Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 luty 2017r

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim, Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Wojciech Baszczyński Protokolant: sekr. sąd. M. S.

w obecności oskarżyciela J. S. z KPP w O. W..

po rozpoznaniu w dniach: 13 grudnia 2016r., 17 stycznia 2017r. i 31 stycznia 2017r.

sprawy przeciwko:

T. W. (1)

s. J. i H., ur. (...) we W.,

PESEL (...)

obwinionego o to, że

I.  W dniu 16 marca 2016 roku o godz. 08:36 w miejscowości G. na drodze krajowej nr (...) kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) jadąc z prędkością 119 km/h w miejscu administracyjnego ograniczenia prędkości do 70 km/h.

I.  W dniu 16 marca 2016 roku o godz. 08:37 w miejscowości G. na drodze krajowej nr (...) kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) jadąc z prędkością 156 km/h w miejscu administracyjnego ograniczenia prędkości do 90 km/h.

II.  W tym samym miejscu i czasie kierował w/w pojazdem nie posiadając przy sobie dokumentu prawa jazdy oraz dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia „OC” posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia.

III.  W tym samym miejscu i czasie kierował w/w pojazdem, który posiadał pękniętą szybę czołową.

tj. za wykroczenie z art. 92a, 95 i 96 § 1 pkt 5 kw

1.Obwinionego T. W. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt. I – IV, przyjmując, że stanowi on jedno wykroczenie z art. 92a kw, 95 kw i 96 § 1 pkt. 5 kw i za nie na zasadzie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazuje go na karę grzywny w kwocie 700,00 /siedemset/ złotych,

2. Na podstawie art. 118 § 1 i § 4 kpw oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego T. W. (2) na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu wydatków kwotę 100,00 złotych i kwotę 70,00 złotych tytułem opłaty.

(-) W. B.

Sygn. akt II W 614/16

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2016r. obwiniony T. W. (2) prowadził samochód marki M. (...) na drodze między P. i O. W.. Jadąc w kierunku O., w miejscowości G., dostrzeżony został przez pełniących służbę nieoznakowanym radiowozem wyposażonym w wideorejestrator funkcjonariuszy policji M. B. i D. P.. Z uwagi na rzucające się w oczy przekraczanie prędkości przez samochód obwinionego, funkcjonariusze rozpoczęli jazdę za nim celem dokonywania pomiaru prędkości i jej rejestracji. Wskazana czynność wykazała, iż obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość na dwóch odcinkach, tj. na odcinku z ograniczeniem prędkości do 70 km/h poruszał się z prędkością 119 km/h, natomiast na odcinku z ograniczeniem prędkości do 90 km/h poruszał się z prędkością 156 km/h. Po zatrzymaniu przez policjantów pojazdu obwinionego, stwierdzili oni, iż nie posiadał on przy sobie dokumentu prawa jazdy oraz dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Okazało się też, iż przednia szyba pojazdu obwinionego posiadała pęknięcie na całej szerokości.

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o zeznania świadków M. B. i D. P. (k. 48, 61-62), zapis obrazu (k.5).

Obwiniony T. W. (2) w złożonych wyjaśnieniach na rozprawie przyznał się do nie posiadania dowodu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej i dokumentu prawa jazdy. Nie przyznał się natomiast do popełnienia wykroczenia przekraczania dozwolonej prędkości i prowadzenia samochodu z pękniętą przednią szybą czołową. W tym ostatnim zakresie wyjaśnił, że w dniu zdarzenia wiózł w samochodzie dużą ilość gotówki. Z uwagi na agresywną jazdę za nim radiowozu przestraszył się sądząc, że może to być napad i dlatego zaczął samochodem przyspieszać ponad prędkości dopuszczalne. Dopiero kiedy w radiowozie włączono sygnały świetlne, zorientował się, że jedzie za nim policja.

