osiągnięcie zamierzonych celów, poczucie bezradności, utrata zdolności do pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2015 roku, sygn. akt V CSK 730/14).

Zdaniem Sądu adekwatną sumą zadośćuczynienia pieniężnego dla powódki, do rozmiaru doznanych przez nią obrażeń, czasookresu trwania dolegliwości bólowych, uszczerbku na zdrowiu i jego skutków, mających wpływ na jego zdrowie jest kwota 10,000,00 złotych. Zasądzając należne powódce zadośćuczynienie Sąd uwzględnił przyznane przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w kwocie 1.500,00 złotych i o taką też kwotę pomniejszył uwzględnione świadczenie.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe

z tego powodu koszty, jakie są konieczne i celowe. Są to między innymi koszty leczenia, wydatki związane z dojazdami do placówek medycznych, koszty zakupu leków, czy też koniecznej opieki osób trzecich, a związanych z przedmiotowym wypadkiem.

Ponieważ powódka poniosła koszty związane z dojazdami do placówek medycznych, Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 539,45 złotych - zgodnie
z żądaniem pozwu, tytułem odszkodowania wraz z odsetkami, uwzględniając przy tym kwotę 176.00 złotych jaką dotychczas wypłacił pozwany.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł na podstawie art. 436 § 1 w zw. z art. 435 § 1 k.c., art. 444, 445.

Sąd orzekł o odsetkach na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c.
w zw. z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd wydał na podstawie art. 98 k.p.c., z którego wynika, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony ( koszty procesu ).

Postanowieniem z dnia 29 lutego 2016 roku, k. 45 powódka została zwolniona w tej sprawie z kosztów sądowych w całości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Strzyżowie kwotę 452,00 złote, tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwotę 998,40 złotych, tytułem kosztów związanych
z wynagrodzeniem biegłych.

Na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie - Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.417,00 złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.