Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2015 roku w S.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko M. K.

roszczenia z umowy pożyczki

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 11 grudnia 2014 roku, sygn. akt I C 726/14

oddala apelację.

SSO Karina Marczak SSO Zbigniew Ciechanowicz SSR del. Anna Dulska

Uzasadnienie wyroku z dnia 2 grudnia 2015 r.:

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie (I C 726/14):

1.  zasądził od pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 10.821,98zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 listopada 2013r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 2.538,72 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygniecie w oparciu o następujący stan faktyczny:

W dniu 04.10.2004 r. M. K. zawarła z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. umowę karty kredytowej. (...) Bank S.A. w W. wystawił potwierdzenie przyznania karty kredytowej o numerze (...) o wysokości limitu kredytowego 10.000 zł kierowane do pozwanej.

Zgodnie z wykazem operacji na rachunku nr (...) saldo końcowe wynosiło - 10.821,98 zł.

W dniu 02.10.2013 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., w związku z naruszeniem Umowy i Regulaminy Kart Kredytowych, wystawił pismo skierowane do pozwanej w przedmiocie rozwiązania umowy karty kredytowej nr (...). Na dzień sporządzenia pisma zadłużenie z tytułu umowy karty kredytowej nr (...) wynosiło 10.529,27 zł. Pismo to pozwana odebrała w dniu 07.10.2013 r.

W dniu 05.12.2013 r. (...) Bank (...) S.A. w W. sporządził wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanej. W treści pisma Bank poinformował pozwaną, iż w dniu 28.11.2013 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny. Bank wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 10.821,98 zł w nieprzekraczalnym terminie do dnia 12.12.2013 r.

Pismem z dnia 05.12.2013 r. (...) Bank (...) S.A. w W. poinformował pozwaną, iż zalega ze spłatą zadłużenia już 143 dni. Pomimo wezwań do zapłaty ze strony powoda pozwana nie uregulowała zadłużenia.

Pismem z dnia 21 stycznia 2014 roku M. K. zwróciła się do Banku z prośbą o rozłożenie powstałego zadłużenia na 36 miesięcznych rat, płatnych 30-go dnia każdego miesiąca.

W odpowiedzi na prośbę Bank pismem z dnia 11.02.2014 roku poinformował M. K., iż może przychylić się do jej prośby dotyczącej zmiany warunków spłaty zadłużenia, jednakże warunkiem przystąpienia do rozmów związanych z ustaleniem szczegółowych warunków spłaty jest wpłata kwoty w wysokości 4.061 zł w terminie do dnia 26.02.2014 r.

Pismem z dnia 02.06.2014 r. pozwana ponownie zwróciła się do powoda o rozłożenie spłaty zadłużenia na 36 miesięcznych rat.

Na poczet zadłużenia pozwana nie wpłaciła żadnej kwoty.

W dniu 28 listopada 2013 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...).

W wyciągu tym Bank oświadczył, iż na podstawie jego ksiąg bankowych stwierdza się, że na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg banku, figuruje w nich wymagalne zadłużenie M. K. z tytułu umowy zawartej w dniu 04.10.2004 r. o wskazanym numerze w wysokości 10.821,98 złotych. Ponadto od dnia następnego po dniu wystawienia tegoż wyciągu, tj. od dnia 29.11.2013 r. do dnia zapłaty na rzecz (...) Bank S.A. należne są dalsze odsetki ustawowe naliczane od kwoty 10.821,98 zł.

Wyciąg ten został opatrzony pieczęcią Banku, podpisany przez pełnomocnika, jak również zaznaczono w nim, iż wyciąg ten został wystawiony na podstawie art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe.

W tych okolicznościach faktycznych Sąd uznał powództwo oparte o art. 14 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2002 r., nr 169, poz. 1385) za zasadne w całości.

