Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 lipca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu M. F. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał,
iż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 8 lipca 2015 roku stwierdziła,
że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, w związku z czym nie spełnia zasadniczej przesłanki warunkującej przyznanie mu prawa do renty z tego tytułu (k. 25 akt ZUS).

Odwołanie od decyzji złożył ubezpieczony, zaskarżając ją w całości. Nie zgodził się z twierdzeniami organu rentowego, jakoby aktualnie był on zdolny do pracy. Podkreślił, iż od wielu lat zmaga się z dolegliwościami bólowymi istniejącymi w związku z zwyrodnieniem kręgosłupa, które uniemożliwiają mu prawidłowe funkcjonowanie, w tym również wykonywanie pracy. Wskazał, iż od 2001 roku został uznany za osobę niepełnosprawną. Dodał, iż dotychczasowe leczenie i rehabilitacja nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, a dolegliwości nadal są uciążliwe. Wobec powyższego ubezpieczony wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 2 – 5 akt).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji (k. 18 akt).

Na rozprawie w dniu 29 maja 2017 roku strony podtrzymały swe dotychczasowe stanowiska w sprawie (nagranie audio, k. 77 akt).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony M. F. urodził się w dniu (...)roku. Uzyskał wykształcenie wyższe na Akademii (...) w K. na Wydziale (...) i (...), uzyskując tytuł magistra inżyniera odlewnika działu metalurgii.

Ukończył następujące kursy zawodowe: kurs handlowy (1985), kurs diagnosty samochodowego (1986), kurs mistrzowski w zawodzie elektromechanik (1987), uprawnienia certyfikowanego sprzedawcy (...)(2004).

/okoliczności bezsporne/

W okresie od dnia 15 grudnia 1974 roku do dnia 31 sierpnia 1981 roku ubezpieczony pracował w Zakładach (...) w B. na stanowisku specjalisty technologa.

Następnie od dnia 1 września 1981 roku do dnia 4 września 1984 roku pracował w (...) Zakładach (...) w B. na stanowisku operatora maszyn papierniczych. Pracował wówczas w (...).

W okresie do dnia 2 listopada 1984 roku do dnia 31 marca 1986 roku był zatrudniony na stanowisku specjalisty technologa i konstruktora w (...) Odlewni (...) w B..

Od dnia 23 czerwca 1986 roku do dnia 31 lipca 1987 roku pracował w Przedsiębiorstwie Produkcyjnym (...) T. w Zakładzie nr (...) w B. na stanowisku specjalisty technologa.

Jako specjalista technolog wykonywał projekty konstrukcji przy użyciu komputera, a wcześniej deski kreślarskiej. Ponadto współpracował z danym działem produkcji i kontrolował wykonawstwo.

W okresie do dnia 1 października 1987 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku prowadził własną działalność gospodarczą pod firmą HANDEL – (...) w B..

Od dnia 1 stycznia 1989 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku pracował w (...) w B..

W późniejszym okresie od dnia 4 stycznia 1991 roku do dnia 15 maja 1996 roku prowadził własną działalność gospodarczą pod firmą (...) w B..

W okresie od dnia 1 grudnia 1997 roku do dnia 30 listopada 2012 roku pozostawał zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w K. Oddział w B. na stanowisku specjalisty
ds. handlu i doradcy handlowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracował w salonie (...), głównie przy komputerze. Wykonywał również jazdy testowe samochodów, dojeżdżał do klientów.

Od dnia 5 grudnia 2012 roku do dnia 28 września 2015 roku pracował w przedsiębiorstwie (...). k. z siedzibą w T. na stanowisku doradcy handlowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jego obowiązków należało także wykonywanie podróży do (...) oddziału przedsiębiorstwa, jak również do klientów. Obsługiwał wtenczas pojazd o ciężarze całkowitym do 3,5 tony. Umowa o pracę rozstała rozwiązana bez wypowiedzenia bez winy pracownika z uwagi na niezdolność do pracy z powodu choroby trwającą dłużej niż okres przewidziany w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b. kodeksu pracy. Czasowa niezdolność do pracy trwała od dnia 27 października 2014 roku do dnia 3 listopada 2014 roku i od dnia 24 listopada 2014 roku i istniała w chwili rozwiązania stosunku pracy.

