Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Błażej Domagała

Protokolant: Iwona Rogala

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 roku w Warszawie

sprawy z powództwa Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. na rzecz powoda Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. kwotę 126 433,67 (sto dwadzieścia sześć tysięcy czterysta trzydzieści trzy 67/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2016r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. na rzecz powoda Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. kwotę 7 200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie kwotę 6 322 (sześć tysięcy trzysta dwadzieścia dwa) złote tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10.06.2016 r. powód Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. kwoty 126.433,67 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.06.2016 r. do dnia zapłaty.

Po wydaniu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana spółka wniosła od niego sprzeciw, w którym domagała się oddalenia powództwa.

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

W związku z ogłoszeniem upadłości (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C., Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (dalej także Fundusz, FGŚP) dokonywał wypłat dla byłych pracowników tego podmiotu, w łącznej kwocie 121.533,99 zł.

Powodowy Fundusz poinformował pozwaną o tym fakcie i w związku z dokonaną zapłatą, powołując się na art. 23 ustawy w dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, wezwał spółkę do zwrotu wypłaconych świadczeń. W terminach określonych w wezwaniach nie doszło do stosownej zapłaty. Od świadczeń podlegających zwrotowi na rzecz Funduszu podmiot ten naliczył odsetki ustawowe do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu, w łącznej kwocie 4.899,68 zł.

Postępowanie w przedmiocie upadłości pozwanej spółki zostało umorzone postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 22 września 2015 r.

W dacie wyrokowania w stosunku do pozwanej spółki nie ogłoszono ponownie jej upadłości.

Przedstawione ustalenia oparto w całości na dokumentach dołączonych do pozwu (k. 5-26), które nie były kwestionowane, nie budziły wątpliwości, a także mając na uwadze okoliczności niesporne (umorzenie postępowania upadłościowego – k 66-67, brak upadłości na datę zamknięcia rozprawy).

Powyższe okoliczności faktyczne były całkowicie bezsporne. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wprost przyznała zarówno istnienie, jak i wysokość dochodzonej przez powoda należności. Nie zakwestionowano żadnej z okoliczności powołanych w pozwie, w tym wypłat dokonanych na rzecz pracowników, ich dat, wielkości, a także obowiązku pozwanej co do zapłaty na rzecz powoda, jak i wysokości należnych odsetek. Dla uzasadnienia żądania oddalenia powództwa wskazywano jedynie na wcześniejsze zawarcie ugody, której nie dołączono do akt, jednocześnie przyznając, że spółka się z niej nie wywiązała oraz domagając się zawarcia ponownej ugody, ewentualnie skierowania stron do mediacji.

W odpowiedzi na takie stanowisko FGŚP nie zgodził się na postępowanie mediacyjne, a także wskazał, że nie widzi możliwości zawarcia ugody.

Zasadność powództwa nie była sporna. Strona pozwana, aczkolwiek nie uznała formalnie powództwa, to przyznała wszelkie okoliczności faktyczne, jak również potwierdziła zasadność dochodzonej od niej należności, w tym również co do wysokości.

Podstawą do żądania zapłaty przez Fundusz był art. 23 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Zobowiązanie pozwanej wobec powoda powstało na skutek wypłaty środków z FGŚP na zaspokojenie roszczeń pracowniczych. Zgodnie z powołanym przepisem przekazanie środków finansowych Funduszu na wypłatę świadczeń, a także wypłata świadczeń ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na marszałka województwa, działającego w imieniu dysponenta Funduszu, roszczenia wobec pracodawcy, likwidatora lub innej osoby zarządzającej majątkiem pracodawcy lub roszczenia do masy upadłości o zwrot wypłaconych świadczeń. Dochodzi tym samym do mającego swoje umocowanie w ustawie przelewu na FGŚP wierzytelności, jakie przysługiwały pracownikom wobec pracodawcy, a które zostały zapłacone przez ten podmiot. Podstawą do takiego przeniesienia jest okoliczność, ze Fundusz, jako osoba trzecia, spłaca wierzyciela. Nie może więc budzić wątpliwości, że podstawą roszczenia powoda jest art. 518 § 1 pkt 4 k.c., a więc wstąpienie osoby trzeciej w prawa wierzyciela. Stosownie do art. 23 ust. 2 ustawy o ochronie (…), przy dochodzeniu zwrotu wypłaconych świadczeń roszczenia na rzecz Funduszu korzystają z takiej samej ochrony prawnej, jaką odrębne przepisy przewidują dla należności za pracę.

Zgodnie z art. 24 powoływanej ustawy o ochronie (….), FGŚP jest państwowym funduszem celowym, którego dysponentem jest minister właściwy do spraw pracy, on też może pozywać i być pozywanym. Prowadzi on sprawy i występuje w obrocie prawnym pod nazwą Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z siedzibą w W.. W związku z tym legitymacja czynna powoda nie budziła wątpliwości, nie była zresztą sporna. Stosowne pełnomocnictwa i upoważnienia zostały dołączone do akt (k. 36-38).

Możliwość żądania odsetek ustawowych za opóźnienie wynikała z art. 481 § 1 k.c. (w brzmieniu do 31 grudnia 2015 r. i od 1 stycznia 2016 r.). Podstawą żądania odsetek od zaległych odsetek był 482 § 1 k.c., strona powodowa stosownie do tego przepisu żądała ich od dnia wniesienia pozwu. Wysokość i podstawa dochodzenia odsetek za opóźnienie nie była sporna.

Kwestia zawartej ugody, eksponowana przez pozwaną, nie miała znaczenia dla rozpoznania sprawy. Strony nie złożył jej do sprawy, skutki prawne wywodziła z niej spółka, ona też powinna udowodnić taką okoliczność, czego nie uczyniła stosownie do art. 6 k.c. Poza tym, wobec przyznania przez pozwaną, że nie wywiązała się z ustaleń ugody, poza sporem musiało być, że powódka byłaby ewentualnie uprawniona do dochodzenia zapłaty na jej podstawie. Z pism spółki wynikało, że objęte ugodzeniem było jedynie rozłożenie bezspornego świadczenia na raty. W niniejszej sprawie strona pozwana nie wykazała, że zachodzą jakiekolwiek przesłanki wskazane w art. 320 k.p.c., które uzasadniałyby rozważanie przez Sąd rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Fundusz wygrał proces, reprezentowany był przez radcę prawnego i stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu, strona pozwana powinna zwrócić mu poniesione koszty, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika według stawek minimalnych, wynikających z przepisów wykonawczych.

O nieopłaconych kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 98 k.p.c. W niniejszej sprawie nie została pobrana opłata od pozwu (6322 zł). Wobec tego należało obciążyć nią stronę przegrywającą sprawę, stosownie do powołanych powyżej przepisów.