Sąd uznał, że poza sporem pozostawały w zasadzie wszystkie okoliczności, na których powód oparł swoje żądanie. Bezspornym był fakt zawarcia przez strony umowy o kartę kredytową oraz to, że pozwana zawarła umowę zaciągając w ten sposób wobec banku zobowiązanie w dniu podpisania umowy. Bezspornym było również niewywiązywanie się pozwanej z warunków zawartej z Bankiem umowy karty kredytowej, powstanie zadłużenia i zasadność wypowiedzenia przez Bank zawartej przez strony ww. umowy. Pozwana M. K. wskazywała, iż pozew wniesiony w niniejszej sprawie był przedwczesny, albowiem zwracała się do powoda z wnioskiem o rozłożenie powstałego zadłużenia na 36 miesięcznych rat i nie uzyskała odpowiedzi.

Zdaniem Sądu podnoszone przez pozwaną w ww. zakresie okoliczności nie mogły mieć znaczenia na jej osobistą odpowiedzialność wobec banku z tytułu zawarcia przez nią umowy o kartę kredytową, na podstawie której zobowiązała się ona wobec banku do spłaty zaciągniętego zobowiązania. W ocenie Sądu ww. okoliczności, również ocenione w świetle zasad współżycia społecznego nie mogły zwolnić pozwanej od obowiązku zapłaty poprzez przyjęcie, iż roszczenie powódki w stosunku do pozwanej jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Sąd podkreślił, że pozwana nie wywiązując się z warunków zawartej z Bankiem umowy karty kredytowej w ten sposób naruszyła zasady wzajemnego zaufania jakie obowiązywały strony umowy. Z istoty swojej domaganie się należnego świadczenia przez wierzyciela z tytułu wykonania ważnie zawartej umowy nie może być uważane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Klauzula generalna, zawarta w art. 5 k.c. nie może być rozumiana jako pozostawienie sądowi orzekającemu dowolności w udzielaniu określonej stronie procesu ochrony prawnej lub odmowy takiej ochrony. Na treść zasad współżycia składają się akceptowane i godne ochrony reguły rzetelnego postępowania w stosunkach społecznych, naruszenia których Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie dopatrzył się. Pozwana w toku postępowania w konsekwencji powyższego nie kwestionowała obowiązku uregulowania zadłużenia, jakie powstało w związku z umową, jak również nie kwestionowała wysokości swojego zadłużenia z tego tytułu. Podkreślić przy tym należy, iż pozwana nie kwestionowała, ani wysokości należności głównej (niespłaconego kapitału), jak również wysokości naliczanych odsetek i okresu za jaki mają być naliczone.

Mając na uwadze wyżej poczynione uwagi, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo złożone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w całości, albowiem podniesione przez pozwaną zarzuty mające świadczyć o przedwczesności wniesienia pozwu przez stronę powodową okazały się być chybionymi.

O kosztach postępowania w niniejszej sprawie Sąd orzekł na postawie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu złożyła pozwania i zaskarżając go w całości wniosła o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienie temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za instancję odwoławczą.

Orzeczeniu zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, bowiem z całkowitym pominięciem stanowiska pozwanej, która konsekwentnie i spójnie twierdziła, że powództwo uznać należy za przedwczesne z uwagi wniesienie go przed rozpoznaniem przez powoda wniosku pozwanej o rozłożenie istniejącej wierzytelności na 36 równych rat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W sprawie brak podstaw do uzasadnionego twierdzenia o naruszeniu przez Sąd orzekający dyspozycji art. 233 k.p.c. Generalnie przyjmuje się, że granice swobody sędziego przy ocenie materiału dowodowego wyznaczają trzy czynniki: logiczny (obowiązek wyciągnięcia z materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych), ustawowy (powinność rozważenia całego materiału dowodowego) oraz ideologiczny (psychologiczny), przez który rozumie się świadomość prawną sędziego, kulturę prawną oraz system reguł pozaprawnych i ocen społecznych, do których odsyłają normy prawne. Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie któregoś z powyżej wymienionych kryteriów. Wymaga natomiast podkreślenia, że samo przedstawienie przez stronę odmiennych wniosków niż wynikają z oceny dokonanej przez Sąd I instancji nie świadczy jeszcze o przekroczeniu swobodnej oceny dowodów.