W związku z czasową niezdolnością do pracy pobierał zasiłek chorobowy do wyczerpania okresu zasiłkowego, tj. do dnia 28 maja 2015 roku. Nie korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego.

/dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 9 – 10 akt ZUS; świadectwo pracy, k. 11 – 11 v. akt ZUS; świadectwo pracy, k. 12 – 12 v. akt ZUS; pismo, k. 48 – 49 akt; oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia bez winy pracownika, k. 50 akt/

U ubezpieczonego stwierdzono chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, wielopoziomową dyskopatię szyjną i lędźwiową, przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi. Ubezpieczony skarży się na przewlekłe bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym z promieniowaniem bólu do lewej kończyny dolnej. Ma ograniczoną ruchomość kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, osłabione odruchy głębokie kończyn oraz ruchomość lewego stawu skokowego. Występuje u niego niedoczulica w zakresie korzenia S1 po stronie lewej. Porusza się w sposób utykający. Od 2 lat korzysta z pomocy kuli łokciowej. Leczy się neurologicznie.

Ubezpieczony od około 6 lat cierpi na cukrzycę typu 2 wyrównaną farmakologicznie lekiem doustnym.

Stwierdzono u niego również obustronny przykurcz Dupuytrena z upośledzeniem chwytu w obu kończynach górnych. Schorzenie to ma charakter postępujący z uwagi na cukrzycę.

Od około 10 lat ubezpieczony leczy się u lekarza rodzinnego na nadciśnienie tętnicze. Przyjmuje leki.

Występują u niego zaburzenia nastroju w związku z aktualną sytuacją osobistą. Pozostaje pod opieką Poradni Zdrowia Psychicznego z powodu zespołu depresyjnego.

U ubezpieczonego stwierdzono również przepuklinę pępkową.

/dowód: dokumentacja lekarska, k. 6 – 9, k. 11 – 16 v. akt; protokół badań sądowo – lekarskich, k. 29 – 29 v. akt; wynik badania, k. 28 akt; orzeczenie lekarskie, k. 30 – 30 v. akt; opinia uzupełniająca, k. 55 – 55 v. akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS/

Stan zdrowia ubezpieczonego upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od dnia 28 maja 2015 roku do 31 maja 2017 roku. Powodem tej niezdolności jest choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową, w przebiegu której występują zaostrzenia z istotnym deficytem neurologicznym.

Obustronny przykurcz Dupuytrena upośledzający zdolność chwytu obu rąk w znacznym stopniu ogranicza zdolność do pracy na stanowisku doradcy handlowego, do którego obowiązków należy prowadzenie samochodu o ciężarze całkowitym do 3,5 tony, jak również pracę przy obsłudze komputera.

Pozostałe schorzenia występujące u ubezpieczonego nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy.

/dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 29 – 29 v. akt; orzeczenie lekarskie, k. 30 – 30 v. akt; opinia uzupełniająca, k. 55 – 55 v. akt/

Orzeczeniem Powiatowego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności w B. ubezpieczony został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu lekkim od listopada 2001 roku na stałe, ze wskazaniem do pracy lekkiej.

/dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, k. 10 akt/

Orzeczeniem lekarskim z dnia 10 września 2015 roku przeprowadzonym w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w B. ubezpieczony został uznany za niezdolnego do pracy na stanowisku doradcy handlowego, w tym prowadzenia samochodu służbowego i pracy z monitorem ekranowym wobec istnienia przeciwwskazań zdrowotnych.

/dowód: orzeczenie lekarskie, k. 23 – 24 akt/

Orzeczeniem z dnia 8 czerwca 2015 roku lekarz orzecznik ZUS oraz orzeczeniem z dnia 8 lipca 2015 roku komisja lekarska ZUS zgodnie stwierdzili, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

/dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 17 – 17 v. akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, k. 24 – 24 v. akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane dokumenty załączone do akt sądowych, jak i znajdujące się w załączonych aktach organu rentowego, w tym w dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej ZUS, którym przyznano walor wiarygodności. Nie wzbudziły one zastrzeżeń Sądu, a i strony w żaden sposób nie kwestionowały ich autentyczności oraz prawdziwości zawartych w nich informacji.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił również w oparciu o dowód z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 19 października 2016 roku (k. 30 – 31 v. akt), jak również na podstawie uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej z dnia 15 marca 2017 roku
(k. 55 – 55 v. akt). Sąd za miarodajną uznał każdą z tych opinii, albowiem zostały one sporządzone przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego, a wnioski w nich wyrażone są stanowcze, spójne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Organ rentowy w dniu 23 listopada 2016 roku złożył zastrzeżenia do opinii głównej, kwestionując prawidłowość wniosków biegłych w zakresie stwierdzenia częściowej okresowej niezdolności ubezpieczonego do pracy. Organ rentowy wskazał, iż wnioski opinii biegłych znacznie różnią się od wniosków komisji lekarskiej ZUS. Co więcej – w jego ocenie – biegli nie wskazali, w jaki sposób stwierdzone schorzenia kręgosłupa oraz przykurcz Dupuytrena, uznane przez nich na przyczynę długotrwałej niezdolności do pracy, powodują niezdolność do pracy umysłowej, zgodnej z poziomem wykształcenia ubezpieczonego i wykonywanym od 1997 roku zawodem przedstawiciela handlowego w salonie samochodowym. Podkreślił, że prace na samochodzie osobowym do 3,5 tony ubezpieczony podjął już po badaniach przez komisję lekarską ZUS, czym potwierdził brak długotrwałej niezdolności do pracy (musiał otrzymać zgodę lekarza medycyny pracy). Wobec tego organ rentowy zarzucił, że długotrwała niezdolność ubezpieczonego do pracy nie istniała w dacie badania przez komisję lekarską ZUS, a biegli dysponowali nowymi dowodami w postaci badania MR kręgosłupa L-S z dnia 4 maja 2016 roku. Zgodnie z powyższym organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych lekarzy sądowych celem wyjaśnienia wskazanych rozbieżności (k. 41 akt).

Zastrzeżenia organu rentowego zostały w sposób pełny wyjaśnione w uzupełniającej opinii biegłych z dnia 15 marca 2017 roku. Biegli wskazali, że integralną częścią pracy na stanowisku doradcy handlowego jest prowadzenie samochodu o ciężarze do 3,5 tony, jazdy testowe, dojazdy do klienta czy przejazdy pomiędzy oddziałami przedsiębiorstw. Wobec powyższego do 1997 roku ubezpieczony nie wykonywał tylko i wyłącznie umysłowej pracy biurowej, ale również pracę fizyczną. Wcześniej wykonywał również tego rodzaju prace (obsługa maszyn papierniczych). Zdaniem biegłych ubezpieczony z uwagi na występujące u niego schorzenia nie jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Mają one charakter postępujący i ich nasilenie uległo pogorszeniu w stosunku do badań przeprowadzonych przez komisję lekarską ZUS. Wobec tego biegli w pełnej rozciągłości podtrzymali treść opinii głównej (k. 55 – 55 v. akt).

Pomimo szczegółowego wyjaśnienia zgłoszonych zastrzeżeń, zarzuty do opinii biegłych zostały podtrzymane przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia
11 kwietnia 2017 roku. Organ rentowy dodał, iż zaostrzenie schorzenia kręgosłupa może być leczone w ramach czasowej niezdolności o pracy. Ponownie wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych lekarzy sądowych
(k. 66 akt).

W ocenie Sądu biegli wydali przedmiotową opinię w oparciu o przeprowadzone badania lekarskie oraz dokumenty zgromadzone w aktach. Na ich podstawie poczynili samodzielne wnioski w przedmiocie okresowej częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy. Skoro zatem wątpliwości organu rentowego podniesione w zgłoszonych zastrzeżeniach zostały wyjaśnione przez biegłych w opinii uzupełniającej, ich dalsze podtrzymywanie należy traktować jako bezprzedmiotową już obecnie polemikę organu rentowego z prawidłowymi ustaleniami biegłych, prowadzącą jedynie do niepotrzebnego i generującego dalsze koszty wydłużania postępowania. Zdaniem Sądu, organ rentowy nie podniósł żadnych merytorycznych zarzutów w kwestii prawidłowości opinii sądowo – lekarskiej, które uzasadniałyby dopuszczenie kolejnej uzupełniającej opinii biegłych. Zadaniem Sądu nie zachodzi potrzeba uszczegółowienia opinii w zakresie żądnym przez organ rentowy. W przekonaniu Sądu zarówno opinia główna, jak i opinia uzupełniająca były na tyle kategoryczne i przekonywujące, że w sposób dostateczny wyjaśniały zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiedziało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego, czy konieczności przeprowadzenia dodatkowych badań powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (wyr. SN z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07, Lex nr 346211). Dlatego też, Sąd – na podstawie art. 217 § 3 kpc – oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłych lekarzy sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie od zaskarżonej decyzji jest zasadne i musi prowadzić do zmiany decyzji w kształcie przyjętym w sentencji wyroku.

