Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 13-03-2017 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Bartosik

po rozpoznaniu w dniu 13-03-2017 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko K. C.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Porada-Łaska

Sygn. akt I C 355/16

UZASADNIENIE

W dniu 19.09.2016 r. powód (...) z siedzibą V. (...) na Malcie (numer w zagranicznym rejestrze C- (...)), wystąpił z powództwem przeciwko K. S. o zapłatę kwoty 2.450,80 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 31.05.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód stwierdził, że na podstawie umowy cesji zawartej z (...) Sp. z o.o. nabył wierzytelność przysługującą temu podmiotowi w stosunku do pozwanej z tytułu umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej, zaś na dochodzoną wierzytelność składają się:

- zaległy kapitał w wysokości 2.000,00 zł;

- opłata administracyjna w wysokości 440,80 zł;

przy czym pozwana dokonała częściowej spłaty zadłużenia na łączną kwotę 700 zł.

W piśmie z 25.10.2016 r. powód wskazał, iż domaga się odsetek umownych za opóźnienie w wysokości równej czterokrotności stopu kredytu lombardowego NBP, przy czym od 1.01.2016 r. – nie wyższych niż odsetki maksymalne za opóźnienie.

Pozwana K. S. mimo prawidłowego doręczenia jej odpisu pozwu i wezwania na rozprawę (przez awizo), nie ustosunkowała się do żądania powództwa.

Sąd zważył, co następuje.

W dniu 26.11.2014 r. pozwana K. S. dokonała rejestracji w systemie informatycznym za pomocą formularza zamieszczonego na stronie internetowej firmy (...).pl (...). z o.o. z siedzibą w W. (która w dniu 15.01.2015 r. zmieniła nazwę na (...) Sp. z o.o.) i złożyła wniosek o udzielenie jej pożyczki. Po wygenerowaniu profilu klienta pozwana otrzymała papierowy formularz „Ramowej umowy pożyczki” określający wszystkie jej postanowienia, wraz z kodem aktywacyjnym umożliwiającym zawarcie umowy na warunkach określonych w przesłanym piśmie, przy czym warunkiem potwierdzenia zawarcia umowy było przelanie przez pozwaną kwoty 0,01 zł oraz użycie wspomnianego unikalnego kodu potwierdzającego przesłanego wraz z umową.

W związku z wypełnieniem przez pozwaną tych warunków, w dniu 19.10.2015 r. (...) przelała na rzecz pozwanej kwotę 2.000 zł pożyczki, przy czym całkowita kwota do spłaty wynosiła 2.440,80 zł, gdyż pozwana oprócz kapitału miała zwrócić też 440,80 zł opłaty administracyjnej określonej w § 11 „Ramowej umowy pożyczki”. Pozwana uiściła 700 zł na poczet zwrotu pożyczki, a następnie zaprzestała spłaty.

(dowód: umowa pożyczki k 8-12; potwierdzenie rejestracji i przelewu k 5-7)

W dniu 1.03.2016 r. została zawarta pomiędzy powodem (...) z siedzibą V. (...) na Malcie (numer w rejestrze C- (...)) – będącym osobą prawną prawa maltańskiego – a (...) Sp. z o.o. „Umowa cesji wierzytelności”, na mocy której C. sprzedał powodowi wierzytelności z tytułu niewykonania umów przez kontrahentów tego podmiotu, według wykazu stanowiącego jeden z załączników do umowy. Jako jedna z wierzytelności wymieniona była w załączniku pod numerami porządkowymi (...) oraz 376., wierzytelność jako miała przysługiwać w stosunku do pozwanej K. S. z tytułu zawarcia umowy pożyczki z 1.03.2016 r.

(dowód: wyciąg z maltańskiego rejestru spółek z apostylą k 18-21; pełnomocnictwo k 22; odpis z KRS k 26-27; umowa cesji k 23-25; załączniki k 13, 16)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dowodów, których prawdziwość i wiarygodność nie budzi wątpliwości.

W szczególności brak wypowiedzenia się przez pozwaną odnośnie żądania pozwu, pozwala uznać wskazane w pozwie okoliczności za przyznane w rozumieniu art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. Przy tym wskazane przyznanie dotyczy okoliczności faktycznych sprawy w zakresie w jakim twierdzenia pozwu nie pozostają sprzeczne, co będzie przedmiotem dalszych szczegółowych rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo zasadne i podlega uwzględnieniu do kwoty 1.740,80 zł, natomiast jest niezasadne i podlega oddaleniu odnośnie kwoty 700 zł.

