Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w Piszu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Gajewska

Protokolant: sekretarka Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2017r.

na rozprawie

sprawy z wniosku J. K.

z udziałem Gminy P.

o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości

p o s t a n a w i a:

I.  Stwierdzić, że J. K., córka J. i B. nabyła na przez zasiedzenie w dniu 06 października 2013r. własność nieruchomości - działki gruntu o nr geod. (...), o powierzchni 0,0900 ha, położonej w obrębie (...) U., gmina P., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą Kw. Nr (...);

II.  Orzec, iż zainteresowani ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie we własnym zakresie.

Sygn. akt I Ns 349/16

UZASADNIENIE

J. K. wniosła o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości – działki gruntu położonej w obrębie (...) U., o powierzchni 0,0900 ha – 900 m2, oznaczonej numerem geodezyjnym (...), stanowiącej własność Gminy P., dla której Sąd Rejonowy w Piszu IV Wydział ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...).

W uzasadnieniu podniosła, iż od 30 lat zamieszkuje w U. (...)na działce oznaczonej numerem geodezyjnym (...), która to działka należała wcześniej do jej teścia K. K., który zmarł 5 października 1983 roku. Naprzeciwko działki (...) znajduje się właśnie działka o numerze geodezyjnym (...), stanowiąca własność Gminy P., na której stoi budynek stanowiący odrębną własność, którego właścicielem był teść wnioskodawczyni K. K., dla którego to budynku prowadzona jest księga wieczysta numer (...). Wnioskodawczyni podniosła, iż po śmierci K. K. przejęła wspólnie z mężem S. K. władanie zarówno nad działką numer (...), jak i posadowionym na niej budynkiem. Mąż wnioskodawczyni zmarł 21 października 1993 roku. J. K. i jej mąż traktowali wszystkie w/w nieruchomości jak własne i wnioskodawczyni użytkuje je do dnia dzisiejszego. Wnioskodawczyni podała, że co najmniej od dnia śmierci jej teścia użytkuje wyłącznie i nieprzerwanie działkę numer (...). Dodała, że nigdy nikt z Gminy nie zwracał się do niej z żadnym pytaniem odnośnie owej nieruchomości i dopiero gdy w ostatnim czasie przeglądała posiadane dokumenty wówczas zorientowała się, że działka numer (...) nie jest własnością jej teścia. J. K. wskazała, iż należy przyjąć, że nabyła przez zasiedzenie własność działki numer (...), przyjmując trzydziestoletni okres jej posiadania w złej wierze.

Na rozprawie w dniu 26 października 2016 roku pełnomocnik uczestniczki postępowania Gminy P. wniósł o oddalenie wniosku.

Sąd ustalił, co następuje:

Na mocy aktu nadania z dnia 24 grudnia 1947 roku nr (...) K. K. otrzymał własność gospodarstwa rolnego (nieruchomości nr (...)) położonego w U. w powiecie P. o powierzchni 16,79 arów, w skład którego wchodziła min. działka o numerze (...).

Na mocy decyzji Naczelnika Miasta i Gminy P. z dnia 26 października 1978r. za numer (...), wydanej w oparciu o przepisy Ustawy z dnia 27 października 1977 roku o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin (Dz.U. nr 32, poz. 140), gospodarstwo rolne K. K., za wyjątkiem budynków, zostało przejęte na własność Państwa. Dla budynków została założona w Sądzie Rejonowym w Piszu księga wieczysta o numerze (...). Następnie, Decyzją Wojewody (...) z dnia 31 października 1997 roku za numer (...) działka numer (...) stanowiąca własność Skarbu Państwa została przekazana jako mienie komunalne na własność Gminy P. i przyłączona do nieruchomości tejże gminy, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą numer (...).

K. K., nie będąc już właścicielem działki numer (...), na której stał należący do niego budynek gospodarczy, cały czas, nawet po przekazaniu gospodarstwa na rzecz Państwa, użytkował w/w działkę. Po jego śmierci tj. od dnia 5 października 1983 roku, działkę o numerze geodezyjnym użytkował później jego syn S. K. wraz z żoną – J. K., która z kolei po śmierci męża nadal traktowała działkę jak własną. Wnioskodawczyni wykonywała na działce wszelkie prace, kosiła ją i ogrodziła. Jednocześnie na działce trzymała swoje cielaki i wypasała bydło. J. K. przekonana, że działka numer (...) położona naprzeciwko jej domu i od lat użytkowana najpierw przez jej teścia, a następnie przez nią i jej męża jest jej własnością, o fakcie, że owa nieruchomość stanowi własność Gminy P., dowiedziała się po śmierci syna, gdy chciała załatwić wszelkie związane z tym formalności.