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (ust. 1).

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą bądź częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (wyr. SN z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, legalis nr 65041). Co więcej, należy brać pod uwagę „niezdolność do pracy w prawnym, a nie potocznym znaczeniu, gdyż nie każdy gorszy stan zdrowotny uzasadnia stwierdzenie niezdolności do pracy. Tę uzasadnia dopiero utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej). Niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową” (wyr. SN z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10, legalis nr 250746).

Rozróżnia się dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy). Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu.

W przedmiotowej sprawie okolicznością bezsporną jest to, że ubezpieczony M. F. zmaga się ze schorzeniami zdrowotnymi, jak również to, że udowodnił on wymagany staż ubezpieczeniowy, uprawniający go do ubiegania się o przyznanie świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

Spór pomiędzy stronami dotyczył natomiast ustalenia, czy stan zdrowia odwołującego czyni go niezdolnym do pracy, a w związku z tym czy odwołującemu przysługuje prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, od kiedy i na jaki okres.

Organ rentowy na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 8 lipca 2015 roku (k. 24 – 24 v. akt ZUS) uznał, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, w związku z czym odmówił mu przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z kolei ubezpieczony twierdził, iż schorzenia, z którymi się zmaga w znacznym stopniu ograniczają jego zdolność do podjęcia zatrudniania zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Sąd nie podziela stanowiska organu rentowego w kwestii ustalenia zdolności zarobkowania ubezpieczonego w związku z jego stanem zdrowia. Sąd uznał, że ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii zespołu biegłych. Opinia sądowo – lekarska z dnia 19 października 2016 roku, którą to Sąd uznał za w pełni miarodajną, wraz z uwzględnieniem pisemnej opinii uzupełniającej z dnia
15 marca 2017 roku wprost stwierdza, iż rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia w postaci choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, wielopoziomowej dyskopatii szyjnej i lędźwiowej, przewlekłego zespołu bólowego szyjno – barkowego i lędźwiowo-krzyżowego z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi, jak również współistniejący obustronny przykurcz Dupuytrena w znacznym stopniu ograniczają możliwość wykonywania pracy. Niezdolność ta ma charakter częściowy, okresowy od dnia 28 maja 2015 roku do maja 2017 roku.

Podkreślenia wymaga to, że ubezpieczony zdobył wykształcenie wyższe, uzyskując tytuł magistra inżyniera odlewnika działu metalurgii. Ukończył wiele kursów specjalistycznych odnośnie wiedzy handlowca samochodami osobowymi i kurs elektromechanika. Od 1997 roku do listopada 2015 roku pracował na stanowisku przedstawiciela handlowego w salonie samochodowym. Do jego codziennych obowiązków należała m.in. praca przy komputerze, jak również obsługa jazd próbnych, dojazd do klientów czy do (...) oddziału firmy. Wcześniej w okresie od grudnia 1974 roku do 1997 roku pracował zgodnie z wykształceniem na stanowisku specjalisty technologa. Do jego obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska należało projektowanie konstrukcji przy pomocy komputera, współpraca z działem produkcyjnym oraz kontrola wykonawstwa. Zdobył doświadczenie również przy obsłudze maszyn papierniczych.