W myśl z art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do tożsamości, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na podstawie art. 353 ¹ k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W przedmiotowej sprawie cedent i pozwana zawarli umowę pożyczki podlegającą ponadto regulacji art. 1 pkt 1, art. 2, art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 5 pkt 13 ustawy z 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1528 ze zm.), ale pozwana częściowo nie wykonała swoich świadczeń wynikających z tej umowy i nie zwróciła całego kapitału pożyczki wraz z opłatą określonymi w umowie, dokonała jedynie spłaty 700 zł. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Ponieważ pierwotny wierzyciel przeniósł w drodze cesji wierzytelność na powoda, ten wszedł w sytuację prawną cedenta co do zakresu i rozmiaru wierzytelności, a zatem powództwo podlega częściowemu uwzględnieniu, do kwoty 1.740,80 zł z ustawowymi odsetkami.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie wystąpiła sytuacja, kiedy to powód dochodząc zapłaty kwoty 2.450,80 zł, mającej stanowić całość roszczenia, jednocześnie sam złożył oświadczenie o tym, iż pozwana dokonała wpłaty na kwotę 700 zł. W tej sytuacji twierdzenia powoda o stanie faktycznym sprawy i zakres jego żądania pozwu były ze sobą sprzeczne, w tym sensie, że nie mogły być obydwa uznane za prawdziwe.

Nie można przy tym odwoływać się do tego, że na podstawie art. 339 § 2 k.p.c. w przypadkach uzasadniających wydanie wyroku zaocznego uznaje się prawdziwe twierdzenia powoda o dowodach oraz okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Należy bowiem zważyć na dalszą część tego przepisu, który stanowi, że nie dotyczy to sytuacji gdy twierdzenia te budzą uzasadnione wątpliwości. Stąd niezbędne jest zawsze rozważenie w sytuacji uzasadniającej wydanie wyroku zaocznego, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, jak również okoliczności podanych przez samego powoda, które muszą zachować fundamentalny warunek wewnętrznej niesprzeczności. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (tak Sąd Najwyższy w wyrokach: z 15.09.1967 r., III CRN 175/67, publ. OSNC 1986/8-9/142; z 7.06.1972 r., III CRN 30/72, publ. LEX nr 7094).

Podsumowując, powód nie wykazał zasadności roszczenia w zakresie przewyższającym kwotę 1.740,80 zł, a Sąd nie ma też obowiązku wymuszać na powodzie przeprowadzenie dowodu na zasadność pozwu w tym zakresie, ani też przeprowadzać dowodu w z urzędu na korzyść powoda w tej sytuacji, gdy powodem jest podmiot profesjonalny, korzystający z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, a pozwanym jest konsument. W tym zakresie wskazać należy, że zarządzeniem referendarza sądowego z 16.11.2016 r. (k. 35) wzywano pełnomocnika powoda do uzasadnienia wysokości dochodzonego roszczenia w związku z oświadczeniem powoda o dokonaniu przez pozwaną częściowej spłaty zadłużenia, pod rygorem skierowania sprawy do rozpoznania na rozprawę i wezwanie to pozostało bez odpowiedzi. Sąd nie miał więc podstaw do tego, aby uwzględnić całe powództwo, nie mógł też pominąć kwestii częściowego uiszczenia opłaty, ani dokonywać żadnych samodzielnych rozliczeń, w sytuacji gdy żadne inne świadczenia akcesoryjne nie wynikały z zawartej między cedentem a pozwaną umowy. Tak więc zasadnym było uznanie za wykazaną kwoty sumy obydwu należności głównych, pomniejszonej o podaną przez powoda wysokość spłaty dokonanej przez pozwaną i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie.

Jeżeli zaś chodzi o kwestię odsetek, to z umowy nie wynika w żaden sposób to, aby w przypadku opóźnienia miały być należne odsetki maksymalne, czy też odsetki w wysokości równej czterokrotności stopu kredytu lombardowego NBP, jednak nie wyższe niż odsetki maksymalne – brak jest w tym zakresie zawarcia stosownej klauzuli umownej, a zatem należy uznać iż roszczenie w tym zakresie jest niezasadne jako niewykazane.

Należało więc zasądzić w punkcie 1. wyroku kwotę 1.740,80 zł i oddalić w punkcie 2. wyroku żądanie odnośnie:

- zapłaty kwoty 700 zł z odsetkami;

- zapłaty odsetek od kwoty 1.740,80 zł od 31.05.2016 r. w zakresie przekraczającym wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. oraz 482 § 1 k.c..

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 . na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Uwzględniając, że powód wygrał co do kwoty 1.740,80 zł, a żądał 2.450,80 zł, a zatem powód wygrał sprawę w 71 %, a pozwana – w 29 %.

Powód poniósł wydatki w wysokości 100 zł opłaty od pozwu, 1.200 zł kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, łącznie 1.317 zł. Z kolei pozwana nie poniosła żadnych kosztów.

Powodowi należy się więc od pozwanej 71 % z 1.317 zł, czyli 935 zł.

W punkcie 4. wyroku na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. nadano wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Katarzyna Porada – Łaska