Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lipca 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 czerwca 2016 roku, odmówił H. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z art.57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1. jest niezdolny do pracy; 2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej: - 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat, - 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat, - 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat, - 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat, - 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, a ponadto okres ten przypada w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; 3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art.6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15- 17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy emerytalnej albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, chyba że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i udowodni! okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny.

Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 1 lipca 2016 roku ustalił, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 31 lipca 2017 roku a niezdolność powstała 12 czerwca 2014 roku.

Zakład odmówił przyznania renty, ponieważ wnioskodawczyni nie spełniła warunku wymaganego do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż niezdolność powstała w dniu 12 czerwca 2014 roku tj. po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia w dniu 8 kwietnia 2012 roku

(decyzja z dnia 26 lipca 2016 roku – k. 21 akt ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą H. J. w dniu 12 sierpnia 2016 roku złożyła odwołanie i wniosła o jej o uchylenie. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni podniosła, że po zakończeniu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, była nadal zarejestrowana jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku do dnia 28 listopada 2012 roku, a od dnia 29 listopada 2012 roku pobierałam zasiłek pielęgnacyjny i opiekowałam się starszą schorowaną mamą, do dnia 19 sierpnia 2016 roku. Zdaniem wnioskodawczyni nie zaliczenie okresu zarejestrowania w PUP i pobierania świadczenia pielęgnacyjnego jest dla niej krzywdzące i pozbawia prawa do renty chorobowej, a tym samym środków do życia.

(odwołanie – k. 2 akt VIII U 2096/16 )

Z kolei decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 roku znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 czerwca 2016 roku oraz odwołania z dnia 12 sierpnia 2016 roku, odmówił H. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy odnosząc się do dyspozycji art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) wskazał, że Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 1 lipca 2016 roku ustalił, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 31 lipca 2017 roku a niezdolność powstała 12 czerwca 2014 roku. Zakład odmówił przyznania renty, ponieważ wnioskodawczyni nie spełniła warunku wymaganego do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż niezdolność powstała w dniu 12 czerwca 2014 roku tj. po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia w dniu 8 kwietnia 2012 roku. Ponadto organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 7 pkt 7 okres niewykonywania pracy spowodowany koniecznością opieki nad członkiem rodziny uznanym za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym jest okresem nieskładkowym. Na podstawie art. 57 ust 3 w/w ustawy niezdolność do pracy powinna powstać w okresach, o których mowa m. in w art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a pkt 6 i 12. Okres ten nie jest wymieniony w ww przepisach, brak więc podstaw do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z powyższym organ rentowy zmienił wydaną w dniu 26 lipca 2016 roku decyzję w zakresie informacji dotyczącej okresu opieki nad członkiem rodziny.

(decyzja z dnia 19 sierpnia 2016 roku – k. 22 akt ZUS)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przytoczył argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ponadto wskazał, że zgodnie z art.6 w/w ustawy okresami składkowymi są m. in. okresy rejestracji w Powiatowych Urzędach Pracy przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku. Ponadto, że zgodnie z art. 7 pkt 7 okres niewykonywania pracy spowodowany koniecznością opieki nad członkiem rodziny uznanym za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym jest okresem nieskładkowym. Powstanie niezdolności do pracy w okresie sprawowania opieki nad innym niż dziecko członkiem rodziny (art. 7 pkt 7) nie spełnia warunku art. 57 ust 3 w/w ustawy. Ubezpieczona do odwołania nie załączyła żadnych dokumentów mających wpływ na uprawnienia do świadczenia.

(odpowiedź na odwołanie – k. 11 akt VIII U 2096/16 )

Decyzją z dnia 3 października 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 czerwca 2016 roku, odmówił H. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy odnosząc się do dyspozycji art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) wskazał, że Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 27 września 2016 roku ustaliła, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 31 lipca 2017 roku a niezdolność powstała 12 czerwca 2014 roku. Zakład odmówił przyznania renty, ponieważ wnioskodawczyni nie spełniła warunku wymaganego do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż niezdolność powstała w dniu 12 czerwca 2014 roku tj. po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia w dniu 8 kwietnia 2012 roku. Ponadto organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 7 pkt 7 okres niewykonywania pracy spowodowany koniecznością opieki nad członkiem rodziny uznanym za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym jest okresem nieskładkowym. Na podstawie art. 57 ust 3 w/w ustawy niezdolność do pracy powinna powstać w okresach, o których mowa m. In w art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12. Okres ten nie jest wymieniony w ww przepisach, brak więc podstaw do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z powyższym organ rentowy zmienił wydaną w dniu 26 lipca 2016 roku decyzję w zakresie informacji dotyczącej okresu opieki nad członkiem rodziny.

