Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016 r. w Wąbrzeźnie

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko T. I.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego T. I. na rzecz powoda (...) we W. kwotę zł 19.091 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 21 marca 2014r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę zł 731,15 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 01 września 2014r. do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 269,46 (dwieście sześćdziesiąt dziewięć 46/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu

4.  wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa,

5.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adw. P. O. kwotę 2.952 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) brutto tytułem pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

SSR Hanna Woźniak

Sygn. akt I C 119/15

UZASADNIENIE

(...) we W. złożył pozew przeciwko T. I. w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 19.822,60 zł z tytułu udzielonego, a nie spłaconego przez pozwanego kredytu wraz z kosztami postępowania.

Sąd Rejonowy L. Z. w L. nakazem zapłaty z dnia 22 września 2014r. uwzględnił powództwo w całości i zasądził żądaną kwotę.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wskazał, że w chwili zawierania umowy o kredyt konsumencki z powodem był w stanie wyłączającym świadome podejmowanie decyzji z uwagi na stan jego zdrowia – załączył kartę informacyjną leczenia szpitalnego z dnia 05 września 2013r. z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

T. I. od 2006 roku leczy się psychiatrycznie. Pierwotnie po próbie samobójczej rozpoznano u niego depresję, a w 2011 roku nastąpiło rozpoznanie schizofrenii. Od 30 lipca do 05 września 2013 roku pozwany przebywał na Oddziale Psychiatrycznym(...)w G. z rozpoznaniem wstępnym: „Mieszane zaburzenia osobowości. Podejrzenie schizofrenii.” oraz z rozpoznaniem końcowym: „Schizofrenia paranoidalna”. Podczas pobytu korzystał z przepustek godzinowych poza teren szpitala. Podczas jednej z przepustek w dniu 27 sierpnia 2013r. zaciągnął w (...) SA kredyt gotówkowy nr (...), który przeznaczył na spłatę swoich innych zobowiązań (dowód: częściowo zeznania pozwanego – k.328-328v, dane z opinii biegłych – k.381 i 384, umowa – k.19-20).

W dniu 26 sierpnia 2013 roku oraz w dniu 28 sierpnia 2013 roku w szpitalu (...) czuł się dobrze. Był spokojny, podporządkowany. Chętnie i rzeczowo odpowiadał na pytania. Miał problemy z zaśnięciem. Był w nastroju obojętnym. Nie miał objawów psychotycznych (dowód: opinia biegłych – k.381).

W dniu 27 sierpnia 2013 roku T. I. nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome i swobodne podjęcie decyzji oraz wyrażenie woli. Żadna ze stawianych u pozwanego diagnoz psychiatrycznych (czy to schizofrenia, czy zaburzenia lękowo-depresyjne) sama w sobie nie przesądza bowiem o jego zdolności do świadomego i swobodnego podejmowania decyzji i wyrażania woli. Znaczenie ma to, że w okresie, kiedy miało miejsce podpisanie umowy o kredyt, stan pozwanego był stabilny, nie zdradzał on żadnych istotnych objawów psychopatologicznych, poza zaburzeniami snu. Był w tym okresie leczony lekami w stosunkowo niedużych dawkach terapeutycznych, a po tygodniu od zdarzenia został wypisany z oddziału (dowód: opinia biegłych – k.378-384).

Na podstawie umowy o kredyt gotówkowy nr (...) zawartej w dniu 27 sierpnia 2013r. przez (...) we (...) Oddział w G. z T. I. przyznano pozwanemu kwotę 19.214,89 zł, z czego 15.469,26 zł postawiono do dyspozycji kredytobiorcy, a pozostałą część Bank przelał na swój rachunek jako prowizję od kredytu i opłatę za udostępnienie ubezpieczeń. 06 lutego 2014r. powód wypowiedział powyższą umowę pozwanemu i określił jego zadłużenie na łączną kwotę 19.442,83 zł. Na dzień 21 marca 2014r. ogólna kwota zadłużenia pozwanego u powoda wynosiła 19.797,60 zł (dowód: umowa, wypowiedzenie umowy i wyciąg z ksiąg rachunkowych banku – k.19-22).