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim nie przyznał się on do zarzucanego mu czynu. Dotyczy to zarówno jazdy z pękniętą szybą jak i przekraczania dozwolonej prędkości. Obrona obwinionego w sprawie bazuje na okolicznościach, z jednej strony takich, które są nielogiczne i oczywiście sprzeczne z wielorodzajowym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, z drugiej na takich, które dla jego odpowiedzialności nie mają żadnego znaczenia. Nie do przyjęcia jest wersja, iż nie naruszał prawa, poruszając się samochodem z pękniętą szybą z uwagi na to, że pęknięcie nastąpiło krótko przed zdarzeniem. Zdaniem Sądu, nawet gdyby tak było, to obwiniony winien bezwzględnie zaprzestać jazdy, zważywszy, że szyba była pęknięta na całej szerokości. Każde pęknięcie szyby czołowej w pojeździe, w każdej chwili, zwłaszcza w czasie ruchu pojazdu może doprowadzać do wypadnięcia szyby lub takiego rozprzestrzenienia się pęknięcia, że kierujący straci możliwość panowania nad pojazdem. Pomimo tego obwiniony nie tylko, że dalej prowadził samochód, ale prowadził go jeszcze z szaleńczą wręcz prędkością. Sąd odrzucił również całkowicie wersje obrony obwinionego sugerującą, że działał w stanie wyższej konieczności lub błędzie wynikającym z przekonania, że będzie ofiarą napadu. Jak wynika z zeznań przesłuchanych funkcjonariuszy policji i zapisu obrazu rejestrującego jazdę obwinionego, miał on wiele możliwości, by zjechać z drogi na teren pobliskiej stacji benzynowej, zajazdu lub zabudowań, nie mówiąc już o używaniu sygnałów świetlnych, dźwiękowych czy próbie telefonicznego powiadomienia właściwych służb.

W pozostałym zakresie obrona obwinionego sprowadzała się do kwestionowania szeregu okoliczności związanych z pełnieniem służby przez funkcjonariuszy, radiowozem, wideo rejestratorem itd. Są to jednak okoliczności, które dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy nie mają istotnego znaczenia.

Sąd dał w sprawie pełną wiarę zeznaniom przesłuchanych świadków - policjantów. Są one zgodne z sobą i wzajemnie się uzupełniają. Korelują zarazem całkowicie z zarejestrowanym obrazem z jazdy obwinionego z czasu zdarzenia. Zdaniem Sądu, zupełnie nielogicznym a wręcz absurdalnym byłoby przyjmowanie, że wymienieni policjanci, pełniąc służbę nieoznakowanym radiowozem z wideorejestratorem podjęli i kontunuowali pościg za pojazdem, którego kierujący żadnych przepisów ruchu drogowego nie narusza lub tak manipulowali samym pojazdem bądź wideorejestratorem, bądź samym zapisem obrazu, by za wszelką cenę wykazać komuś, kto prędkości nie przekroczył i prawa nie naruszył, że jednak było inaczej. To samo odnieść należy do funkcjonariuszy, którzy mieli dalszy związek z radiowozem biorącym udział w interwencji i jej elektronicznym zapisem.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż czyn obwinionego realizował jednocześnie znamiona trzech przepisów kodeksu wykroczeń, tj. art. 92a (przekraczanie prędkości), 95 (brak wymaganych dokumentów) i 96 § 1 pkt. 5 kw (prowadzenie pojazdu z uszkodzoną szybą). W związku z tym, zgodnie z art. 9 § 1 kw, podstawą wymiaru kary w takiej sytuacji jest przepis przewidujący karę najsurowszą – w sprawie niniejszej jest to art. 92a kw, na podstawie którego za popełnione wykroczenie Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 700,00 złotych.

Obwiniony był już kilkukrotnie karany za naruszanie przepisów prawa o ruchu drogowym, w tym za przekraczanie prędkości i kierowanie pojazdem bez wymaganych dokumentów, a więc za wykroczenia podobne (wykaz k. 31). Jest więc sprawcą niepoprawnym, co łącznie z deklarowaną okolicznością, że jest uprawnionym diagnostą wskazuje na bardzo wysoki stopień winy przy popełnianiu zarzucanego mu czynu. Społeczna szkodliwość tego czynu jest bardzo duża z uwagi na przekroczenie prędkości na drodze, gdzie było ograniczenie 90 km/h o ponad 60 km/h. Okoliczność ta w konfrontacji z charakterystyką drogi w miejscu tego przekroczenia i odbywającego się tam ruchu pojazdów uzasadnia określenie prędkości obwinionego – 156 km/h - jako prędkości wręcz szaleńczej. Orzeczona więc wobec obwinionego kara, przy braku znaczących okoliczności o łagodzącym charakterze, jest karą adekwatną do wysokiego stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, w tym dużego zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu i również do wysokości dochodów i sytuacji majątkowej.

O kosztach postępowania wynoszących 100,00 zł Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 1 i 4 kpw, a o opłacie wynoszącej 70,00 zł z mocy art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądzając te należności od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa.

(-) SSR W. B.