(decyzja z dnia 3 października 2016 roku – k. 29 akt ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą pełnomocnik H. J. w dniu 24 października 2016 roku złożył odwołanie i wniósł o uwzględnienie odwołania i zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania skarżąca podniosła, że błędnie zostało ustalone, że choroba H. J. powstała w dniu 12 czerwca 2014 roku, podczas gdy z dokumentacji medycznej prowadzonej przez lekarza M. S. od 18 października 2010 roku wynika, że odwołująca się choruje od 3 października 2011 roku.

(odwołanie – k. 2 akt VIII U 2626/16 )

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 listopada 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie oraz o łączne rozpoznanie ze sprawą z odwołania od decyzji z dnia 26 lipca 2016 roku sygn. akt VIII U 2096/16. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przytoczył argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4 akt VIII U 2626/16 )

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Łodzi połączył sprawę dotyczącą odwołania wnioskodawczyni od decyzji z dnia 3 października 2016 roku prowadzoną pod sygnaturą akt VIII U 2626/16 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą VIII U 2096/16.

(postanowienie z dnia 1 grudnia 2016 roku k. 6 akt o sygn. VIII U 2626/16)

Na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 roku pełnomocnik wnioskodawczyni poparła odwołania oraz wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii, ponieważ wnioskodawczyni nie zgadza się z opinią wydaną w sprawie, wskazując, że wszyscy lekarze, którzy ją leczyli twierdzili, iż nie jest w stanie wykonywać pracy zgodnie z własnym doświadczeniem i dlatego opinia jest dla niej krzywdząca. Ponadto pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczyła, iż H. J. przedstawiła dokumentację biegłej, która istniała w dacie badania. Pełnomocnik ZUS pozostawił wniosek do uznania Sądu.

(e - protokół z dnia 6 lipca 2017 roku 00:01:40 -00:05:24)

Postanowienie z dnia 6 lipca 2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi postanowił oddalić wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii.

(e - protokół z dnia 6 lipca 2017 roku 00:05:24 -00:06:48)

Pełnomocnik wnioskodawczyni popierała odwołanie i wniosła o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych zaś pełnomocnik ZUS wnosi o oddalenie odwołania.

(e - protokół z dnia 6 lipca 2017 roku 00:10:26 - 00:11:44)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. J. urodził się (...), z zawodu jest technikiem ekonomistą, księgową. Pracował jako: księgowa zaś ostatnio w sklepie odzieżowym.

(kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych – k. 5-6 akt ZUS; świadectwa pracy – k. 7-8, 10, , 12 - 13)

Wnioskodawczyni będąc zarejestrowaną w Powiatowym Urzędzie Pracy pobierała zasiłek dla bezrobotnych w okresie od 28 lutego 1991 roku do 27 października 1994 roku, od 20 października 1995 roku do 18 października 1996 roku, od 1 sierpnia 1998 roku do 31 lipca 1999 roku, od 9 lipca 2008 roku do 7 września 2008 roku oraz od 9 kwietnia 2011 roku do 8 kwietnia 2012 roku.

(zaświadczenie z dnia 8 sierpnia 2016 roku k. 4)

W dniu 6 czerwca 2016 roku H. J. złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 4 akt ZUS)

Na skutek wydanej opinii lekarskiej z dnia 1 lipca 2016 roku uznano, że H. J., po stwierdzanej upośledzonej sprawności prawej kończyny górnej i stawów nadgarskowych jest częściowo niezdolną do pracy na okres 1 roku. Data powstania niezdolności: 12 czerwca 2014 roku. Stwierdzona niezdolność do pracy nie powstała w okresie od 9 kwietnia 2011 roku do 8 kwietnia 2012 roku lub w ciągu 18 miesięcy od zaprzestania pobierania tego zasiłku, najpóźniej w dniu 6 października 2013 roku.

