Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

w stosunku do apelacji oskarżycielki posiłkowej

R. M. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 30 czerwca 2012r. w D. przywłaszczył sobie powierzoną mu zabezpieczoną postanowieniem Sądu Rejonowego w Radomsku sygn. I Ns 377/08 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie o podział majątku wspólnego rzecz w postaci wozidła K. (...) serii (...) wartości 30 000 zł, w ten sposób, że sprzedał ją firmie (...) (...) B. W. Ł. działając powyższym czynem na szkodę żony D. M.

tj. o czyn z art. 284 § 2 kk

II.  w dniu 10 grudnia 2014r. w D. w celu udaremnienia postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Radomsku za numerem Kmp 75/09 uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli D. M. i E. M. w ten sposób, że zbył zajęte lub zagrożone zajęciem składniki mienia w postaci wozidła marki T. (...) nr (...) z 2001 r. w ten sposób, że sprzedał je swojej siostrze B. M. prowadzącej firmę (...)

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

III.  w dniu 12 grudnia 2014r. w D. w celu udaremnienia postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Radomsku za numerem Kmp 75/09 uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli D. M. i E. M. w ten sposób, że zbył zajęte lub zagrożone zajęciem składniki mienia w postaci wozidła marki T. (...) nr (...) z 2001r. w ten sposób, że sprzedał je swojej siostrze B. M. prowadzącej firmę (...)

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 21 listopada 2016 r. w sprawie VI K 196/16 oskarżonego R. M. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu I. Natomiast w miejsce zarzucanych czynów II i III uznał R. M. za winnego popełnienia:

- odnośnie czynu II uznał za winnego tego, że w dniu 10 grudnia 2014r. w celu udaremnienia postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Radomsku J. R. za numerem Kmp 75/09 uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli D. M. i E. M. w ten sposób, że zbył zagrożony zajęciem składnik mienia w postaci wozidła marki T. (...) nr (...) z 2001r. w ten sposób, że sprzedał je swojej siostrze B. M. prowadzącej firmę (...) za kwotę 43.050 zł brutto, przy czym nie otrzymał od niej pieniędzy za sprzedaż w/w maszynę i nadal ją użytkował, czym wyczerpał dyspozycję art. 300 § 2 kk i za to na podstawie art. 300 § 2 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

- odnośnie czynu III uznał za winnego tego, że w dniu 12 grudnia 2014 r. w celu udaremnienia postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Radomsku J. R. za numerem Kmp 75/09 uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli D. M. i E. M. w ten sposób, że zbył zagrożony zajęciem składnik mienia w postaci wozidła marki T. (...) nr (...) z 2001r. w ten sposób, że sprzedał je swojej siostrze B. M. prowadzącej firmę (...) za kwotę 40.590 zł brutto, przy czym nie otrzymał od niej pieniędzy za sprzedaż w/w maszynę i nadal ją użytkował, czym wyczerpał dyspozycję art. 300 § 2 kk i za to na podstawie art. 300 § 2 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Następnie Sąd w miejsce wyżej orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu R. M. karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu ustalając okres próby na 4 (czterech) lat. Ponadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. B. kwotę 1.446,48 (jeden tysiąc czterysta czterdzieści sześć, 48/100) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego udzieloną z urzędu w postępowaniu sądowym; Zwolnił oskarżonego od opłaty i obowiązku zwrotu poniesionych w sprawie wydatków ustalając, iż wydatki te poniesie Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony między innymi apelacją przez oskarżycielkę posiłkową D. M. w części odnośnie rozstrzygnięcia w punkcie I o uniewinnieniu oskarżonego R. M. od popełnienia czynu I na jego niekorzyść.

Apelacja oskarżycielki posiłkowej D. M. wywiedziona została z podstawy art.438 pkt.1, 2, 3 kpk i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku polegający na bezpodstawnym uznaniu, iż oskarżony nie popełnił czynu I tj. przywłaszczenia wozidła K. (...) serii (...) mimo, iż wskazują na to wszystkie dokumenty spółki cywilnej (...), faktury dotyczące w/w wozidła, orzeczenia sądu w sprawie I Ns 388/08;

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 284 § 2 kk w zakresie czynu opisanego w punkcie pierwszym wyroku Sądu I Instancji poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie,

3. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art.7, 8 kpk polegającą na dowolnej i swobodnej ocenie dowodów, a przez to wadliwej ocenie dowodów oraz nieprawidłowego zastosowania art.8 kpk poprzez błędne zinterpretowanie postanowienia ze sprawy I Ns 377/08 oraz faktury VAT wystawionej na R. M. dotyczącego przedmiotowego wozidła, w sytuacji, gdy oskarżony nie zapłacił jej /spółce cywilnej/ żadnej kwoty, a sprzedaż winna być konsensualna, opłatna, dwustronnie zobowiązująca i kauzalna. Okazanie samej faktury nie należy rozumieć jako przeniesienia własności tylko przesuniecie z jednej firmy na druga firmę, a takie oświadczenie zostało złożone do sprawy o podział majątku wspólnego. Dalej w uzasadnieniu skarżąca podnosiła, iż majątek spółki cywilnej zgromadzony w czasie jego trwania to majątek wspólników /wspólność łączna/, brak określenia udziałów powoduje nie możność rozporządzania przez wspólników udziałem w majątku wspólnym nawet za zgodą wszystkich wspólników.

