Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Józef Ciurko (spr.)

SO (del.) – Grzegorz Miśkiewicz

Protokolant: – sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Anny Adamiak

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2016 r.

sprawy D. K., syna A. i S.
z domu G. urodzonego (...) w S.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

z dnia 06 września 2016 r. sygn. akt V K 150/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła D. K. o to, że:

I. działając w krótkich odstępach czasu w okresie od 7 listopada 2006 r. do 22 listopada 2006 r. w W. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 555.979,82 zł oraz doprowadził (...) Bank S.A. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 400.000 zł w ten sposób, że pełniąc obowiązki prezesa zarządu Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. wprowadził pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru zapłaty za towar dostarczony Przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na podstawie faktur VAT (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 6 września 2016 r. oskarżonego D. K. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości na niekorzyść oskarżonego przez prokuratora, który na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na dowolnej a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, a mianowicie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie wyjaśnień oskarżonego, zeznań A. F. i złożonych przez nią dokumentów, a w rezultacie uznaniu, że oskarżony nie miał świadomości zawarcia przedmiotowych transakcji i dostarczenia towaru, jak i ustaleniu, że brak jest dowodów wskazujących na wytworzenie i dostarczenie przedmiotowego towaru dla (...) Sp. z o.o. z/s w (...) a przede wszystkim, że sposób wykonywania funkcji prezesa zarządu przez A. F. wyklucza wprowadzenie (...) Sp. z o.o. w błąd przy rozporządzeniu mieniem, a w konsekwencji błędnym uznaniu, że zostały zdekompletowane znamiona występku z art. 286§ 1 k.k., co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie zawarty w niej wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Na wstępie rozważań zauważyć należy, że postawiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych został w części formalnie wadliwie zredagowany.

Skarżący prokurator kwestionuje bowiem sposób oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez zarzut określony w art. 438 pkt 3 k.p.k. w sytuacji, gdy właściwym rodzajowo zarzutem powinien być w tym zakresie zarzut obrazy prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., zaś zarzut błędu w ustaleniach faktycznych służy w takim wypadku wykazaniu wpływu dowolnej oceny określonych dowodów na treść wyroku poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych skutkujących uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Pomimo wskazanych ułomności formalnych postawionego przez prokuratora zarzutu uwzględniając jego treść oraz argumentację zawartą w uzasadnieniu apelacji należy podzielić stanowisko skarżącego, że Sąd meriti nie dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i zgodnej z zasadą zawartą w art. 7 k.p.k. oceny zgromadzanych w sprawie dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tj. wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka A. F..

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dowodzi, że w istocie Sąd Okręgowy nie dokonał merytorycznej oceny wskazanych dowodów w aspekcie tego czy są one wiarygodne czy też nie, oraz nie dokonał jednoznacznych i prawdziwych ustaleń faktycznych.

Z rozważań zawartych na str. 5 wynika jedynie, że wskazane wyżej dowody nie są wystarczające dla czynienia ustaleń w sprawie. Takie stwierdzenia odnośnie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań A. F. są zawarte we wskazanej części uzasadnienia wyroku. „To bowiem, że oskarżony nie kwestionował tego, iż w ramach działalności spółki (...) podpisywał faktury nie jest wystarczające dla poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej przy respektowaniu zasady wyrażonej w art. 399 § 1 k.p. i przy braku możliwej aktywności oskarżyciela zgodnie z treścią art. 398 k.p.k. Także zeznania A. F. (k. 466 odw.- 469 odw.) są niewystarczające dla czynienia ustaleń w sprawie zgodnie z treścią przepisu art. 2§ 2 k.p.k.”

Z zacytowanego fragmentu rozważań Sądu meriti w istocie nic nie wynika, bowiem nie wiadomo jakie ustalenia faktyczne Sąd ten miał na myśli. Przecież wydając wyrok uniewinniający też trzeba dokonać ustaleń faktycznych i w przekonaniu Sądu powinny to być prawdziwe ustalenia faktyczne o jakich mowa w art. 2 § 2 k.p.k. Powstaje zatem pytanie, czy Sąd Okręgowy przy tych swoich zastrzeżeniach odnośnie wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań A. F. poczynił prawdziwe ustalenia faktyczne. Jest to najistotniejsze zagadnienie w przedmiotowej sprawie a nie wynika ono w sposób jednoznaczny z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Wskazane wyżej uchybienia polegające na dokonaniu analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, które nie respektują zasady określonej w art. 7 k.p.k., bowiem nie wskazują w sposób jednoznaczny stanowiska Sądu meriti odnośnie wyników tej oceny i kwestii wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, zeznań A. F. oraz brak wskazania jakiej treści ustalenia faktyczne mają walor prawdziwych w rozumieniu art. 2 § 2 k.p.k., skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. W trakcie którego Sąd Okręgowy powinien dokonać wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów zgodnie z zasadą określoną w art. 7 k.p.k. Pozwoli to Sądowi meriti na dokonanie prawdziwych ustaleń faktycznych w rozumieniu art. 2 § 2 k.p.k. co z kolei powinno doprowadzić do prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe względy orzekł jak w wyroku.