Skarżąca w żaden sposób nie wykazała, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, dokonując swobodnej oceny dowodów i dokonując na ich podstawie ustaleń. Wręcz przeciwnie z całokształtu materiału dowodowego powziąć można tylko jeden wniosek, a mianowicie taki, że wyłącznie działanie pozwanej doprowadziło do powstania zaistniałej sytuacji skutkując po stronie powoda wierzytelnością w wysokości dochodzonej pozwem w tej sprawie. Istotą zawartej przez strony umowy było zobowiązanie powoda do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, z jednoczesnym obowiązkiem po stronie pozwanej do zapłaty kwoty operacji wraz z należnymi opłatami i prowizjami lub do spłaty zobowiązań na rachunek wskazanych przez wydawcę karty. Pozwana nie kwestionowała zarówno faktu zawarcia umowy o kartę kredytową jak i powstania po jej stronie zaległości wskutek niewywiązania się z warunków zawartej umowy. Już to stwierdzenie jest wystarczające dla uznania, że powód uprawniony był do poszukiwania ochrony swojego roszczenia na drodze postępowania sądowego. Nie można zgodzić się również z twierdzeniem pozwanej jakoby powództwo w tej sprawie okazało się przedwczesne. Odnotować należy, że pismem z dnia 11 lutego 2014 r. strona powodowa w odpowiedzi na wniosek pozwanej wyraziła wolę zawarcia ugody, z zastrzeżeniem uregulowania przez pozwaną zadłużenia do kwoty 4.061 zł (k. 77). Pismo to pozostało bez odpowiedzi. Okoliczności tej pozwana nie kwestionuje. Nawet jeśli uznać, że brak aktywności pozwanej, jak twierdzi ona w sprzeciwie, faktycznie spowodowany był brakiem doręczenia tegoż pisma do jej rąk, nie sposób skutecznie wywodzić, by okoliczność ta uniemożliwiała powodowi dochodzenie niniejszej należności na drodze procesu sądowego. Możliwość rozłożenia zadłużenia na raty pozostawała jedynie w zakresie dobrej woli wierzyciela. Nie sposób natomiast twierdzić, by ustosunkowanie się powoda do wniosku pozwanej stanowiło jakikolwiek warunek dla skutecznego dochodzenia należności. Niezależnie od tego pozwana nie wykazała, by w ramach zawartej umowy o kartę kredytową, regulamin wówczas obowiązujący przewidywał w ogóle możliwość ugodowego załatwienia sprawy poprzez na przykład rozłożenie wierzytelności na raty. Twierdząc zaś, że strona powodowa naruszyła pewne postanowienia umowne winna była okoliczność tę wykazać. Obowiązek przedstawiania dowodów w myśl przepisu art. 232 k.p.c., aby sprostać ciężarowi dowodu, wynikającemu z treści przepisu art. 6 k.c., spoczywa na stronie, która z danego faktu wywodzi dla siebie korzystne skutki. Pozwana działała z profesjonalnym pełnomocnikiem i nic nie stało na przeszkodzie, aby obowiązkowi temu sprostała.

W kontekście powyższego wywodu należy stwierdzić, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. W całości jest ona bowiem logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego. Argumentacja przytoczona w apelacji nie stanowi o naruszeniu art. 233 k.p.c. i nie przekonuje też o wadliwości poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń.

Dodać również należy, iż za bezzasadnością powództwa nie może przemawiać fakt zbycia przez powoda w dniu 8 października 2014 r., tj. trakcie postępowania pierwszoinstancyjnego wierzytelności objętej sporem, skoro stosownie do treści art. 192 pkt 3 k.p.c. zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Wskazać należy na to, iż celem tej regulacji jest stabilizacja postępowania sądowego z chwilą doręczenia pozwu. Mimo zbycia rzeczy lub praw objętych sporem, zarówno przez jedną, jak i drugą stronę, a nawet przez obie strony, zbywca zachowuje legitymację procesową (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2011 r. w sprawie IV CSK 470/10).

Mając to na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanej za podstawę swojego rozstrzygnięcia przyjmując przepis art. 385 k.p.c.

SSO Karina Marczak SSO Zbigniew Ciechanowicz SSR del. Anna Dulska