(opinia lekarska wydana przez lekarza orzecznika ZUS – k. 36 - 38)

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 lipca 2016 roku wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy do 31 lipca 2017 roku, przy czym niezdolność ta powstała od dnia 12 czerwca 201 roku.

(orzeczenie lekarza orzecznika – k. 19 akt ZUS)

Decyzją z dnia 26 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił H. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy gdyż niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia w dniu 8 kwietnia 2012 roku.

(decyzja z dnia 26 lipca 2016 roku – k. 21 akt ZUS)

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w odmówił H. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zmieniając decyzje z dnia 26 lipca 2016 roku w zakresie informacji dotyczącej okresu opieki nad członkiem rodziny. W dniu 25 sierpnia 2016 roku H. J. złożyła wniosek o przywrócenie terminu na złożenie sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika US z dnia 1 lipca 2016 roku. Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 27 września 2016 roku ustaliła, że H. J. jest częściowo niezdolna do pracy do 31 lipca 2017 roku, a niezdolność powstała w dniu 12 czerwca 2014 roku.

(decyzja z dnia 19 sierpnia 2016 roku – k. 22 akt ZUS)

W dniu 25 sierpnia 2016 roku wnioskodawczyni wniosła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 lipca 2016 roku. Jednocześnie złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od orzeczenia z dnia 1 lipca 2016 roku.

(sprzeciw – k. 14 akt orzeczniczo -lekarskich, wniosek o przywrócenie k. 23 akt ZUS)

Lekarz Orzecznik ZUS pismem w dniu 15 września 2016 roku przywrócił termin do wniesienia sprzeciwu.

(stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 15 września 2016 roku k. 26 akt ZUS)

W opinii lekarskiej z dnia 27 września 2016 roku uznano, że stwierdzone obecnie upośledzenia sprawności powodują okresową częściową niezdolność do pracy powstałą na skutek incydentu urazowego z powikłaniem pod postacią zakrzepicy żyły podobojczykowej prawej. Brak danych na powstanie niezdolności do pracy w okresie wskazanym przez organ rentowy.

(opinia lekarska wydana przez komisję lekarską ZUS – k. 53- 55 akt orzeczniczo - lekarskich)

Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 września 2016 roku uznała wnioskodawczynię za częściowo niezdolną do pracy do 31 lipca 2017 roku, przy czym niezdolność ta powstała od dnia 12 czerwca 2014 roku. Komisja nie stwierdziła długotrwałej niezdolności do pracy powstałej w okresie od 9 kwietnia 2011 roku do 8 kwietnia 2012 roku lub od dnia 6 października 2013 roku.

(orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 28 akt ZUS)

Decyzją z dnia 3 października 2016 roku, odmówiono H. J. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ wnioskodawczyni nie spełnia wszystkich warunków wymaganych do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż niezdolność powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia w dniu 8 kwietnia 2012 roku. Nadmienia się jednocześnie, że zgodnie z art. 7 pkt 7 okres niewykonywania pracy spowodowany koniecznością opieki nad członkiem rodziny uznanym za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym jest okresem nieskładkowym. Na podstawie art.57 ust. 1 pkt 3 niezdolność do pracy winna powstać w okresach, o których mowa m. in. w art. 7 pkt 1 -3, 5 lit. a, pkt 6 i 12.

(decyzja z dnia 3 października 2016 roku – k. 29 akt ZUS)

Z punktu widzenia pulmonologa rozpoznano u wnioskodawczyni, astmę oskrzelową kontrolowaną o łagodnym przebiegu klinicznym, z dobrą reakcją na stosowne leczenie, bez upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniach spirometrycznych, bez istotnych zaostrzeń choroby wymagających intensyfikacji leczenia ambulatoryjnego czy hospitalizacji - w obecnym stopniu zaawansowania nie narusza sprawności organizmu wnioskodawczyni w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W ocenie pulmonologa wnioskodawczyni nie jest długotrwale niezdolna do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami