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w tej części, w której twierdził on, że nie pamięta faktu zawarcia umowy o kredyt. W ocenie Sądu (ale także w opinii biegłych) jest to wybieg, linia obrony pozwanego, który – co oczywiste – chciałby uniknąć zasądzenia zwrotu bardzo dużej, jak na jego możliwości, kwoty pieniędzy. Stan zdrowia pozwanego w krytycznym dniu był na tyle dobry, że z jednej strony lekarze nie mieli wątpliwości, że można mu udzielić przepustki, a z drugiej strony – nic nie wzbudziło podejrzeń u pracownika banku obsługującego tego dnia T. I..

Sąd podzielił wnioski końcowe opinii biegłych. Opinia ta nie była w żadnym zakresie kwestionowana przez strony. Opinia ta jest logiczna, jasna, pełna. Jej wydanie zostało poprzedzone dokładną analizą całego zebranego materiału, w tym przede wszystkim obszernej dokumentacji medycznej. Język opinii jest zrozumiały dla Sądu, pozwala prześledzić tok rozumowania biegłych, który nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów załączonych do akt przez powoda albowiem pozwany nie kwestionował ich formalnej ani materialnej prawdziwości.

Art. 69 ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku (tekst jedn. Dz.U. z 2002r., Nr 72, poz. 665 z późn.zm.) stanowi: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zatem podpisując umowę o kredyt z (...) Oddziałem w G. oraz przyjmując od tego banku pieniądze, pozwany zobowiązał się jednocześnie do zwrotu uzyskanych środków wraz z należnym oprocentowaniem. Pozwany z umowy tej nie wywiązał się, a w toku postępowania nie przedstawił skutecznie żadnych okoliczności, które mogłyby go zwolnić od zapłaty długu. Pozwany nie kwestionował sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem oraz sposobu i wysokości naliczania przez wierzyciela odsetek. Pozwany złożył wniosek o rozłożenie świadczenia na raty w razie jego ewentualnego zasądzenia. Powołał się na swoją trudną sytuację majątkową (k.422). Zadeklarował możliwość spłaty długu w ratach po ok. 150 zł miesięcznie. Sąd rozważał ewentualne rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w myśl art.320 kpc, ale ostatecznie nie zdecydował się na takie rozwiązanie. Po pierwsze, pozwany jest bardzo młody, studiuje, a jego stany chorobowe same w sobie nie przesądzają, że pozwany nigdy nie osiągnie dobrej sytuacji materialnej pozwalającej mu na jednorazowe lub z rozbiciem co najwyżej na kilka rat uregulowanie długu, mimo narastających odsetek. Po drugie, rozłożenie świadczenia na raty proponowane przez pozwanego skutkowałoby całkowitą spłatą zadłużenia (bez odsetek za okres, w którym raty byłyby płacone) dopiero po 11 latach, co w ocenie Sądu powodowałoby nieuzasadnione uprzywilejowanie pozwanego w stosunku do powoda i naruszałoby zasadę równości stron w stosunkach cywilnoprawnych.

Z tych wszystkich względów na podstawie art. 69 ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku (tekst jedn. Dz.U. z 2002r., Nr 72, poz. 665 z późn.zm.) orzeczono jak w pkt.1 wyroku. Rozliczenie kosztów pomiędzy stronami Sąd oparł na przepisie art.102 kpc, uwzględniając aktualną bardzo trudną sytuację materialna powoda, stąd stronie wygrywającej proces Sąd zasądził zwrot jedynie tych kosztów, które zostały realnie poniesione na rzecz Sądu.

O kosztach dla pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. 2013 poz.461z późn.zm.).

SSR Hanna Woźniak