(dowody: odpis skrócony aktu zgonu K. K. k.5, zeznania świadków: S. W., J. G., Z. G. k. 31v., dokumenty znajdujące się w aktach księgi wieczystej numer (...): orzeczenie k. 3, decyzja k. 25, dokument znajdujące się w aktach księgi wieczystej numer (...): decyzja k. 21).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 kc posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 kc).

Należy podkreślić, iż przedmiotowa nieruchomość – działka gruntu nr (...) – w dniu 14 listopada 1978 roku przeszła na własność Skarbu Państwa i na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 32, poz. 191 i nr 43 poz. 25) w zw. z art. 5 ust 4 w/w ustawy została przekazana jako mienie komunalne na rzecz Gminy P.. Tymczasem do dnia 01 października 1990 roku zasiedzenie nieruchomości państwowych było wyłączone, o czym stanowił art. 177 kc. Obecnie możliwość nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości państwowych regulują przepisy szczególne.

Zasiedzenie wszelkich nieruchomości państwowych stało się dopuszczalne dopiero z dniem 01 października 1990 roku, kiedy to w życie weszła ustawa z dnia 28 lipca 1990r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz.U. z dnia 18.08.1990r., Nr 55, poz. 321), która uchyliła przepis art. 177 kc wyłączający zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 10 cytowanej ustawy z dnia 28 lipca 1990r., jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia nieruchomości państwowej, zasiedzenie biegnie dopiero od dnia wejścia jej w życie, tj. od 01 października 1990r., jednakże kodeksowe terminy ulegają skróceniu o czas trwania posiadania przed dniem wejścia w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę, czyli nie więcej niż o dziesięć i piętnaście lat (tak w szczególności uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2002 r., III CZP 72/01, OSN 2002, z. 9, poz. 107 z glosami: A. Stelmachowskiego, OSP 2002, z. 10, poz. 126; J. Smólskiego, PS 2003, nr 3, s. 155 oraz T. Staranowicza, PS 2003, nr 5, s. 138).

Ze sformułowania art. 172 § 1 kc wynika, iż podstawową przesłanką zasiedzenia jest samoistne posiadanie nieruchomości. Zgodnie z art. 336 kc posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą (włada nią) jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności (vide: wyrok SN z dnia 19 grudnia 2000 r., V CKN 164/00, Lex nr 52668; postanowienie SN z dnia 28 lutego 2002 r., III CKN 891/00, Lex nr 54474).

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż co najmniej od dnia śmierci swojego teścia K. K. tj. od dnia 5 października 1983 roku wnioskodawczyni wspólnie z mężem, a po jego śmierci już sama, władała działką numer (...) jak właściciel. J. K., której pomagał także syn, kosiła trawę na działce, trzymała na niej i wypasało bydło, dbała o ogrodzenie działki. Również jej sąsiedzi zawsze byli przekonania, że działka (...) jest jej własnością i nic nie wskazywało na to, że jej właścicielem jest ktoś inny. Daje to podstawę do stwierdzenia, że posiadanie przez nią spornej nieruchomości niewątpliwie miało charakter samoistny. Przy czym, wnioskodawczyni wskazała, iż początkowo była pewna, że przedmiotowa działka stanowiła własność jej teścia, a ona sama dopiero później dowiedziała się, że w rzeczywistości właścicielem działki numer (...) jest uczestniczka postępowania. Jednocześnie wnioskodawczyni nie zaprzeczała, że była samoistnym posiadaczem przedmiotowej nieruchomości w złej wierze.

Sąd uznał, że wnioskodawczyni J. K. jest samoistnym posiadaczami działki nr (...) w złej wierze. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosi zatem trzydzieści lat i w przedmiotowej sprawie, po zaliczeniu czasu trwania posiadania działki nr (...) przez wnioskodawczynię przed dniem wejścia w życie cytowanej na wstępie rozważań ustawy z dnia 28 lipca 1990r., upłynął w dniu 06 października 2013 roku.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 172 § 1 kc i art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz.U. z dnia 18.08.1990r., Nr 55, poz. 321) stwierdził, że J. K. nabyła przez zasiedzenie w dniu 06 października 2013 roku nieruchomość oznaczoną numerem geodezyjnym (...), o powierzchni 0,0900 ha położoną w obrębie (...) U. gmina P., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą numer (...).

O pozostałych kosztach postępowania związanych z udziałem uczestników postępowania w sprawie Sąd orzekł w oparciu o art. 520 § 1 kpc.