(pisemna opinia biegłego sądowego pulmonologa A. M. k. 108 - 109)

U skarżącej z punktu widzenia neurologa, rozpoznano stan po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka prawego w 2015 roku, zespół cieśni nadgarstka lewego w wywiadzie (u osoby praworęcznej), zespół bólowy kręgosłupa szyjnego na podłożu zmian zwyrodnieniowo- dyskopatycznych, aktualnie bez objawów korzeniowych, bez pogorszenia funkcji. Biegła po zbadaniu wnioskodawczyni, analizie akt sprawy i dokumentacji lekarskiej uznała, że stwierdzone schorzenia neurologiczne nie powodują takiego naruszenia sprawności organizmu, które stanowiłoby przyczynę całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy w dacie zaskarżonej decyzji, bądź dacie wniosku. W badaniu neurologicznym bez objawów ogniskowych i ubytkowych z (...), baz objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji. W. jest zdolna do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Z powodu schorzeń neurologicznych, biegła nie stwierdziła u wnioskodawczyni całkowitej, ani częściowej niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art.12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 (Dz. U Nr 162.: p. (...) ze zm.)

(pisemna opinia biegłego sądowego neurologa J. B. k. 110 - 111)

Z punktu widzenia chirurga naczyń u wnioskodawczyni, rozpoznano utrwaloną niedrożność prawej żyły podobojczykowej z wydolnym krążeniem obocznym żylnym, objawy przewlekłej niewydolności żylnej kończyn dolnych w stopniu zaawansowania C 2 w sześciostopniowej skali (...), staw rzekomy prawego obojczyka. Biegły chirurg, po zapoznaniu się z aktami sądowymi, dostarczoną przez badaną dokumentacją oraz osobistym zbadaniu wnioskodawczyni dokonał oceny niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS ((Dz. U. z 2016r.poz. 887) biorąc pod uwagę łącznie: stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowego sposobu zarobkowania z uwzględnieniem charakteru wykonywanych prac, kwalifikacje, wiek oraz rokowanie. Biegły uważa, że z przyczyn chirurgicznych u wnioskodawczyni nie stwierdza się niezdolności do pracy zarobkowej zgodnej z kwalifikacjami.

(pisemna opinia biegłego sądowego chirurga naczyń M. G. k. 112 - 112 v)

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu: pulmonologii, neurologii oraz specjalisty chirurga naczyń. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawczyni. Biegli określili schorzenia występujące u badanej i ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni. Opinie biegłych, co do konkluzji zgodne z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii.

Ustalając stan faktyczny Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii na okoliczność niezdolności do pracy. Na poparcie powyższych twierdzeń pełnomocnik wskazał, że wszyscy lekarze, którzy leczą wnioskodawczynię stwierdzili, że nie jest ona w stanie wykonywać pracy zgodnie doświadczeniem zawodowym. Dodatkowo pełnomocnik złożył dokumentację dotyczącą leczenia wnioskodawczyni z okresu 2011 roku do 2017 roku. Przede wszystkim - jak przyznała sama wnioskodawczyni - biegła pulmonolog zapoznała się dokumentacja medyczną aktualną na dzień badania. W związku z tym biegła miała możliwość zapoznania się z jej treścią, jednak dane tam zawarte nie dawały podstaw do stwierdzenia - zgodnie z żądaniem wnioskodawczyni - niezdolności do pracy. Ponadto brak było podstaw do powołania dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii z uwagi na stanowisko lekarzy leczących wnioskodawczynię. Dla oceny niezdolności do pracy bezsprzecznie może służyć tylko i wyłącznie dowód z opinii biegłego specjalisty posiadającego stosowne wiadomości specjalne w tym zakresie i dającego rękojmię należytego wykonania czynności biegłego, nie zaś dowody w postaci opinii innych lekarzy czy też specjalistów leczących wnioskodawczynię co do jej stanu zdrowia. Przy czym podkreślenia wymaga, iż lekarz prowadzący nie koniecznie musi mieć wgląd w całość dokumentacji medycznej wnioskodawczyni złożonej w niniejszym procesie oraz posiadać wiadomości specjalne, którymi legitymował się biegły. Z tych też względów opinii lekarza prowadzącego na co dzień proces leczenia wnioskodawczyni w przedmiocie stanu zdrowia ubezpieczonej, względnie jej niezdolności do pracy, nie sposób było uznać za rozstrzygającą na gruncie rozpoznawanego przypadku. Wskazany dowód był więc w procesie całkowicie nieprzydatny i niepodlegał uwzględnieniu. Zatem wskazane opinii lekarzy leczących zawarte w dokumentacji medycznej nie mają charakteru bezwzględnego. Zawsze jest możliwość zweryfikowania prawidłowości danych w nich zawartych. Przeprowadzone zaś w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało wersje przeciwną do stanu rzeczy wynikającego z twierdzeń wnioskodawczyni. W tej sytuacji nieuprawnionym było oparcie się na wskazanych danych, skoro z opinii biegłych sądowych podobnych wniosków nie dało się wyprowadzić. Z tych też względów brak było podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego pulmonologa.