W konkluzji skarżąca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu I tj. przywłaszczenia przedmiotowego wozidła K..

Na rozprawie apelacyjnej oskarżycielka posiłkowa D. M. popierała wniesioną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte,

Natomiast Prokurator Rejonowy w Radomsku wnosił o nieuwzględnienie apelacji oskarżycielki posiłkowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja oskarżycielki posiłkowej D. M. nie podlegała uwzględnieniu.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w apelacji oskarżycielki posiłkowej D. M., ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji odnośnie czynu I są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Ocena wartości tych dowodów została dokonana przez Sąd Rejonowy wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art.7 kpk.

Apelacja oskarżycielki posiłkowej nie przedstawiła w praktyce żadnych przekonywujących argumentów, które podważałyby prawidłowe ustalenia Sądu I instancji. Apelacja nie wykazała w żaden sposób, aby rozumowanie Sądu, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty oskarżycielki posiłkowej przedstawione w apelacji, mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych: błędu w ustaleniach faktycznych, błędnej oceny dowodów, naruszenia prawa materialnego, to były one niezasadne. Skarżąca nie dostrzega, lub nie chce dostrzec, iż przewód sądowy nie dostarczył wystarczających dowodów sprawstwa oskarżonego, co do zarzucanego mu czynu I. W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji oparł wyrok na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku postępowania, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, należycie je uzasadnił, przywołując też te okoliczności, które dla rozstrzygnięcia nie miały znaczenia.

Sąd Rejonowy czyniąc swe ustalenia odnośnie czynu I od początku zasadnie wskazywał, iż autentyczność kserokopii faktury VAT nr (...), dokumentującej sprzedaż wozidła K. (...) serii (...) między D. M. a oskarżonym nie budziła wątpliwości. Sama oskarżycielka posiłkowa D. M. potwierdziła autentyczność okazanej kserokopii faktury i przyznała, że złożyła swój podpis na oryginalnym dokumencie. Intencja takiego rozporządzenia części majątkiem spólki cywilnej (...) jak podała sama D. M. była czytelna, strony /oskarżycielka posiłkowa i oskarżony/ dokonały tego dla celów podatkowych, aby „nie brnąć dalej w długi” i dla odliczenia chociażby kosztów amortyzacji w/w pojazdu. Dodatkowym motyw to niepewność przyszłościowego orzeczenia sądu cywilnego o podział majątku wspólnego dotyczącego tego między innymi tego wozidła. Operacja rozdzielenia części maszyn z majątku wspólnego odbyła się pomimo zabezpieczenia tymczasowego sądu cywilnego sygn. Akt I Ns 377/08.

Dlatego prawidłowo Sąd I instancji ocenił stanowisko D. M. wyrażone na rozprawie co do przedmiotowego wozidła, kwestionującej nabycie prawa własności przedmiotowego wozidła K. przez oskarżonego, iż wynika ono z całkowitego niezrozumienia czynności prawnych podjętych w 2009 roku co przedmiotowego wozidła K.. Skoro faktura VAT nr (...), dokumentującej sprzedaż wozidła K. (...) serii (...) co wywarło skutki prawne w postaci zobowiązań podatkowych, gdyż faktura w\w została zaksięgowana w przedsiębiorstwie oskarżonego, to tym samym również wywołała skutki prawne między oskarżonym a oskarżycielką prywatną, w sferze własności. Tym bardziej, iż oskarżony włączył maszynę do swej firmy (...) i ją użytkował i rozporządzał. Wówczas oskarżycielka posiłkowa nie podnosiła, iż była to czynność pozorna, nieodpłatna, niewywołująca skutków prawnych itd.. W ocenie Sądu Odwołąwczego pozostałe zarzuty apelacyjne oskarżycielki posiłkowej również były chybione. Bowiem zasadnie Sąd meritii uznał, iż niniejszej sprawie nie doszło do wypełnienia znamion czynu zabronionego z art.284 § 2 kk, gdyż na datę 30.06.2012 roku sprzedaży przedmiotowego wozidła K. (...) serii (...) wartości 30 000 zł, - firmie (...)-met B. W. Ł., to oskarżony był jego właścicielem. Sąd I instancji prawidłowo zastosował treść art. 8 kpk, dokonując własnych ustaleń i ocen, wskazując, iż nieprawomocne orzeczenie Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 26.02.2015 r. w sprawie I Ns 377/08 nie przesądziło, iż w/w wozidło nadal wchodziło w skład majątku wspólnego stron.

Zatem Sąd I instancji prawidłowo oparł swe rozstrzygnięcie o treść art.17 § 1 pkt.2 kpk i uniewinnił oskarżonego R. M. od popełnienia zarzuconego mu czynu I.

Tym samym apelacje oskarżycielki posiłkowej nie podlegała uwzględnieniu. Dlatego zaskarżony wyrok co do pkt. 1 jako słuszny i odpowiadający prawu należało utrzymać w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie przepisów wskazanych w części dyspozytywnej wyroku.