Z zasad wiedzy powszechnej wynika, iż praca na ostatnio zajmowanym stanowisku przedstawiciela handlowego w zależności od miejsca pracy wymaga dużej sprawności nie tylko umysłowej, ale również fizycznej. Nie ma więc racji organ rentowy, że praca w salonie samochodowym jest wyłącznie pracą umysłową (biurową). Wiąże się z pewnością z wykonywaniem pracy w pozycji wymuszonej przy komputerze czy też skupienia, odpowiedniej reakcji i dynamiki ruchowej podczas jazdy samochodem, która jest istotną częścią pracy przedstawiciela handlowego w zakresie sprzedaży pojazdów. Do takiej pracy należy również praca specjalisty technologa. Wymaga ona nadto sprawnej i precyzyjnej obsługi urządzeń podłączonych do komputera (myszki, klawiatury) celem sporządzenia projektów konstrukcji.

Mając na względzie stan zdrowia ubezpieczonego, a w szczególności schorzenia kręgosłupa prowadzące do ograniczenia ruchomości kręgosłupa odcinka szyjnego, przewlekłe zespoły bólowe szyjno – barkowe i lędźwiowo – krzyżowe z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi trudno wymagać, aby ubezpieczony nadal wykonywał prace na dotychczas zajmowanych stanowiskach, odpowiadających posiadanym kwalifikacjom. Ponadto obustronny przykurcz Dupuytrena z upośledzeniem chwytu wręcz uniemożliwia ubezpieczonemu prace przy komputerze, w tym również wykonywania szczegółowych i wymagających dużej dokładności projektów konstrukcji, jak również jazdę samochodem osobowym. Wskazany przez biegłych stopień nasilenia dysfunkcji narządu ruchu odwołującego, jak też niepomyślne rokowania na przyszłość w pełni uzasadniają przyjętą w opinii konkluzję o częściowej niezdolności do pracy w zawodzie. Wszakże dalsze wykonywanie pracy na dotychczas zajmowanych stanowiskach mogłoby skutkować pogorszeniem już istniejących schorzeń, bądź też powstania nowych w związku z wymuszoną postawą ciała. Istnieje również niebezpieczeństwo, że dalsze wykonywanie pracy przedstawiciela handlowego, a w tym również obsługa pojazdów mogłaby stanowić poważne zagrożenia nie tylko dla życia i zdrowia ubezpieczonego, ale również dla życia i zdrowia innych uczestników ruchu drogowego.

Na marginesie wskazać należy, że organ rentowy błędnie wywodzi, jakoby po badaniach komisji lekarskiej przeprowadzonych w dniu 8 lipca 2015 roku ubezpieczony wykonywał obowiązki służbowe na stanowisku przedstawiciela handlowego w salonie samochodowym. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wprost wynika, że ubezpieczony od dnia 27 października 2014 roku do dnia
3 listopada 2014 roku i od dnia 24 listopada 2014 roku do dnia 28 września 2015 roku przebywał na zwolnieniach lekarskich, a czasowa niezdolność do pracy stanowiła przyczynę rozwiązania stosunku pracy, co wprost zaprzecza twierdzeniom organu rentowego.

Zauważyć również trzeba, iż ubezpieczony stale się leczy, a mimo to jego stan zdrowia nie ulega poprawie. Stwierdzone u niego schorzenia mają postępujący charakter, co nie pozwala stwierdzić, jakoby w okresie spornym był on zdolny do podjęcia pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dlatego też, zgodnie z wnioskami biegłych, należało przyjąć, iż niezdolność ubezpieczonego do pracy ma charakter okresowy od dnia 28 maja 2015 roku do dnia 31 maja 2017 roku.

Tak więc, po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd uznał, iż zostały spełnione wszelkie przesłanki niezbędne dla przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 57 cytowanej ustawy oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. należało postanowić jak w punkcie 1 formuły sentencji wyroku.

Ponadto zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a cytowanej ustawy, przyznając odwołującemu prawo do świadczenia rentowego sąd zobowiązany jest do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie nie istniały podstawy do obciążenia organu rentownego odpowiedzialnością za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem na etapie postępowania rentowego pozwany organ nie dysponował niezbędną dokumentacją medyczną, która pozwalała na poczynienie prawidłowych wniosków w przedmiocie częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia można mówić wówczas, gdy już w oparciu o dostępne organowi rentowemu dokumenty można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Z tego też względu Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy
a contrario, należało orzec jak w punkcie 2 formuły sentencji wyroku.

SSO Karolina Chudzinska – Koczorowicz