W tym miejscu podkreślić należy, iż żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51). Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia bowiem potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.). Natomiast dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.). W niniejszej sprawie – jak już podkreślono powyżej –wszystkie złożone w sprawie opinie biegłych lekarzy a w szczególności kwestionowana biegłego pulmonologa, w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni były rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w oparciu o dokumentację lekarską, wywiad i szczegółowe badanie wnioskodawczyni. Wynikające z nich wnioski były logicznie i prawidłowo uzasadnione, nadto nie zawierały braków i wyjaśniały wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W tym stanie faktycznym podejmowane czynności w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii, doprowadziłyby jedynie do przedłużenia się postępowania przed Sądem pierwszej instancji, w obliczu wyjaśnionych już okoliczności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie jest zasadne.

Stosownie do art. 107 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 i ust.4 przepisu powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (art. 14 ust. 2a ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się nie wszystkie wymagane warunki do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy zostały spełnione. Niezdolność wnioskodawczyni do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia w dniu 8 kwietnia 2012 roku.

Zgodnie z art. 7 pkt 7 w/w ustawy okres niewykonywania pracy spowodowany koniecznością opieki nad członkiem rodziny uznanym za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym jest okresem nieskładkowym.

Natomiast w myśl art.57 ust. 1 pkt 3 niezdolność do pracy winna powstać w okresach, o których mowa m. in. w art. 7 pkt 1 -3, 5 lit. a, pkt 6 i 12.

Oznacza to, że w treści dyspozycji art. 57 ust 1 pkt 3, który enumeratywnie wymienia okresy powstania niezdolności do pracy nie został zawarty okres określony w art. 7 pkt 7 wskazanej ustawy. W związku z tym brak było możliwości - zgodnie z żądaniem wnioskodawczyni - zaliczenie ww okresu jak uprawniającego do nabycia prawa do renty.

Wnioskodawczyni aprobując powyższe przepisy stanęła jednak na stanowisku, że - wbrew ustaleniom Lekarza Orzecznika oraz Komisji Lekarskiej - była ona już niezdolna do pracy od 2011 roku

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej). Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny, rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawczynię w niniejszym postępowaniu orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące opinie biegłych sądowych pulmonologa, neurologa oraz chirurga naczyń na okoliczność całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, co do daty powstania jego niezdolności do pracy i do ustalenia daty końcowej, co do charakteru niezdolności (czy ma charakter długotrwały czy stały) oraz ustalenia, czy zachodzi konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu innej dziedziny medycyny (jeśli tak, to z jakiej).

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu: pulmonologii, neurologii i chirurgii naczyń Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia nie powodują częściowej czy całkowitej niezdolności do pracy.

Z treści opinii biegłego specjalisty z zakresu pulmonologii wynika, że rozpoznano u H. J. astmę oskrzelową kontrolowaną o łagodnym przebiegu klinicznym, z dobrą reakcją na stosowne leczenie, bez upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniach spirometrycznych, bez istotnych zaostrzeń choroby wymagających intensyfikacji leczenia ambulatoryjnego czy hospitalizacji - w obecnym stopniu zaawansowania nie narusza sprawności organizmu wnioskodawczyni w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W ocenie pulmonologa, wnioskodawczyni nie jest długotrwale niezdolna do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami

Twierdzenia wykluczające uznanie wnioskodawczyni za częściowo czy całkowicie niezdolną do pracy znalazły również potwierdzenie w opiniach sporządzonych przez biegłych z zakresu chirurgii naczyniowej jak i neurologii.

U wnioskodawczyni również schorzenia neurologiczne nie powodują takiego naruszenia sprawności organizmu, które stanowiłoby przyczynę całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy w dacie zaskarżonej decyzji, bądź dacie wniosku. W badaniu neurologicznym bez objawów ogniskowych i ubytkowych z (...), baz objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji. Wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Z powodu schorzeń neurologicznych, biegła nie stwierdziła u wnioskodawczyni całkowitej, ani częściowej niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art.12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 (Dz. U Nr 162.: p. (...) ze zm.)

Także z punktu widzenia chirurga naczyń biorąc pod uwagę łącznie: stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowego sposobu zarobkowania z uwzględnieniem charakteru wykonywanych prac, kwalifikacje, wiek oraz rokowanie brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy zarobkowej zgodnej z kwalifikacjami.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak i wnioskodawczyni z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłych.

Pełnomocnik wnioskodawczyni wskazał, że opinie biegłych nie są pełne i przekonujące a co za tym idzie nie mogą stanowić podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych. Ponadto zwrócił uwagę, że z zapisów historii choroby prowadzonej przez lekarz wnioskodawczyni M. S. wynika, że jest ona niezdolna do pracy od dnia 18 października 2010 roku. Poza tym żadnych merytorycznych uwag czy zastrzeżeń co do wydanych opinii nie złożył. Ostatecznie pełnomocnik wnioskodawczyni zakwestionował opinię biegłej pulmonolog wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności. Jak już zostało powyżej wyjaśnione opinia lekarza prowadzącego nie może być decydująca. W przeciwnym wypadku nie było by potrzeby dopuszczania dowodu z opinii biegłych sądowych a jedynie poprzestanie na twierdzeniach lekarzy leczących wnioskodawcę. Jednak takie postępowanie w procedurze cywilnej nie jest dopuszczalne, ponieważ druga strona mogłaby mieć - oczywiście słusznie - wątpliwości czy faktycznie przedstawione dane w dokumentacji są wiarygodne. Zatem aby wyeliminować obiekcje stron co do wartości dowodów z opinii prywatnych Sąd powołuje dowód z opinii biegłego sądowego jako niezależnego specjalistę nie związanego z żadną ze stron jakąkolwiek więzią czy też stosunkiem zależnością. Zatem tylko opinii biegłego sądowego daję rękojmię prawidłowo wykonanych czynności. W tej sytuacji twierdzenia lekarza prowadzącego nie mogą być wystarczającym dowodem do ustalenia daty niezdolności do pracy. Ponadto biegli wydający w niniejszej sprawie opinii zapoznali się z całością dokumentacji medycznej dotyczącej wnioskodawczyni i po uprzednim jej zbadaniu nie doszli do podobnych wniosków co lekarz prowadzący w zakresie daty powstanie niezdolności do pracy. Co istotne żadnej z trzech dopuszczonych biegłych nie podzieli twierdzeń lekarza leczącego wnioskodawczynię. Natomiast Sąd nie znalazł żadnych podstaw aby ich wartość kwestionować, podzielił opinię biegłych specjalistów z zakresu pulmonologii, ortopedii oraz chirurgii naczyń uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczona, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. Podniesiony przez wnioskodawczynię wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego pulmonologa, wobec wyczerpujących i pełnych opinii powołanych biegłych sądowych oraz zgodnej opinii biegłych, co do braku niezdolności wnioskodawczyni do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, nie zasługiwał na uwzględnienie. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone w postępowaniu rozpoznawczym opinie – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonej, nie pozwalał na przyjęcie ani częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy. Opinie były bardziej rygorystyczne w swych wnioskach niż orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS. Jednak nie zmienia to sytuacji wnioskodawczyni, co do której brak jest podstaw do ustalenia wcześniejszej daty niezdolności do pracy jak od dnia 12 czerwca 2014 roku

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni.

E.W.